Chris uit Eindhoven doet aan dansou: crossdressing op z’n Japans

Lolitameisjes – die zich hullen in rococo-jurken, zoveel mogelijk strikjes en blonde pijpenkrullen – vinden we vooral in de straten van Tokio; tenminste, dat is wat wij hier in het westen denken. Volgens onze modecollega's van i-D is het nu namelijk vooral normcore wat je er tegenkomt, en online proberen Japanse jongens het nog 'neutraler': Genderless Kei is een instagramsubcultuur waarin jongens hun eigen stereotiepe genderkarakter onderuithalen door nagellak en schattige accessoires te dragen.

Chris Orlandos (18) uit Eindhoven doet (onder andere) aan dansou, een substroming van Genderless Kei, waarbij vrouwen zich kleden als man. Chris werkt fulltime in een sushirestaurant en klust daarnaast bij als model voor een Japanse webshop en als serveerster in een maid café. Ik ging op bezoek bij Chris om te praten over dansou, het afbinden van je borsten, en genderfluïditeit in Eindhoven.

Broadly: Ha Chris, wat is dansou precies?
Chris: Het is de Japanse term voor wat wij crossdressing noemen. Dus als een meisje zich als een man kleedt, dan heet dat dansou. Er bestaan ook allemaal tijdschriften, evenementen, muzikanten en modellen die aan dansou doen; deze subcultuur is echt mijn dagelijks leven, geen hobby zoals bijvoorbeeld Cosplay voor veel mensen is.

Hoe is het om een crossdresser te zijn in Eindhoven?
Niet zo heel erg. Alhoewel, we zeggen wel dat we heel erg open-minded zijn in Nederland, maar als ik mensen vraag om me niet bij m'n volledige naam [Christina, red.] te noemen maar bij de afkorting die wat mannelijker klinkt, dan krijg soms te horen: 'Als je een man wil zijn, waarom draag je dan make-up en rokken?' Als ik een man wilde zijn, dan was ik wel naar een genderkliniek gegaan om me te laten ombouwen. Ik zou het liefst helemaal geen gender hebben.

Aan welke esthetische regels moet je je houden om binnen deze subcultuur te passen?
Er zijn niet echt regels, doe gewoon het beste wat je kunt doen. Ik heb bijvoorbeeld een binder aan, om m'n borsten platter te maken. Maar sommigen kunnen dat niet vanwege hun gezondheid.

Hoe bedoel je? Doet het pijn om zo'n binder te dragen?
Nee, maar ik heb ook best wel een goede binder gekocht. Je moet ze alleen niet te lang dragen. Het zit wel heel strak en het beperkt je in je bewegingsvrijheid. En als je het te lang draagt, kun je ademhalingsproblemen krijgen.

Hoe ben je dansou ingerold?
Toen ik op de middelbare school zat, droeg ik veel lolitakleding. Maar ik kan dat nu niet meer aan vanwege mijn werk in het sushirestaurant. En überhaupt zijn die kleren niet iets wat heel comfortabel zit. Als ik een keer met vrienden ergens heen wil gaan op vrijdagavond, heb ik geen zin om drie petticoats aan te trekken. Ik heb die jurken nog wel, maar ik draag ze bijna niet meer. Ik vond het toen eigenlijk al leuk om mezelf mannelijker te kleden – eigenlijk was ik altijd al bezig met dansou, maar toen wist ik nog niet dat het zo heette.

Maar ik draag ook nog steeds wel eens sexy, meisjesachtige Japanse kleding, als ik zin heb in girly stuff. Ik wissel het gewoon af. Ik denk dat het allemaal verschillende vormen van 'female empowerment' zijn. Als ik een dansou-stijl draag, dan voel ik me cooler en minder hyperactief. Alsof ik geen zorgen heb in m'n leven en alles chill is, een beetje dat soort power. En bij de vrouwelijke stijlen haal ik kracht uit andere dingen. Als lolita voel ik me krachtig door er extreem vrouwelijk en anders uit te zien, en als gyaru voel ik me een sterke, supersexy vrouw die helemaal geen man nodig heeft. Dan ben ik me heel bewust van hoe mijn lichaam en make-up eruitzien en leef ik meer in het moment. Ik krijg dan ook meer ongewilde aandacht, maar ik heb me daarvoor leren afsluiten.

Voel jij je ook meer empowered wanneer je een dansou-outfit aanhebt?
Zeker weten. Zonder make-up en m'n speciale kleding is het zo van: 'Oké, ik ben… een mens.' Maar als ik dansou draag, dan ben ik mezelf.

Is crossdressing eigenlijk het juiste woord?
Het is in principe natuurlijk wel wat ik doe: ik heb een vrouwenlichaam en ik kleed me als man. Maar tegelijkertijd – als ik me niet honderd procent vrouw voel, in hoeverre is het dan crossdressing?

