Heeft huisfeestjes-app Amigos nu nog zin?

Het nachtleven is terug, en daarmee FOMO. Voor deze discocolumn bezoekt VICE elke twee weken een feestje dat je misschien gemist hebt.

Vorig jaar probeerde ik Amigos uit, een app waarmee je – zelfs tijdens lockdowns – huisfeestjes kan vinden. Daarnaast helpt de app je om in contact te komen met potentiële vrienden die in zijn voor andere “spontane gezelligheid”, zoals wandelen, salsa dansen of samen koken. Een tijdje geleden kreeg ik een mail van Amigos waarin werd aangekondigd dat zich, in ieder geval onder de gebruikers van de app, “een nieuw normaal” aftekent. Bijgevoegd was een rapport met enquête-data, waarin onder andere stond dat zeventig procent van de Amigos-gebruikers huisfeestjes net zo leuk vinden als naar de club gaan. 

Persoonlijk vind ik het feestaanbod sinds het einde van corona zo overweldigend dat ik een app die me extra feesten voorschotelt er eigenlijk niet bij kan gebruiken. Toch besloot ik Amigos weer aan te zwengelen, om na te gaan of er inderdaad nog altijd een nut is voor een dergelijke app. Ik belandde op een afgelegen tekno-rave. 

Amigos-oprichter Johanan Fraanje (voor zover bekend geen familie van de auteur) stuurt me op verzoek de meest recente cijfers. Daaruit blijkt dat de app, die inmiddels een half miljoen voornamelijk jonge gebruikers kent, nog geen grote concurrent is geworden van de nachthoreca. Tijdens de coronacrisis was 42 procent van de Amigos-activiteiten een huisfeest, tegen 15 procent nu. Anderhalf keer zo vaak wordt de app juist gebruikt om gegadigden voor een bezoek aan een club of bar bij elkaar te krijgen. Als ik zelf een kijkje neem zijn er bijvoorbeeld twee Amigos die een feest bij hotel Moxy promoten. Ook zie ik dat je je kunt aanmelden voor indrinksessies voor Thuishaven Festival en nachtclub Radion. 

Het is niet helemaal duidelijk wie van deze feest-organisatoren digitale proppers zijn in dienst van een club of festival, en wie spontaan een festival-of clubervaring probeert te verrijken met wat nieuwe vrienden. Amigos lijkt daarmee vooral de functie over te nemen die voorheen werd vervuld door evenementen op Facebook. Het lijkt me in principe een goede zaak dat al die feest-data nu bij een Nederlands bedrijf belandt, in plaats van bij een tech-reus van twijfelachtig allooi. 

De gebruikers van Amigos lijken het privacybeleid in ieder geval blind te vertrouwen. In een aantal uitnodigingen voor huisfeesten en afters wordt erg openlijk over drugs gesproken. Ik zie bijvoorbeeld een afterparty die de hele dag doorgaat waar je wordt uitgenodigd voor een drankje, lachgasballonnen en “some other ahaga”. Sommige after-organisators zijn nog explicieter: “Kom gezellig dansen en drankjes doen, nakkie is ook oké”. Johanan zegt dat bij alle nieuwe gebruikers naam en foto gescreend worden en dat er binnenkort een vrijwillige ID-check komt. Maar hij beaamt dat de chats vanwege de privacy niet door medewerkers van Amigos worden bekeken. Wel willen ze in de toekomst gaan werken met kunstmatige intelligentie om berichten over harddrugs tegen te gaan. “Wij doen er steeds meer aan om te zorgen dat mensen zich veilig voelen.”

Ik besluit uiteindelijk op zaterdagavond naar een tekno-rave te gaan op het industrieterrein Sloterdijk in Amsterdam, want dat lijkt me wel spannend. Ene Carlos beaamt in de chat dat het “lit” is. Net voordat ik vertrek wordt er een uitgebreid drugs-menu in de chat gedeeld, inclusief “naalden” en “GHB 1 liter, 320 euro”. Ook wordt er in dat bericht melding gemaakt van een “nette persoon aan de deur”, wat me niet echt geruststelt. Op mijn vraag of ik ook wat gewone biertjes mee moet nemen (want “2CB-pils” lijkt me geen superidee) komt er geen antwoord. De “spontane gezelligheid” die Amigos belooft krijgt zo toch een lichtelijk grimmig tintje. 

Als ik in het donker naast mijn fiets sta en het adres opzoek op mijn telefoon, blijkt het feest op ‘t Landje plaats te vinden, een door de gemeente aangewezen plek waar ‘stadsnomaden’ wonen. “Daklozen, mensen met schulden of psychische problemen, kunstenaars, mensen uit het voormalig Oostblok, illegalen en ex-krakers,” oftewel mensen “die op een andere manier leven dan de meeste Amsterdammers,” aldus de website van de gemeente. Strikt genomen is het dus eerder een huisfeest dan een rave.

‘t Landje bestaat uit een verzameling caravans, verscholen tussen de windmolens en de rokende schoorstenen op een industrieterrein. Ik voel me een beetje een indringer als ik met de fiets aan de hand over de houten vlonders loop. Een blije Amigo, op zoek naar “spontane gezelligheid” tussen de ruige randfiguren. Ik struikel bijna over een gigantische hond die niet aan de ketting ligt, waarvan ik nogal schrik. De hond op zijn beurt negeert me volledig. 

