Mandy is een 35-jarige moeder en zelfstandig grafisch ontwerper uit Londen. Toen in maart de lockdown werd aangekondigd, begon ze steeds minder klussen te krijgen en had ze een nieuwe manier nodig om geld te verdienen, zodat ze zichzelf en haar twee dochters kon onderhouden. Ze besloot om hasj en edibles te verkopen, onder de naam National Hashish Service (NHS).
VICE: Hi Mandy. Je bent grafisch ontwerper, en je verkoopt nu hasj. Hoe is dat zo gekomen?
Mandy: In maart wist niemand wat de lockdown precies voor gevolgen zou hebben, en of de grenzen zouden sluiten. Ik besloot een flinke hoeveelheid hasj van een vriend te kopen – een aardig deel van mijn spaargeld. Het was een beetje een impulsieve actie, maar het leek me wel een goede investering, aangezien ik best vaak hasj rook.
Videos by VICE
En toen zat je ineens thuis met een enorme lading hasj.
Ja, en nadat ik het had gekocht besefte ik dat ik een stuk meer rookte dan normaal. Maar gewoon echt elke dag. ‘s Nachts bakte ik vaak ook nog een hasjcake. Ik ben een alleenstaande moeder, en gaf mijn dochters zelf thuis les. Dat had ik echt niet nuchter gekund.
Wanneer begon je het ook te verkopen?
Toen ik geen nieuwe klussen meer kreeg. Omdat ik zoveel hasj had, besloot ik het te verkopen – zonder al te veel winst te maken, want daar ging het me niet om. Ik noemde het voor de grap ‘National Hashish Service’ en wilde ook een logo ontwerpen en uitprinten. Maar ik was een beetje paranoïde, en dacht dat ze het dan naar mij zouden kunnen herleiden.
De National Hashish Service?
Ja. Ik had een missie: mensen tijdens de lockdown van hun broodnodige hasj voorzien. Ik wilde laten zien dat geld verdienen minder belangrijk is dan voor elkaar zorgen. Mensen van wie ik wist dat ze het moeilijk hadden, of een baan kwijt waren geraakt, hoefden dus niks te betalen. Ik deelde ook wat uit aan oude vrienden, om ze te verrassen of op te vrolijken. Het werd een soort hobby. Het was best wel raar toch, de lockdown?
Heel raar. Vond je het makkelijk om het via de post te versturen?
Ik heb nog nooit iets van het dark web gekocht en had geen idee hoe ik zoiets veilig moet verzenden, dus ik improviseerde gewoon wat met afplaktape, stukjes plastic en oude cruesli-verpakkingen. De eerste keer dat ik een pakketje door de brievenbus gooide was ik stoned en paranoïde, en behoorlijk aan het zweten.
Daarna deed ik het anders. Ik stond vroeg op, zette mijn helm op en fietste naar afgelegen brievenbussen. De stad was doodstil. Alles kwam prima terecht. Ik heb de helft van mijn hasj uiteindelijk verkocht, en de rest weggegeven.
En toen?
Ik had bijna helemaal geen werk meer, zoals wel meer mensen. Vrienden van vrienden door het hele land zeiden dat ze best wat meer wilden kopen. En ik had het geld nodig. Met het geld dat ik tot nu toe had verdiend kon ik net de rekeningen en boodschappen betalen, en weer een nieuwe lading inslaan. Dit keer vroeg ik er wel meer geld voor. Ik verdiende ruim 2000 euro.
Eind mei had ik nog steeds geen ander werk, dus ik gaf de winst weer uit aan hasj. Verder deed ik eigenlijk niks anders dan met de kinderen hangen, netflixen, in de zon chillen en hasj verpakken en opsturen.
Waarom ben je ook edibles gaan verkopen?
Ik ken een edibles-producent die vooral THC-edibles maakt, zoals brownies en andere zoeternijen. Een hele leuke man, die ook aan mensen verkoopt die het om medische redenen nodig hebben. Nadat ik een grote klant kwijt was geraakt kreeg ik het financieel erg krap. Ik had ook geen recht op een uitkering, dus ik begon het behoorlijk benauwd te krijgen. Maar de edibles-producent had toen een fantastische deal voor een hele bulklading, wat me in staat stelde om nog steeds voor een betaalbare prijs aan klanten te verkopen én zelf rond te kunnen komen.
Hoeveel klanten heb je?
Iets van twintig à dertig vaste klanten en zes mensen die ik weleens wat voor niks of weinig weggeef, omdat ze geen baan hebben. Mijn klanten zijn erg tevreden, omdat ze tijdens de lockdown elke dag konden roken en het veilig en makkelijk was om het via mij te krijgen. Ze gaven er gemiddeld zo’n honderd euro per maand aan uit, dus ik kwam uit op zo’n 1500 euro winst per maand.
Was je niet een beetje bang dat je gepakt en veroordeeld zou worden?
Ik was eigenlijk eerder bang dat ik uit huis zou worden gezet. Ik heb ook eerder wat verkocht, moet ik bekennen. Tijdens mijn opleiding, niet veel meer dan honderd gram per maand, en daarna ook nog wel. Maar ik was dus wel een beetje bang dat de politie me zou pakken, maar eigenlijk alleen in het begin.
Vond je het niet lastig om de wet te overtreden, vanuit jouw verantwoordelijkheid als ouder?
Er is niks mis met wat ik doe: hasj is veilig. En heb jij ook niet gedronken tijdens de lockdown? Heeft de winkeleigenaar zich afgevraagd of wat hij doet wel ethisch verantwoordelijk is? Doet het er bij hem toe dat hij ook kinderen heeft?
Eigenlijk maakte ik me wel wat zorgen om de meisjes als ik gepakt zou worden, maar ik heb het ook wel rustig aan gedaan. Mijn leveranciers zijn prettige mensen, die ook zelf een gezin hebben. En ik had ook geen keuze, want ik moest geld verdienen. De meisjes weten er trouwens niks van, ik vertel het ze wel wanneer ze 21 zijn.
Heb je inmiddels ook weer wat klussen van je ‘echte’ baan?
Ja, soort van. Al is het nog steeds niet wat het is geweest. Ik heb ook geen idee hoelang dit nog duurt. Ik neem graag nieuwe opdrachten aan, maar blijf wel edibles verkopen. Het is leuk, winstgevend en positief. Veel mensen die mijn producten gebruiken zeggen dat ze nu een stuk minder alcohol drinken.
In augustus had ik best aardig wat freelance-opdrachten, dus de verkoop van hasj zie ik vooral als eventuele bijverdienste. De druk is nu in ieder geval van de ketel. Ik ben overeind gebleven. Dit land zou geregeerd moeten worden door alleenstaande moeders, niet door afwezige vaders.
Dit artikel verscheen oorspronkelijk bij VICE UK
