De ‘Arena des doods’ (ofwel: Well of Death) is een beruchte show in India. Toeschouwers betalen 40 roepie (50 cent) om te zien hoe de chauffeurs de 20 meter hoge wanden van de arena bestijgen met hun auto. Eenmaal bovenaan de wand klimmen de helden uit de auto terwijl ze loeihard in de rondte rijden. Dat doen ze 20 keer per dag, 11 maanden in het jaar.
Fotograaf Ken Hermann en art-director Gemma Fletcher legden een aantal bestuurders vast tijdens het Solupar-feest. We spraken Ken om meer te weten te komen over dit reisgezelschap, de traditie en zijn wortels in de Indiase cultuur en hoe deze bestuurders het in hemelsnaam volhouden. Ze lopen constant het risico om gewond te raken, of zelfs te verongelukken.
Videos by VICE
VICE: Hoi Ken, vertel me eens over de showgroep die je hebt gevolgd.
Ken Hermann: De groep werd vier jaar geleden opgericht. Het wordt geleid door een gast die ‘Boss Man’ heet. Hij was een automonteur en showchauffeurs kwamen vaak naar hem toe voor onderhoud en reparaties. Dat gaf hem een kickstart in de business, en hij besloot om een transporteerbare arena te kopen. De meesten die lid zijn van de groep komen uit de noordelijke provincie Uttar Pradesh. We volgden ze tijdens het Solupar-feest. Daarna gingen zij door naar Markanda. Op dit moment treden ze op in Maharashtra.
In de VS en Europa doen ze vergelijkbare stunts. Wat maakt de Indiase stunts zo speciaal?
In India is veiligheid geen prioriteit. Ze dragen geen helmen. Maar: de vrouwelijke chauffeur, Radha, rijdt al 20 jaar en heeft nog nooit een ongeluk gehad. Het is niet veilig, maar als je weet wat je doet, is er niks aan de hand.
Vallen er ooit doden?
Nee, maar er zijn wel ongelukken gebeurd. In 2016 bijvoorbeeld, toen een auto opeens omsloeg tijdens een show.
Wat is het engste dat je ooit hebt zien gebeuren tijdens een show?
Misschien toen Radha op het dak klom tijdens het rijden. Dat was wel eng. Maar ik denk dat het voor mij het engst was toen ik middenin de arena stond en er drie auto’s om me heen raasden. Het geluid was ongelooflijk, en er was gewoon zo veel smog. Er is namelijk geen zuchtje wind in de arena. Ik werd er een beetje paranoia van en kon alleen maar denken: wat als er nu eentje op me valt?
Van iedereen die je hebt ontmoet, welk verhaal vond je het bijzonderst?
Ik denk die van Radha, want in het begin wilde de baas niet dat ze reed. Hij geloofde niet dat ze het kon, want ze was destijds pas dertien. Ze moest van hem toestemming vragen aan haar ouders. Dat deed ze, en ze zeiden ja. Niet veel later deed ze een proefrondje. De baas zag meteen dat ze het meende, en dat ze er klaar voor was. Ze krijgt net wat meer betaald dan de anderen, omdat ze een groter publiek trekt.
Hoe dat zo?
Nou, in eerste instantie dacht ik dat ze minder gerespecteerd zou zijn omdat ze een vrouw is. Maar eigenlijk was het juist het tegenovergestelde. Ze wordt enorm gerespecteerd, en er werd goed voor haar gezorgd. Ik denk dat een hoop toeschouwers mannen zijn, omdat het gevaarlijk is en er auto’s en motors zijn. Misschien is dat de reden dat er weinig vrouwelijke chauffeurs zijn, en het zo’n unieke ervaring is om Radha te zien.
Hoe belangrijk zijn dit soort arena’s in India? Zijn ze nog steeds populair?
Sommige provincies gooien ‘m in de ban. Ze kunnen bijvoorbeeld niet meer naar Delhi, en ik denk dat het niet lang meer duurt voordat het in het hele land wordt verbannen. Het worden er steeds minder. Misschien komt dat ook wel door de hoeveelheid werk dat het is om het op- en af te bouwen, en weer door te reizen. Het is eigenlijk een traditioneel circus en ze touren elf maanden van het jaar.
Is het een doodzonde dat deze vorm van entertainment verdwijnt? Vind je dat de entertainmentwaarde opweegt tegen het sluimerende gevaar?
Ja. Deze mensen kiezen ervoor. Misschien moeten ze wel overwegen om helmen te dragen. Sommige motoren zien er namelijk behoorlijk slecht uit. Maar voordat een show begint komt er een monteur checken of alles nog in orde is, ze weten wel wat ze doen. Ik denk dat het gevaarlijker is om op de weg te rijden in India dan in die arena. Ik heb er wel spijt van dat ik het niet heb geprobeerd, dat ik niet bij ze in zo’n auto ben gaan zitten. Maar toen puntje bij paaltje kwam heb ik met mijn laffe bek nee gezegd.
Om meer foto’s te bekijken van Ken Gemma klik je hier.
