Kan ik nog genieten van een commercieel festival?

De dagen worden langer, warmer, zwoeler en ik wil steeds eerder uitloggen op het werk om met een fles sangria te vertoeven op eender welk stukje groen dat ik maar kan vinden. De zomer betekent niet alleen zon, zee en strand, want in een land vol festivals is het bijna onmogelijk om er niet minstens eentje mee te pikken tijdens vier hemelse maanden vol vitamine D. Hoewel ik niet het zotste feestbeest ben - noem mij saai - durf ik toch wel elke zomer een viertal festivals door te lopen om mijn weekends mee te vullen. 

Ik zou mezelf niet meteen kieskeurig of veeleisend noemen, integendeel, geef mij een Cara Rouge - geen sponsor - genoeg bass in de muziek en ik ben klaar om te gaan. Maar als ik een ding geleerd heb uit mijn vele festivalseizoenen, dan is het toch zeker wat ik absoluut niet leuk vind op festivals. Grote festivals genre Rock Werchter, Pukkelpop en Dour zijn gewoon niet mijn ding. Er zijn te veel mensen, de sfeer zit er niet altijd in, en de decoratie is lauw. Zeker wanneer een hittegolf samenvalt met een festival, wil je niet op een groot open terrein moeten zoeken naar een stukje schaduw tegen dezelfde herassen waar ‘s avonds menig volk tegen loopt te kotsen en pissen. 

Toch vallen er ook zeker goede dingen te zeggen over diezelfde festivals. De line-up zit altijd strak, de arme stakker kan er bekers rapen voor gratis drank en ook het vervoer erheen is dik in orde. Bij Dour kun je zelfs de bus nemen naar de Colruyt voor je favoriete smaakje Cara - nog steeds geen sponsor -. Deze festivals hebben vaak ook een brede waaier aan genres met zowel grote als kleine koppen. En toch is er een zaak die me vaak tegenhoudt om er vol enthousiasme heen te gaan: de prijs. 

CORE festival, een samenwerking tussen Rock Werchter en Tomorrowland, dat plaatsvond in het park van Ossegem vierde zijn tweede editie tijdens het laatste weekend van mei. In een tijdperk waar we zodanig veel festivals hebben in ons kleine belgenlandje, waar je een keuze moet maken tussen verschillende festivals en die ene BBQ van je vrienden in eenzelfde weekend, vraag ik mij vooral af: kan ik mij wel nog amuseren op een commercieel festival? Ik ging het eens testen op CORE. 

Of je ze haat of ervan houdt, elektrische fietsen zijn niet meer weg te denken uit het Brusselse beeld. Ik koos ervoor om een elektrische fiets te huren voor mijn ritjes naar het Ossegempark en terug. Hoewel ze individueel duur zijn, vielen de prijzen van een pasje best mee. Ik woon gelukkig op een halfuurtje (elektrisch) fietsen van het Atomium en het zalige zonnetje zorgde voor een gezellig ritje langs Josaphat, Dockx en het park van Laken. Ik ontzag mezelf ervan de overvolle noctis bussen te testen naar huis en heb er zeker geen spijt van. 

Eigenlijk was ik best nog enthousiast zaterdag. De fietstocht was vlot verlopen, de zon scheen en ik was op weg naar een festival samen met mijn lief met het geweldige idee dat ik ‘s avonds gewoon terug in mijn eigen bed ging kunnen slapen. De persingang zoeken was ook niet te moeilijk en bespaarde ons een ellenlange rij - typisch op festivaldag nummer 1. 

Tijdens een eerste verkenningstocht van de site vielen een aantal dingen me al snel op. Hoewel gelegen in een geweldig mooi en groen park, was de decoratie best te omschrijven als “meh”. De kleurrijke standjes die je anders vindt in het Ossegempark tijdens Couleur Cafe zijn nergens te vinden en het festival baadt in een sfeer van strakke, uniforme zwarte tentjes met dikke zilveren platen met witte letters die het terrein een soort van steriele invulling geven. De main stage is een gigantisch rechthoekig scherm met in het midden een vierkant waar het hoofdpodium zich bevindt met daarvoor een groot open veld bedekt met planken. De ruimte wordt omringd door de genoemde saaie tentjes die verschillende drankjes en maaltijden verkopen. Kortom, de ruimte had een gebrek aan karakter. 

