Deze fotograaf legt al zes jaar de backstage van Brusselse cabarets vast

Het podium schittert, het licht gaat aan en versiert alles met schoonheid. Het zichtbare gezicht van een wereld geboren achter de gordijnen, uit het zicht. Het is daar, in een luchtige en poederachtige chaos, dat oogverblindende personages worden geboren. Transformatieplekken, momenten tussen de scènes in, die fotografe Deborah Gigliotti (39) verkent via haar serie “Backstages”. Ze ging achter de schermen van burleske, transformistische en drag-cabarets in Brussel, van Chez Maman tot Cabaret Mademoiselle via Sassy Pride, om de gebaren en gezichten vast te leggen van degenen die achter de schermen vertoeven.

VICE: Hey Deborah, hoe ben je erop gekomen om achter de schermen van Brusselse cabarets te fotograferen? 
Deborah: Toen ik aan mijn fotografie opleiding begon, werd mij gevraagd een onderwerp te kiezen en dat was voor mij meteen duidelijk: ik wilde achter de schermen werken. Ik wilde de wereld van cabaret en transformisme verkennen en dacht meteen aan Chez Maman. Toen ik contact met haar opnam, zei ze nee en zei ze dat ik met één van haar dochters moest afspreken. Verschillende weigerden. Maar toen vroeg ik Edna. Eerst zei ze ook nee, maar ik maakte haar aan het lachen en ze stemde uiteindelijk toe.

Dat is nu 6 jaar geleden. Toen Edna mijn werk zag, zei ze tegen me: “Ik moet je aan Maman voorstellen!”

Hoe was je ontmoeting met Maman?
Toen ik haar ontmoette, was ze aan het repeteren. Ik was heel erg gestresseerd en durfde haar niet echt te benaderen. Op een gegeven moment liep ik naar haar toe en vertelde ik haar dat ik Edna had gefotografeerd en dat ik haar mijn foto’s wilde laten zien. Ze zei tegen me: “Wel, het duurt 5 minuten om je foto’s te bekijken, toch? Ik heb wel 5 minuten tijd.” Twee en een half uur later waren we nog steeds aan het praten. Op dat moment stelde ze voor om achter de schermen foto’s te maken voor Chez Maman 20-jarig jubileum. Zo ging het.

Hoe zou je de sfeer achter de schermen beschrijven?
Bij Maman is het overal een puinhoop, je stapt over boa’s, glitter, waterflessen,… Maar het is een georganiseerde puinhoop. Iedereen weet wat van hem is, kent het object en de waarde ervan. Er is een ongelofelijke vorm van wederzijdse hulp. Het is als een gezin waar Maman de leider is. Ze wil haar dochters het beste zien doen, ze wil ze zien groeien.

Wat is je werkwijze als je fotografeert?
Wat me interesseert zijn de emoties. Dat is iets heel belangrijks voor me. Bij aankomst nemen de kunstenaars de tijd om zich in de kleedkamer te settelen. Dan gaan ze beetje bij beetje een personage binnen en verandert hun hele lichaamstaal. Deze transformatie die ik probeer te fotograferen.

Mijn fotografische benadering is welwillend. Het is belangrijk voor mij om te respecteren wat mooi en waar is aan deze artiesten. Het is heel intens. Voor mij is het een kans om mensen te waarderen die hun leven wijden aan het podium, aan entertainment. Hoewel ik het woord “entertainment” niet leuk vindt, omdat het voor mij veel meer is dan dat.

Wat bedoel je daarmee?
Er is een echte benadering om boodschappen te willen overbrengen, bewustwording te creëren, te praten over inclusie en tolerantie. Zo’n artiest kun je niet worden, dat moet je zijn: het is een mengeling van hartstocht, verlangen, maar ook de keuze om de vele facetten die men in zichzelf heeft aan te nemen en te exploiteren. Om je een voorbeeld te geven, op een dag ben ik iets gaan drinken met de internationale boylesque kunstenaar Aleksey Von Wosylius en hij vertelde me hoe hij een nummer had gemaakt. Hij vertelde hoe hij soms jarenlang onderzoek doet om een voorstelling van enkele minuten op een podium te creëren.

