Dit artikel verscheen eerder op Munchies Nederland.
Ik hou van Instagram. Iedereen zeikt altijd over de foto-app, maar als je om 1 uur ’s nachts 27 minuten lang naar taartfilmpjes wil staren, is Insta er voor je. Ik ben ook niet vies van een goede selfie en vind er inspiratie, eten, recepten, eten, foto’s van gefrituurde kaas, eten, tacofilmpjes, en had ik al gezegd dat ik er foto’s van eten bekijk?
Videos by VICE
Als het op eten aankomt is Instagram het epicentrum van lekkere content, van in-spek-gerolde-en-gefrituurde-kaas-foodporn tot kurkuma-notenmelk.
Met dit in mijn achterhoofd, wilde ik zien wat er zou gebeuren als ik mezelf in de vuurlinie zou plaatsen van de meest instagramwaardige restaurants van 2017, als een geharde oorlogscorrespondent die zich op het slagveld begeeft, maar dan zonder het gevaar voor eigen leven en met lekkerder eten. Ik wilde mijn ontbijt, lunch en diner nuttigen op de plekken die mijn tijdlijn al het hele jaar domineren. Die café’s en restaurants die altijd pure perfectie uitstralen op sociale media.
Zou ik me voldaan voelen, tevreden en verzadigd door alle schoonheid om me heen? Of zou ik me door de goede belichting laten foppen om eten naar binnen te werken dat eigenlijk gewoon naar plastic smaakt?
Ontbijt: Palm Vaults, Hackney
Ontbijt is enorm belangrijk op Instagram, jongens. De avocadohype is geboren op de ‘gram en alles wat ik weet over eieren heb ik geleerd op mijn twintigste toen ik de app voor het eerste installeerde.
Met deze gedachte was het belangrijk — nee, cruciaal — dat ik de juiste plek zou kiezen om mijn reis door de meest instagramwaardige restaurants van 2017 te beginnen. Ik belandde bij Palm Vaults, een café in de wijk East End in Londen.
Voor de doorgewinterde instagramgebruiker zou Palm Vaults eigenlijk een categorie moeten zijn op PornHub. Combineer de badkamerinrichting van je oma met een glanzende showroom, marmeren meubels en een halve botanische tuin die aan het plafond hangt en je hebt het interieur van deze zaak.
Het interieur van het Palm Vaults café in East End in Londen. Alle foto’s door de auteur
Ik arriveer op een ijskoude dinsdagochtend. Ik verpest dit artikel bijna direct door een doodnormale — maar wel gek smakende — latte te bestellen in plaats van de roze variant die je overal ziet op Instagram. Ik grijp de fout als reden aan om mijzelf meteen neer te zetten als modieuze-food-influencer-blogger door tegen het meisje van de bediening met luide stem te melden dat ik ook echt de roze wil, en natuurlijk wil ik er ook avocado op toast bij.
Als het eten arriveert begint het echte werk. Je kent waarschijnlijk wel het moment dat al je vrienden hun telefoon tevoorschijn toveren om een foto van de maaltijd te nemen en jij dan iets zegt als, “maar heb je wel gegeten als je er geen foto van hebt gemaakt?,” want zo gevat ben jij wel. Neem dat gevoel, vergroot het duizend keer en je snapt hoe erg de andere gasten in het café van mij walgden toen mijn eten op tafel werd gezet. Ik trek een camera zo groot als mijn onderarm uit mijn tas en begin al klimmend op stoelen foto’s te maken. Schaamteloos, gewoon met flits om tien uur ’s ochtends. Dit duurt zo’n 25 minuten.
De avocado op toast met kokosspek van Palm Vaults
De avocado op toast, geserveerd met een red velvet rose latte
Er is een moment waarop ik zelfs het knappe personeel om wat hulp vraag.
“Kan je een zo instagramwaardig mogelijke foto van mij maken? vraag ik, terwijl ik de gemorste peperjam die ik over de tafel heb geknoeid probeer te verbergen en mijn laptop uit mijn tas trek om mee te poseren.
“Natuurlijk, dat is mijn specialiteit,” zegt het aardige, nietsvermoedende slachtoffer.
De schrijver van dit stuk, druk aan het werk bij Palm Vaults om haar influencer carrière te lanceren
Zonder een foto op Instagram zou dit ontbijt nutteloos zijn. Ik plaats een foto van de avocadotoast met het onderschrift “✨✨✨one of the prettiest red velvet rose latte i’ve ever seen !!!✨✨✨✨ ,” ondanks het feit dat dit de enige red velvet rose latte is die ik ooit heb gezien.
Als ik eindelijk m’n instapost binnen heb en kan eten, ben ik uitgehongerd. De geprakte avocado is ondanks al mijn cynisme heel erg lekker. Dat kan ik niet zeggen over de latte en de red velvet rose latte, die smaken naar lippenbalsem dat is gesmolten in hete havermelk.
Lunch: Grill My Cheese, Holborn
Ik wil eigenlijk langer blijven in de pastelhemel van Palm Vaults, maar ik word eruit getrapt omdat het personeel van het bedrijf Hello Kitty het café overneemt voor hun kerstfeest (ja, echt ja). Dus ga ik naar de Leather Lane-markt in het centrum van Londen.
Deze zaak is de ideale plek om nog een geweldig mooi hoekje van Instagram te onderzoeken: food porn. Burgers die druipen van het vet, nachos bedolven onder de guacamole en natuurlijk: gesmolten kaas. Na uitgebreid onderzoek naar de meest kazige plek in Londen, kwam ik uit bij Grill My Cheese, die claimt dat ze “de beste croque in Londen serveren.”
