Dit stuk verscheen eerder op VICE.com US.
Er is weinig lekkerder dan haten op mensen die het veel beter getroffen hebben. De nieuwste viral hate-read heeft eigenlijk alles wat je nodig hebt, wat dat betreft. Je duikt in het leven van een jonge stagiair die zich totaal niet bewust is van hoe rijk en verwend ze is, achteloos tripjes naar de Hamptons maakt en wraps van 23 dollar eet. Begint je bloed al te koken? Het gaat hier over het artikel “A Week In New York City On $25/Hour And $1k Monthly Allowance”. De titel werd veranderd na een storm van kritiek, want die was eerst “A Week In New York City On $25/Hour”. Het stuk van Refinery29 gaat over de luxe levensstijl van een 21-jarige stagiair in New York. Naast haar stagevergoeding en het geld dat ze verdient met babysitten, krijgt ze 1100 dollar per maand van haar familie. Zij betalen ook nog haar huur en maandelijkse kosten zoals haar zorgverzekering, studie en telefoonrekening.
Videos by VICE
In het dagboek volg je een week lang het uitgavenpatroon van de anonieme jonge vrouw. Ze probeert zuinig te leven, maar heeft een andere definitie van zuinig dan jij of ik. Zo gaat ze naar haar stage, volgt pilateslesjes bij haar sportschool, eet trendy dingen zoals acaïbowls en freekeh, wordt een keer dronken, onthult dat ze meer dan 2000 dollar aan huur betaalt voor een gedeeld tweekamerappartement (wat haar ouders dus betalen) en vertelt openhartig over de angstaanvallen die ze krijgt na een ontspannen weekend weg in de Hamptons. Het is zo ongelofelijk saai dat het bijna doet denken aan een experimenteel schrijfproject. Toch zorgde het stuk voor een storm aan heftige reacties. Mensen bekritiseren natuurlijk haar uitgavenpatroon, maar ze zijn ook woedend over haar overduidelijk onverdiende rijkdom, en maken grappen 0ver hoe belachelijk de oorspronkelijke titel van het stuk was – ze leeft immers absoluut niet van 25 dollar per uur. Ze leeft op een fluwelen kussentje, dat volgepropt is met het geld van haar ouders.
Die boosheid is absoluut terecht. Iedereen weet dat de wereld sowieso verschrikkelijk oneerlijk is, maar er is weinig zo confronterend als een kijkje in het leven van iemand die van deze ongelijkheid profiteert en daar zo achteloos over doet.
Die boosheid is ook verre van nieuw. De column Money Diaries van Refinery29 loopt al sinds 2016, en het uitgavenpatroon van de dagboekhouders (altijd vrouwen, altijd anoniem) roept vaker nogal heftige gevoelens op bij reageerders – vooral negatieve gevoelens. Er is immers niets makkelijker dan kritiek leveren op de levenskeuzes van een vreemde, vooral als die vreemde het lekker makkelijk heeft. Maar Money Diaries gaat niet alleen maar over rijke mensen die geld over de balk smijten. Soms schrijven minder bedeelde vrouwen over hun leven, en dat ziet er wat minder glamoreus uit dan het leven van deze enorm gehate stagiair.
Het kan soms schokkend zijn om deze dagboeken te lezen. Vooral voor Amerikanen, omdat zij absoluut niet gewend zijn om over geld te praten. Maar zelfs mensen die zich druk maken over ongelijkheid hebben het zelden over hun persoonlijke geldzaken.Mensen die het moeilijk hebben, schamen zich misschien voor hun lage lonen of hoge schulden; rijke mensen schamen zich misschien ook wel, maar dan voor wat zij zich allemaal wel kunnen veroorloven. (Het leek me trouwens hypocriet om het helemaal niet over mijn eigen geldzaken te hebben, dus bij deze: ik verdien zo’n 80.000 dollar per jaar en voor de huur van mijn driekamerappartement, dat ik deel met mijn vrouw, betaal ik 2100 dollar per maand.)