Kan je me iets vertellen over deze kleurenfoto die tevens de poster van de tentoonstelling is?
Die is genomen in het Manko Cabaret. Dat is geen plek waar je makkelijk binnenkomt. Ik kon er toegang toe krijgen dankzij de Brusselse artiest Jean Biche die één van mijn foto’s aan de baas liet zien, die daarna ermee instemde om me te vertrouwen. We woonden repetities bij met Jean Biche en ik focuste me op het podium. Op een gegeven moment draaide ik me om en zag hem daar, zittend op zijn kruk met zijn Margarita. Het was een belangrijke avond voor hem. Toen ik deze scène zag, wist ik dat dit het moment was waarnaar ik op zoek was en nam ik deze foto. Ik maak heel weinig kleurenfoto’s, maar deze moest ik houden zoals hij is.

Je praat veel over vertrouwen en hoe belangrijk het is om de plekken waar je geweest bent te fotograferen. Hoe werk je daarnaar toe?
Ik fotografeer momenten van transformatie, en vertrouwen is daar echt de basis. Vaak overleg ik voordat ik een foto post met de betrokken persoon. Als er nee wordt gezegd, accepteer ik dat.

Ik heb enorm veel respect voor de artiesten die ik fotografeer. Als ik ernaar kijk, heb ik altijd de indruk dat ik ze van een lager perspectief zie. Dit is de reden waarom ik toegang kreeg tot plaatsen waarvan ik dacht dat ik er nooit toegang tot zou hebben. Fotografen die deze cirkel willen vastleggen, er zijn er heel veel. Het hard werken om deze wereld te mogen betreden. Tegenwoordig staan de artiesten volledig naakt voor mij, ze weten dat ik nooit iets zou doen om hen kwaad te doen. Ik had zelfs de kans om met Maman mee te gaan, naar haar huis. Dit bewijst hoeveel ik vandaag wordt geaccepteerd. Ik hou veel van haar en zij houdt veel van mij.

Je lijkt Maman te bewonderen, kun je ons meer vertellen over haar en waarom ze zoveel bewondering bij jou oproept?
Ze is echt een moeder, dat kan ik je niet anders uitleggen. Maman heeft iets niet rationeels. Als ik een beslissing moest nemen, denk ik dat zij degene zou zijn die ik zou bellen. Het is raar, we hebben niet zoveel tijd samen doorgebracht, maar toch voel ik me zo.

Ze werkt veel. Het is iemand die in de details zit, in de precisie. Er is een foto waarop ze recht in de spiegel kijkt, vasthangend, terwijl iedereen om haar heen loopt.

Ze zal altijd indrukwekkend voor me zijn. Sommige mensen zijn geboren leiders. Als ze een kamer binnenkomen, zie je ze niet: je voelt ze. Je kunt de hoogste positie ter wereld bekleden, zonder dit charisma te hebben. Het is iets dat je aanvoelt. Het is een manier van zijn, een menselijke intelligentie, een soort energie. Maman heeft dat.

Je relatie met je onderwerp lijkt erg belangrijk, bijna alsof jullie samen deze foto’s maken.
Je hebt helemaal gelijk. Fotografie is een relatie. Of je afbeeldingen authentiek en waar zijn, hangt af van de sterkte van de relatie. Ik neem wat ik krijg, maar het hangt af van de band die je samen creëert. Als de artiesten je niet vertrouwen, wordt dit op de foto’s weergegeven. Als er meerdere fotografen zijn bij hetzelfde evenement en we fotograferen dezelfde dingen, blijven mijn beelden hangen omdat ik een ander soort relatie heb met deze artiesten.

Wil je deze serie voortzetten?
Ja zeker. Er zijn nog steeds plaatsen waar ik nog steeds van droom: ik zou graag de kleedkamers bij Crazy Horse Paris fotograferen. Ik ben daar een paar foto’s gaan maken, maar dat was buitengewoon ingewikkeld. Ik zou ook graag naar Cabaret Madame Arthur en verschillende burleske festivals willen. Ik neem alles wat ik kan. Ik zeg graag: “Sur un malentendu, ça peut marcher!” (vertaald naar “bij een misverstand, kan het werken”, red.)

De tentoonstelling “Backstages” is te zien tot 21 november 2020 in het RainbowHouse in Brussel als onderdeel van het PrideFestival.

De kunstenaar zal ook andere werken tentoonstellen in de Vénerie van 23 november tot 18 december 2020 tijdens de cyclus Brussels in Love en van 9 december tot 2 januari 2021 in Escale du Nord tijdens de Rainbow Caravane.

Bekijk meer VICE fotoreeksen van Belgische fotografen. Ben je of ken je zelf een getalenteerde fotograaf? Stuur ons dan een mailtje: beinfo@vice.com

Volg VICE België ook op Instagram.