HOTEL DAVID, DODE ZEE, Israël – Op 7 oktober om half 7 ‘s ochtends werden Miri Gad Mesica, haar echtgenoot en hun vijf kinderen wakker gemaakt door het geluid van onweer.
De bewoners van kibboets Be’eri, die in 1946 werd gesticht, zijn bekend met het geluid van raketten die vanuit de Gazastrook worden afgevuurd. Ze wonen slechts een paar kilometer van het veiligheidshek dat de kustelijke enclave omringt, en raketvuur van Hamas en diens bondgenoten zijn onderdeel van het dagelijks leven.
Videos by VICE
Elk huis in Be’eri heeft een schuilkamer, en op elke smartphone staat een overheidsapp die waarschuwt voor inkomende raketten en mortieren, en hoeveel tijd er is om naar een schuilkelder te vluchten voordat ze inslaan. De locatie van Be’eri betekent dat er zo’n 15 seconden zijn om in veiligheid te komen.
“We weten hoe raketten klinken, en we dachten even dat het onweer was,” zegt Gad Mesica, die voor verschillende bedrijven in Israël als marketing consultant werkt. “Maar we beseften dat het nog zomer was en er geen regen was. Toen begonnen de alarmen af te gaan en keken we naar buiten.”
Wat de familie hoorde was het geluid van 3000 raketten die bijna tegelijkertijd door Hamas en andere strijdende groepen werden afgevuurd, gemixt met wanhopige pogingen van het Israëlische Iron Dome-systeem om elke raket te onderscheppen. Het was een geluid dat Gad Mesica nog nooit had gehoord in de tientallen jaren die ze in een van Israëls beroemdste en welvarende gemeenschappen heeft doorgebracht, waar Israëls grootste papierfabriek gevestigd is. De familie rende meteen naar de schuilkelder, dat tevens de slaapkamer van hun oudste dochter is.
Om 6:58 uur kwam er een nieuwe melding van de plaatselijke buurtapp, met het bericht dat er een “terrorist” bij de kibboets was ingebroken. Maar de familie wist al heel snel dat dit geen normale raketaanval was, noch een enkele binnendringer. Zwaarbewapende Hamas-strijders hadden de veiligheidspoort bestormd en bestookten de ongeveer tien gemeenschapsleden die gewapende beveiliging leverden met dodelijk wapenvuur. Binnen 10 minuten was het beveiligingsteam omgekomen in een poging om hun aangewezen rol te vervullen: een aanvallende macht lang genoeg bezig houden om te wachten op een reactie van het leger. Het duurde 12 uur voor Gad Masica een Israëlische soldaat zag, en nog eens 36 uur voordat de tientallen Hamas-strijders, die de dekking van het massale raketvuur hadden gebruikt om door het hoge veiligheidshek te breken en met zo’n 1500 gewapende aanvallers Israël binnen te komen, werden verslagen.
Zonder enige tegenstand begonnen de Hamas-schutters op methodische wijze ieder huis af te gaan en op de 1200 leden van de kibboets te jagen, die zich in schuilkelders hadden gebarricadeerd en meubilair tegen stalen deuren duwden terwijl Hamas-strijders hun wapens afvuurden en granaten gooiden in een poging om bij de bewoners te komen.
Velen van hen slaagden. Gad Mesica heeft de chats van de gemeenschap nog steeds opgeslagen op haar telefoon, en ze geven een tijdlijn van elk moment, gekenmerkt door doodsangst, wanhoop door het gebrek aan een reddingsoperatie, en, op hartverscheurende wijze, mensen die hun laatste berichten sturen terwijl zij en hun familie werden vermoord.
“Volledige families die werden weggevaagd,” zegt Gad Mesica terwijl ze in een hotelresort aan de Dode Zee zit waar zij en andere overlevenden zijn gehuisvest. Ze scrollt op haar telefoon door een schijnbaar eindeloze stroom noodkreten en berichten van moord, die worden gevolgd door stilte nadat veel van de verzenders uiteindelijk zelf ook werden vermoord.
