Laylo is de frisse wind die Eindhoven nodig lijkt te hebben

Laylo is een van de jonge talenten die volgende week woensdag (13 oktober) op ons ADE feestje staan, en, goed nieuws: iedereen is uitgenodigd! Meld je hier aan.

Jarenlang was Eindhoven een van de weinige plekken buiten de Randstad waar je structureel terecht kon voor rappers met een verrassend en afwijkend geluid. Kempi was een superster, praktisch iedereen die hing rondom Fresku, Teemong maakte indruk en Pietju Bell was heel even een onbegrepen sensatie, tot hij ineens spoorloos leek verdwenen. Vooralsnog lijkt het alsof niemand op korte termijn deze schoenen moeiteloos zal vullen, maar dat betekent niet dat het talent ineens is opgedroogd – het is misschien gewoon iets minder direct, of maakt op een andere manier indruk. 

Dat is in ieder geval zo met Laylo. Het is heel moeilijk om een stempel op hem te drukken. Het is boombap, zonder rugtas. Hij heeft een soort onverwacht maar niet onprettig schel stemgeluid, maar wat er bij hem vooral uitspringt zijn de visuals. Alles wat hij uitbrengt gaat gepaard met bijzonder goed geproduceerde video’s. Het is filmisch, zonder te gelikt te worden, en bij vlagen extreem snel en gewelddadig gemonteerd, zonder direct een angstaanval op te willen roepen. Op alles ligt een dikke en verdovende laag grimmigheid, precies waar Eindhoven lange tijd bekend om stond. 

Waar voor veel beginnende rappers degelijke clips eerder bijzaak lijken dan noodzaak, is Laylo een verademing. Dat vind ik niet alleen, maar ook zijn label. Hij stuurde de clip voor Boy richting Trifecta als demo, en kreeg direct een contract aangeboden. Begin februari bracht hij daar z’n laatste EP uit. Het heet ‘Niemand Weet’. De titel klinkt als iets wat Repelsteeltje zou zeggen, maar de muziek klinkt als een hele hoop honger en onverwerkte trauma’s. Ik belde met de jonge Eindhovenaar om het hier met hem over te hebben. 

VICE: Ik ben zwaar onder de indruk van die clips. Zit je daar helemaal zelf achter?
Laylo: Ik vorm met vier anderen een team, Infrared Projects. De taakverdeling is heel duidelijk: een iemand is gespecialiseerd in kleur, iemand anders stuurt heel goed acteurs aan – zo heeft iedereen een eigen taak. Ik ben hierin zelf vooral bezig met klantcontact en productie. Planningen maken, props regelen, zorgen dat iedereen op tijd is. Ik smeer ook broodjes, als het moet. Welke rapper in dit land smeert z’n eigen broodjes, en die van z’n figuranten?

Beeld wordt steeds belangrijker, ook door Instagram en TikTok, maar toch heb ik niet het gevoel alsof clips veel beter worden. 
Ik denk dat de kwaliteit van de clips wel hoog is, maar dat het probleem is dat je ze allemaal eigenlijk al een keer hebt gezien, maar dan in een ander jasje. Daardoor verliest iedereen interesse. En dat is jammer, want het visuele aspect blijft vijftig procent van alles wat je maakt. Als die vijftig procent je weinig uitmaakt, gaat wat je maakt nooit zo vet kunnen zijn als wat het verdient. 

Je bent al best wel lang bezig met muziek, vond jij het moeilijk om te leren wat je in die eerste vijftig procent moest stoppen? 
Ja, ik weet eigenlijk pas echt wat ik wil maken sinds Boy. Dat is waar ik eigenlijk drie jaar lang naar heb gezocht. Ik heb house gemaakt, ik heb Russian hardbass gemaakt, gewoon om te kijken wat aan zou slaan. Maar toen ik dit hoorde dacht ik: oke, ja, dit is het. 

Wat is er eigenlijk aan de hand met Eindhoven? Waarom horen we er zo weinig van?
Ik denk dat er nog steeds heel veel talentvolle artiesten zijn, maar iedereen werkt op z’n eigen eilandje. Het is niet een team, ofzo. En die zachte g, man, niet iedereen in Nederland staat daar open voor. Terwijl, Eindhoven is wel vet. Het blijft zo rauw hier, en nuchter. Mensen springen niet op hypes. Misschien omdat het hier ook te grimmig is. Hier ga je geen nummers maken voor in de club. 

Iets wat in veel shots en symboliek terugkomt in je muziek is het getal ‘4’. Wat betekent dat? 
Ik vertel daar meer over in de track Niemand Weet. Bijna niemand weet dat ik vier keer heb geprobeerd mezelf het leven te ontnemen, man. Vier is voor mij altijd een reminder: daar was ik toen, en hier ben ik nu. Het ligt nu best wel ver achter me. Ik probeerde het voor het eerst toen ik elf was. Ik was echt nog een klein menneke. De andere drie keren zijn korter geleden, rond m’n eenentwintigste. 

Het ging gewoon echt niet goed met me, en als je die track luistert kun je er meer uithalen. Ik merkte dat ik vooral sferen aan het schetsen was in m’n tracks. Zoals ik zei: je hoort in m’n muziek wel dat het grimmig is, maar je weet niet helemaal wat er aan de hand is. Soms zat ik in m’n eentje in de auto, en dacht ik: ja, fuck, niemand weet echt wat er zich achter de gesloten deuren afspeelt. Het is een intiem gesprek, met mezelf, maar ook met anderen.

Hoe ben je uit die depressie gekomen? 
Ik heb een tijdje bij een psychiater gelopen. Maar het probleem is: ik heb zelf ook een paar jaar psychologie gestudeerd, dus ik dacht veel te veel na over alle dingen die we probeerden  op te lossen. Toen ben ik zelf gaan proberen om het op te lossen. Vooral door te proberen om alles in balans te houden; ik probeerde elke slechte dag te counteren met positiviteit, en m’n dagen zo vol mogelijk te plannen zodat ik altijd iets had om me aan vast te houden. Dit klinkt veel makkelijker dan het is, natuurlijk. Soms moet je door de modder om aan de overkant te komen. Dat was voor mij wel wat ik moest doen. 

Heb je ooit getwijfeld om het uit te brengen?
Nou, ik heb wel getwijfeld over bepaalde lines. Het eerste wat je me hoort zeggen is ‘mijn vader hing zichzelf op, maar niemand weet die shit’. Niemand van m’n vrienden wist dit. Maar als je eerlijk wil zijn moet je ook alles kunnen zeggen. 

Hoe reageerde je omgeving? 
Ja, iedereen was er wel stil van. Ook omdat het deels over hen gaat, toch. Op een gegeven moment rap ik ‘mijn mattie was bijna miljonair, niemand weet dat’. Dat is gewoon echt zo. 

Ja? Crypto?
Eh...ik kan hier niets over zeggen. 

Je rapt ook dat je moeder gaat schrikken als ze het hoort. Is ze geschrokken? 
Ja, we hebben het concept voor de video ook in haar huis geschreven. Als we dat doen staat die tune constant aan. Ze zat gewoon in de woonkamer, dus een half uurtje voordat het team kwam heb ik even met haar moeten praten. “Ma, ga even zitten, hier zitten wat dingen in die je nog nooit hebt gehoord. Maar hou je reactie even voor je tot het af is.” Gelukkig is zij de meest open-minded persoon die ik ken, en ze reageerde er goed op. En nu is ze heel trots op me.