De moeder van Annabella Schwagten was altijd geobsedeerd door fotografie. Niet door de kunst van het fotograferen, maar eerder om elk moment te kunnen controleren en bezitten. Annabella besloot om voor haar masterproef hetzelfde te doen: obsessief haar thuissituatie en haar moeder fotograferen. Het resultaat is ‘Just One More’, een grappige, intieme reeks over de kleine kantjes van haar gezin.VICE: Hé Annabella, van waar komt de drang van je moeder om alles vast te leggen?
Annabella: Mijn moeder is opgegroeid in The Lake District in Engeland. Ze leefde vrij geïsoleerd van de buitenwereld met haar moeder en haar broer, maar ze kon zich wel uitleven met haar camera. Fotografie was echt haar ding. Toen ze naar België verhuisde, is ze die camera blijven koesteren en is dat een eigen leven gaan leiden. Ze begon ermee in het predigitale tijdperk. Ze had toen ook een filmcamera met cassettes en gebruikte die tegelijk met haar camera, zonder te kijken, in het wilde weg, ze hield niet echt rekening met compositie.
Annabella: Mijn moeder is opgegroeid in The Lake District in Engeland. Ze leefde vrij geïsoleerd van de buitenwereld met haar moeder en haar broer, maar ze kon zich wel uitleven met haar camera. Fotografie was echt haar ding. Toen ze naar België verhuisde, is ze die camera blijven koesteren en is dat een eigen leven gaan leiden. Ze begon ermee in het predigitale tijdperk. Ze had toen ook een filmcamera met cassettes en gebruikte die tegelijk met haar camera, zonder te kijken, in het wilde weg, ze hield niet echt rekening met compositie.
Advertentie
Wat gebeurde er dan met haar foto’s?
Niks. Ze kijkt achteraf niet meer naar haar beelden. Thuis liggen er wel 70 bananendozen vol met filmrolletjes die nog moeten worden ontwikkeld. En als haar SD-kaart vol is, koopt ze gewoon een nieuwe. Het heeft niks te maken met hoe het beeld zelf eruitziet. Het gaat om het doen, het is iets obsessiefs.Heb je daar in je jeugd hinder van ondervonden?
Ja, voor mijn broer en mij was het soms gênant, want we moesten ook op heel random momenten poseren, in de GB met de kassierster bijvoorbeeld. Met haar in discussie gaan was zinloos. Dan zei ze ‘het had al lang voorbij kunnen zijn als je gewoon meewerkte’. We maakten er veel ruzie over, maar ze zal haar gedrag altijd blijven verdedigen.
Niks. Ze kijkt achteraf niet meer naar haar beelden. Thuis liggen er wel 70 bananendozen vol met filmrolletjes die nog moeten worden ontwikkeld. En als haar SD-kaart vol is, koopt ze gewoon een nieuwe. Het heeft niks te maken met hoe het beeld zelf eruitziet. Het gaat om het doen, het is iets obsessiefs.Heb je daar in je jeugd hinder van ondervonden?
Ja, voor mijn broer en mij was het soms gênant, want we moesten ook op heel random momenten poseren, in de GB met de kassierster bijvoorbeeld. Met haar in discussie gaan was zinloos. Dan zei ze ‘het had al lang voorbij kunnen zijn als je gewoon meewerkte’. We maakten er veel ruzie over, maar ze zal haar gedrag altijd blijven verdedigen.
Hoe komt het dat je, ondanks die afkeer, toch zelf fotografie bent gaan studeren?
In de middelbare school zat ik op een kunstschool en begon ik steeds vaker foto’s te maken. Ik zie veel schoonheid in de kleine, fijne nuances van het leven. Net dat heeft mijn moeder ook altijd uitvergroot. Dat heb ik wel van haar meegekregen. Ik heb geleerd om te zien hoe mooi dingen zijn en dat wil ik gewoon ook kunnen tonen. En fotografie is voor mij het beste medium.
Een beetje wel. Ik vroeg me af hoe ze zich zou voelen als ik plots zei wat ze moest doen: ‘nu moet je zo staan, nu zo, stop, nog eens’, enzovoort. Dat deed ze zelf ook. Mijn moeder heeft eens een hele loopwedstrijd stilgelegd. De lopers moesten van haar opnieuw beginnen omdat ze hen niet had kunnen trekken. Ze is dan zó overtuigend dat dat ook echt is gebeurd.
In de middelbare school zat ik op een kunstschool en begon ik steeds vaker foto’s te maken. Ik zie veel schoonheid in de kleine, fijne nuances van het leven. Net dat heeft mijn moeder ook altijd uitvergroot. Dat heb ik wel van haar meegekregen. Ik heb geleerd om te zien hoe mooi dingen zijn en dat wil ik gewoon ook kunnen tonen. En fotografie is voor mij het beste medium.
Wat dacht je toen je aan dit project begon? Boontje komt om z’n loontje ?“Ze is het gewend dat iedereen altijd commentaar geeft. Door dit project kreeg ze erkenning.”
Een beetje wel. Ik vroeg me af hoe ze zich zou voelen als ik plots zei wat ze moest doen: ‘nu moet je zo staan, nu zo, stop, nog eens’, enzovoort. Dat deed ze zelf ook. Mijn moeder heeft eens een hele loopwedstrijd stilgelegd. De lopers moesten van haar opnieuw beginnen omdat ze hen niet had kunnen trekken. Ze is dan zó overtuigend dat dat ook echt is gebeurd.
Advertentie
Hoe reageerde je moeder op jouw ‘tegenaanval’? Vond zij het even irritant?
Ze was blij dat ze eindelijk geapprecieerd werd. Ze is het gewend dat iedereen altijd commentaar geeft op wat ze doet, maar door dit project kreeg ze erkenning. Mijn docenten vinden haar een vedet. Ze probeerde me af en toe ook wel te sturen: “Vind je dat geen mooi beeld? En dat licht?” Maar ik wil mijn eigen werk ook los van haar kunnen exploreren, kunnen loskoppelen van dit verhaal en mijn eigen persoon worden.Je hebt het project met wegwerpcamera’s gedaan. Van waar die specifieke keuze?
Ik wilde dit project analoog doen, omdat het dat typische familiebeeld van vroeger oproept. Dat gevoel is toch net iets anders dan een foto of filmpje met je iPhone. Ik heb eens 100 wegwerpcamera’s gekocht die over tijd waren, die kreeg ik voor een goede prijs. In totaal heb ik zo’n 200 camera’s gebruikt. Technisch was dat heel moeilijk, want het is een heel onvoorspelbaar project. Wat zo’n camera aankan, was echt wel zoeken. Soms is de korrel heel groot, krijg je een bepaalde kleurzweem er niet uit, of heeft de camera te lang in de zon gelegen. Maar ik hou absoluut van de dromerigheid en nostalgie van dit soort foto’s. Ze vertalen hoe een herinnering eruitziet in je hoofd.Volg Annabella op Instagram.
Ze was blij dat ze eindelijk geapprecieerd werd. Ze is het gewend dat iedereen altijd commentaar geeft op wat ze doet, maar door dit project kreeg ze erkenning. Mijn docenten vinden haar een vedet. Ze probeerde me af en toe ook wel te sturen: “Vind je dat geen mooi beeld? En dat licht?” Maar ik wil mijn eigen werk ook los van haar kunnen exploreren, kunnen loskoppelen van dit verhaal en mijn eigen persoon worden.Je hebt het project met wegwerpcamera’s gedaan. Van waar die specifieke keuze?
Ik wilde dit project analoog doen, omdat het dat typische familiebeeld van vroeger oproept. Dat gevoel is toch net iets anders dan een foto of filmpje met je iPhone. Ik heb eens 100 wegwerpcamera’s gekocht die over tijd waren, die kreeg ik voor een goede prijs. In totaal heb ik zo’n 200 camera’s gebruikt. Technisch was dat heel moeilijk, want het is een heel onvoorspelbaar project. Wat zo’n camera aankan, was echt wel zoeken. Soms is de korrel heel groot, krijg je een bepaalde kleurzweem er niet uit, of heeft de camera te lang in de zon gelegen. Maar ik hou absoluut van de dromerigheid en nostalgie van dit soort foto’s. Ze vertalen hoe een herinnering eruitziet in je hoofd.Volg Annabella op Instagram.
Advertentie
Ontdek andere Belgische fotografen op VICE door hier te klikken. Ben je zelf fotograaf en heb je een krachtige serie? Stuur ons een e-mail naar beinfo@vice.com.
Volg VICE België ook op Instagram.