De gemeenschap bij Be’eri die twee jaar voor de stichting van Israël door kolonisten werd opgericht is meer dan een groep hechte buren. Het is een communale cultuur waar iedereen z’n salaris aan de groep geeft zodat het gelijkmatig tussen alle leden kan worden verdeeld, waar iedereen samen klusjes doet, elkaars kinderen opvoedt, en huizen deelt. En dit gevoel van verbondenheid gaat vier generaties terug: Be’eri accepteert maar zelden nieuwe families in de gemeenschap.
“Er komt misschien elke vijf jaar een nieuwe familie bij,” zegt Gad Mesica. “Het resultaat is dat we elkaar als een familie zien die generaties lang samen heeft geleefd en gewerkt.”
Gad Mesica zit in de lobby van Hotel David waar zo’n 700 overlevenden zijn gehuisvest sinds de aanval de gemeenschap heeft vernietigd, en kent letterlijk elke persoon die langs loopt terwijl ze haar verhaal vertelt: de negenjarige jongen die op een step speelt verschool zich zes uur lang in de bosjes met zijn 12-jarige broer nadat ze hun ouders geëxecuteerd zagen worden; een vriendin wiens echtgenoot vermist is en vermoedelijk in Gaza wordt vastgehouden door strijders; en de buurvrouw die volgens Gad Mesica de levens van haar en haar familie heeft gered.
Eerst somt ze de buren op die zijn omgekomen door kalm te zeggen dat ze zijn gedood, voordat ze overvallen wordt door woede en frustratie.
“Niet gedood,” zegt ze. “Ze zijn vermoord. Niet gedood. Vermoord. En niet door beesten, die doden alleen om te overleven. Ze zijn gekomen om vrouwen te verkrachten voor ze die voor de ogen van hun familie doodschoten, om mensen uren lang in elkaar te slaan en te vernederen voor ze uiteindelijk te vermoorden. Dit was geen politiek, dit was geen oorlog, dit was gewoon wreedheid en moord. Deze mensen – en ik heb het niet over Palestijnen, die willen voor het grootste deel gewoon overleven, die hebben levens, en wij zijn linkse mensen die altijd achter het einde van de bezetting hebben gestaan – willen ons gewoon dood hebben. Weg. En mensen over de hele wereld denken dat ze helden zijn.”
Militaire forensische teams in Israël zeggen dat ze meerdere tekenen van marteling, verkrachting en andere mishandeling hebben geïdentificeerd onder de 1400 slachtoffers van de Hamas-aanval van vorige week, die verreweg de dodelijkste was in de geschiedes van het land. Israël heeft als antwoord honderden luchtaanvallen tegen Gaza uitgevoerd die meer dan 4000 mensen het leven hebben gekost. Door een “volledige bestorming” van de smalle, dichtbevolkte kuststrook zijn brandstof, elektriciteit, voedsel, water en andere essentiële benodigdheden vanuit Israël afgesneden, waardoor de humanitaire situatie een breekpunt heeft bereikt. Intussen hebben er over de hele wereld solidariteitsprotesten voor Palestijnen en Israël plaatsgevonden.
Het politieke leven in Israël is al meer dan een jaar bitter verdeeld, voornamelijk door het optreden en gedrag van de crimineel aangeklaagde premier Benjamin Netanyahu, die een reeks verkiezingen nipt heeft gewonnen en met justitiële hervormingen is gekomen waardoor zijn tegenstanders in wijdverspreide protesten de straat op zijn gegaan. En hoewel het land in de nasleep van de tragedie veel van haar onderlinge verschillen opzij heeft gezet – Gad Mesica zegt dat ze werd geraakt door het medeleven en de steun vanuit alle hoeken van het politieke spectrum – zijn de tegenstanders van Netanyahu nog steeds woedend over hoe hij de aanval niet heeft kunnen voorkomen en geen politieke oplossing heeft gevonden om het streven naar vrede te helpen.
