Zo blijf je opkomen voor een beter woonbeleid

Twee weken geleden stond het Westerpark in Amsterdam vol met mensen die zich kwaad maakten om de wooncrisis, en dat voelde als een climax van jarenlang aan opgekropte woonfrustratie. Maar hoe gezellig en bemoedigend dat ook was, er moet nog een heleboel gebeuren voordat er weer een beetje behoorlijk gewoond kan worden in Nederland. De overheidsplannen die tijdens Prinsjesdag bekend zijn gemaakt stemmen namelijk niet echt optimistisch. De verhuurdersheffing, de maatregel waardoor huurprijzen flink zijn gestegen en de reden dat woningcorporaties tienduizenden sociale huurwoningen minder hebben kunnen bouwen , wordt niet afgeschaft maar een beetje verlaagd. Daarnaast komt er de komende tien jaar jaarlijks 100 miljoen euro beschikbaar voor nieuwe woningbouw – veel te weinig, volgens onder andere de organisators van het Woonprotest. Daarbij lost het bouwen van nieuwe woningen alleen de wooncrisis niet op. 

Hoe kan jij, als bezorgde en boze burger, onze beleidsmakers flink blijven inpeperen dat er VEEL meer moet gebeuren om de wooncrisis op te lossen? 

Dit ligt voor de hand, maar toch: blijf demonstreren, op een manier die voor jou mogelijk is. 17 oktober is er de Woonopstand in Rotterdam, waar misschien nog meer aandacht is voor het sloopbeleid dat de gemeente daar heeft gevoerd. Op 13 november volgt het Woonverzet in Den Haag. Niet alleen wordt een boodschap sterker naarmate je ‘m herhaalt, ook heeft elke stad zo z’n eigen woonwanbeleid dat een stevig weerwoord verdiend. In Rotterdam zal er tijdens de demonstratie ongetwijfeld ook aandacht zijn voor het gemeentebeleid dat ervoor zorgde dat de stad een beleggersparadijs werd waar flexcontracten de norm werden en de mensenrechten van minder welvarende inwoners werden geschonden. Als je ergens woont waar nog geen woonprotest gepland staat, dan kan je natuurlijk overwegen om die zelf te organiseren.

De woningcrisis ettert inmiddels al zo lang voort dat bijna iedereen zonder vastgoed er last van heeft, maar dat betekent niet dat iedereen er even hard door wordt geraakt. Als je afhankelijk bent van sociale huur, van een minimum moet rondkomen en geen welgestelde familieleden hebt waar je op terug kunt vallen, is je situatie een stuk schrijnender dan als je graag een huis wil kopen maar niets geschikts kunt vinden. Voor sommigen betekent het niet kunnen vinden van een woning dat ze letterlijk op straat belanden: het aantal daklozen is niet voor niets in de afgelopen tien jaar verdubbelt. Ook voor statushouders, die door sommige partijen te kwade trouw worden aangewezen als de oorzaak van de woningnood, heeft de wooncrisis gigantische consequenties: het tekort aan sociale huurwoningen kan betekenen dat ze eindeloos vast blijven zitten in een asielzoekerscentrum en jarenlang moeten wachten voor ze hun leven kunnen beginnen. 

In heel Nederland zijn er organisaties die zich al jarenlang inzetten voor het recht op wonen. In Amsterdam is er bijvoorbeeld actiegroep Niet te Koop, die elke zaterdag demonstreert op de stoep van een sociale huurwoning die door de woningcorporatie te koop wordt gezet. In Rotterdam hebben verschillende huurdersverenigingen die getroffen zijn door de woonvisie van de gemeente zich verenigd onder de naam Recht op de Stad. Ze strijden voor een alternatief woonbeleid, waarbij er onder andere voor wordt gezorgd dat de sociale huurwoningvoorraad op peil blijft.

Wij Weigeren de Huurverhoging is een actiegroep die een meerjarige bevriezing van de huur wil bewerkstelligen en een stappenplan voor het weigeren van huurverhoging aanbiedt. 

De Bond Precaire Woonvormen (BPW) maakt zich hard voor woonzekerheid, wat inhoudt dat ze mensen bijstaan die door een flexcontract of antikraakconstructie in een precaire situatie zijn beland. Dat doen ze door het organiseren van woonspreekuren, waar mensen die hun woning dreigen te worden uitgezet of op een andere manier in het nauw zitten hulp kunnen vinden, en door het organiseren van acties tegen huisuitzettingen. BPW is in meerdere steden actief. 

Dit is geen eenvoudige manier om duidelijk te maken dat je het woonbeleid beu bent, want sinds het Kraakverbod elf jaar geleden van kracht ging, wordt er veel aan gedaan om het leven van krakers zo zuur mogelijk te maken. Maar dat neemt niet weg dat het kraken en vervolgens bewonen van een leegstaand pand een enorm effectieve manier blijft om de wooncrisis aan te kaarten. 

Vergeleken met de rest misschien wat saai, maar ook enorm belangrijk: vergeet in maart niet naar de stembus te gaan voor de gemeenteraadsverkiezingen. Veel lokale afdelingen van politieke partijen (in ieder geval SP, BIJ1, PvdA, GroenLinks en Volt) hebben de eisen van het Woonprotest ondertekend, wat betekent dat je ze daar aan kan houden. Gemeenten voeren hun eigen woonbeleid en beschikken over gemeentegrond, waardoor ze dus best wat kunnen betekenen voor bewoners in woningnood.