Op je facebookpagina staat inderdaad dat je je identificeert als genderfluïde. Wat bedoel je daarmee?
De ene dag voel ik me vrouwelijk, de andere mannelijk. De ene dag draag ik tienduizend nepwimpers en een pruik met krullen, de volgende dag denk ik: waarom heb ik dit lichaam? Maar de meeste dagen heb ik zo'n tussenin-modus, dat het me niet uitmaakt. Gender is een spectrum, het is allemaal niet zo zwart-wit. Soms voel ik me man met een tintje vrouw, en soms vrouw met een beetje man. Als vrouwelijk en mannelijk überhaupt niet zouden bestaan, en je iets daartussenin hebt dat alles tegelijk is, dan zou ik dat veel comfortabeler vinden.

Komt het vaak voor dat mensen niet weten hoe ze je moeten aanspreken?
Als ik m'n best doe om er mannelijk uit te zien, op conventies bijvoorbeeld, dan kan ik er soms nog wel voor door, dan denken mensen dat ik een gast met een rare broek ben. Maar op het moment dat ik ga praten, wordt het wel duidelijk dat ik een vrouw ben. Het is nou eenmaal zo, ik moet ermee leven [lacht].

Ik had het niet uit je stem of uiterlijk op kunnen maken.
Ik ben blij om dat te horen. Als ik als man was geboren, was ik waarschijnlijk een dragqueen.

Ik heb het idee dat er best wat rivaliteit kan zijn tussen dragqueens, wat alleen maar wordt gevoed door programma's als RuPaul's Drag Race natuurlijk; een beetje zoals in modellenland. Is er ook sprake van een onderlinge strijd in de Nederlandse dansou-gemeenschap?
Een beetje wel, denk ik. Iedereen wil natuurlijk het best gekleed zijn. Maar dansou is eigenlijk een van de meest positieve groepen waar ik in heb gezeten. Bij al die vrouwenstijlen [zoals lolita, red.] is er best veel rivaliteit, maar bij dansou is het van: 'Oh, dat ziet er cool uit, en als je dit en dit zou doen, lijk je nóg mannelijker.' De dansou-gemeenschap is hier ook niet zo groot – je kan ons niet op één hand tellen, maar misschien wel op twee of drie.

Ik zag dat iemand op Facebook je had aangesproken met 'girl', en dat je dat niet zo chill vond.
Sommige facebookvrienden proberen me echt te pushen door me als vrouw aan te spreken. Dan vragen ze waarom ik geen rok draag, of ze zeggen dat ze me met lang haar mooier vinden. Als jij een rok wil zien, trek het dan lekker zelf aan. Ik kan er soms wel geïrriteerd door raken.

Voel je je wel geaccepteerd binnen de Japanse modegemeenschap in Nederland, die eigenlijk meer gericht is op extreem meisjesachtige stijlen zoals lolita?
Ik voel me niet echt buitengesloten, maar soms zeggen ze wel dingen die niet nodig zijn. Binnen die gemeenschap zijn er heel veel mensen die facebookposts maken waarin ze zeggen dat ze niet geloven dat er meer dan twee genderidentiteiten zijn, en dat ze het aandachttrekkerij vinden.

Binnen de gemeenschap snappen ze niet echt wat genderfluïditeit is?
Het is ook moeilijk te snappen als je het niet zelf bent. De meeste mensen voelen zich van jongs af aan al man of vrouw. Toen ik oud genoeg was om erover na te denken, kwam ik erachter dat beide genders me niet echt aanspreken. Dat is lastig, want heel veel mensen zien vrouw- of man-zijn als iets vanzelfsprekends. Juist daardoor blijf ik er maar mee bezig: waarom voel ik me hier niet goed bij, wat is er mis met me?

Toen het transgendermodel Andrej Pejić populair werd en ik in 2013 voor het eerst hoorde over genderfluïditeit, voelde ik al snel dat dat wel bij me paste. Ik kwam erachter dat er niks mis is; ik ben genderfluïde en meer mensen voelen zich zo. Het jaar daarna heb ik openbaar gemaakt dat ik me identificeer op die manier. Als iemand beweert dat het niet bestaat, denk ik: maar besta ik dan niet? Hoezo is mijn identiteit niet waardig?

Vind je Nederlandse vrouwen krachtig, of denk je dat het wel beter kan?
Het kan beter. Ik vind dat we in Nederland veel sterke vrouwen hebben, maar er is ook veel kuddegedrag. Vaak kom ik vrouwen tegen die me vertellen dat ze ook zulke kleding als ik zouden willen dragen, maar dat ze het niet vinden kunnen voor zichzelf.

Denk je dat Nederland, met de 'doe maar normaal dan doe je al gek genoeg'-mentaliteit ooit klaar zal zijn voor vrouwen met binders en mannen met make-up?
Ja, ik denk het wel. Het begint al te komen. In de modewereld zie je nu veel androgyne modellen en androgyne fashion. Misschien wordt Nederland wel een van de eerste landen die open zal staan voor een genderneutraal schoonheidsideaal.

-

Vrouwen praten misschien veel, maar we horen ze te weinig. Daarom is Broadly Nederland er. Like onze pagina.