The Future Dead maakt vrolijke niks-aan-de-hand-liedjes, die je luistert als je eens lekker uit het raam wilt staren en je zorgen wilt vergeten. En ik heb veel zorgen, dus daar ben ik ze zeer dankbaar voor.
Een tijdje terug kwam hun tweede album uit op cassette, op het Amerikaanse label Gnar. Dat album heet voor het gemak ook The Future Dead. Als ik ernaar luister, gebeuren er een paar dingen. Allereerst krijg ik de vurige wens dat iedereen op aarde Engels spreekt met een Vlaams accent. Vervolgens realiseer ik me dat ik een slacker ben en waarschijnlijk nooit iets zal bereiken. Tenslotte besef ik dat dat oké is.
Videos by VICE
Omdat ik het knap vind dat ze zo veel bij me losmaken met twaalf bescheiden liedjes, sprak ik af met zanger Pieter Desmyter in een schattig café in zijn woonplaats Gent.
VICE: Wat is het verhaal achter die foto op de voorkant van het album?
Pieter Desmyter:De cover is een oude foto van mezelf. Ik vind het altijd moeilijk om een passend beeld bij zoiets te vinden. Jij niet? Enfin, die foto is gemaakt toen ik bij de jeugdbeweging zat. Hebben jullie zoiets in Nederland? Toen ik achttien werd en afscheid nam van de jeugdbeweging, kreeg ik als afscheidscadeau die foto op groot formaat. Toen ik zat te tobben welk beeld we voor het album moesten gebruiken, zei iemand: “Waarom neem je niet gewoon die foto?” En zo geschiedde. Ik had ‘m nog opgestuurd naar iemand die aan beeldbewerking deed, maar die zei dat ik hem zo moest laten.
Die sterretjes zaten er ook al op?
Nee, die heb ik zelf toegevoegd. Tot ergernis van onze drummer, Tim.
Aha. Hoe gaat het hele liedjesschrijfgebeuren bij jullie? Wie doet wat?
Ik schrijf de liedjes. Het begint vaak met een tekst. Die van mij zijn meestal observaties. Voor dit album heb ik meer mijn eigen plan getrokken. Vroeger, toen we nog een andere bezetting hadden, ging het wat meer met inspraak. Maar dat werkte niet zo gemakkelijk. Nu heb ik steeds de basis opgenomen met gitaar en zang. Vervolgens konden de anderen nog dingen aanvullen.
Ik vind jullie liedjes lijken op korte verhaaltjes. Laatst las ik een boek van Kurt Vonnegut, waarin hij korte verhalen een zen-boeddhistisch middagdutje noemt. Ik krijg datzelfde gevoel bij jullie muziek.
Ah ja, dat is mooi verwoord. Ik heb net zelf een middagdutje gedaan. Misschien zie ik er nog wat slaperig uit. Ik heb een baby van elf maanden, dan krijg je dat. Weet je wat gek is? Sinds ik een kind heb, ben ik veel rustiger geworden. Ik weet niet hoe het komt, want het is soms superchaotisch en ik slaap weinig. Maar het is wel zo. Vroeger was ik erg onrustig. Ik wist niet wat ik moest met m’n leven. Ik ging van job naar job in afwachting van iets zonder te weten wat het was. Ik heb van alles gestudeerd. Het ging zo van werken, tijdje studeren, werken, studeren, studie afgemaakt, werken, nog eens een studie proberen, werken…
En uiteindelijk?
Ja, geen idee. Ik werk nu bij een hotel als receptionist. Dat bevalt me wel prima eigenlijk.
Waarom heb je geen mobiele telefoon?
Ik heb er wel een gehad, maar op een gegeven moment was het abonnement verstreken, en ik heb het nooit vernieuwd. Ik mis het ook niet echt. Mensen kunnen mij bellen op mijn vaste nummer of bereiken via internet. Het komt misschien asociaal over, maar dat is dan maar zo. Ik hou niet van abonnementen. Ik hou er niet van om vast te zitten aan dingen. Ik heb wel een abonnement op de krant, maar die kreeg ik cadeau voor mijn verjaardag. Geen mobiele telefoon hebben, daar koop je pas zen-boeddhistische rust van.
Haha. Waar komt de naam The Future Dead eigenlijk vandaan? Het is een beetje een open deur, niet?
Ah, de toekomstige doden, ik vind het een mooie tegenstelling. Daar hou ik van. En soms denken mensen dat we een death metal-band zijn, wat wel grappig is als je onze muziek hoort.
Zou je eens kunnen tekenen hoe jouw begrafenis eruit zou moeten zien?
Eh, ja vooruit.
Haha. Wat stelt het voor?
Nou, ik wil in ieder geval een stemmige kaars. Ik vind tradities bij zulk soort dingen wel erg belangrijk. Er zijn van die mensen die zeggen: “Op mijn begrafenis moet het feest zijn en niemand mag treuren.” Maar wanneer moeten mensen dat dan doen? Het lijkt wel alsof tegenwoordig alles een feest moet zijn, tegen wil en dank. Ik wil wel begraven worden, trouwens. Mijn grootvader werd gecremeerd. Maar dat vind ik te… praktisch.
Oké. Dat rechtstaan is inderdaad wel het tegenovergestelde van praktisch.
Ja, maar wel leuk.
Heb je weleens iemand in elkaar geslagen?
Nee, ik ben wel zelf een keer geslagen. Dat was niet zo fraai, ik had net orthodontie achter de rug. Ik was achttien en krap een week af van die vervelende beugel, toen er een tand uit mijn mond werd geslagen. Dat was hier in Gent op de Overpoort, ken je dat? Het is een straat met iets van vijftig cafés. Dat is vragen om problemen.
Hoe kwam het?
Nou, ik ben doorgaans vrij rustig, maar met wat drank op word ik soms iets te vrijpostig.
Ja, dat ken ik wel.
