Toen ik afgelopen week een beetje op het internet zat te klikken, stuitte ik op een whatsappgroep die in het leven was geroepen om anorexia te promoten (een overtuiging die ook als ‘pro-ana’ te boek staat). Het is in feite een sociaal forum voor meiden die anorexia helemaal de bom vinden, en het gewoon zien als een bepaalde manier van leven, in plaats van de levensbedreigende ziekte die het kan zijn. Het was echt fucking pijnlijk om te zien hoe al die tieners zichzelf en elkaar dieper en dieper de anorexia in aan het praten waren, maar dat is nog niet eens het schokkendste gedeelte van het hele verhaal.
Een andere pro-ana-blog is de Zwitserse site Skinnylicious, een soort bibliotheek van Alexandrië voor alle meisjes die overwegen al hun lichaamsvet eraf te werken. Een onderdeel ervan is de zogeheten ‘Tweelingmarkt’, waar de meisjes advertenties plaatsen op zoek naar anderen met precies dezelfde maten als zij. Een van deze advertenties viel me extra op. Iemand die claimde een ‘pro-ana-coach’ te zijn, schreef: ‘Wil je veel gewicht kwijt? Wil je mager worden in plaats van slank? Ik kan je helpen.’
Videos by VICE
De gast in kwestie bood zich aan als een professionele coach, die zijn jarenlange ervaring gratis en voor niks aan de man bracht. “Puur uit aardigheid.” Bij de advertentie stond zijn telefoonnummer, die meisjes alleen mochten gebruiken als ze serieus werk wilden maken van hun gewichtsverlies. Omdat ik zoveel mogelijk te weten wilde komen over de duistere realiteiten van de pro-ana-gemeenschap, besloot ik hem een berichtje te sturen. Ik sprak mijn nieuwe coach aan, en zei hem dat ik aan de anorexia wilde. Ik vertelde er ook bij dat ik vijftien was, en dat ik er klaar voor was me er volledig aan toe te wijden. Het kostte Andree (het pseudoniem waarmee hij zich introduceerde) minder dan een dag om op mijn berichtje te reageren. Nadat ik vroeg welk gewicht hij voor me in gedachten had, zei hij dat hij een foto van mij in mijn ondergoed nodig had voordat hij daar iets over kon zeggen.
Dit zijn niet de originele screenshots. De Duitse screenshots zijn door onze collega’s van VICE UK nagemaakt in het Engels
Uiteraard begonnen de alarmbellen rond dit punt al vrij hard te rinkelen. Andree zei dat hij 25 jaar oud was. Wat voor 25-jarige gast helpt vijftienjarigen om anorexia te krijgen, en heeft er ondergoedfoto’s voor nodig om dat te doen? Ik besloot het spelletje mee te spelen en ik stuurde hem een paar foto’s die ik online had gevonden, met daarop een zeer jong en zeer mager meisje. De bh die ze op een foto aanhad had ze nauwelijks nodig. Andree leek er vrij goed op te gaan: hij bood aan om me te gaan coachen, maar alleen als ik akkoord ging met een paar voorwaarden.
“ANA” en “MIA” zijn afkortingen voor anorexia en bulimia.
Op dit punt begonnen mijn ogen er echt uit te puilen. Deze idioot zei tegen me dat ik mezelf seksueel moest vernederen voordat ik anorexia zou kunnen krijgen. Het hele gebeuren was zo absurd en zijn intenties waren zo overduidelijk kwaadaardig dat ik er misselijk van werd. Het had er alle schijn van dat deze man het internet afging op zoek naar kwetsbare tienermeisjes, waarvan de meeste een depressie of een eetstoornis hadden.
Eerder had ik voor een ander artikel al een week doorgebracht met tieners van een online pro-ana-groep, en daar zag ik met eigen ogen wat voor een rare zelfhaat die meiden erop nahielden. Het liefst werden ze er dagelijks aan herinnerd hoe waardeloos en dik ze waren. Deze man maakt misbruik van een gevaarlijke ziekte voor zijn eigen gewin: naaktfoto’s krijgen van blote pubermeisjes.
Toen ik mezelf weer een beetje op orde had, besloot ik dat ik door moest gaan met dit hele project. De ‘coach’ wilde uiteindelijk met me bellen. Ik zette mijn beste piepstemmetje op, en deed mijn best de antwoorden zo kort mogelijk te houden. Hij vroeg of ik had begrepen dat onze uitwisselingen “intiem” zouden worden. Ik zei van wel. Toen zei hij dat hij “zeker moest weten dat je volwassen genoeg bent voor mijn coaching. Ik ga je nu een paar vragen stellen, en daarna krijg je een paar taken die je moet volbrengen.”
Hij vroeg me wanneer ik ontmaagd was, of ik vaak masturbeerde en of ik wel eens anale seks had gehad. Terwijl mijn kotsneigingen op volle toeren draaiden, deed ik mijn best om te antwoorden zonder in woede uit te barsten. Nadat hij had opgehangen, stuurde hij de taken die ik van hem moest doen. Nadat ik hem de antwoorden had gegeven die hij wilde horen, besloot ik contact op te nemen met de politie. Toen ik terugkeerde op de pagina waar ik zijn oorspronkelijke advertentie had gevonden, kwam ik er tot mijn schrik achter dat er nog tientallen andere advertenties stonden van ‘coaches’. Het leek serieus alsof de wereldwijde pedopopulatie zijn weg naar dit ene forum had gevonden om een zooi psychologisch instabiele tieners te beschadigen.
Talloze vragen spookten door mijn hoofd. Gebruikten deze pedofielen de pro-ana-websites om op meisjes met een slecht zelfbeeld te jagen? Het leek wel zo. Voelden ze zich extra aangetrokken tot de graatmagere lichamen van anorexiameisjes? Ook daar had het alle schijn van. Ondertussen stuurde mijn eigen coach me nog meer berichtjes. Of ik wilde opschieten met die de naaktvideo’s die ik hem beloofd had, want hij kon niet langer wachten.
Door dat laatste woord, “pupil”, begon ik echt te flippen. Deze klootzak probeerde zichzelf kennelijk ineens op te werken van coach tot docent en mijn leermeester. Ik probeerde nog een excuus te bedenken om onder zijn toiletopdracht uit te komen zonder mezelf te verraden, maar Andree bleek vastberaden achter mijn vijftienjarige persona aan te zitten. Hij dacht me te kunnen paaien met een ‘echte’ coachingsessie. Hij legde uit dat hij zijn inzichten het best kon overbrengen als ik bij hem langs zou komen in Frankfurt. Hij herhaalde andermaal dat ik hard moest werken om mijn doel te bereiken, en dat het noodzakelijk was dat ik mezelf intiem zou vernederen. De rillingen liepen over mijn rug en ik durfde nauwelijks te denken aan het type vijftienjarige meisje dat zo diep in de put zat dat ze echt bij deze gestoorde man langs zou gaan.
Die avond stuurde ik een mail naar de Duitse politie, waarin ik vertelde over mijn blog, mijn experiment en over Andree. Andree is niet de enige in de wereld, en dit blog net zo min. Uiteraard zijn de pro-ana-websites op zichzelf al zorgelijk genoeg. Maar blijkbaar gebeuren er dingen die zelfs nog veel zorgelijker zijn dan jonge mensen die elkaar aan een gevaarlijke eetstoornis helpen.
De Duitse politie heeft contact opgenomen met Interpol en op het moment van schrijven is de zaak in onderzoek.
Let op: we zijn overgestapt op een andere facebookpagina. Like VICE Nederland voor je dagelijkse partij prachtverhalen, want anders mis je dingen:
