Arsenio Valpoort (26) stuurt me een appje vanuit Zuid-Korea. “Ik ga nu naar MacDonald toe, over een kwartier kun je ons bellen.” Ik heb een afspraak met de twee Amsterdammers om ze samen via FaceTime te interviewen. Als ze opnemen zitten ze op de bank in het appartement van Sherjill MacDonald (33). Soms zie ik alleen Valpoort, dan alleen het been van MacDonald en af en toe krijg ik ze ook samen in beeld.
Het is duidelijk te merken dat MacDonald en Valpoort een goede klik hebben. Ze moeten zelf regelmatig lachen om hun bijzondere verhaal. Het duo maakte twee maanden geleden gezamenlijk de overstap van Almere City naar Busan IPark, een club die uitkomt op het tweede niveau van Zuid-Korea. Het was puur toeval dat de club uitgerekend de twee boezemvrienden naar Azië wilde halen. Samen besloten ze het avontuur aan te gaan. Vanuit de metropool Busan vertellen ze over hun verrassende transfer, het ongelooflijke tempo van het Zuid-Koreaanse leven en hun bijzondere vriendschap.
Videos by VICE
VICE Sports: Ha jongens, hoe zijn jullie vanuit Almere City samen in Zuid-Korea beland?
Valpoort: Dat is wel een grappig verhaal. Busan IPark was eigenlijk geïnteresseerd in Dani Schahin, die spits was van Roda JC. Ze waren speciaal naar Nederland gekomen om hem live in actie te zien in de play-off-wedstrijd tegen Almere. Aan de andere kant van het veld viel MacDonald op en toen dachten ze: dat is de spits die wij nodig hebben. Via een partner van de club hebben ze MacDonald meteen benaderd. Ik was zelf geblesseerd tijdens die wedstrijden tegen Roda.
MacDonald: Toen ik al een tijdje met Busan IPark in gesprek was, gaven ze opeens aan dat ze ook geïnteresseerd waren in Arsenio. “Kun je het goed met hem vinden?”, vroegen ze me. Toevallig waren wij bij Almere City en daarbuiten ook goede vrienden. Ze wilden ons als duo naar Zuid-Korea halen. Dat was dus echt helemaal top.
Valpoort: Toen belden die mannen mij ook op en binnen vijf dagen zaten we in het vliegtuig naar Korea.
Waren jullie afzonderlijk van elkaar ook gegaan?
Valpoort: Voor mij was het een lastigere keuze dan voor MacDonald. Ik ben pas 26 jaar en had een lekker seizoen bij Almere gedraaid, waardoor er meerdere deuren open waren gegaan. Ik kon wachten tot er meerdere clubs echt concreet zouden worden, maar ik kon ook grijpen wat ik had. Het verhaal om met MacDonald te slagen in Korea sprak me gewoon heel erg aan.
MacDonald: Ik was sowieso gegaan, man.
Valpoort: Ik denk alsnog wel dat ik ook in mijn eentje was gegaan. Dat we samen konden gaan maakte de keuze wel iets makkelijker.
Hoe bevallen de eerste twee maanden in Zuid-Korea?
MacDonald: Goed man, maar we zijn ons nog wel heel erg aan het aanpassen aan de cultuur en de manier van leven. Het is een ontzettend drukke stad en alles gaat op een gigantisch hoog tempo.
Valpoort: Van tevoren probeer ik altijd een beeld van zo’n nieuwe plek te schetsen, maar het is toch altijd anders dan ik verwacht. Het is gewoon nice hier. Ik moest wel aan een aantal zaken heel erg wennen, zoals het communiceren. De mensen krijgen van jongs af aan Engels op school, maar ze zijn iets schuwer dan in Nederland. Ze durven zich niet echt open te stellen om Engels te praten. Ze zijn bang om fouten te maken. Ik had van tevoren ook niet echt een beeld van het weer in Zuid-Korea, maar het is gewoon tropisch in de zomer.
MacDonald: Pfoe, het is echt heet. Dat was wel schrikken tijdens de eerste wedstrijd. Ik was helemaal doorweekt van het zweet.
Valpoort: Vanavond (afgelopen woensdag, red.) is het toevallig wat koeler, omdat er een orkaan tussen Japan en Zuid-Korea komt. Maar als ik het over ‘wat koeler’ heb, dan is het alsnog dertig graden.
