Korrelige beelden van het professionele worstelen maakten een onuitwisbare indruk op mij – en dan vooral de besnorde worstellegende, Hulk Hogan.
Rond de eeuwwisseling keek ik als tiener vaak naar de hoogtepunten van Raw en Smackdown op televisie. Het hele circus rondom zo’n wedstrijd fascineerde me, en dan vooral de trash talk. Ik vond dat fantastisch. De hele show voelde zo buitenaards, zo ver weg. Duizenden kilometers verderop, aan de andere kant van de oceaan, pakten gepolijste halfgoden elkaar aan de geoliede haren beet en smeten elkaar door de ring. Ze incasseerden onmenselijk veel pijn terwijl ze glitteronderbroeken droegen.
Al deze worstelaars spraken tot de verbeelding, maar Hulk Hogan spande de kroon. Hoewel hij toen al relatief oud was, maakte hij de meeste indruk. Er was iets aan hem dat ervoor zorgde dat je met open mond naar hem zat te staren. Hij was natuurlijk ook langer dan twee meter, scheurde regelmatig zijn shirt van zijn lijf en schreeuwde vervolgens als een gek in het rond. Maar wat hij uitstraalde in de ring kwam van een andere wereld.
Dit speelde zich allemaal af in een rustige tijd, nog voordat ik werd blootgesteld aan schokkend nieuws over oorlogen en aanslagen. School was nog leuk. Zomervakanties leken eeuwig te duren. Schoolpleinen stonden vol met kinderen die discussieerden of professioneel worstelen echt of supernep was. Op die leeftijd kozen we onze lievelingsclub en een favoriete worstelaar. Je kon kiezen uit The Rock en Triple H, terwijl de buitenbeentjes kozen voor Kane. Maar eigenlijk koos iedereen voor Hulk Hogan. Een man die meer een levende legende was dan een worstelaar. Een man met opvallend blond gezichtshaar, slecht verborgen kaalheid en een zonnebankbruine huidskleur – hij kon in mijn ogen niet meer stuk.
Hulk Hogan was ontzettend populair onder kinderen. Hij zat in veel kinderfilms in de jaren negentig, zoals Three Ninjas. Ook stond hij op de cover van de reeks videospellen van Legends of Wrestling, die op de Playstation 2 en Xbox eindeloos werden gespeeld. Hogan was altijd het gezicht van professioneel worstelen, ook al waren zijn hoogtijdagen tien jaar daarvoor. Maar Hulk Hogan was blijkbaar een goed rolmodel.
Toch is daar nu niks van over. Uiteindelijk werden we ouder en onze mening veranderde. In tegenstelling tot de liefde voor de voetbalclub die ik als jongetje besloot te steunen, viel de liefde voor Hulk Hogan compleet weg. Ook de aantrekkingskracht tot het showworstelen nam een diepe duik vanaf dat ik een jaar of zestien was. De sport raakte zijn charme kwijt. Misschien kreeg ik door dat echt alles in scène werd gezet. Of het had te maken met een veranderende smaak. Maar wat duidelijk was, was dat er een legendarische generatie verloren ging, waarvan Hulk Hogan de vaandeldrager was.
Videos by VICE
In de jaren tachtig was zijn populariteit misschien wel het grootst. Het ‘Hulkamania’-virus verspreidde zich razendsnel door Amerika en ver daarbuiten. Hulk Hogan was nou eenmaal een geboren entertainer. Overal wist hij zichzelf te verkopen. Dat hij daarvoor vaak in de kleuren en vormen van de Amerikaanse vlag de ring instapte, was voor velen in de jaren tachtig – toen de Koude Oorlog het kookpunt bereikte – een extra reden om van hem te houden.
Zijn status als superheld werd alleen maar groter. Zeker toen hij ook nog eens Sylvester Stallone alle hoeken van de filmset liet zien in Rocky III. Hogan was een cultureel fenomeen en kon in die tijd niet meer stuk. In 1985 ging hij zelfs zover dat hij een vlag van de Sovjet-Unie een kopstoot gaf. Misschien is dat niet de meest effectieve manier om een vlag te lijf te gaan, maar zijn populariteit werd er zeker niet minder om. Hij was de trots van veel Amerikanen. ‘Hulkamaniacs’ volgden hem door het hele land. Fanatiekere fans bestonden bijna niet. Hulk Hogan zei ooit dat God naast de hemel en aarde ook de Hulkamaniacs had geschapen. Hulk Hogan kon niet stuk.
Maar toch verloor ik mijn fascinatie voor de Amerikaanse worstelaar. Andere vechtsporten – waaronder MMA – waren aan een opmars bezig en ik was eraan toe om echte rake klappen te zien. Dat gold eigenlijk voor iedereen. Maar dat was niet het enige. Iedereen leek ook te beseffen dat Hulk Hogan niet iemand was om tegenop te kijken. Ik schaam me er zelfs een beetje voor dat ik hem ooit zo op een voetstuk zette.
Hulk Hogan deed namelijk niet veel anders dan andere showworstelaars. Hij brulde nogal wat in het rond, dat was niet gek. Hogan deed dat alleen wel op heel nationalistische en chauvinistische wijze. Maar hij deed bijvoorbeeld ook mee aan een vooropgezet, nogal racistisch onderonsje met Tony Atlas. Bovendien werd hij jaren later zelfs eens geroyeerd door de Amerikaanse worstelbond vanwege een racismeschandaal. Hulk Hogan was dus niet een man die ik wilde adoreren.
In de realityserie Hogan Knows Best werd dat ook vrij duidelijk. De serie duurde vier seizoenen en stond bol van hoogte- en dieptepunten. Aan het einde van de serie, en dus in het echt, scheidde Hulk Hogan van zijn vrouw en zijn zoon kwam in de gevangenis terecht. Maar wat in de serie vooral opviel waren de ongemakkelijke standpunten die Hulk Hogan keer op keer innam. De afleveringen lieten zien hoe onbeschoft Hulk Hogan zich als vader gedroeg – en dat was best gek, gezien hij een paar jaar eerder nog zo werd aanbeden door een hele generatie kinderen.
Het volgende incident dat het imago van Hulk Hogan geen goed deed was in 2012. Er lekte een sekstape uit waarin Hogan een hoofdrol speelde. Hij dook in bed met de vrouw van zijn beste vriend. Het filmpje was weliswaar jaren daarvoor opgenomen, maar het bracht nogal wat teweeg in Amerika.
Hij was dus al lang geen rolmodel meer voor onschuldige kinderen. Het werd ineens toch gek dat die man met zijn gezicht op agenda’s en videospelletjes pronkte. Toch hebben veel mensen geweldige herinneringen aan Hulk Hogan. Hij was een goddelijk cadeau voor de worstelsport. Met zijn optredens heeft hij de basis gelegd voor wat showworstelen vandaag de dag nog steeds is.
Hulk Hogan was een razendpopulaire karikatuur, maar het ging de verkeerde kant op toen Terry Bollea – zoals hij echt heet – zelf ook steeds meer ging geloven in Hulkamania. Het was zelfs voor hem niet meer duidelijk op welk moment hij Terry Bollea of Hulk Hogan was. Hij sloeg door en daardoor brokkelde zijn reputatie in rap tempo af.
Zijn carrière eindigde toen er een geluidsopname uitlekte van de sekstape die hem al eerder in het nieuws bracht. Hierop liet hij zich racistisch uit over de zwarte vriend van zijn dochter, terwijl hij de lakens deelde met de vrouw van zijn beste vriend. Die opname verscheen in 2015 en de worstelbond royeerde hem. Bovendien verbraken ze alle contacten met Hogan. Op de site was niets meer over hem te vinden en het leek wel alsof hij nooit bestaan had.
Dit was de genadeklap voor mijn voormalige idool. Hulk Hogan viel definitief van zijn voetstuk. Toch is er nog steeds een handjevol fanatieke fans die Hogan onvoorwaardelijk steunt. Er gaan zelfs geruchten over een rentree in de worstelwereld. Maar hoe groot zijn PR-team dan ook zal zijn, de reputatie van Hogan zal nooit meer hersteld worden. Aan zijn imago als superheld en stripfiguur kwam in 2015 voor eens en altijd een einde. Er was een tijd dat een hele generatie kinderen geloofden in de mythe rondom Hulk Hogan. Bijna iedereen had het Hulkamania-virus flink te pakken. Nu gelooft niemand daar meer in. Misschien alleen Hulk Hogan zelf nog.
—
Mis niets! Like VICE Sports Nederland voor je dagelijkse dosis ijzersterke sportverhalen.
