Shinji Ono won in mei 2002 met Feyenoord de UEFA Cup, en werd zo de eerste Japanse voetballer die een grote Europese prijs won. Het maakte hem tot een superster in eigen land: Ono kon geen moment rustig over straat in Japan. Dit in tegenstelling tot Rotterdam, waar hij weliswaar geliefd was, maar met rust gelaten werd – op een horde Japanse journalisten na.
Ono, die in Japan de bijnaam Tensai (het genie) kreeg, is inmiddels vijftien jaar weg uit Nederland. Ik ben benieuwd hoe het nu met hem gaat. De meeste profvoetballers kappen op hun 34ste met hun carrière, maar Ono staat op zijn 40ste nog steeds onder contract bij de Japanse profclub Ryukyu. Voor die club trapte hij dit jaar nog regelmatig een balletje, tot de uitbraak van het coronavirus. Ik sprak hem over de late herfst van zijn carrière en zijn tijd bij Feyenoord in Nederland.
VICE Sports: Ha Shinji, hoe gaat het met je in deze voetballoze tijd?
Shinji Ono: Goed hoor. Mijn gezin en ik zijn gezond en zitten thuis. We wonen op Okinawa, het zuidelijkste eiland van Japan. Ik mis het voetbal, maar er zijn belangrijkere dingen gaande. Laten we hopen dat de crisis snel eindigt. Onze dochters volgen nu hun schoollessen vanuit huis en ik ben ook weer gaan studeren: ik volg een Engelse taalcursus. Ik wil mijn tijd nuttig besteden.
Hoe blijf jij fit in deze tijd?
Ik heb de hele dag een bal aan mijn voeten, en ik doe veel fitnessoefeningen. Daar deel ik filmpjes van op social media, om anderen te inspireren. Ik maakte ook filmpjes van voetbaltrucjes op het trainingsveld bij Ryukyu. Verder eet ik zo gezond mogelijk.
Ik las dat Okinawa bekendstaat als een ‘blauwe zone’ , waar mensen gemiddeld ouder worden dan op andere plekken. Er zijn opvallend veel mensen van honderd jaar en ouder.
Klopt. Veel mensen hier eten erg gezond, bewegen veel, leven buiten in een heerlijk klimaat en zijn sociaal betrokken met elkaar. Ik weet niet of er een specifiek geheim is waardoor mensen op Okinawa zo oud worden. We eten veel goya, tofu en shima-rakkyo. Misschien zit daar wel iets speciaals in, haha.
Welke invloed heeft die blauwe zone op een 40-jarige profvoetballer?
Nou, ik voel me heel gezond en fit. Soms merk ik wel dat ik niet meer de jongste ben, zoals met loopwerk. Voetbal is ook veranderd in al die jaren. Het is fysieker en sneller dan vroeger. Ik heb het altijd van mijn techniek en inzicht moeten hebben. Kazayoshi Miura – ik noem hem Jimmy – is een voorbeeld. Hij is 53 jaar en nog altijd profvoetballer bij Yokohama FC. Hij heeft zijn leven gewijd aan het voetbal en is nog superfit. Aan Jimmy zie je dat je heel lang mee kunt als je goed voor je lichaam zorgt.
Hoelang zou jij nog profvoetballer willen blijven?
Tot mijn lichaam niet meer kan. Maar ook als ik ben gestopt zal ik blijven voetballen. Ik hoop nog 60, 70 jaar elke dag even met bal een veldje op te gaan.
Videos by VICE
Sinds Robin van Persie is gestopt, ben jij de laatste speler van het Feyenoord dat de UEFA Cup in 2002 won die nog voetbalt. Hoe vind je dat?
Nu voel ik me nog ouder, haha. Ik kan het voetbal nog geen vaarwel zeggen. Ik bewaar mooie herinneringen aan mijn tijd bij Feyenoord, zeker aan het jaar dat we de UEFA Cup wonnen. De finale met twee goals van Pierre van Hooijdonk en een van Jon Dahl Tomasson, met een assist van mij. Het hele toernooi was bijzonder – ik speelde alle wedstrijden. Later besefte ik pas hoeveel waarde die prijs heeft gehad voor mij. Mijn eerste grote prijs, en dat in mijn eerste avontuur buiten Japan. Alles was nieuw voor mij en ik sprak geen woord Engels of Nederlands, maar ik werd in Rotterdam met open armen ontvangen, ook door de fans. Zij waren geweldig, met al die Japanse vlaggen in De Kuip. Ik voelde me snel thuis.