Ietsje verderop is het terrein meer overdekt met bomen, terrasjes met bloemen en mini fonteinen. In het midden van dit veld stond de cocktailbar; een vreemde kiosk met bovenop - als een metaforische kers op de taart - de meest nutteloze fontein ooit. Ook dit sprak niet echt tot de verbeelding, het voelde eerder als een b-versie van de typische, gezellige guinguettes die we overal kennen in Brussel. Toch was niet alle hoop verloren. De Nabo stage, gebouwd op stellingen en in de vorm van een vierkant-achtige champignon, en de Alta Verde stage die doet denken aan een Romeins theater hadden dan weer veel meer karakter. 

Toch ben ik geen party pooper en kon ik genieten van het decor met mate. Ben ik daarvoor meestal op zoek gegaan naar de meest natuurlijke setting en zo ver mogelijk weg van de fish en chipsstand om de allesoverheersende geur van gefrituurde vis te vermijden? Ja. Maar was een grasplein omringd door groen de perfecte plek om te genieten in de zon van Masego? Absoluut.

Als je nu nog niet afgehaakt bent op mijn hypernegativiteit, goed. Dan kunnen we verdergaan met het bekritiseren van dit ergens vooruitstrevend maar te duur en dus enorm commercieel muziekevenement. Er valt veel te zeggen over de vibe op dit festival. Muziekgewijs zat dit zo goed dat ik een beetje triest was dat ik niet alles kon gaan testen, maar dat was misschien ook het enige dat ik wel leuk vond. 

Als jonge mens in Brussel ben ik het ondertussen zo gewoon altijd een diverse crowd van mensen om me heen te zien. Het verbaasde me dan ook om die diversiteit helemaal niet terug te vinden op CORE. Ik was een beetje teleurgesteld om steeds dezelfde types mensen rond te zien lopen. De typische fils-a-papa met een polo en short of simpelweg mensen die eruit zagen alsof ze allemaal in dezelfde afdeling van Jack en Jones of H&M - of een duurdere vorm van dezelfde saaie kledij - hadden geshopt. Toch zag ik tussen de vrijgezellenshirts en klassieke buckethats ook unieke stukken zoals een paar Cara sokken - ik zweer dat dit geen sponsor is -.

Festivals zijn altijd een onwelkom moment voor mijn portemonnee; je legt geld voor een duur weekend op voorhand om dan nog meer geld te verbruiken tijdens datzelfde weekend. Aangezien dit een festival was georganiseerd door twee dure festivals, had ik me mentaal al voorbereid op dure pintjes en nog duurdere snacks. 

De minimum aankoop was 20 euro en telde 11,5 coins. Dat komt dus neer op zo’n 1,74 euro per coin. Een pint van 25cl was 2 coins of 3,48 euro en 33cl 2,75 coins of 4,79 euro. Bijna 5 euro voor een drieëndertiger? Waar vind ik hier de dislike knop? Ik ging ook even een cocktail testen, gewoon om te zien of die de 6 coins (of 10,44 euro) waard was, maar ging teleurgesteld gaan zitten met een glas gevuld met de helft ijs en de andere helft een cocktail van de tap.

Bon, ik ben gelukkig geen zo’n zware alcoholist dat ik mezelf moet lam zuipen om plezier te ervaren. Alles goed dus. Maar naast drinken, moet ik ook wel kunnen eten om mijn energie op pijl te houden. En als veganist op een festival, is dat soms wel een keer moeilijk. Toch had CORE enkele verrassingen in petto. Ik probeerde eerst lekkere bloemkool-curry kroketjes om dan triest te wezen over het feit dat ik bijna 10 euro had betaald voor twee kroketten. 

Drie uur later besloten we om toch iets vullender te eten, en stonden we - net als honderden anderen, want iedere persoon moet ook weer op hetzelfde uur eten - in de rij bij de foodstandjes. Omdat alles zo duur leek, besloten we maar om een maaltijd te delen. We settelden voor een frietje met saus (7,40 euro) en een bahn mi met tofu (13,05 euro). Hoewel heel lekker, was het onvermijdelijk niet genoeg, maar gaven de strijd al snel op door ons nog wat pintjes aan te schaffen.