In sommige caravans zijn het licht, de vibe en de stereotoren aan. Op één ervan is een briefje geplakt waarop “wij slapen nooit” staat geschreven. Terwijl ik vertwijfeld rondkijk om te besluiten welk van de vele bronnen van tekno-muziek het Amigos-feest is, komt er een man aangelopen over een tuinpad. Hij aarzelt even en stopt het blikje dat hij in zijn hand heeft in een stalen vat, dat al vol met andere blikjes zit. Dan kijkt hij naar me op. “Ben je verdwaald?” vraagt hij zachtjes. Ik zeg dat ik op zoek ben naar het feest, nog steeds met de verwachting dat ik weggejaagd zal worden. “Helemaal achter in de hoek,” antwoordt hij. 

Na nog een vreemde ontmoeting met twee zwijgende mannen die een stroboscoop in de vorm van een geweer op me richten, parkeer ik mijn fiets naast een enorme berg afgedankte fietsen. Dan duw ik de deur open die naar het feest leidt. Het kost geen geld en gelukkig hoef ik ook niet eerst langs een nette dealer die me naalden wil aansmeren. Ik bedenk me dat dealers zich misschien gewoon voor elk Amigos-feest aanmelden en dan hun nummer in de chat gooien, om nieuwe klanten te werven. Zolang niemand ze rapporteert, is er vooralsnog geen probleem. 

De tekno staat hier het hardst, er is een groene laser en een bebaarde man met een lampje op zijn hoofd is ijverig in de weer om een zeil te spannen. Eronder zijn mensen aan het dansen, maar er zit ook al iemand met zijn hoofd in zijn handen op een stoel te slapen. “Hoe wist jij van dit feest?” vraag ik aan een lange man met een wit trainingsjack en een kaal hoofd. “Van de kliklijn!” zegt hij, terwijl hij me indringend aankijkt. Niet via Amigos dus. 

Ik besluit maar op zoek te gaan naar Carlos. De man met het lampje vertelt me dat hij in zijn auto zit. Een vrouw die ik even verderop tegenkom is specifieker. “Een Audi of een Mercedes”. Inderdaad staat er op het modderige parkeerterrein een glimmende Duitse wagen met daarin een silhouet. Ik zwaai, waarop de lampen aangaan en het raampje langzaam opent. Carlos lijkt lichtelijk geïrriteerd dat ik hem stoor tijdens zijn autozit-sessie. Op mijn vraag of hij al sliep antwoordt hij: “I have been here since Friday.” Om hem niet meer te storen dan strikt noodzakelijk vraag ik nog snel even wat hij van Amigos vindt. “I don’t like it so much… too many normal people.” Het raampje gaat dicht. 

Wat Carlos precies bedoelt met “normal people” weet ik niet. Misschien bedoelt hij het soort mensen dat niet naar een industrieterrein wil komen voor een tekno-rave, want bijna niemand die ik spreek is hier via Amigos. Wel begin ik me steeds meer op mijn gemak te voelen tussen het bonte gezelschap dat is komen aanwaaien. Er zijn ravers uit Portugal en Spanje en jonge gabbers met Thunderdome-truien. Ook zijn er verschillende vriendengroepen die nog even een afzakkertje komen pakken nadat ze naar het Thuishaven-festival of Ruigoord zijn geweest. Twintiger Amira is één van deze festivalgangers en zij kent Amigos wel. “Dat is die app waar mannen me steeds vragen: kom je naar mij toe?” 

Ik raak vervolgens verwikkeld in een uitgebreid gesprek met de kale man die ik in het begin tegenkwam. Hij heet Tjeerd en is een steigerbouwer met een nogal kritische blik op de wereld. Hij gelooft niet in corona en twijfelt eraan of de Nederlandse kiezer na Pim Fortuyn nog iets te zeggen heeft gehad. “Als je iedereen een potloodje geeft, betekent dat niet dat er ook democratie is.” Ik kan niet in al zijn redeneringen mee, maar over één ding zijn we het in ieder geval eens: de feestloze coronatijd was niet leuk. “Ik ging voor corona niet zo vaak naar ‘t Landje, maar het werd toen opeens een stuk aantrekkelijker,” zegt hij. 

Terwijl de tekno nog altijd onvermoeibaar voortraast, ben ik om een uur of zes wel uitgehakt. Het is licht, de vogels fluiten en ik mijmer op de fiets over de leuke avond die ik heb gehad. Ik moest wennen aan de ongebruikelijke bouwsels en het postapocalyptische landschap, maar de tekno-rave op ‘t Landje was uiteindelijk helemaal niet zo grimmig. Mensen kenden elkaar en letten op elkaar, maar ook buitenstaanders werden hartelijk ontvangen. Je hebt kennelijk niet per se een app nodig om dit soort “spontane gezelligheid” te vinden, maar ik zou persoonlijk niet snel op het idee zijn gekomen. Daarmee is Amigos ook na corona een interessante aanvulling op de bestaande party-infrastructuur.