De tachtigjarige Charlie is een van de laatste countrymuzikanten in Japan

Het is negen uur 's avonds in Japan als ik naar de club van Charlie Nagatani bel. Charlie (80) is daar elke avond, zeven dagen per week. Maar het eerste gesprek is van korte duur. We praten wat over de documentaire Far Western, waar hij de hoofdrol in speelt, maar Charlie moet vlug ophangen. Hij moet spelen. Elke avond treedt hij op in zijn eigen bar, zeven dagen per week. Ik kan over een half uurtje terugbellen.

Charlie Nagatani uit Kumamoto is de meest devote countrymuzikant in het land van de rijzende zon. Hij is ook een van de weinige fans van het genre, want eigenlijk is op wat bejaarden na niemand in Japan erin geïnteresseerd. De op IDFA getoonde documentaire Far Western​ gaat over die Japanners die na de Tweede Wereldoorlog verliefd raakten op countrymuziek en sindsdien hun leven volledig in het teken ervan zetten. Het is een warm, ook wel somber portret van een steeds kleiner wordende groep in cowboystijl geklede Japanse ouderen die met volledige toewijding, respect en liefde over 'hun' muziek spreken.

Charlie ziet het als zijn plicht om country in Japan in leven te houden. Naast zijn club Good Time Charlie (met zijn vrouw in de bediening en zoon achter de bar) organiseert hij elk jaar het enige countryfestival van Japan. Met pensioen gaan is geen optie. Zoals zijn zoon aan het einde van de film zegt: "Mijn vader vragen te stoppen met optreden en de bar is vragen hem te stoppen met leven."

Noisey: Konnichiwa, Charlie-san, hoe was het publiek vanavond?
Charlie: Er zijn niet veel mensen. Country is niet echt populair hier. Ik speel al heel wat jaren country, dus de mensen die ervan houden kennen mij wel, maar veel fans zijn er niet.

Je maakt al bijna je hele leven countrymuziek. Hoe was de scene toen je begon?
Na de Tweede Wereldoorlog raakte Japan bekend met country. Ik ook. Toen leefde het nog wel, maar er is nooit echt nieuwe aanwas gekomen. Het zijn nog altijd de oudere mensen, die net als ik rond de tachtig zijn, die het kennen en spelen. De bands die er nu nog zijn – een handjevol in Tokio – bestaan uit oudere mensen. De jongere generatie luistert het niet. Ze hebben er zelfs nog nooit van gehoord.

Waarom ben je elke dag open als er zo weinig country-fans zijn?
In het weekend is het redelijk druk, maar doordeweeks niet echt. De meeste country-fans komen uit andere steden, ik weet nooit wanneer ze van plan zijn om te komen en voor hen wil ik er altijd zijn.

Vind je het vervelend als het zoals nu rustig blijft?
Ja, dat is wel lastig. Ik kan daar wel wat verdrietig van worden. Maar ik doe dit voor mijn onvoorwaardelijke liefde voor country. Ik blijf elke avond zingen om mensen te laten horen hoe mooi de muziek is. Ik hou zoveel van countrymuziek.

Luister je ook wel eens naar andere muziek?
Ik ken geen andere muziek! Van 's ochtends tot in de avond luister ik naar country. Ik luister graag naar Hank Williams, Hank Thompson, Hank Snow, een beetje de oude garde. En ook wel country uit de jaren zestig.

Wat vind je er zo mooi aan?
Country vertelt een verhaal. Het gaat over het leven. Ik vind het lastig om mijn liefde te omschrijven. We spreken wel eens van de drie s-en: simplicity, sincerity en een beetje sadness.

De country-liefhebbers worden een dagje ouder. Maak je je zorgen over de toekomst van het genre in Japan?
Wel een beetje, maar daarom probeer ik zo vaak mogelijk te spelen en organiseer ik ook elk jaar een festival. Ook voor jongeren, maar ze willen niet echt luisteren. Ze komen niet naar mijn club. Ik weet niet hoe het zal gaan, maar zolang ik leef zal ik blijven optreden en wie weet willen toch nog wat jongeren naar mijn muziek luisteren. Ik zie het als mijn plicht om mensen met country in aanraking te laten komen. Zolang ik leef, blijf ik zingen.

Je moet je vast wel eens eenzaam voelen met zo weinig lotgenoten. Nooit overwogen om naar Amerika te verhuizen?
Ik hou zoveel van Japan dat ik hier niet weg zou willen. Maar ik heb veel vrienden in Amerika die ik heb leren kennen toen ik tijdens de Vietnamoorlog vaak op militaire bases optrad. Elk jaar in mei ga ik naar de VS, dan neem ik mijn fans mee om ze het land te laten zien.

Je ziet er ook uit als een cowboy.
Elke dag draag ik cowboylaarzen, ik heb geen andere schoenen. Mijn favoriet zijn van Tony Lamas.

Wat vind je eigenlijk van Taylor Swift?
O lady! Ik heb een aantal keren naar haar vroegere werk geluisterd, en ik vind haar best goed. Ik vind het niet verschrikkelijk maar het is niet echt country. Het is pop, ook toen ze zogezegd country maakte. Het is pop! Pop!

Trouwens, Charlie is toch zeker niet je echte naam?
Mijn echte naam is Masatiry, maar niemand behalve mijn vrouw en zoon kennen mijn geboortenaam. Mijn eerste optreden was op een militaire basis. Ik sprak na afloop wat militairen. Zij noemden me voor het gemak Charlie. Dat is nu zo'n zestig jaar geleden, de naam heb ik altijd gehouden.

Far Western​ draait deze en volgende week op IDFA:

Vrijdag 18 November 2016      Brakke Grond Expozaal        18:45                           
Zaterdag 19 November 2016          Melkweg - Cinema         15:15                                                              
Donderdag 24 November 2016        Munt 10                        16:00                                                               
Zaterdag 26 November 2016          Munt 13                           20:30