Be’eri is het thuis van een 19-jarige vrouw die vorige week viral ging op social media door haar gepassioneerde getuigenis over de aanval, na de slachting op het Nova-muziekfestival waar 260 mensen werden gedood en velen gegijzeld werden, een van de bloederigste en verschrikkelijkste aanvallen van Hamas-strijders op een dag van bloederige rooftochten.
“Hoe moet ik ‘s ochtends opstaan in de wetenschap dat er op 4,5 kilometer van kibboets Be’eri mensen in Gaza zijn voor wie deze gebeurtenis nog niet voorbij is? Voor mij was het na 12 uur voorbij omdat er een plek was waar ik naar geëvacueerd kon worden,” zegt ze in de video. “De mensen die over wraak praten zouden zich moeten schamen. Na alles wat ik heb doorstaan, verlies ik zelf zoveel energie als ik het woord ‘wraak’ hoor.”
Gedurende bijna zes uur in een enkele beveiligde slaapkamer, waar ze zonder voedsel, water of een toilet vastzaten, had de familie Gad Mesica al de smeekbedes van hun onderbuurman aangehoord, die de schutters vroeg om te pakken wat ze wilden, maar hem genade te tonen. Zijn verzoek werd gevolgd door geweerschoten.
“Er zijn nog geen lichamen teruggevonden of geïdentificeerd,” zegt ze. “Misschien wordt hij in Gaza vastgehouden.” Op de maandag na de aanval zei Israël te denken dat er na de ontvoering door Hamas 199 mensen in Gaza worden vastgehouden.
Op de dag van de aanval probeerden Hamas-strijders de deur van de veilige ruimte in de kamer van Gad Mesica’s dochter te slopen, terwijl haar echtgenoot de deur zes uur lang gesloten hield door de klink met zijn riem omlaag te trekken. De deur heeft het volgehouden, ondanks de vele schoten die de aanvallers erop hebben gelost. Daarna schudde het huis – dat vier families huisvestte, twee op elke verdieping – op zijn grondvesten door een granaat, gevolgd door een tweede granaat die traangas leek te bevatten.
“We waren aan het stikken, onze ogen brandden, maar er was geen water, alleen een waterfles met een nevelspuit die mijn dochter voor haar haar gebruikte,” zegt ze. “Ik spoot een beetje op onze monden en op de shirts die we als maskers gebruikten. Maar toen beseften we dat het huis in brand stond, ze hadden het in brand gestoken.”
Terwijl de rook via de airconditioning de kamer begon te vullen, moest de familie een keuze maken: op de daken waren schutters die branden stichtten en wachtten tot er burgers probeerden te ontsnappen, zodat ze die met geweren en granaten neer konden maaien. Maar na zes uur, toen de stalen deur gloeiend heet begon te worden, besloten ze dat ze geen andere keus hadden dan uit het raam op de eerste verdieping te springen, waar tientallen schutters nog steeds op jacht waren naar overlevenden.
“We besloten dat de terroristen niet op het dak waren, dus mijn man sprong eerst,” vertelt Gad Mesica. “Daarna de jongste kinderen, daarna mijn oudste zoon, daarna ik.”
Haar echtgenoot, een dierenarts, heeft de afgelopen week op de locaties van verschillende aanvallen gezocht naar verloren huisdieren en andere dieren die redding en hulp nodig hebben. Maar rond het middaguur op 7 oktober probeerde hij zijn kleine kinderen te vangen die uit hun brandende huis sprongen, terwijl militanten slechts één huizenblok verder hun buren afslachtten.