Komt die orkaan ook richting Busan?
Valpoort: Het is volgens mij meer een tyfoon. Ik denk dat hij gewoon over de zee raast. We hebben al een keer eerder zoiets meegemaakt. Dan hadden we gewoon een paar uur heftige regen en onweersbuien, daarna klaart het weer op. Voor zover ik weet is het niet gevaarlijks voor ons.
MacDonald: We zullen het vanzelf merken. Ik woon op de 25ste verdieping, dus ik ben wel bang.
Valpoort: Haha, we hebben eigenlijk hetzelfde appartement, alleen in twee complexen naast elkaar. Ik woon zelf op de derde etage. Als MacDonald naar beneden moet, kan hij zeker wel tien minuutjes incalculeren. Als het spitsuur is bij die lift, ben je wel even wat tijd kwijt.
MacDonald: Haha, ik ben alsnog wel op tijd beneden. Al die mensen doen alles zo snel. Ik moet echt binnen twee seconden in de lift staan, anders is-ie al weg. Dan hebben ze die knop al ingedrukt.
Jullie zeggen allebei dat ze in Zuid-Korea in een hoog tempo leven. Hebben jullie daar meer voorbeelden van?
MacDonald: Serieus, we merkten het al toen we aankwamen. Twee jongens kwamen ons ophalen van het vliegveld. We liepen gewoon zoals we gewend zijn in Nederland, maar die gasten liepen daar al superver voor ons uit.
Valpoort: Alles moet gewoon zo snel en efficiënt mogelijk. Overal op de wereld gaat dat anders. Wij komen uit Suriname, daar is het weer op het allertraagste tempo.
MacDonald: Na de wedstrijd zitten ze niet eerst even lekker een half uurtje in de kleedkamer. Binnen tien minuten moeten we klaar zijn met omkleden en weer de bus in. Je wil ook niet weten hoe snel we met z’n allen die bus weer uit zijn.
Valpoort: In het vliegtuig ook, man. Je bent net geland en dan duurt het normaal gesproken altijd wel twintig minuten voordat je het vliegtuig uit bent. In Korea is iedereen binnen vijf minuten buiten. Het zijn gewoon heel gedisciplineerde mensen.
Hoe merken jullie dat ze zo gedisciplineerd zijn?
Valpoort: We wonnen een keer drie wedstrijden op rij. Mac en ik keken elkaar aan na de wedstrijd. “Heb je ook het gevoel dat we verloren hebben?”, vroeg ik. Niemand lachte en iedereen was gespannen. Dat is gewoon de manier van leven: gewoon normaal doen en hard werken.
MacDonald: Ik snap wel dat je met beide benen op de grond moet blijven, maar soms denk ik: je mag toch wel heel even lachen na een winst? Maar we passen ons aan hoor. Wij zijn te gast in dit land, snap je?
Valpoort: We merken ook dat hiërarchie heel erg belangrijk is in Zuid-Korea.
O, hoe zit dat?
Valpoort: De jonge gasten hebben hier niks te zeggen. Ik merk echt dat er heel veel respect is naar oudere mensen, de coach en de clubpresident. Iedereen heeft een rang binnen de club.
MacDonald: We hebben in de groep ook een jongere gast die soms iedereens rug moet wassen.
Valpoort: De ouderen kunnen dan niet bij hun rug en dan komt zo’n jong ventje even ieders rug inzepen. Dan zegt een andere ervaren speler: “Hey, doe die van mij ook nog even.” Dan zeept hij ze allemaal in.
MacDonald: Dat is wel even wennen, man. Maar daar hebben we ook gewoon respect voor. Het hoort gewoon bij hun cultuur.
Is het in de tweede divisie van Zuid-Korea ook lekker verdienen?
MacDonald: Anders gaan we niet tien uur vliegen, toch?
Valpoort: Het is echt vele malen beter dan in de Jupiler League, maar over precieze getallen hoeven we het niet te hebben.
MacDonald: We werken ook wel hard voor ons geld. In Nederland hadden we veel vrije tijd, maar we zijn bij Busan IPark echt lang op de club. We zijn echt met ons vak bezig.
Kunnen jullie de verschillen tussen een werkdag als voetballer in Nederland en Zuid-Korea beschrijven?
