Als je denkt aan landen waar Nederlandse voetballers graag naartoe zouden gaan om te voetballen, denk je waarschijnlijk niet meteen aan Iran. Toch besloot Kevin Jansen (27) afgelopen augustus om een contract te tekenen bij de club Gol Gohar in Sirjan, zo’n duizend kilometer van de hoofdstad Teheran.
Dat avontuur duurde niet lang: Jansen keerde namelijk na een paar maanden weer terug naar Nederland, en niet enkel om kerst te vieren. De ex-speler van ADO Den Haag, NEC en SC Cambuur is niet van plan om nog terug te gaan naar Iran. Ik sprak hem over de Kroatische trainer die zich als een koning gedroeg, teamgenoten die op de vuist gingen en hoe zijn toenmalige vriendin van de tribune werd verwijderd terwijl hij op het veld stond bij Gol Gohar.
VICE: Ha Kevin, hoe gaat-ie?
Kevin Jansen: Goed! Ik woon weer in Rotterdam. Vanavond train ik mee met Barendrecht, waar een goede vriend van me speelt. Hij vroeg of ik wilde aansluiten om fit te blijven. Gewoon lekker een balletje trappen.
Waarom ben je weer terug?
Ik begon me steeds meer te ergeren aan allerlei zaken, en in november heb ik mijn contract laten ontbinden. In het begin werd ik goed geholpen. Er stond bijvoorbeeld altijd een tolk klaar. Maar die man werd door de club steeds vaker voor andere klusjes ingezet. Vrijwel niemand spreekt Engels en Perzisch leer je niet heel snel. Ik maakte overuren met Google Translate. Gelukkig was er een Braziliaanse ploeggenoot, Jefferson Tavares da Silva, die Engels sprak. Met hem trok ik vaak op. We merkten dat er vanuit de Iraanse jongens en technische staf weinig werd gedaan om ons te thuis laten voelen.
Waar merkte je dat aan?
We liepen een keer samen op het vliegveld tijdens een trip naar een uitwedstrijd en we hadden geen idee waar de andere jongens waren. Toen stuurde de tolk een bericht: waar zijn jullie? Bleken ze allemaal al in het hotel te zitten. Ze waren gewoon zonder ons vertrokken. Dat is toch bizar? Toen hadden we allebei zoiets van: worden we nou in de zeik genomen? De planning was ook niets waard. Alles werd op het laatste moment omgegooid, terwijl ik erg van structuur hou.
Videos by VICE
Je zou verwachten dat een club wel iets meer aandacht heeft voor twee buitenlandse spelers, die vast ook meer verdienen dan de andere jongens.
Dat zou je denken. Voordat ik tekende had ik een gesprek met de directeur en de trainer, Vinko Begovic, een Kroaat die een woordje Engels spreekt. Zij waren erg enthousiast en vertelden dat ze met mij en die Braziliaan hogerop wilden komen in de Iraanse competitie. Die Braziliaan is inmiddels ook weer weg.
Hoe was de band met Begovic?
Die man deed echt alsof hij de koning was. Hij kon Engels en wat Perzisch, maar hij sprak alleen Engels als het hem uitkwam. Hij zette die Braziliaan een paar keer voor lul voor de groep door hem fel toe te spreken. Waarschijnlijk om te laten zien dat hij de baas was. Dat wij, als buitenlandse jongens, niet belangrijker waren dan hij. Hij werd trouwens na een paar nederlagen al ontslagen, nog voordat ik vertrok. Daarna kwam er een Iraniër.
En het contact met je teamgenoten, hoe was dat?
Voetballen gaat vaak prima zonder elkaars taal te spreken, maar buiten het veld was er bijna geen contact. Die Iraanse jongens zijn close. Ze bidden elke dag meerdere keren samen en als niet-gelovige zit je dan maar wat rond te kijken. Voor de warming-up was het bidden, na de warming-up werd er gebeden, vlak voor de wedstrijd en direct na de wedstrijd ook. Voor iedere wedstrijd zong iedereen mee met het volkslied. Ik weet eigenlijk niet zeker of dat het volkslied was, maar in elk stadion werd voor de wedstrijd wedstrijd hetzelfde lied gespeeld.
Die Iraanse jongens zie je soms lachen in de kleedkamer en je hebt geen flauw idee waar het over gaat. Dan denk je: lachen ze nou om mij? Ik kon die jongens niet goed peilen. Ze gingen soms uit het niets met elkaar op de vuist. Gewoon tijdens trainingen. Elke ruzie werd gelijk uitgevochten. Die gasten werden dan wel weggestuurd, maar een paar dagen later gingen ze weer knokken. Iraniërs zijn erg emotionele mensen.
Wat vonden ze ervan dat je begin november al je contract wilde laten ontbinden?
Ze vonden het geen probleem. Dat verbaasde me wel. Je hoort verhalen dat clubs in het buitenland weleens moeilijk kunnen doen. Ik heb ook alles netjes op tijd uitbetaald gekregen. Ik speelde voor een gemiddeld Nederlands salaris. Gohar was geen keuze voor het geld. Ik zag het als een kans om mezelf in de kijker spelen bij clubs in Azië. Er zijn genoeg voorbeelden van Nederlandse jongens die mooie avonturen beleven. Uiteindelijk heb ik vijf wedstrijden in de competitie gespeeld en een in de beker. Daarna heb ik mijn koffers gepakt.
Hoe kwam je eigenlijk bij Gol Gohar terecht? Ik kan me niet voorstellen dat er Iraanse scouts bij Cambuur kwamen kijken.
Dat denk ik ook niet, haha. Ik was transfervrij en uitgekeken op de Nederlandse competities, waar ik alle stadions wel heb gezien. Mijn zaakwaarnemer kende iemand met een netwerk in het Midden-Oosten en Azië, en gooide een lijntje uit. Gol Gohar kwam naar voren. Ik dacht eerst: wat moet ik nou in Iran?
Dan ga je vast eerst even googelen.
Ja, inderdaad. Bij Iran denken veel mensen aan ruzies met Amerika en gedoe met mensenrechten en olie. Ik eerst ook. Ik las algemene informatie over het land en zag ook dat Collins John in Iran speelde. Ik twijfelde, maar bij Gol Gohar zeiden ze: kom vijf dagen om te kijken hoe je het hier vindt. Ik vloog naar Teheran en werd rondgeleid. Nou, Teheran bleek een prachtige stad. Ben jij er weleens geweest?
Is het een aanrader?
Zeker. Hoewel, het is nu nogal onrustig met demonstraties. Wat dat betreft ben ik ook blij dat ik weg ben. Teheran is een gigantische, best moderne stad met mooie winkelcentra en goede restaurants. Het leven voor vrouwen is nog wel moeilijk. Zij mogen lang niet alles. Het wordt wel iets beter, begreep ik van de tolk. Je komt niet veel buitenlanders of toeristen tegen. Iran is een soort fort. De risicogebieden zijn vooral aan de grens, zoals bij Irak. Nee, het is niet verstandig om in je eentje rond te gaan reizen, maar ik voelde me nooit onveilig. Ik heb nog wel op mijn laatste avond gezien hoe iemand in een auto wilde inbreken en gesnapt werd. Hij werd door politieagenten bijna de vernieling in geslagen. Dan komen ze met zware geweren. Dat was heftig. Je kunt er beter niet de regels overtreden.
Je besloot na die vijf dagen dus in te gaan op de aanbieding. Hoe ging het daarna?
Nou, ik kwam dus in Teheran aan na een nachtvlucht en werd en werd vanaf het vliegveld naar een hotel gebracht. Twee uur later stonden er al mensen van de club aan de deur dat ik mee moest voor de medische keuring. Ik had nog geen oog dicht gedaan, maar moest de loopband op en tests doen. Ze hadden geen sportkleding voor me, dus kon ik alles doen in eigen kleren en sneakers. Daar begon het al een beetje vreemd te worden. De eerste dagen verbleef ik in een hotel, en nadat ik had getekend kreeg ik een appartement in Teheran. Het trainingscomplex van Gol Gohar is in Teheran en iedereen woont daar dus ook. Voor thuiswedstrijden vlogen we naar Sirjan, waar het stadion was en ik ook een appartement had. In dat stadionnetje past een man of vijfduizend.
Waren de supporters net zo emotioneel als je teamgenoten?
Het waren er qua aantal niet veel, maar ze maakten altijd veel lawaai. Als ze het ergens niet mee eens waren, gooiden ze ook met van alles. Ik liep een keer achter de scheidsrechter aan van het veld, maar besloot toch maar even te wachten. Die man kreeg van alles naar zijn hoofd: blikjes, eten, schoenen. Kun je nagaan hoe het eraan toe gaat als je in stadions van de topclubs in Iran speelt. Het zijn oude, maar enorme bakken. Het is net alsof je even terug in de tijd gaat. Er kwam maar net water uit de kraan. Maar daar zitten 50 tot 100 duizend man. Alleen mannen, want vrouwen zijn niet welkom.
Je ex-vriendin zat in augustus bij een wedstrijd op de tribune en werd vervolgens verzocht om te vertrekken. Haar aanwezigheid in het stadion werd daarna breed uitgemeten in de media, ook in Nederland. Hoe kijk je daar nu op terug?
We wisten dat het eigenlijk niet kon, maar mijn vriendin was een weekje over en na overleg met de directeur mocht ze de wedstrijd tegen Saipa in Teheran vanuit een vip-box bekijken. Maar al voor de rust hadden mensen op de tribune haar opgemerkt en foto’s op social media gezet. Toen werden de mensen bij de club toch wat onrustig en zeiden ze dat het beter was om in een bestuurskamer te gaan zitten. Ze waren geschrokken van de commotie op social media. Mijn ex-vriendin is dus niet het stadion uitgezet, zoals in media werd vermeld. Voor haar was het even spannend omdat ze niet direct doorhad wat er zou gebeuren. Ik stond op het veld en hoorde pas later wat er aan de hand was. Kranten en websites stonden ondertussen al vol met artikelen over ons. We hebben uiteindelijk dus wel wat losgemaakt in Iran en werden een bekend koppel, maar helaas niet door mijn prestaties, haha.
Hoe vond je het Iraanse voetbal?
Het was rennen en vliegen. Aan het einde van de wedstrijd zag je iedereen als een kip zonder kop heen en weer gaan, op jacht naar doelpunten. Tactisch is het allemaal niets. Op die droge velden is ook bijna niet normaal te spelen.
Hoe bracht je jouw tijd naast het veld eigenlijk door?
In Teheran was er nog afleiding, dan wandelde ik weleens in de buurt van mijn appartement, maar in Sirjan kwam ik mijn kamer niet af. Daar was niets te beleven. Gelukkig had ik een PlayStation mee. Kon ik FIFA spelen tegen vrienden uit Nederland. Alleen de internetverbinding was niet best. Je hebt ook te maken met beperkte toegang tot Facebook, YouTube en Google. Gelukkig was er een app om die restricties te omzeilen. Zo kon ik wel contact houden met vrienden en familie. Ze zijn blij dat ik weer terug ben.
Wat is nu het plan?
Volgend jaar weer een nieuwe club vinden. Mijn voorkeur gaat uit naar een land waar ik me met mijn Engels kan redden. Maar spijt van mijn keuze voor Iran heb ik niet. Ik wilde een avontuur, en dat heb ik gekregen.
–
Naast onze geschreven verhalen en video’s hebben we nu ook een podcast: De Wereld van VICE Sports. De afleveringen zijn hier te luisteren bij Apple of hier op Spotify:
