Onzichtbaarheidsmantels zijn allang aanwezig in de natuur. Octopussen en sepia’s kunnen de patronen en kleuren van hun huid supersnel aanpassen om op te gaan in de omgeving. Geen wonder dus dat ze een stel wetenschappers inspireerden om een nieuw materiaal te ontwikkelen dat van kleur verandert als het blootgesteld wordt aan licht.
Het apparaat bestaat uit een flexibele huid die volgens de onderzoekers lijkt op een stel pixels op een raster. De “pixels” zijn zwart bij kamertemperatuur, maar veranderen naar wit en grijs als er licht op valt.
Videos by VICE
Het is nog niet bepaald bruikbaar – het materiaal is nu slechts een paar vierkante centimeter – maar licht een tipje van de sluier over hoe een toekomstige onzichtbaarheidsmantel zou kunnen werken. De onderzoekers zeggen dat het materiaal opgeschaald kan worden om rond grotere dingen te kunnen hangen.
“Dit is nog lang geen praktisch bruikbaar camouflagesysteem, maar het is een goed begin,” vertelde hoofdauteur John Rogers aan National Geographic.
Wetenschappers doen de laatste tijd wel meer pogingen om te begrijpen hoe de huid van inktvisachtigen precies werken. Onderzoekers van de Harvard School of Engineering and Applied Sciences kwamen erachter dat sepia’s – net als andere koppotigen (zo heten ze, ha!) – een complex systeem van leucoforen, iridoforen en chromatoforen om licht te breken en te reflecteren en daarnaast ook pigment produceren.
Volgens de onderzoekers repliceert hun camouflage de belangrijkste elementen van octopushuid, behalve de iridoforen en oculaire organen. De bovenste laag van de synthetische huid is gemaakt van cellen met een hittegevoelige kleurstof die de chromatoforen imiteert. Een diepere huidlaag gebruikt een dun stuk zilver om een witte achtergrond te maken, net als de leucoforen.
Lichtdetectoren in de pixels vertellen elektrische dioden in de panelen om op te warmen, wat de zwarte kleurstof doorzichtig maakt. Het apparaat reageert opvallend snel op stimuli, maar is nog lang niet zo snel als octopushuid.
Octopussen zijn verschrikkelijk snel.
Andere recente pogingen om onzichtbaarheidsmantels te produceren baseerden zich voornamelijk op het breken van bepaalde golflengtes licht. Hoewel deze methode schaalbaar blijkt – tot ongeveer 10 bij 10 centimeter – hebben ze nog wat problemen. Door slechts een klein deel van het elektromagnetisch spectrum te verstoppen, kunnen objecten achter zo’n mantel in feite beter te worden.
Het gebruik van hittegevoelige kleurstof om de omgeving te imiteren zou dit probleem op kunnen lossen. Ten eerste moeten de onderzoekers nog een manier vinden om meer kleuren te produceren, en ten tweede moet het materiaal een stuk groter worden.
Het is zeker te vroeg om echt enthousiast te worden van de mogelijkheid om als een octopus in een hoekje te verdwijnen als een irritante collega langsloopt. Maar aangezien er om de paar maanden een nieuwe manier aangekondigd wordt door onderzoekers, is het moeilijk om je verwachtingen in toom te houden.
