De mensheid is voortdurend bezig om uit te vinden hoe technologie ons leven beter kan maken, bijvoorbeeld op seksgebied. De strijd om wie de allereerste commercieel succesvolle seksrobot zou uitvinden was een van de grootste races in de industrie van digitale seks. Deze seksrobots zouden de logische, digitale vervolgstap zijn van de ouderwetse opblaaspop, aangezien ze ook zouden kunnen praten, kijken en doen als mensen.
Tot voor kort dacht ik nooit zo veel na over seksrobots, ondanks dat ik wel een groot deel van mijn professionele leven met seks bezig ben. The Schools Consent Project is een liefdadigheidsinstelling die advocaten naar scholen stuurt, om daar jonge mensen te leren dat er bij seks toestemming van beide partijen nodig is, en ze te leren over de belangrijkste vormen van seksuele intimidatie, inclusief “sexting” en “wraakporno”. Als oprichter van dit project word ik weleens benaderd voor zaken die met wederzijdse toestemming te maken hebben, en zo kwam het dat ik voor het eerst hoorde over de “Roxxxy“-robot. De uitvinder van Roxxxy, True Companion, is een Amerikaans bedrijf gespecialiseerd in kunstmatige intelligentie, dat beweert de eerste seksrobot ter wereld te hebben uitgevonden die je zo kan instellen dat ze zich verzet tegen seks. Deze ontwikkeling is nogal grimmig, en verdient nader onderzoek.
Videos by VICE
Voor de koopprijs van $9.995 (€8300), laat True Companion je kiezen uit 1 van de 73 haarkleuren in 39 verschillende stijlen, evenals de kleur van de ogen, wenkbrauwkleur, huidskleur, en zelfs het type schaamhaar. Bij concurrent Abyss Creations kun je zelfs kiezen voor een robot gemaakt van speciaal huid-achtig materiaal dat een heel realistisch geluid geeft als je er met de vlakke hand op slaat. Sommige mensen zeggen dat dit soort robots het objectificeren van de vrouw in stand houdt; optimistischere mensen zeggen dat geïsoleerde individuen op deze manier alsnog intimiteit kunnen ervaren. Hoe dan ook, Roxxxy is een geval apart.
De robot heeft verschillende standen, waarmee je verschillende “persoonlijkheden” kunt instellen: de dominatrix, het amper volwassen meisje, etc. Allemaal redelijk voor de hand liggend, maar waar het bedenkelijk wordt is bij de zogenaamde “Frigid Farrah”-instelling.
Door het nabootsen van het bieden van weerstand, is het voor de gebruiker mogelijk om een verkrachting te simuleren. Uiteraard is dat niet hoe de uitvinders het zelf omschrijven. Op hun website, legt True Companion ongemakkelijk uit dat “Roxxxy […] absoluut niet zo geprogrammeerd is dat ze kan deelnemen aan een verkrachtingsscenario, en als dat zo lijkt is dat puur de projectie anderen.” Ze is inderdaad ontworpen om simpelweg “haar mening of feedback te geven, net zoals ieder ander persoon dat zou doen tijdens een date” en als resultaat “kan [ze] worden gebruikt om mensen te helpen begrijpen hoe ze intiem moeten zijn met een partner”.
Ergens anders op de site wordt echter beloofd dat als je Frigid Farrah aanraakt “in een van haar intieme lichaamsdelen, ze deze toenadering niet erg zal waarderen”. Hoe het ook wordt omschreven, het effect van deze instelling is duidelijk: het niet geven van toestemming om aangeraakt of gepenetreerd te worden, en dat op een zo menselijke manier.
Roxxxy is natuurlijk maar een machine: niet veel meer dan metaal, snoertjes en elektriciteit. Toch maakt het feit dat ze niet kan denken het menselijke aspect dat ze bezit niet minder problematisch.
De instelling van “frigid Farah” zou je kunnen zien als een veilige, niet schadelijke manier om verderfelijk en bovendien ook gewoon crimineel gedrag (wat verkrachten is) te kunnen botvieren. De premisse van deze poppen bevat iets tegenstrijdigs: enerzijds proberen ze gebruikers het gevoel te geven dat ze met een echt persoon te maken hebben (waarom zouden ze anders zoveel moeite doen om de poppen zo echt mogelijk te laten lijken?), terwijl er anderzijds verwacht wordt dat gebruikers dusdanig onderscheid tussen poppen en mensen kunnen maken, dat ze weten dat je echte mensen niet zo kan behandelen, juridisch en moreel gezien.