Zo’n geldtaboe kan op meerdere manieren pijnlijk zijn. We zijn nieuwsgierig naar hoe onze vrienden zo veel avonden per week kunnen drinken en uit eten kunnen gaan – krijgen ze stiekem iets van hun ouders toegestopt? We leiden in het geheim onder een torenhoge studieschuld. We proberen een weg te vinden in relaties waarbij de een veel meer verdient dan de ander en we ons allebei bewust zijn van de kloof, maar er toch liever niet openlijk over praten. We maken ons zorgen dat we niet genoeg betaald krijgen, maar hebben geen idee wat collega’s (ook degenen waarmee we bevriend zijn) nou precies verdienen. Geld, of het gebrek daaraan, heeft op invloed op elk aspect van ons leven, maar we hebben het er eigenlijk niet vaak genoeg over.
Als je ziet hoe het gelddagboek van de stagiair volledig zwartgemaakt wordt, blijkt hoe gevaarlijk het kan zijn om een taboe te doorbreken. Ja, de dagboekhouder is duidelijk bevoorrecht. Ja, het was een rare misser van Refinery29 om de maandelijkse bijdrage van haar ouders niet te noemen in de titel. Nee, het lijkt niet alsof de schrijver zich bewust is van haar privileges, maar dat valt misschien nog te verdedigen met haar leeftijd – hoe virtuoos zou het gelddagboek van jouw 21-jarige zelf zijn geweest?
Maar we moeten eventjes een moment stilstaan voordat we haar met al te veel gal bespuwen. Haar beschermde, rijke leven is niet de oorzaak, maar eerder een symptoom van deze bijzonder oneerlijke tijd van kapitalisme. Veel van de woede op Twitter was niet naar haar gericht, maar meer naar hoe onbereikbaar haar leven voor veel mensen is. Maar ze heeft wel het lef om haar uitgavenpatroon met ons allemaal te delen – dat doen maar weinig rijke mensen.
We zouden een cultuur waarin we openlijk praten over rijkdom en inkomen, en over geld in het algemeen, moeten aanmoedigen. We hoeven niet zo eenzaam te worstelen met onze uitgaven, schaamte en de paniek die daar af en toe bij hoort. We moeten juist meer met elkaar delen, dus ook onze gedeelde angsten en mogelijke oplossingen. Met deze gelddagboeken, hoe kortzichtig ze ook zijn, kunnen we misschien een klungelige eerste stap in die richting zetten. Dat de dagboekhouder daarbij anoniem blijft lijkt me – gezien de golf aan reacties – me eigenlijk wel zo verstandig.
Gelddagboeken kunnen jonge mensen juist vertegenwoordigen – die te vaak worden afgeschilderd als narcisten die niet in de echte wereld leven – waarmee de openheid over geld gebruikt wordt als middel tegen ongelijkheid. Als dat het geval is, dan zouden we iedereen juist moeten aanmoedigen om zijn persoonlijke financiële plaatje te delen, hoe mooi of lelijk dat ook is.
Ik hoop met heel mijn hart dat de stagiair in het midden van deze storm van kritiek goed heeft nagedacht over haar plek in de wereld, en over wat ze graag zou willen doen met haar privileges. Ik hoop dat ze zich nu bewust is hoe atypisch haar New Yorkse leventje is – en dat ze misschien wat meer medeleven heeft voor de mensen die deze privileges moeten missen. Maar ik hoop ook dat deze golf van negatieve reacties haar niet kapot heeft gemaakt heeft. Dat zou jammer zijn. Ik hoop dat ze over 20 of 30 jaar nog steeds een gelddagboek schrijft, waarin haar kinderen een eigen leven opbouwen. Het zou alleen leuk zijn als ze dan iets beters met haar geld doet dan het uitgeven aan wraps van 23 dollar of gestoord dure weekendjes weg.
—
Hou je ook zo van geld? Like VICE Money en ontvang dagelijks gratis geldverhalen:
