Ze zoefde over verlaten en stoffige wegen, op zoek naar avontuur. De wind door haar haren en de eindeloze vrijheid die zich voor haar uitstrekte, zorgden ervoor dat ze elke keer weer op haar trouwe Harley-Davidson klom. Lang voor de hashtag #CarefreeBlackGirl bestond, leefde de Jamaicaans-Amerikaanse Bessie Stringfield haar leven volgens haar eigen plan: in haar eentje croste ze op haar motor dwars door de Verenigde Staten.
Stringfield werd geboren in Kingston op Jamaica in 1911. Al snel emigreerde het gezin naar Boston in Massachusetts, maar verdrietig genoeg werd ze al op 5-jarige leeftijd wees. Een rijke mevrouw uit het Katholieke Ierland adopteerde haar. Voor haar 16e verjaardag kreeg ze, op haar eigen verzoek, haar eerste motor. Het was een Indian Scout 101 uit 1928, en de avontuurlijke tiener leerde zichzelf aan hoe ze erop moest rijden.
Videos by VICE
In het boek Hear Me Roar: Women, Motorcycles and the Rapture of the Road(1993) beschrijft biograaf en protégé van Stringfield, Ann Ferrar, hoe ze op haar 19e een muntje op een wegenkaart van Amerika gooide en het avontuur aanging. Goede snelwegen die staten met elkaar verbonden bestonden nog niet. Maar de ongeplaveide weggetjes hielden haar niet tegen. Ze werd de eerste zwarte Amerikaanse vrouw die in de jaren dertig op haar motor door de 48 staten trok – een soloreis die ze in totaal 8 keer in haar leven maakte. Maar zelfs dat was niet genoeg om haar reislust te temmen. Uiteindelijk ging ze over de grens naar Haïti, Brazilië en delen van Europa.
“Als ik op de motor stapte, zat ik achterop bij Hem,” vertelde Stringfield aan Ferrar, refererend aan God. “Ik bel een gelukkig mens als ik op 2 wielen de weg opga.”
Zoals Ferrar nogmaals aanhaalde in een interview met the New York Times, waren mensen overal ter wereld “verbaasd en overweldigd door het zien van een zwarte vrouw die motor reed”. In de jaren dertig en veertig was Stringfield als gevolg van racistische vooroordelen en de Jim Crow-wetten (die rassenscheiding legaliseerden) vaak niet welkom in motels. Vaak sliep ze dus maar op haar motor die ze parkeerde bij een benzinestation, of, als ze geluk had, bij zwarte families die ze onderweg was tegengekomen.
De opkomende motorcultuur in de VS was ook niet bepaald inclusief. De American Motorcycle Association, die werd opgericht in 1924, nam pas zwarte leden aan vanaf de jaren vijftig (en ook toen waren dat nagenoeg alleen maar mannen).
Maar aan het begin van WO2 werd Stringfield plotseling een aanwinst voor de Amerikaanse overheid – als enige vrouw in haar eenheid werkte ze als motorkoerier, en bracht ze op haar Harley documenten heen en weer tussen verschillende legerbases.
Later, in de jaren vijftig, vestigde Stringfield zich in Miami. Ze kocht daar een huis en werd zuster. Toen ze net in Florida woonde, botste ze nogal eens met de lokale politie. In een nummer uit 1996 van American Motorcyclist wordt Stringfield gequote over de aanvaring die ze had toen ze haar motorrijbewijs officieel wilde halen – de politie liet haar duidelijk weten dat ze niet van plan waren om het toe te staan dat een zwarte vrouw op een motor door de stad zou rijden. Maar Stringfield was vastbesloten en eiste een afspraak met de baas van de politie, een witte motoragent in het zwarte politiedistrict. Hij nam haar mee naar een park waar hij haar opdroeg om verschillende lastige motortrucjes te laten zien. Natuurlijk slaagde ze daarvoor met vlag en wimpel. “Vanaf toen had ik geen gedoe meer met de politie, en kreeg ik mijn rijbewijs,” vertelde ze.
Later reed ze mee in verschillende lokale motorraces, ze stichtte de Iron Horse motorclub, en werd publiekelijk bekend als de ‘Motorcycle Queen of Miami’. Volgens The Miami Herald ging ze tot ver na haar zeventigste verjaardag op de motor naar de kerk.
Stringfield stierf in 1993 aan de gevolgen van hartproblemen – ze was toen 82 jaar oud, en reed tot aan haar sterfbed nog altijd motor. Volgens Ferrar vertelde ze aan haar doktoren dat ze ondanks haar gezondheid wilde blijven rijden: “Als ik niet rijd, zal ik sowieso niet lang meer leven. Daarom ben ik nooit gestopt”
Vandaag de dag wordt ze nog altijd in herinnering genomen door de American Motorcycle Association, die de Bessie Stringfield Award uitreiken aan mensen die motorrijden bij een nieuw publiek bekend maken.
In de tijd dat Stringfield leefde, was haar levensstijl een enorm taboe; nog maar tien jaar nadat witte vrouwen het recht hadden verworven om te mogen stemmen, brak zij met conventies door een totaal onafhankelijk pad te kiezen als zwarte vrouw. Ferrar zegt hierover het volgende in Iron and Air Magazine: “Je hebt geweldige lef nodig – een vooruitziende blik, planning en sluwheid – om te kunnen doen wat Bessie deed in een tijd die zo racistisch was, en er ook nog mee weg te komen.”
