Het is alweer tweeënhalf jaar geleden dat Ruud Boymans (30) zijn laatste wedstrijd speelde. Dat was in Dubai, waar hij uitkwam voor Al-Shabab. Hij had verwacht om nog jaren op doelpunten te jagen, maar het liep anders na zijn vertrek uit het Midden-Oosten. De operaties en enkelblessures stapelden zich op voor de voormalig aanvaller van onder andere AZ, Willem II en FC Utrecht. Terwijl de voetbalwereld gewoon doordraaide, lag Boymans regelmatig wakker in bed: wat als het niet meer gaat lukken om terug te komen?
De afgelopen tijd reed Boymans op een motor door Vietnam, investeerde hij in Rotterdams vastgoed en begon hij een evenementenbureau. Tegelijkertijd hoopt hij komende zomer alsnog een nieuwe club te vinden om goaltjes voor te prikken. In zijn appartement in Amsterdam-West spreek ik Boymans over zijn lange periode zonder profvoetbal, en wat dit hem gebracht heeft.
Videos by VICE
VICE Sports: Ha Ruud, je bent al een tijdje uit beeld in de voetbalwereld. Wat heb je de afgelopen tijd gedaan?
Ruud Boymans: Ik ben onder meer gaan investeren in vastgoed en heb nu vier appartementen in Rotterdam. Achteraf vind ik het weleens stom van mezelf dat ik niet eerder ben gaan investeren, rond mijn 23ste verdiende ik daar als voetballer ook al genoeg voor. Vorig jaar, na mijn derde operatie, begon ik er echt goed over na te denken: Ruud, wat als het voetbal niks meer wordt? Inmiddels ben ik daarom met twee vrienden ook een eigen evenementenbureau gestart.
Dat klinkt interessant. Wat doen jullie precies?
We organiseren met 9am events zakelijke evenementen, bedrijfsuitjes of feestjes. Laatst hebben we onze eerste klus gehad voor een groep nieuwe studenten van het AMFI. We hebben een boot gehuurd met drinken, eten en dj’s. Echt heel leuk om te doen. En mocht het voetbal niet doorgaan, maakt het de acceptatie om te stoppen een stuk makkelijker. Beter zo, dan dat ik nog in paniek ben en eigenlijk geen idee heb wat ik ga doen.
Voelt het alsof je jezelf door je blessures opnieuw hebt moeten uitvinden?
Ja, dat vond ik aan het begin heel lastig. Ik was onzeker over wat ik in de toekomst zou doen en heb veel in bed liggen piekeren. Wat vind ik eigenlijk leuk? Ik was bang dat ik dan geen passie meer zou hebben na het voetbal. Mijn grootste liefde viel weg, en dan heb ik het nog niet eens over het inkomen dat daarmee gepaard gaat. Dat is best heftig. Ik merk nu dat het allemaal best meevalt. De onrust die ik in me had, heeft plaatsgemaakt voor rust.
Wanneer vond je die rust?
Het heeft echt dik twee jaar geduurd, het kwam pas twee maanden geleden. Het liefst wil ik weer voetballen, maar ik raak nu niet meer in paniek als het niet zou gebeuren. Dat is een fijne gedachte. Ik probeer het zo te zien: voetbal heeft me veel gegeven en ik ben enorm trots op wat ik bereikt heb. Ik ga er nog alles aan doen om deze zomer terug te komen als voetballer, begrijp me niet verkeerd. Maar ik besef dat er ook veel mooie dingen voor terugkomen als je niet voetbalt. Familie, vrienden, vakanties, uitgaan, alle vrijheid die je hebt.
Wat heeft het leven zonder voetbal je precies gegeven?
Tijdens mijn blessure in Amsterdam heb ik zoveel nieuwe mensen leren kennen, die iets aan mijn leven en mijn denkwijze hebben toegevoegd. Maar ook die mijn kijk op muziek, kunst, fashion en het bedrijfsleven hebben veranderd. Ik heb een groepje vrienden die evenementen organiseren in Amsterdam, en iemand anders die ik heb ontmoet heeft zijn eigen zaak in Rotterdam. Echt mooi om te zien hoe creatief zij zijn. Al die mensen uit die verschillende werelden hebben me andere inzichten gegeven. Qua muzieksmaak ben ik ook een aantal jaar geleden compleet veranderd: meer naar de minimal house-muziek. Ik heb op zoveel vlakken geleerd, dat het eigenlijk maar goed ook is dat ik geblesseerd ben geweest. Op dat gebied dan hè, want natuurlijk had ik het liefst gewoon gevoetbald.
Waarom lukt het je niet om die nieuwe perspectieven te krijgen als voetballer?
De voetbalwereld is vrij klein en een beetje bekrompen. Je ontwikkelt je niet echt als mens. Je leeft constant naar het weekend toe en leert amper nieuwe mensen kennen. Nieuwe mensen kom je pas tegen als je uitgaat, op vakantie gaat en als je vrije tijd hebt. Daarom vind ik voetballers vaak kortzichtig. Daar kunnen ze niks aan doen, ik had het zelf ook. Van jongs af aan zit je in die kleine wereld. Wie gaat jou beïnvloeden? Niemand. Ik zie mijn blessure ook als een kans die ik heb gekregen om mezelf te ontwikkelen.