Hun 15-jarige zoon landde hard en verbrijzelde zijn voet. De familie van zeven was nu volledig blootgesteld. “Onze buren zagen ons en kwamen naar buiten om ons bij hen thuis op te vangen,” zegt Gad Mesica. “Ze redden onze levens en riskeerden hun eigen levens. Ik kan ze nooit genoeg bedanken of vergoeden op een manier die in de buurt komt, dus ik vertel ze dat ze voor eeuwig mijn familie zijn.”
De buurvrouw die hen heeft gered is een vrouw van middelbare leeftijd die zichzelf niet voorstelde bij het hotel, maar alleen een geforceerde glimlach en een handdruk gaf voordat ze iets tegen Gad Mesica fluisterde en langzaam wegliep. In de dagen na de aanval ontdekte de buurvrouw dat haar broer en zijn vrouw voor de ogen van hun kinderen vermoord zijn, die in de bosjes verscholen zaten. Een van hen is de 9-jarige jongen die in de lobby van het hotel op een step speelt.
Maar ze hebben tijdens de aanval van vorige week nog eens zes uur lang samengezeten, terwijl ze herhaaldelijk de politie, ambulances, brandweer en het leger belden, om alleen maar te horen te krijgen dat ze moesten blijven waar ze waren en dat iemand ze uiteindelijk zou komen redden.
“Sommige terroristen droegen IDF-uniforms, dus we waren bang om de deur open te doen, maar uiteindelijk kregen we via WhatsApp een codezin toegestuurd die zou worden gebruikt om aan te geven dat ze echt Israëli waren,” zegt Gad Mesica. “Maar zelfs toen we die zin hoorden waren we nog bang, dus alleen de mannen zijn gaan kijken, maar het was echt. We waren gered.”
Andere overlevenden moesten meer dan een dag wachten terwijl de strijd om hen heen woedde en de meeste gebouwen van de kibboets tot de grond afbrandden.
Een vrouw met een intellectuele beperking werd een dag later gevonden terwijl ze een paar kilometer verderop op een weg zwierf, zegt Gad Mesica. “Een 80-jarige vrouw, op blote voeten, uitgedroogd en uitgehongerd, werd 36 uur later op een andere weg gevonden.”
Van de 1200 leden van de kibboets zouden er slechts zo’n 700 bij het hotel aan de Dode Zee zijn. Meer dan 100 mensen zijn gedood, velen zijn vermist en vermoedelijk gegijzeld, of worden in het ziekenhuis behandeld voor verwondingen die ze tijdens de aanval hebben opgelopen.
Op wonderbaarlijke wijze is de naaste familie van Gad Mesica ongedeerd ontsnapt. Haar zoon moet een voetoperatie krijgen, dus haar echtgenoot zal het redden van de dieren een dag moeten uitstellen om naar een ziekenhuis in Tel Aviv te gaan, grapt Gad Mesica liefkozend.
Ze weet niet of ze ooit nog kan terugkeren naar de gemeenschap die haar familie vier generaties lang thuis heeft genoemd. Elk lid van de gemeenschap, die nauw verbonden is door tientallen jaren aan communaal leven, zou individueel de keuze moeten maken om wel of niet terug te gaan.
“Het gaat voor mij van minuut tot minuut,” zegt ze, en ze geeft toe dat het onmogelijk is geweest om haar emoties goed te verwerken. “Anderen zullen op basis van hun gevoelens hun eigen keuzes moeten maken.”
“Maar we hebben het overleefd, we leven, kijk om je heen,” zegt Gad Mesica, terwijl ze wijst naar de luidruchtig spelende kinderen, de terughoudende maar glimlachende mensen, en anderen die zelfs tegen een journalist grappen dat hij vanwege zijn vriendelijkheid een slechte Israëli zou zijn.
“Dit is hoe je overleeft, door te leven en voor elkaar te zorgen.”
Dit artikel verscheen oorspronkelijk op VICE UK.
Volg VICE België en VICE Nederland ook op Instagram.