 Geen enkel festival verloopt zonder fouten. Bij mij was dat ook het geval. Door een misverstand had ik mijn spullen - lees: mijn trui en camera - in een locker gestoken waarvan ik de code niet had (oeps?). Maar om mezelf te verdedigen: sinds wanneer kun je niet gewoon je eigen code ingeven in een locker met code? Hoe dan ook, ik stak mijn spullen in een locker die ik niet meer open kreeg. Na even heen en weer te zoeken, vond ik iemand die me vertelde dat ze me ging helpen. Enkel bleek na een halfuur wachten, dat ze nog niet had gebeld naar de persoon die ons zou helpen. En toen we 2 uur later na de slotact terugkeerden, had ze dat nog steeds niet gedaan, en was ze naar huis. Gelukkig vonden we een andere goede ziel die ons wel wou helpen, maar opnieuw kwam de nodige persoon niet af. Long story short: het festival was gedaan om 1u ‘s nachts, en wij hebben gewacht tot 2u30 om onze spullen terug te krijgen (na enorm veel gezaag). 

“Als ik de muziek van zaterdag op punten zou moeten zetten, geef ik het een 7 op 10,” zou het klinken als dit een aflevering van Komen eten was. Maar ik ga me niet voordoen als een connoisseur en eerlijk zeggen dat ik te weinig namen op de line-up kende om een fair oordeel te vellen. Wel kan ik vertellen over wat ik zag en leuk vond. Zo goed als elke show die ik zaterdag én zondag ben gaan kijken was zalig op zijn eigen manier. Misschien hou ik gewoon van alle muziek dan? Masego liet zijn zwoele saxofoon klinken door heel de mainstage, Eugene gaf zijn hart bloot aan het publiek en Pusha T nam ons dan weer mee doorheen de verschillende verhalen die hij vertelt met zijn tracks. L4U liet de Nabo stage - gecureerd door Fifty Session die op stellingen op 8 meter hoog staat - schudden van de bass en het daarop meedansende volk.

De zon verdween vrij snel terwijl ik het festivalveld ontdekte. Bij avondval kwam de grootste naam van die dag: Angèle. En kijk, ik ga eerlijk zijn, ik ben geen pop prinses, maar ook ik begin spontaan mee te zingen iedere keer ik Balance ton quoi hoor. Noem mij een aangespoelde Brusseleir, je m’en fous. Mijn voeten deden pijn, mijn ogen vielen dicht en ik had de trui van mijn lief gestolen, maar ik heb het hele optreden uitgezeten om met een gigantisch publiek - waarvan de grote meerderheid Angèle met het meest Vlaamse accent ooit riep - Bruxelles je t’aime te zingen. Geslaagde avond dus. Maar de echte sterren? Dat waren de dansers van Angèle. 

Zondag was voorspeld een warme dag te worden, en dat was duidelijk te merken aan het festivalvolk. Er waren ook drie keer zoveel mensen aanwezig dan de dag ervoor. Het kleine festivalpark veranderde van een rustige plek in een met-mensen-overspoeld tapijt van kapotgetrapte bekers en voedselafval. We waren ook beiden moe van de dag voordien - door ons kleine incidentje met de lockers - en dus hadden we niet dezelfde vibe van de dag ervoor. Onze dag bestond grotendeels uit de gekozen concerten te checken en daartussenin te kuieren op de kleine plekjes schaduw die nog te vinden waren. 

Om de peperdure grap van zaterdag te vermijden besloot ik zondag mezelf te voorzien van eten en drinken. Heb ik mezelf ook gehydrateerd met Cara en een vreemde groene cocktail uit een Spritefles? Misschien. Maar was ik de enige op het festival die drank durfde binnen te smokkelen langs de security? Verre van. Ik trakteerde mezelf op een huisgemaakte pastasalade.

Hoewel ik moe was, minder geld had en de drukte zo onaangenaam was dat ik hunkerde naar coronatijden waar iedereen anderhalve meter weg van me moest staan, waren de concerten van zondag toch het hoogtepunt van mijn dag. 

Als eerste pikte ik het optreden van Caballero & Jeanjass mee om te testen of mijn kennis van het Frans na twee jaar in Brussel erop verbeterd was. Het antwoord is overduidelijk ‘neen’. Maar het optreden was - in mijn beste Frans - chaud. Omdat we nog niet klaar waren om te kuieren in het gras en Kokoroko nog niet aan bod was, zijn we het volledig overdekte Endoma podium binnengestapt om ons dat onmiddellijk te beklagen. Toch was de muziek van JPEGMAFIA zo goed dat we niet anders konden dan ons kapot zweten terwijl hij de meest autotune versie van Call me Maybe ooit door de speakers blaasde om daarna te volgen met dikke schijf na dikke schijf. Dat maakte het zweten er niet beter op, maar wel aanvaardbaar. 