Maar praatjes vullen geen gaatjes, en Grill My Cheese blijkt nogal een grote bek te hebben. Afgaand op wat er online te zien is, denk je al snel dat je te maken hebt met een gigantische foodtruck waar altijd een lange rij van kaasliefhebbers staat. In werkelijkheid is het een klein eetstalletje met twee man personeel, een piepklein fornuis en drie opties op het menu. Instagram 1, Ruby 0.
Maar ik ben hier niet voor de ambiance, ik kom voor de kaas. De vetste, meest druipende croque die er maar is, wat in dit geval de macaroni-met-kaas-croque is. Dit kan mij wel bekoren, ondanks het feit dat ik minder dan een uur geleden mijn ontbijt at.
De macaroni-met-kaas-croque van Grill My Cheese in de Leather Lane-markt
Ik voel mijn ledematen niet meer door de kou, maar heb toch nog een leuk praatje met een man over zijn kerstfeest terwijl mijn croque aan een grillavontuur begint. Als-ie klaar is, neem ik snel wat foto’s met mijn camera en neem dan de winnende foto met mijn telefoon.
Ik zet ‘m op Instagram met het onderschrift: “I can’t brie-leave how good this is!!!”. Er zit geen brie in dit broodje.
Vrienden beginnen zich zorgen te maken over mijn online transformatie. “Stuur me een teken als je bent ontvoerd,” staat er in een berichtje. Iemand stuurt als reactie op mijn instastory: “Werkt ook eens twee weken bij MUNCHIES.” Volgens mij haten ze me.
Snack (ja, een snack): Ahi Poke, Fitzrovia
Het is één uur ’s middags en ik heb meer dan genoeg gegeten. Ik weet het, ik weet het, ik had me moeten inhouden met de macaroni-croque, maar waarom zou ik anders een artikel schrijven waarbij ik vier maaltijden in een hele korte tijd moet eten? Gelukkig is de volgende plek een #cleaneating-hotspot: Ahi-Poke.
Ik ken deze zaak alleen omdat ik ooit een kortingscode kreeg. Verder bestaat het in mijn onderbewustzijn als een mysterieuze plek waar je gezond kunt eten.
Poke is in essentie een kom met rauwe vis, rijst en heel wat gezonde toppings zoals avocado, ingelegde gember, wortel en kool. Ik bestel mijn poke aan de bar: rijst, paddestoelen, gember, komkommer, edamameboontjes en zoete aardappel. Als een ritueel pak ik mijn camera en begin ik foto’s te maken.
Een poké bowl met rijst, paddestoelen, gember, komkommer, edamameboontjes en zoete aardappel bij Ahi Poke in Londen
“Sorry, ben je een blogger?” vraagt de manager.
“Eh, ja soort van,” antwoord ik.
Ik heb gewonnen.
“Wel. het is niet toegestaan om foto’s te maken van gasten. Ook niet van de bar. En de vloer.”
“O,” zeg ik, terwijl ik foto’s blijf maken van de bar, gasten en de vloer. Niemand kan mij het zwijgen opleggen.
Het interieur van Ahi Poke in Fitzrovia
Op dit punt begin ik mijn enthousiasme te verliezen. Het is best eenzaam om alleen te eten en de koude, bruine rijst maakt me niet vrolijker. Dit is te zien op mijn instagramfeed, want het enige wat ik erover kan zeggen is: “Wow, healthy food!!!!!”
Avondeten: Pastaio, Soho
Je weet dat je aan het einde van je Latijn bent als het idee van vers pastadeeg je doet walgen. Er zijn een paar uur verstreken, maar ik wil echt niet meer eten na al die maaltijden van vandaag. Ik dwing mezelf om de deur uit te gaan, want alleen door bij de meest instagramwaardige restaurants te eten kan ik de app echt snappen en zal ik voldoening vinden. Denk ik.
Ik baan me een weg door winkelende mensen om bij de ingang te komen. De eenzaamheid overvalt me weer, als klein kind haatte ik het al. Toen ik jong was, smeekte ik mijn broers en zussen altijd om bij me te zitten aan de tafel, omdat ik niet alleen wilde zijn en me snel verveelde. Hier sta ik dan, achttien jaar later, en ik kan het nog steeds niet.
Ik bestel de tagliatelle met wilde paddenstoelen en knoflook. Ik neem wat foto’s van de marmeren tafels. Ik staar met een verveelde blik uit het raam.
Tagliatelle met wilde paddenstoelen, knoflook en olijfolie van Pastaio in Carnaby Street.
Ik ben populair op Instagram, maar vanbinnen voel ik me dood. Vol, maar dood.
Aan het einde van deze culinaire reis door Instagram verlang ik vooral naar menselijk gezelschap. Natuurlijk is kaas fijn, net als mooi bestek, maar wat is er van mij geworden?
Mijn arme, loyale instagramvolgers waren nu verdeeld in twee kampen: zij die fan waren van mijn nieuwe culinaire weg en mensen die vreesden voor mijn veiligheid. Uiteindelijk is het ontbijt met latte de winnaar met 33 likes. Grill My Cheese’s werd tweede met twee punten minder.
Op de laatste plaats eindigt niet de pasta of de kom koude groenten, maar ik. Ik zit kneitervol en voel me verdrietig.
Maar ja, ik heb er in ieder geval wat volgers bij gekregen.