Je begon net zelf over kunst. Waar komt die interesse vandaan?
Dat begon door Wouter, die vriend uit Rotterdam met zijn eigen winkel. We voerden er gesprekken over en zo liet ik me inspireren. Ik ging er meer over lezen en op zijn aanraden bezocht ik dan een museum. Op een gegeven moment ging ik ook zelf op zoek. In Dubai woonde ik bijvoorbeeld om de hoek van het Design District, waar alles draait om kunst en design. Ik was er vaak te vinden. Ik vind het mooi hoe creatief mensen kunnen zijn. Dat je denkt: wow, hoe heb je dit kunnen bedenken? Het blijft daarom leuk om af en toe een expositie te bekijken.
Ik zag op je Instagram dat je ook op de motor door Vietnam bent gereisd deze zomer. Hoe was dat?
Ja, ik was naar Vietnam en Thailand inderdaad. Daar heb ik met twee vrienden drie weken lang rondgetrokken op een motor, dat was heel vet. Dat gevoel van vrijheid was echt top. Van het noorden naar het zuiden van Vietnam zie je het landschap compleet veranderen. Het begint communistisch en hoe verder je naar het zuiden gaat, hoe kapitalistischer het wordt. Met diezelfde groep gasten ga ik binnenkort ook drie weken naar Bali. Als voetballer had ik niet zo vaak de kans om zo lang weg te gaan, dat is ook weer een voordeel. Al ben ik zeven jaar geleden toen ik bij AZ speelde ook een keer naar Ghana geweest.
Wat heb je daar gedaan?
Mijn zus ging lesgeven op een school en ik heb toen voor die kinderen een voetbaltoernooi georganiseerd. Alle scholen die meededen, kregen vrij om mee te doen aan dat toernooi. Echt bizar hoe al die mensen daar het voetbal beleven. Er stonden vierduizend mensen langs de lijn te kijken. Bij iedere goal rende iedereen het veld op. Er werd gezongen en gedanst. Het was zo bijzonder om te zien hoe gelukkig die kinderen daar werden van het voetbal.
Wat mis je zelf eigenlijk wel van het voetbal?
De drang om te presteren. Voelen dat je leeft. De spanning naar een wedstrijd toe, een echt doel waar ik me op kon focussen. Dat heb ik momenteel niet zo. Het leven wordt zelfs een beetje saai, misschien komt dat ook doordat ik altijd gewend was om als spits onder druk te staan. In een vol stadion voor supporters scoren, dat gevoel is in het normale leven met niks te vergelijken.
Wanneer was je laatste goal?
In november 2016 in Dubai.
Dat lijkt me zeker geen droomafsluiter.
Weet je wat het moeilijke is? Ik heb misschien mijn afscheid al gehad, zonder dat ik wist dat het mijn laatste wedstrijd zou zijn. Ik verwijt mezelf ook weleens dat ik niet nog meer heb genoten. Had ik het allemaal maar nog meer opgenomen in mijn systeem, en opgeslagen in mijn hoofd hoe het echt voelt. Als oudere voetballers vroegen zeiden dat ik ervan moest genieten, vond ik dat vaak gelul. Maar nu ik het zelf al een aantal jaar stilsta, mis ik het toch echt heel erg.
Daarom train je nu nog hard om de komende voorbereiding bij een club aan te kunnen sluiten.
Ik ga een of twee keer in de week naar mijn fysio in Eindhoven. Daarnaast train ik nog op het veld, doe ik nog twee keer in de week een duurloop en een krachttraining. Er is genoeg interesse van clubs uit de Eredivisie en de Eerste Divisie. Er komt sowieso wel een club die me de tijd en de kans geeft om te laten zien dat ik het nog kan. Dan ga ik kijken hoe ver ik kom. Houdt de enkel het? Kan ik het niveau nog aan? Vind ik het nog wel leuk? Ik moet er natuurlijk nog wel plezier uit halen.
Denk je dat je na tweeënhalf jaar weer terug kan komen op je oude niveau?
Dat is wel een bepaalde onzekerheid die ik nog heb. Ik heb er eerder een keer een jaar uit gelegen bij FC Utrecht, en toen ik terugkwam scoorde ik meteen bijna iedere wedstrijd. Het kan dus wel, al lag ik er toen een stuk minder lang uit. Ik heb er zeker vertrouwen in, daar niet van. Maar natuurlijk is het wel spannend.
Zou je ook nog naar het buitenland willen?
Mijn ideale plan zou zijn: een jaar knallen in Nederland en dan nog een buitenlands avontuur. Azië zou helemaal top zijn. Sinds ik bij VVV speelde met Keisuke Honda en Maya Yoshida heb ik al een fascinatie voor Japan. Ik ben er nog nooit geweest, maar het trekt me enorm. Als ik een film of serie zie in het Japans ben ik er helemaal door gefascineerd. Het niveau in Japan ligt vrij hoog en het is niet makkelijk om daar binnen te komen. Misschien dat het nu meer een illusie dan een realistisch beeld is, maar met een goed jaar in Nederland kan het misschien. Dromen mag altijd.
Dit is een verhaal uit de rubriek Ongewenst Transfervrij , waarin VICE Sports profvoetballers aan het woord laat die graag weer willen spelen, maar door hun eigen fouten of botte pech geen club hebben. Zie hier alle verhalen uit deze serie.
