Kunstenaars Salim Bayri (30) en Ghita Skali (30) mijmerden op een dag over hun dagelijkse problemen: de stijgende prijzen, hun beperkte inkomsten en de (soms idiote) kosten van een beetje normaal kunnen leven in dit economische systeem. Ze kregen subsidiegeld om een tentoonstelling te maken voor hedendaagse kunstgalerie W139, en wilden een manier vinden om dat subsidiegeld democratisch (en kunstzinnig) te verdelen. Dode huid leek zich daar uitstekend voor te lenen, het is immers iets dat elk mens bezit, en bezit kan nou eenmaal van waarde worden.
“Je kan je dode huid bij ons scrubben, en, als je wil, inleveren voor 20 euro per gram,” vertelt Salim aan VICE. “Bij de opening was het heel druk, en het was heel mooi om te zien wat daar gebeurde, hoe alle dilemma’s over economische belangen, integriteit, ethiek, arbeid en uitbuiting samenkwamen. Je zag sommige mensen scrubben, scrubben, scrubben, en snel naar de balie lopen om het in te wisselen, om vervolgens naar de bar te rennen om drankjes te halen. Sommige mensen waren blij om geld te verdienen, maar anderen waren beledigd dat we huid en kunst commodificeren, of overheidsgeld gebruiken. Je zag de hebzucht van mensen, maar ook de verschillende redenen waarom mensen meedoen: omdat ze het leuk vinden om te participeren in een kunstproject, of omdat ze juist dringend geld nodig hebben. Dat alles door waarde te stoppen in iets dat we normaliter afwijzen, of vies vinden. Het wierp de vraag op: wie kan het zich veroorloven om hun dode huid niet te verkopen?”
Videos by VICE
Het veranderen van de waarde is niet het enige boeiende aan een hoopje wijlen mensenpels, legt Salim uit. “In sommige culturen is het belangrijk om dode huid goed te scrubben en te verwijderen, zoals in een hammam, als een soort hygiënisch ritueel. De hammam is bij uitstek ook een plek waar mensen bij elkaar komen, het heeft grote culturele en gemeenschappelijke waarde. En in de middeleeuwen, bijvoorbeeld, geloofden ze dat het goed was om dode huid te bewaren, als een soort mythisch beschermmiddel. Huid heeft iets heel dubbelzinnigs, en zoveel verschillende associaties. We vinden het leuk om daarover na te denken: wanneer wordt het gezien als levend en wanneer als dood? Als dode huid vies is, is het geld dat je ermee verdient dan ook vies? En welke betekenis heeft het spreekwoord “selling your skin” in deze context?
In bijna alle installaties en kunstwerken van de expositie zit dode huid verwerkt. In de expositiehal zie je plafondhoge lappen textiel met daarop prints van plakken huid, en emmers waarin geluidopnames te horen zijn van nagelsalons, dermatologen en willekeurige mensen die iets vinden van hoopjes schilfers. Je kan zakjes met andermans snippers huid bewonderen, aan de muur hangen collages waarin huidresten zijn verwerkt. En, misschien wel het allerbelangrijkst, je kan een pakketje met hulpmiddelen ophalen bij de balie om je eigen eelt af te schrapen en vervolgens weer in te leveren voor cash.
Salim vertelt dat de locatie eveneens een belangrijke rol speelt in de tentoonstelling. “Het is middenin toeristenwalhalla de Wallen, tegenover Beursplein, waar ook de Amsterdam Exchange Experience zit. We hebben een taart gemaakt die de anatomie van huid laat zien, genaamd Exchange. Daarmee willen we het gezegde who gets a piece of the pie weerspiegelen. De taart kijkt zo op het beursgebouw uit, en het beursgebouw op de taart, als een soort cadeautje.”
Wat is tot nu toe de opbrengst? “Heel veel zakken dode huid, die misschien in de toekomst nog van pas komen. En de herverdeling van duizenden euro’s overheidsgeld.”
Scroll naar beneden voor meer foto’s van dode huid.
De huidbeurs van kunstenaars Salim en Ghita vind je tot 19 maart in de Warmoesstraat in Amsterdam, op nummer 139.
