Mijn zoektocht naar een binder voor dikke, non-binaire mensen

Mijn borsten zijn in mijn leven altijd heel aanwezig geweest. Toen ik elf was werd ik uitgelachen omdat mijn hormonen al eerder met me op de loop gingen dan bij anderen. Op de middelbare school hadden jongens plots meer aandacht voor me, maar konden ze alleen met me praten terwijl ze hun ogen onder mijn gezicht hadden gericht. Ik begreep de heisa niet. Ze waren daar en daar stopte het voor mij. 

Toen ik uit de kast kwam als non-binair merkte ik echter al snel dat borsten iets heel gegenderd zijn – zoals veel dingen in deze maatschappij. Sommige dagen voelen ze als deel van mezelf, andere momenten maakt het me heel angstig over hoe de wereld me erdoor labelt. Ze komen op zulke momenten niet meer overeen met mijn genderidentiteit en dan voel ik me enorm vervreemd van mezelf – dit wordt ook wel genderdysforie genoemd. 

Ook mijn dik zijn had al vroeg grote impact op mijn leven. In mijn zoektocht naar hoe ik kan omgaan met mijn groot lichaam, inclusief mijn borsten, bots ik dagelijks op hoe vetfobie mensen uitsluit. 

Via mijn vriendenkring en de queergemeenschap kwam ik voor het eerst in aanraking met ‘binden’. Binden is het afbinden van de borsten om de borstkas platter te maken. Informatie vinden over binden is over het algemeen vrij makkelijk, maar voor mijn soort lichaam was het bijna onmogelijk. Lang heb ik gedacht dat binden voor mij, een small fat met grote borsten, onmogelijk was. Als ik in de queergemeenschap om me heen keek, kon ik dikke mensen die binden op één hand tellen.

Een binder gaan passen, is uiteraard de makkelijkste manier om te testen welke binder werkt voor mijn lichaam. In België heb ik echter maar één fysieke winkel gevonden waar binders te koop zijn en gepast kunnen worden: Babylon in Aartselaar. Helaas gaan ze hier ook maar tot een XL, dus niet tot mijn maat. De winkel stelt de artikelen ook erg binair voor: gecategoriseerd in een mannen- en vrouwenafdeling. Dus als non-binair persoon voelde ik me niet geroepen om naar deze winkel te gaan.

De queergemeenschap wordt voorgesteld als een inclusieve plaats voor iedereen, dus ik had gehoopt dat ik bij binders niet tegen vetfobie aan zou lopen. Dit bleek helaas onmogelijk. Dat de technologie van binden vooral gebaseerd is op dunne of binaire lichamen is heel duidelijk. Het lijkt een onmogelijke keuze tussen genderdysforie en dysmorfie [een psychische aandoening waarbij de patiënt een afwijkend beeld heeft van zijn eigen lichaam, red.]. Elke dag opnieuw moet ik afwegen welke van de twee zwaarder weegt.

De eerste keer dat ik een binder paste, weende ik van alle emoties die ik voelde. Ik was heel dankbaar dat mijn partner, die zelf ook trans is en bindt, bij me was zodat ik mijn verwarring kon uiten. Alles voelde plots heel echt en de gendereuforie van het binden mengde zich met verwarring over mijn identiteit. Het idee dat ik mijn borsten helemaal kan verstoppen met een binder heb ik laten varen. Met grote borsten is dit onmogelijk. Maar ik kon wél voor de eerste keer met een los T-shirt en de juiste houding de illusie naar de buitenwereld creëren dat ik geen borsten had. De opluchting om die optie eindelijk in eigen handen te hebben, is nog steeds groot.

Het afbinden van hun borsten is voor veel mensen die genderdysforie ervaren goed voor hun gemoedstoestand en geestelijke gezondheid. Na een paar gesprekken met vrienden en online research werd me al snel duidelijk dat dit op verschillende manieren kan. Ik vroeg verschillende organisaties (GC2B, UNTAG, BWYA, BOSS Binders en Spectrum Outfitters) om me binders op te sturen zodat ik kon vergelijken welke het beste werken voor grote lichamen.

De lange binder van UNTAG bindt over de hele lengte heel aansluitend, waar die van GC2B vooral bindt op de borstkas en op de achterkant en rond de buik uit maar één laag stof bestaat, waardoor het minder stug is. Hierdoor bindt die van UNTAG beter in vergelijking, maar de dysmorfie en druk op de maag is ook groter. Deze binder accentueert ook mijn heupen wat meer, wat ook dysforie kan veroorzaken. Omdat ik dik ben, rolt de lange binder vrij snel op wanneer ik ga zitten. Aangezien die zo strak aansluit, is dit ook warm en dat kan wel een probleem zijn in de zomer. 

De binder die ik absoluut niet ga dragen, is de band binder. Ik was al voorbereid dat deze niet veel doet voor grote borsten, maar had niet verwacht dat deze zoveel dysforie zou veroorzaken. De band binder bindt zo goed als niet en ziet eruit als een kort topje. Tijdens het binden streef ik naar een plattere borstkas, maar hier werden mijn borsten juist extra geaccentueerd. Op de site wordt de binder in grote maten aangeboden, maar er wordt niet gewaarschuwd dat deze manier van binden eigenlijk niet geschikt is voor grote borsten.

De middellange binder van BOSS Binder is fijn. Bij deze binder zit ook een racerback, waardoor er minder druk op mijn schouders komt. Voor iemand als ik, met een acute schouderblessure, is dit een groot pluspunt. Het was wat wennen aan de tussenlengte, maar hij rolt niet op zoals de lange binder en kruipt niet onder mijn borsten zoals sommige kleine binders.

De meest aangename ‘standaard’ binder is voor mij persoonlijk de korte binder. De elasticiteit en stof hangt af van het merk. Bij sommige merken, zoals BWYA en UNTAG, kan je kiezen tussen twee intensiteiten. Spectrum Outfitters gebruikt dan weer een stuggere stof, waardoor de onderkant niet onder de borsten kruipt maar wat uitsteekt.

Een fijne optie, die bij zowel korte als lange binders gegeven wordt bij sommige merken, is een rits. Dit maakt het makkelijker om de binder aan- en uit te doen. En dat kan belangrijk zijn wanneer je binder snel uit moet, door bijvoorbeeld ademhalingsproblemen. De rits zorgt er aan de andere kant wel voor dat het iets minder goed bindt. 

Je hebt ook speciale binders om te gaan zwemmen, deze zijn ontwikkeld om meer in te kunnen bewegen en sporten. Hierbij blijft het wel belangrijk om na te gaan hoe strak de binder zit en hoe goed je kan ademen. Wanneer de intensiteit hetzelfde is als je gewone binder, gelden uiteraard ook gevaren. De zwembinder wordt uit een speciale stof gemaakt die geen water absorbeert en snel droogt.

Naast de vorm van de binder is er ook een groot verschil in ethische keuzes die de verschillende organisaties maken. Zo heb je Amor Binders, die gericht zijn op mensen met autisme. Ze focussen op de zintuiglijke gevoeligheden van de doelgroep en letten erop om ruwe stoffen, kriebelige labels en benauwende elasticiteit te vermijden. Ze zijn nog in ontwikkeling.

De makers van Boss Binders focussen zich dan weer enorm op de ethiek en duurzaamheid van het proces, en gebruiken gerecyclede materialen van hun dagelijkse job bij het maken van de binder. Ze zeggen ook dat ze gemaakt worden op het grondgebied van de Wurundjeri [een Aboriginal-volk in Australië, red.] en erkennen hiermee de kolonisatieproblematiek in de buurten van Melbourne. Boss Binders maakt alleen binders op maat, omdat ze niet willen bijdragen aan de normale maattabellen die niet inclusief genoeg zijn; voor dikke mensen, mensen met grote borsten of mensen die om een andere reden geen goede maat kunnen vinden. Ze bestaan uit een non-binair team en begeleiden je door het proces van maten doorgeven – met expliciete aandacht voor de triggers rond dysmorfie of dysforie die hierbij mogelijk komen kijken.

GC2B en FLAVNT proberen allebei de kloof van inclusiviteit rond huidskleur te dichten. Zo bieden zij in hun standaard aanbod beide vijf soorten huidskleur in hun binders. 

Toegankelijkheid gaat ook over de prijs van de binder. De meeste binders variëren tussen de dertig en zestig euro, maar er zijn heel wat merken die meer geld vragen als je een grotere maat wilt dan hun standaard aanbod. De zogezegde vettaks, een accijns die geheven wordt op vette levensmiddelen en ook doorsluimert naar kleding, leidt regelmatig tot discussie. De discriminatie die hierbij naar boven komt, wordt nog dagelijks aan de kaak gesteld. De wereld van binden is jammer genoeg niet anders. 

Ik zie dat grotere merken, zoals UNTAG, hun best doen om inclusief te zijn, maar daar nog vaak in te kort schieten. Kleinere merken, zoals Boss Binders of Amor Binders, komen de klant vaak persoonlijker tegemoet en kunnen daardoor meer op maat werken. Hierdoor wordt er ook bewuster naar grote lichamen en borsten gekeken. Ook merk je dat ze meer onderzoek doen en bij hun publiek testen hoe de binders voelen. 

In het algemeen was deze pas-sessie vrij intens. Maar of het nu gaat om het productiemodel, de maten of de beschikbare informatie: het is hoog tijd dat binders niet langer exclusief voor dunne, witte lichamen of rijke neurotypische queers worden gemaakt.

Volg VICE België en VICE Nederland ook op Instagram

Correctie: het originele artikel vermeldde het merk Transmissie, maar het is ondertussen van naam en website veranderd (nu UNTAG). Dit werd in het stuk aangepast.