Je werd ook overal gevolgd door een horde Japanse journalisten. Wat vond je daarvan?
Mijn teamgenoten dachten vast: dan zal hij wel heel goed zijn, haha. Ze volgden me echt overal. Ik ging eens een avondje stappen met Johan Elmander, Ebi Smolarek en Brett Emerton en daar deden de journalisten later verslag van. Gelukkig waren we die avond vroeg thuis.
Met welke jongens had je goed contact bij Feyenoord?
Ebi Smolarek, Paul Bosvelt, Thomas Buffel, maar ook met alle andere jongens. Ik weet nog dat ik met Ebi een serie maakte voor de Japanse tv: Shinji’s Adventures. Feyenoord had dat opgezet, en Ebi was toen geblesseerd. Ze vroegen of hij dat wilde presenteren, ook omdat we een klik hadden. We gingen dan samen op stap. We zijn bijvoorbeeld naar windmolens en een pannenkoekenhuis geweest. Ik was gek op pannenkoeken. Met Paul heb ik ook veel gelachen. Hij was serieus op het veld, maar daarbuiten de man van de grapjes.
Wat kun je je nog herinneren?
Paul was iemand die als we uit eten gingen met de groep, de dekseltjes van peper- en zoutvaatjes los draaide. Dan had je dus een enorme lading zout of peper over je eten. Ik heb ook een keer zout in mijn drankje gehad. Ik was niet de enige wie dat overkwam hoor. Elke keer lagen we dubbel van het lachen. In Japan moet je zoiets niet uithalen. Vlak nadat ik bij Feyenoord tekende, organiseerde Paul een barbecue voor het team. Hij was een echte captain. Het was voor mij in het begin een beetje met handen en voeten praten. Alles wat ik hoorde schreef ik op in een boekje. Ik kan nu nog altijd een paar woorden. Als ik weer in Nederland zou gaan wonen, zou ik het snel oppakken. Het zit nog wel ergens in mijn hoofd.
Heb je nog contact met jongens van toen?
Nee, helaas is dat verwaterd. Ik zou eens moeten kijken of hun nummers nog kloppen en ze sms’en.
Wesley Sneijder noemde jou de beste tegenstander die hij tegenkwam , en Bert van Marwijk zei dat je met jouw techniek en inzicht bij Barcelona had kunnen spelen. Maar je verliet Feyenoord in de zomer van 2004 voor Urawa Red Diamonds, de club waarvan je in 2001 overkwam. Waarom volgde er geen stap naar een grotere club?
Ik ben vaak geblesseerd geweest bij Feyenoord, ook op belangrijke momenten. Wanneer ik fit was gebleven had ik misschien een andere carrière gehad, maar ik heb er wel het beste van gemaakt. Ik verliet Feyenoord met het oog op het WK van 2006 in Duitsland. Bij Urawa hoopte ik fit te worden en mee te gaan naar Duitsland. Dat lukte, ik heb dat WK gehaald. Ik heb twee jaar bij Urawa gespeeld, daarna ging ik naar VFL Bochum in de Duitse Bundesliga. Een warme club. Mijn debuut tegen Borussia Dortmund was heel goed met twee assists, maar daarna raakte ik weer geblesseerd.
Wat wil jij doen na jouw voetbalcarrière?
Ik wil zo lang mogelijk voetballen, maar ik denk eraan om trainer te worden. Ik wil mijn kennis en ervaring met jongere generaties delen. Met een vriend heb ik al voetbalscholen geopend in Japan en Singapore. Ik hoop nog eens terug te keren in Rotterdam en oude vrienden te ontmoeten. Mochten ze bij Feyenoord een ervaren middenvelder nodig hebben of over een tijdje een nieuwe trainer, dan stap ik gelijk in het vliegtuig.
–
Naast onze geschreven verhalen en video’s hebben we nu ook een podcast: De Wereld van VICE Sports. De afleveringen zijn hier te luisteren bij Apple of hier op Spotify:
