Ik heb niet vaak iemand zo tevreden zien kijken als Elvis Manu (25), op een foto die hij begin juli op zijn Instagram postte. Hij poseert trots bij het clublogo van Beijing Renhe, met een gouden ketting om zijn nek. Het is niet zo gek dat de aanvaller zo blij is, want hij heeft een behoorlijk dik contract getekend in China. Na een seizoen in Turkije, waarin hij met Akhisarspor de beker en de supercup won, maar wel degradeerde, is hij nu te bewonderen in Peking.
Manu komt net terug van zijn training en neemt plaats op de bank in zijn appartement. Hier is hij even weg van alle drukte van de straten van Peking. Via FaceTime vertelt Manu over de slapeloze nachten voor zijn transfer, privéjets en zijn keuze voor het grote geld.
Videos by VICE
VICE: Ha Elvis, hoe bevalt het leventje daar?
Elvis Manu: Goed man, ik moet zeggen dat ik aardig op mijn plek zit. Het is hier wel bloedheet, vaak rond de 39 graden. Er wonen 25 miljoen geregistreerde mensen in Peking, en daar komen nog eens 20 miljoen bij die niet geregistreerd zijn. Het is heel druk in het verkeer: ik ben iedere dag anderhalf uur onderweg om naar de training te gaan.
Waar moest je nog meer aan wennen?
Ik zie mensen rondlopen met een paraplu tegen de zon, omdat ze niet bruin willen worden. Dat zien ze als teken van armoede, omdat mensen die op het land werken vaak bruiner zijn. De taal is natuurlijk ook wel een dingetje, ze spreken hier bijna geen Engels. In Turkije sprak ik vrij snel vloeiend Turks, maar ik denk dat Chinees wel meer tijd gaat kosten.
Zorgt die taalbarrière weleens voor problemen?
Laatst was ik een avondje uit eten geweest en wilde ik een taxi pakken. Het duurde tien à vijftien minuten voordat de chauffeur eindelijk snapte waar ik naartoe moest. Omdat ik een buitenlandse speler ben heb ik sinds kort gelukkig mijn eigen chauffeur, en met hem gaat de communicatie ook niet altijd even soepel. Maar met Google Translate komen we al best een eind.
Jullie gesprekken zullen verder dus niet zo diepgaand zijn.
Haha, gewoon oortjes in en lekker muziek luisteren. Ik ben wel echt blij met mijn chauffeur. Ik ga er echt niet aan beginnen om zelf in dat verkeer te rijden. Er zijn ook nog heel veel fietsers, maar geen fietspaden. Dus het is soms echt een chaos.
Zit je alleen in Peking ?
Ja, maar ik trek wel veel op met een andere Nederlandse jongen, Jason Vermeer. Hij zit hier al een paar jaar – hij werkt als trainer bij de andere club van de stad, Beijing Sinobo Guoan – en hij spreekt vloeiend Chinees. Ik zie hem inmiddels drie of vier keer in de week. Hij laat me de stad zien en kent goede restaurants, en als ik gewoon wat nodig heb bel ik hem ook op. De communicatie gaat hier niet altijd even makkelijk trouwens, omdat WhatsApp, Instagram, Snapchat en Facebook soms worden geblokkeerd. Ik kan het eigenlijk alleen op bepaalde momenten gebruiken.
Wanneer dan wel en wanneer niet?
Dat weet ik niet precies, maar ik moet vaak een VPN-verbinding hebben. Als er bijvoorbeeld allerlei hoge piefen samenkomen voor een vergadering in Peking, kan het goed zijn dat ze heel die VPN blokkeren. Dan kan ik soms een paar dagen geen appjes versturen, dat is niet echt handig als ik contact wil hebben met het thuisfront. FaceTime doet het gelukkig wel altijd, omdat dat van Apple is. Dat is momenteel ook de meest gebruikte app op mijn telefoon. Dit soort dingen leer ik vooral van Jason.
Wat heeft hij je nog meer geleerd?
Dat ik hier niet zomaar iedere taxi in moet stappen, omdat er best veel corrupte tussen zitten. Hij heeft me een taxi-app laten zien die ik beter kan gebruiken. En bij sommige restaurants zegt hij dat ik er “beter maar niet aan kan beginnen”. Tot nu toe heb ik hier lekker gegeten, dus hij heeft er wel verstand van. Mensen waarschuwden me vooraf ook dat ik zomaar hondenvlees op mijn bord kon krijgen. Dat is me gelukkig nog niet overkomen.
Wanneer hoorde je eigenlijk voor het eerst van de interesse vanuit China?
Vlak voor mijn laatste wedstrijd met Akhisarspor stuurde mijn zaakwaarnemer een berichtje, dat er interesse uit China was. Even later belde hij ineens op: “Het is serieus.” Het begon meteen een beetje te kriebelen. Ik zag het helemaal zitten, het hield me de hele zomer bezig. Ik heb er dagen niet van kunnen slapen: gaat het nou rondkomen of niet? Dit soort dingen wil ik natuurlijk niet laten lopen. Ik had zelf ook niet zien aankomen dat ik op mijn 25ste in China zou zitten.
Er valt natuurlijk geweldig goed geld te verdienen.
Als je hoort over China, denk je natuurlijk gelijk aan het financiële plaatje. Ik ben hier ook niet gekomen om sportieve redenen of om mijn carrière een boost te geven. Als ik dat zou zeggen loop ik gewoon keihard te liegen. Ik had eerlijk gezegd nog nooit van de club gehoord voordat ik hier kwam. Er was ook interesse van de Turkse top, maar dit was financieel veel aantrekkelijker. Als ik na mijn carrière zou terugkijken en ik dit had laten lopen had ik mezelf hard voor mijn kop geslagen.
Ga je iets moois kopen van je eerste salaris?
Dat moet deze week ergens komen, en ik wacht er met smart op. Ik weet nog niet precies wat ik ermee ga doen, want ik geef geen geld uit voordat het er is. Natuurlijk heb ik er hard voor gewerkt en mag ik er ook lekker van genieten, maar ik probeer er wel verstandig mee om te gaan.
Hoe doe je dat, verstandig met geld omgaan?
Voor mijn overstap naar China had ik al lekker veel appartementen gekocht in Rotterdam, die ik weer verhuur. Interessant om te doen. Het is leuk om veel geld te verdienen, maar mijn zaakwaarnemer John Veldman heeft me altijd verteld: “Leuk dat je nu in een mooie auto rijdt, maar je moet ervoor zorgen dat je ook na je carrière in zo’n mooie auto kunt rijden.” Ik ben er flink mee bezig om ook na mijn carrière zekerheid te hebben, en ik denk dat mijn overstap naar China daar wel aardig bij helpt.
Merk je aan de club dat er veel geld in het Chinese voetbal zit?
De trainingsaccommodatie is echt top. Er liggen zes biljartlakens waar we op kunnen trainen, en voor uitwedstrijden vliegen we gewoon met een privévliegtuig. In Turkije namen we altijd reguliere vluchten, en als het even tegenzat moesten we zelfs overstappen. Toen we voor de Europa League bijvoorbeeld naar Standard Luik gingen, vlogen we eerst een uur naar Istanboel, moesten we daar twee uur wachten en vlogen we vervolgens weer vier uur naar Brussel. Toch niet echt de ideale wedstrijdvoorbereiding.
Ik zag dat je al tegen de ploeg van je oud-ploeggenoot Graziano Pellè hebt gespeeld, maar dat jij toen niet bij de selectie zat.
Toen zat ik hier net en was ik nog niet speelgerechtigd. Ik heb hem na de wedstrijd nog wel even gesproken. Hij zei dat hij altijd klaar voor me zou staan als er wat is, en dat ik hem altijd mocht bellen of een berichtje sturen. Hij zit hier al een paar jaar, dus hij begrijpt hoe het eraan toe gaat. Hij blijft ook maar goals maken. Ik hoorde bij mijn club al dat hij hier bekendstaat als de beste spits van de competitie. Voor mijn overstap heb ik geen contact met hem gehad, maar ik had wel even geïnformeerd bij Jeremy Bokila. Ik speelde met hem bij Akhisarspor, en hij heeft ook een tijdje in China gevoetbald. Zijn advies was duidelijk: “Denk niet na, stap in dat vliegtuig. Jou zien we voorlopig niet meer terug.”
Zijn er ook dingen die je mist aan Nederland?
De kleine dingen. Even een croissantje halen bij de Albert Heijn, even langs de broodjeszaak voor een broodje kip-kerrie, even langsrijden bij mijn ouders. Toen ik nog in Turkije speelde, stuurde ik weleens: “Hey ma, ik kom morgen even naar Nederland.” Ze vroeg dan meteen wat ik wilde eten. Het maakte me niet uit wat ze zou maken, want het is altijd goed als ze kookt.
Je hebt een contract voor anderhalf jaar. Zou je eventueel nog langer willen blijven?
We gaan zien hoe het loopt. Als ik gewoon mijn ding doe en ze tevreden over me zijn, gaan we misschien wel langer door. Ik ben in ieder geval nu al in China geweest, dus ik denk dat alles waar ik hierna kom alleen maar normaler zal zijn.
En ben je van plan om er in China nog een keer een Manutelli-juich uit te gooien?
Haha, ik denk helemaal niet na als ik juich. Zoiets moet gewoon gebeuren. Misschien als ik hier ooit weer zo’n belangrijk doelpunt maak. We gaan het zien.
Dit is een verhaal uit de serie VICE Sports Avonturiers, waarin Nederlandse sporters vertellen over hun ervaringen in het buitenland. Zie hier alle verhalen uit deze serie.