Valpoort: Nou, in Nederland waren we gewend om rond 9.00 uur op de club te zijn en dan gingen we na de training rond 13.00 uur weer naar huis. Eigenlijk hadden we dan de hele dag nog voor ons. In Busan begint de dag rond 12.00 uur en zijn we pas rond 19.00 uur weer thuis. Eerst hebben we een bespreking, waarbij we de wedstrijdbeelden van de komende tegenstander bekijken. Dan gaan we gezamenlijk lunchen en kunnen we ongeveer twee uurtjes rusten en ons eten laten zakken. Op het trainingscomplex heeft iedereen z’n eigen kamer met een douche en tv. Het is eigenlijk een soort hotel. Dan hebben we daarna nog een bespreking hoe de training eruit gaat zien.
MacDonald: Als we op het trainingsveld komen, weten we precies wat we gaan doen.
Valpoort: Rond 19.00 uur hebben we dan de keuze om op de club te dineren, maar we mogen ook naar huis. Als mijn familie er niet is, is het juist wel prettig om op de club te eten. Dan hoef ik thuis niet meer te koken.
MacDonald: Ik heb momenteel wat last aan mijn knie door overbelasting, dan begin ik zelfs al rond 10.00 uur ‘s ochtends.
Dat klinkt best professioneel. Leeft het voetbal in Busan?
MacDonald: Die beleving is ons wel een beetje tegengevallen. Honkbal is echt de nummer één sport, en de voetbalstadions zijn veel te groot. Ons stadion was gebouwd voor het WK 2002, dat krijg je niet zomaar vol.
Valpoort: We kunnen als voetballers ook gewoon over straat, dat is in andere landen wel anders. Af en toe worden we wel herkend, en de mensen zijn dan meestal heel respectvol. Maar ze kunnen soms ook gewoon een foto met mijn dochter maken zonder te vragen. Voor die mensen is het vrij bijzonder om een gemixt kindje te zien. Wat dat betreft hebben de kinderen hier meer aanzien dan wij, haha.
Hoe is het niveau van de tweede divisie van Zuid-Korea?
Valpoort: Ik vind het niveau redelijk, zeker weten. Het is echt heel anders dan het voetbal in Nederland, dat maakt het moeilijk om het niveau in te schatten. Alles gaat negentig minuten met volle druk en in het hoogste tempo. Het team dat de langste adem heeft, wint eigenlijk. We staan momenteel derde. Uiteindelijk draait het bij Busan IPark om één ding: promoveren. Het is een vergelijkbare situatie als bij FC Twente. Het is normaal gesproken een club die honderd procent op het hoogste niveau thuishoort. We moeten koste wat kost terug omhoog.
Jullie hebben allebei voor een jaar getekend bij Busan IPark. Wat gaan jullie hierna doen?
MacDonald: Ik kijk in deze fase in mijn carrière van jaar tot jaar. Als ik een heel seizoen aan het sukkelen ben, dan kan het goed zijn dat ik stop. Gaat het lekker, dan plak ik er nog een jaartje aan vast. Maar het is echt mooi dat we hier samen terecht zijn gekomen. We konden het toevallig goed met elkaar vinden in Almere, en dan willen ze uitgerekend ons twee hebben. We praten er best vaak over hoe toevallig dat eigenlijk is.
Valpoort: Het is best wel grappig, toch? Bij een club ga ik altijd met een aantal spelers om. In zo’n groepje is er altijd eentje waarmee ik net wat closer ben. MacDonald was die persoon voor mij in Almere.
MacDonald: We zijn precies dezelfde types en hebben dezelfde lengte. Als ik naar hem kijk, zie ik gewoon mezelf. Dat is gewoon gek, man.
Valpoort: Ik wil het niet gek noemen. Ik geloof dat alles in het leven met een reden gebeurt. We gaan zien waartoe dit gaat leiden. We zijn in ieder geval niet naar Zuid-Korea gekomen om vakantie te vieren of geld binnen te harken. We zijn hier met een missie.
Dit is een verhaal uit de serie VICE Sports Avonturiers. Zie hier alle verhalen uit deze serie .
—
Je kunt je hier aanmelden voor onze nieuwsbrief om wekelijks het beste van VICE Sports Nederland in jouw mailbox te krijgen.
