Astronomen hebben dezelfde babyster 18 jaar lang gevolgd om te kijken hoe deze zich vormt.
Onder leiding van Carlos Carrasco-Gonzalez heeft een team van the National Autonomous University of Mexico vanuit New Mexico radiotelescoopbeelden gemaakt van een massieve ster. De ster heet W75N(B)-VLA2 en is in 1996 en in 2014 gefotografeerd. Een ster wordt massief genoemd wanneer de massa van de ster een paar keer groter is dan die van onze zon. Er wordt geschat dat deze ster ongeveer acht keer zo veel massa heeft dan de zon. Het onderzoek is gepubliceerd in Science.
Videos by VICE
“We begrijpen nu min of meer hoe een ster zoals de Zon zich heeft gevormd,” zegt Carrasco-Gonzalez. “Maar voor deze massieve sterren geldt dat niet; we hebben nog wat theoretische problemen waar we tegenaan lopen die we nog niet hebben opgelost. Deze sterren zijn dan ook moeilijker observeer- en detecteerbaar.”
Onderzoekers zijn daarom geïnteresseerd in het bestuderen van massieve sterren om zo de verschillen in hun vorming te onderzoeken.
Afbeelding: Wolfgang Steffen, Instituto de Astronomía, UNAM
In dit geval wordt er in het bijzonder gelet op de winden rond om de ster. Op de eerste foto uit 1996 zie je een visualisatie van geïoniseerde winden die door de ster zijn uitgeworpen. Ze dansen in een vrij ronde vorm om de ster heen. Dat verschilt van de normale verwachtingen van stervorming – meestal stoten sterren alleen materiaal de ruimte in vanuit hun polen; hier zie je het materiaal van alle richtingen komen. In het tweede beeld zie je hoe de wind zich heeft versprijd in een langgerekte elliptische vorm die verder uitvloeit naar de polen van de ster.
“Onze theorie is dat deze ster – om welke reden dan ook – een bolvormige wind heeft die het materiaal in alle richtingen uitstoot,” legde Carasso-Gonzalez uit. “Op de een of andere manier beweegt het materiaal dat voortkomt uit de polen sneller dan het materiaal op het equatoriale vlak.”
Afbeelding: Wolfgang Steffen, Instituto de Astronomía, UNAM
De onderzoekers denken dat dit komt door de wind rond de evenaar van de ster. Deze wordt tegengehouden door een ‘torus’ van het materiaal rond de ster: dat is de stoffige ring die je kunt zien in de beelden. Bij de polen is er helemaal geen materie om de wind vast te houden en daardoor beweegt de wind daar sneller. Dit zou de reden kunnen zijn van de langwerpige vorm van de wind.
Misschien zijn er dan dan toch verschillen in hoe de massa van deze sterren zich ontwikkelt ten opzichte van kleinere sterren. De volgende stap voor Carrasco-Gonzalez is het onderzoeken van het magnetische veld van de ster. Hij gelooft dat deze ook een rol speelt in de ontwikkeling van de vorm van de ster.
