De kwaliteit van het eten in het wegrestaurant met all-you-can-eat buffet waar ik werkte, was voor een buffetrestaurant best hoog. We hadden een koud buffet, warme dingen, salades en zelfs een Japans grillgedeelte. Waar ons buffetrestaurant om bekend stond was de visafdeling. We hadden reuzegarnalen, oesters, reuzekrab, sushi en sashimi. De chefs waren heel goed en maakten lekkere gerechten, maar na twee jaar hield ik het daar niet meer vol. Ik kon niet eens meer naar het eten kijken.
De gasten waren heel verschillend. Van vrachtwagenchauffeurs tot zakenmensen die een casual locatie zochten voor een meeting; we hadden ze allemaal. Mensen kwamen hun verjaardag, afstuderen en zelfs bruiloft bij ons vieren – of na een begrafenis met de familie een hapje eten.
Videos by VICE
“Er was een vaste klant die altijd krabbenpoten stal. Elke keer dat ze werd betrapt, leegde ze haar tas en scheurde ze weg in haar Mercedes.”
Er is geen standaardomschrijving van de buffeteter maar ze hebben wel allemaal hetzelfde doel voor ogen: veel eten. Dat betekent niet per se dat iedereen overgewicht heeft, maar de missie van elke gast is zich helemaal vol te proppen. Iedereen verandert in een barbaar die een week niet heeft gegeten.
Sommige gasten kwamen in hun eentje bij ons eten – vaak marathonrenners die net een wedstrijd achter de rug hadden, of atleten die een of andere training hadden gedaan. Het was leuk om hen te zien eten want je wist dat ze het echt verdiend hadden.
Er kwamen ook veel meisjes met eetstoornissen, vooral boulimia. Deze meisjes kwamen ook altijd alleen en droegen vaak joggingbroeken. Ik zag meteen dat ze boulimia hadden want ze waren flinterdun op een ongezonde manier en aten dan enorme bergen voedsel. Tijdens het eten gingen ze meerdere keren naar de wc’s, soms renden ze echt achter elkaar op en neer. We hadden geen aparte toiletten voor werknemers dus soms zag je de meisjes gewoon zitten met hun voeten naar de wc-pot. En tegelijk hoorde je ze kotsen.
“Mensen zijn hele gore eters, vooral in een all-you-can-eat zaak. Het kan ze geen fuck schelen en daarom is de bediening juist belangrijk.”
We hadden ook een vaste gast die erom bekend stond dat ze eten stal. Die vrouw had een Mercedes en droeg designerkleding en ze had een Louis Vuitton-handtas. Ze stal altijd krabbenpoten en elke keer dat ze werd betrapt, leegde ze haar tas en scheurde ze weg in haar Mercedes.
Deze vrouw was niet de enige dief. Er zijn genoeg mensen die het schaamteloos doen. Ze vragen een belachelijke hoeveelheid servetten, gaan naar de wc en stelen ook wat aluminiumfolie. Dat leggen ze in hun tas samen met de servetjes om het eten goed te kunnen verpakken. Als ik mensen zag die oesters en vis jatten, werd ik zo misselijk… Wat ga je in godsnaam doen met die oesters nadat ze een tijdje in je tas hebben gezeten?
Bekijk ook: Hoe je wijn eigenlijk hoort te drinken
Veel mensen vinden een buffetrestaurant geen echt restaurant. In hun hoofd is het een compleet andere manier van eten. Dat denken ze omdat ze kunnen rondlopen en de vrijheid hebben om te doen wat ze zelf willen, en omdat het eten self service is, dat ze geen fooi moeten te geven. Dat slaat nergens op want mensen zijn hele gore eters, vooral in een all-you-can-eat zaak. Het kan ze geen fuck schelen en daarom is de bediening juist belangrijk. Wat wij doen is ondergewaardeerd, namelijk al hun rommel opruimen en alle restjes die ze achterlaten van de tafels vegen.
Sommige mensen gingen door het lint over de tijdslimiet van twee uur, wat best genereus is voor een all-you-can-eat restaurant. Twee uur is lang omdat je nooit hoeft te wachten op je eten en je genoeg tijd hebt om veel te eten in die twee uur. Er waren gasten die na twee uur nog zaten te eten en als we dan naar ze toegingen om te zeggen dat de tijd op was, begonnen ze te schreeuwen: “Ik ben nog aan het eten!”. Die gasten probeerden gewoon hun eerste ronde eten te laten zakken, en dan opnieuw een hele maaltijd naar binnen te werken.
Voor sommige gasten was het volproppen tot ze uit elkaar knalden met kwalitatief goed eten niet genoeg. Ze wilden het ook zo goedkoop mogelijk. Die mensen zeiden dan dat ze niet van die grote eters waren en wilden de helft van de prijs betalen. Ook gebruikten sommige mensen het excuus dat ze een operatie moesten ondergaan en daardoor niet zoveel mochten eten en dus ook niet de volle pot moesten betalen. We hadden een speciale prijs voor kinderen en die was vastgesteld op een bepaalde lengte en voor kinderen onder de 18. Sommige volwassenen die kleiner waren dan die aangegeven lengte, probeerden altijd de prijs van het kindermenu te betalen. Soms zelfs door te beweren dat ze nog geen 18 waren. Je zag dat ze overduidelijk ouder dan 30 waren, maar ze keken er bloedserieus bij.
Er is iets aan het all-you-can-eat principe wat iets schaamteloos in mensen losmaakt. Het is waarschijnlijk de holbewoner in ons.
Krijg elke week onze beste verhalen en fotoreeksen: abonneer je op onze newsletter. En volg VICE België meteen ook op Instagram.
Dit artikel verscheen eerder op VICE NL.
