Als je aan Gustav Goodstuff vraagt om in zijn kratten met platen te duiken, weet je dat hij met fantastische muziek terugkomt. Dat mag ook wel, want daar wordt hij voor betaald. Niet door ons maar door de Rotterdamse platenzaak Clone, waar hij de klanten adviseert en assisteert bij het vinden van de best mogelijke aankopen.
Naast zijn baan bij Clone draait Sil Vermandere ook zelf, zoals dit weekend tijdens Get On Down in Studio 80. En dat is nog niet alles: de Rotterdammer runt ook nog het label Midlight en hij heeft met een vriend het boekingskantoor Phuture West opgezet, waar hij werkt met artiesten als Antenna, Deniro en Paul du Lac. Genoeg reden dus om de alleskunner naar zijn favoriete platen te vragen.
Videos by VICE
THUMP: Mr. Goodstuff, welke plaat doet je denken aan de illegale feestjes (Basra Locus Soundsytem) die je met je broer organiseerde in Breda?
Sil Vermandere: De Basra Locus-feesten gingen vaak tot in de middag door, en dan komen de uithoeken van de platentas aan het licht. De track Spiegelbeeld van I-F is voor mij zo’n parel, al kon het ook zo gebeuren dat je er de laatste verdwaalde ravers het pand mee uit joeg. Al het oude werk van I-F heb ik destijds grijs gedraaid, en dan met name alle monsters van de EP-serie Portrait of a Dead Girl. Ik draaide toen een stuk botter dan nu. Binnenkort ga ik een podcast voor het label Berceuse Heroique opnemen met ‘de muziek van toen’.
Als je bij Clone wil werken moet je zo ongeveer het hele oeuvre van Drexciya kennen. Wat is je favoriete Drexciya-plaat?
Mijn vriend DJ Oorworm liet me een jaar of acht geleden het album Neptune’s Lair van Drexciya horen, een erg goed album. Ik weet niet of het als hoogtepunt van het oeuvre mag worden gerekend, maar voor mij persoonlijk is de plaat erg belangrijk. Daarvoor draaide ik al wel Dopplereffekt en Japanese Telecom. Maar ik ga toch geen track kiezen die onder de naam Drexciya is gemaakt: ik kies voor Drexciya’s mastermind Clarence G (James Stinson), met zijn solo-EP Hyper Space Soundlab. Extreem dik.
De winkel is sinds kort verhuisd. Wat is de beste nieuwe release die je op de nieuwe locatie in handen hebt gehad?
We hebben sinds kort een aantal toffe ‘warehousefinds’ in de shop liggen van het Intangible label van Terrence Parker en het sublabel Makin’ Madd. Het geeft een kick om een plaat die al 25 jaar in het cellofaan zit te openen en te draaien. Een van de beste platen die we vonden is Luv Music van DJ Slym Fas. Een onwijs schuddende beat, vreemd gemixt en goed sample-gebruik. Een bijzondere plaat die alleen bij ons te krijgen is.
Van welke plaat zou je willen dat je hem makkelijker kan opzetten in een club?
Blame It On The Boogie van Rick Wilhite samen met Theo Parrish, Osunlade & Billy Love. De track is bizar goed en is wat mij betreft het toppunt van Detroit house. Het nummer klinkt alleen negen van de tien keer compleet kut in een club. Het lijkt wel alsof het op een wc-rol is opgenomen. Tel daarbij op dat (waarschijnlijk Theo Parrish) flink aan de filters loopt te trekken, waardoor je zo een trommelvlies of twee sloopt als je het draait op een gemiddeld geluidssysteem. Met een perfecte dj-booth en goed geluid heeft de track een kans. Het album Analog Aquarium waar het nummer vanaf komt is trouwens mijn favoriete album.
Welke plaat heb je op repeat staan de afgelopen maand?
Het nummer Pelle di Luna te horen op de soundtrack van Piero Umiliani voor de film La Ragazza Dalla Pelle Di Luna. Het is fantastische filmmuziek bij een charmante maar niet al te beste Italiaanse softpornofilm van Luigi Scattini. Mijn hoofd ontploft elke keer als ik het hoor. Ik heb trouwens een link gevonden met beelden uit de film.
Van welke plaat wil je liever niet dat je collega’s weten dat je die leuk vindt?
Ik wilde in eerste instantie Robert Bergmans R&B-hit Dance For me kiezen, maar de laatste maanden luister ik veel Japanse salonmuziek uit de jaren vijftig. Daar kijken mijn collega’s wel van op, maar of ze het heel slecht vinden weet ik niet. Er is ook een Haïtiaans nummer dat ik erg tof vind en waarvan ik weet dat sommige collega’s er alles behalve warm voor lopen: Zanmi Camarade van Claudette Et Ti Pierre. Dankzij het label Sofrito is dit in mijn tas beland.
Welke plaat draai je het liefst vlak voor de lichten aangaan?
Jucy Sushi op Black Cock Records, het reel-to-reel-edit-label van DJ Harvey. Het nummer is niet per se mooi, de kwaliteit van de edit is ook niet fantastisch, maar iedereen wil er gelijk op dansen. Het werkt bijna altijd. Zelf vind ik hem vooral leuk als ik dronken ben.
Maar omdat iedereen Jucy Sushi ondertussen wel kent, ga ik voor een andere track die ik minder vaak draai en die een stuk minder gezellig is. Het is een remix van Fit & DJ Sotofett van het nummer Tangg Ant van Auralbino.
Welke plaat vertaalt je label Midlight Records het beste?
Een van mijn favoriete tracks op het label is Absorb van Frak; een sloom beest van de technoveteranenformatie uit Zweden. Midlight heeft als label eenvoudige voorwaarden, de platen tot nu toe hebben meestal twee nummers die op 45 toeren volwaardig door de speakers rammen. Op Tuff Sherm na zijn alle artiesten die tot nu toe op het label verschijnen vrienden uit onze omgeving. Ik werk dus graag met mensen die ik ken en waardeer en waarmee ik het gevoel heb samen wat tofs neer te kunnen zetten.
Je draait dit weekend tijdens het queer-minded feest Get On Down. Wat is de meest hysterische knaller die je daar gaat opzetten?
Hysterische shit is niet echt aan mij besteed, maar dit komt er misschien nog het meest bij in de buurt. When I Let You Down van M&G is een echte gem uit het Italo-tijdperk, maar begeeft zich door de vocalen voor mij echt op het randje. Toch doet dit nummer het voor mij, en dan met name door de synthpartijen die er na een kleine minuut in komen.