De onvermijdelijke realiteit is dat deze dingen toch niet helemaal los van elkaar staan. Zo is bewezen dat kijken naar een bepaald soort porno negatieve invloed heeft op de manier waarop jonge mensen tegen seks aankijken. De robot gaat nog een stap verder, omdat er hier fysieke interactie met de gebruiker plaatsvindt. Crimineel gedrag wordt zo iets dat niet zo heel ver weg meer is. Je hoeft de robot alleen nog even te verwisselen met een persoon om tot een seksueel misdrijf te komen.
Met het bezitten van een seksrobot als Roxxxy ben je op dit moment niet strafbaar. Wel is de relatie tussen enerzijds blootstelling (aan zo’n pop) en anderzijds iemands daadwerkelijke gedrag inmiddels zo duidelijk dat de wetten binnen de porno langzaam aan het veranderen zijn.
Sinds de Britse Obscene Publications Act uit 1959 is het strafbaar voor pornografische sites om inhoud te publiceren “die obsceen wordt geacht, omdat het effect ervan, in z’n geheel genomen, [bewust bedoeld is] om personen te vernederen en te depraveren”. In een online gids verklaart de Crown Prosecution Service dat pornografie die “realistische afbeeldingen van verkrachting” toont, regelmatig tot vervolging leidt.
Acteurs in verkrachtingsporno bevestigen altijd dat zij toestemming gaven om aan zo’n film mee te doen: zij zijn enkel bezorgd om hun eigen wettelijke aansprakelijkheid, niet om het geweten van de kijker. Toch hoeft dit niet altijd voldoende te zijn. Pornosites kunnen nog steeds te maken krijgen met strafrechtelijke procedures, voor het laten zien van inhoud die “expliciet en/of dwingend” is, en de kijker “het idee geeft van goedkeuring of zelfs aanmoediging van dergelijk gedrag, en het daarmee normaliseert”.
Wat misschien nog wel verrassender is, is dat je strafbaar bent wanneer je in het bezit bent van niet-fotografische kinderporno (dus bijvoorbeeld 3D-modellen van kinderen, strips, manga-beelden en tekeningen), waar geen echt kind ooit bij betrokken is geweest. Dat staat in sectie 62 van de Coroners and Justice Act 2009. Critici zien sectie 62 als de ultieme uiting van een Orwelliaanse gedachtenpolitie, maar de gedachte achter de wet is dat niet-fotografische kinderporno makkelijk leidt tot wél daadwerkelijk schadelijke, criminele kinderporno.
Met deze wetten in het achterhoofd is er genoeg reden om ook uitvindingen als Roxxxy wettelijk strafbaar te maken.
Er zijn mensen die vinden dat de frigid Farah-instelling verwant is aan een consensueel ‘niet-consensueel’ rollenspel, zoals het geval is wanneer twee volwassenen met elkaar afspreken een verkrachtingsfantasie na te spelen. Maar het feit dat er hier wederzijdse toestemming is, is wat hier het verschil maakt, ook al is die wederzijdse toestemming tijdens het spel verhuld. Er is een groot psychologisch verschil tussen seksueel genot dat voortkomt uit het naspelen van seks zonder toestemming, en seksueel genot dat voortkomt uit daadwerkelijke seks zonder toestemming. De Roxxxy is ontworpen om die tweede na te bootsen.
Verkrachting wordt in de wet gedefinieerd door penetratie met de penis van A in de mond, anus of vagina van B, zonder toestemming van B en zonder dat A daar gehoor aan geeft. Als een verkrachting veroordeeld wordt, moet de aanklager de zaak overtuigend bewijzen. Het is goed voor te stellen dat in de toekomst een aanklager de Frigid Farah-technologie gebruikt als bewijs om aan te tonen dat de vermeende dader een voorliefde heeft voor gedwongen seks.
Het verfijnde ontwerp en technologie achter Roxxxy is een stap vooruit in de robotwereld. Voor de mensheid voelt het als een grote stap terug.