Kokoroko kwam precies als geroepen. Het is zo’n band waarvan je de naam eigenlijk niet kent, maar belachelijk veel draait iedere keer je in het park met een paar pintjes zit te chillen, of aan een meer ligt te drogen tussen plonsjes in, met een nep franse baguette, een potje olijven en hummus. Ik kon dan ook niet anders dan denken “eindelijk zomer”. Na dit gezellige intermezzo op het gras gingen we opnieuw naar de main stage, deze keer voor het hoogtepunt van mijn lief. En eerlijk? Ik was er niet boos om. Goldband blies iedereen omver met nederlandse hits die zo aanstekelijk waren dat je het maar een keer moest horen om het refrein mee te kunnen brullen. Dat het hele publiek langs alle kanten tierde voor de drie boys op het podium lag dan misschien weer aan het feit dat het merendeel van de bezoekers waarschijnlijk Vlaams was.

Na Goldband waren we zo vermoeid van het springen - ik klink precies als een oude mens die geen conditie heeft - dat we niet anders konden dan weer te gaan kuieren. Ondertussen gebruikte ik de gecombineerde laatste coins van onze kaarten om een laatste falafel aan te schaffen. Wat kan ik nog meer zeggen over het eten? Ik had niet veel opties. Maar misschien ben ik ook niet de makkelijkste persoon om mee te nemen naar een festival.

Met mijn laatste beetje energie konden we eindelijk het optreden meepikken waar ik die dag op had gewacht: Little Simz. Ik volg ze al sinds haar optreden by A COLORS SHOW met Backseat in 2017. Sindsdien is ze blijven knallen, en dit was dus echt wel mijn hoogtepunt van het weekend. Hoe geweldig is het niet om een artiest te zien opleven door de liefde van haar publiek? Zalige show, zalige meid, zalige muziek. 

Na de show besloten we nog even rond te lopen om de kunstinstallaties nader te inspecteren. Ben ik een kunstkenner? Neen. Waarom had ik dan verwacht dat ik baanbrekende kunst zou tegenkomen in dat overvolle Lakense park? Ik weet het zelf eigenlijk ook niet. Ik moest eventjes ronddwalen door het festival om te begrijpen dat de decoratie de kunst was, samen met een paar door-sponsors-betaalde lichtinstallaties die eigenlijk alleen maar dienden als selfie spiegels doorheen de dag of verlichting ‘s avonds. Twee installaties die iets meer een indruk op me hebben nagelaten was dat van de Nabo stage die gecureerd werd door heel wat verschillende digitale artiesten en daarmee twee dagen lang spectaculaire en coole, soms zelfs retro, beelden vertoonde en een groot lichtgevend paneel - ik spot hier precies een thema “licht” -. Dat laatste vond ik eigenlijk alleen maar interessant omdat het de zin had “There is no planet B”, en hoewel dat de klimaatactivist in me aansprak vroeg ik me toch af wat dit festival doet om bij te dragen aan de strijd tegen het klimaat. Maar bon, het had vlammetjes dus het zal wel cool geweest zijn zeker?

Als ik rechtuit moet antwoorden op de vraag “kan ik nog genieten van een commercieel festival?” is het antwoord ja. Maar dat komt wel met bepaalde voorwaarden. Ik ben namelijk zo’n iemand die zich op de domste plekken kan amuseren, dus dat helpt wel enorm. Ik heb geen dure drankjes of sjieke maaltijden nodig, noch de grootste namen. Uiteindelijk draait het vooral bij mij om de sfeer, en die sfeer was soms wel aanwezig op het festival - ik moet denken aan de Nabo stage, Goldband, de luidkeelse Vlamingen tijdens de set van Angèle - en soms ook niet. Plezier is iets heel persoonlijk, en dat fluctueert voor iedereen door een reeks van verschillende omstandigheden. 

Misschien is de vraag hier niet “was het leuk”, maar “zou ik terugkeren?”. En dan moet ik toch antwoorden met een nee, CORE is niet mijn type festival, niet mijn soort crowd en soms ook niet mijn soort sfeer. Maar bon, dat is maar mijn humble opinion.

Volg VICE België en VICE Nederland ook op Instagram.