Maak kennis met Jon Hester, de man die Berlijnse profravers écht leert dansen

Foto door Valerie Haase

Iedere stad kent zijn eigen lokale helden. Vaak zijn het normale mensen, muziekdocenten bijvoorbeeld die advertenties door de hele stad hangen en daardoor op de een of andere manier deel uitmaken van het stadsbeeld, en een bijna mythische status krijgen. In New York heb je Dan Smith, die je gitaar leert spelen.

In Berlijn leert Jon Hester je dansen op house.

Er zijn maar een paar plekken in de wereld waar een cursus dansen op house een winstgevende business zou kunnen zijn, of überhaupt zou kunnen bestaan. Maar in de Duitse hoofdstad, waar dancemuziekcultuur de mainstream is, is dit mogelijk.

Het is moeilijk in te beelden wat een lesje op house dansen nou precies inhoudt. Dansen op house en techno zou eigenlijk natuurlijk moeten gaan. Eén van de meest genoemde redenen voor de populariteit van deze genres is dat het een beat heeft die zo regelmatig is dat zelfs de meest onritmische personen op aarde op deze muziek kunnen bewegen, zonder te veel aanwijzingen.

"Een stapje naar voren en een stapje naar achter is niet dansen," vertelt Hester me onder het genot van een glas versgeperste jus d'orange in een café in de Warschauer Straße in Friedrichshain. Een van zijn flyers hangt aan een telefoonpaal recht voor het café. "Het is niet dat het geen dansen is, maar  het is alleen de basis. Het zijn babystapjes – urenlang je lichaam bewegen – maar de meeste mensen gebruiken hun armen niet, leunen niet naar achteren en stellen zich lichamelijk niet open. Ze zijn erg terughoudend in de bewegingen die ze maken."

Het is duidelijk dat Jon Hester heel anders denkt over hoe je moet dansen dan gebruikelijk is in nachtclubs. Hij is niet van het benenzwaaien en torsodraaien, de dingen die je wetenschappelijk gezien een goede danser maken. Als Jon Hester danst worden zijn ledematen van kwik. Zijn voeten glijden. Zijn armen zweven langs z'n lichaam en stoppen ineens, boven zijn hoofd veranderen zijn armen in hiërogliefenachtige vormen. Z'n benen zwenken en schieten soms alle kanten op, maar de ritmische relatie tussen zijn ledenmaten en een vierkwartsmaat is minder voorspelbaar en staat minder op repeat dan elke stapje-naar-voren-stapje-naar-achter-clubganger meestal laat zien; de mensen zonder cursus dan.

Een voorbeeld van dit fenomeen kun je zien in de eerste dertig seconden van de video van Nina Kraviz, Ghetto Kraviz, waarin je een paar shots ziet van Hesters vlijmscherpe dancemoves op het tramstation van Warschauer Straße:

Hester geeft al sinds 2011 housedans-coaching. Het idee ontstond toen een paar collega's hem om een snelcursus vroegen. Nu biedt hij zowel voor beginners als voor gevorderde uitgaansbeesten één sessie per week aan, op dinsdagavond.

De filosofie achter Hesters manier van lesgeven is gebaseerd op hoe hij zelf heeft leren dansen – door veel uit te gaan en te dansen. Hij groeide als tiener op in Chicago en sneakte vaak stiekem clubs in om mensen te observeren, en later te imiteren. "Ik ging naar raves en clubs, ik leerde door te kijken naar het voetenwerk, naar breakdancers, liquid dansen, pop-lock en house-stapjes," zegt Hester. "Ik deed gewoon wat natuurlijk aanvoelde."

Zijn lessen gaan niet over typische instructies en choreografieën, ze gaan over "sociaal dansen" en "het leren van dansen in een omgeving waar muziek gespeeld wordt". Hij leert je een paar basispasjes – je moet deze in slow motion doen en opdelen als je ze wilt onthouden – en moedigt zijn studenten daarna aan om verder te improviseren op die basisstappen.

Als het je lukt om Hesters moves eigen te maken en je laat ze zien op de dansvloer ben je waarschijnlijk een zeldzame verschijning. "Ik vind het raar dat je geen echte dansers in clubs ziet," zegt Hester. "Ik vind het grappig dat wat ik doe bijna wordt gezien als iets heel nieuws. Mensen zeggen dingen als: Wow, je bent aan het dansen – dat is waanzinnig!

Om de opmerkingen van de clubgangers te verdedigen, kun je ook niet ontkennen dat het een bijzonder beeld is om Hester bezig te zien, omdat hij zo goed is. Maar elke beweging die afwijkt van het nogal conservatieve zwaaien en pasjes zetten wordt al snel opgemerkt, of het nou de getrainde Hester is, of een anoniem meisje dat op een podium in de Berghain de konijnendans doet.

Enthousiaste dansers maken een belangrijk onderdeel uit van het ecosysteem van een nachtclub. Ze hebben een energiek effect omdat de intensiteit anderen weer aanspoort om te dansen, en zo krijgen de mensen in de kern door wat zo aantrekkelijk is aan de ravecultuur, namelijk het participeren. De energie bij een feest is verdeeld onder het publiek, en de verantwoordelijkheid om er een betekenisvolle ervaring van te maken ligt bij de dj en het publiek – het maakt niet uit hoe goed een set is, als het publiek kut is, is de kans groot dat het feest in z'n totaliteit ook kut is.

"Het baart mij een beetje zorgen dat mensen naar clubs gaan om te consumeren, en om naar de dj te kijken en een beetje staan te luisteren naar wat hij draait, maar niet participeren of ervaren wat er nog meer gebeurt," zegt Hester, die zelf ook dj is. "Natuurlijk hebben ze het recht te genieten van de muziek, maar het is wel belangrijk dat de mensen ook actief meedoen. Ze zijn niet alleen maar consumenten."

En voor elk simpel op en neer deinend hoofd dat overgaat in een 'pop-en-lock', kan Hester de credits innen; hij moedigt het publiek aan om mee te doen.

Volg Jon Hester op Facebook
Volg House Dance Berlin op Facebook