FYI.

This story is over 5 years old.

Stuff

Ik kleedde me als een idioot op de FashionWeek om erachter te komen wat fashion is

Mode(on)bewust.

Wat is mode? Ik weet het niet. En in deze tijd van fashionblogs, sociale media en hashtags zoals #OOTD raak ik al helemaal de draad kwijt. Begrijp me niet verkeerd, ik vul mijn kledingkast ook graag met leuke kleren, maar wanneer mensen op de rode loper worden bejubeld of juist belachelijk gemaakt vanwege hun stijl, vraag ik me vaak af: waarom? Want wie bepaalt wanneer fout weer goed is? En mag je bijvoorbeeld ook jurken van vlees dragen, of het podium betreden in een Donald Duck-pak? Gelukkig vond afgelopen weekend de Amsterdam FashionWeek plaats, hét evenement voor modebloggers en -vloggers, liefhebbers, designers en toekomstige fashionista's zoals ikzelf. Althans, dat hoopte ik dan. Om erachter te komen hoe ik me het best kan kleden aankomend jaar besloot ik er een beetje rond te hangen in drie excentrieke outfits, en keek ik hoe serieus ik werd genomen als modemens.

Advertentie

Alle foto's door Frederieke van der Molen

Bij het zoeken naar de juiste outfits voor dit experiment probeer ik te balanceren op de dunne lijn tussen belachelijk en nog wel enigszins geloofwaardig. Ik denk na over vloekende kleuren, overlappende patronen, en totaal uiteenlopende stijlen. Met wat hulp van collega's en een paar bezoekjes aan tweedehandswinkels en rommelmarkten sprokkel ik uiteindelijk genoeg uiteenlopende items bij elkaar.

Voor ik op pad ga naar het terrein waar de FashionWeek zich voltrekt probeer ik me voor te bereiden op vragen die ik kan verwachten van de zwermen journalisten die ongetwijfeld om me heen zullen cirkelen zodra ik een voet in fashionland zet. Ik stamp onderweg nog verwoed een paar opkomende Nederlandse ontwerpers in mijn hoofd, sleep een enorme (niet zo modieuze) boodschappentas vol kleding naar binnen en probeer me in mijn nieuwe modieuze personage in te leven.

OUTFIT 1: SKI-SWAGGER MET JUWELEN

Ik besluit rustig te beginnen en kies als mijn eerste outfit een knallende ski-jas en een soort satijnen joggingbroek, gecombineerd met een heftige ketting en knalblauwe oogschaduw. Eigenlijk voel ik me hierin best chill. Ik val op, al heb ik niet het idee dat dit door mijn vloekende patronen- en kleurenmix komt, eerder doordat ik me zo informeel heb gekleed. Bij aanvang van de shows lopen er namelijk nog voornamelijk dames op leeftijd rond die er keurig uitzien.

Brb, ff stukje model-lopen

Het is meteen raak. Voor de ingang word ik aangesproken door een groepje fotografen, die vragen of ik wil poseren. Ik trek mijn arrogantste hoofd en probeer me te gedragen alsof dit me wel vaker overkomt. Ik doe ook verzoeknummers, namelijk "even heen en weer lopen" en "langs de camera kijken". Wat een leven.

Advertentie

Maar de echte test gaat niet over mijn stalen modellengezicht, waarvoor ik met vlag en wimpel slaag. De echte test begint wanneer ik na afloop van de shoot een aantal vragen krijg. Want tja, wie draag ik? Waardoor laat ik mij inspireren, en is mijn stijl een soort statement? Ik weet me door dit vragenvuur heen te bluffen, en krijg het ook nog voor elkaar te verklaren dat het Nederlandse modemerk Maison de la Faith een inspiratiebron voor mij vormt, wat niet waar is. Bovendien is de correcte naam Maison de Faux. Maar ik heb met mijn verhaal wel mooi de officiële site van de Fashion Week gehaald!

"Wie draag je?" "Euh."

De sleutel tot dit alles is dat ik, om serieus genomen te worden, mezelf ook heel serieus moet nemen. Waar ik dat normaal een vervelende eigenschap van de mens vind, maak ik het me nu eigen. De conclusie die ik uit deze ervaring kan trekken is dat het makkelijk is de rol van modebewuste bezoeker te spelen door met een pokerface een heleboel woorden te roepen die je zelf al nauwelijks begrijpt, laat staan iemand anders.

Verder heb ik geleerd dat het werkt om vet veel kleuren te dragen. Niet alleen mag het, het wordt juist aangemoedigd. Ik heb meerdere complimenten ontvangen over mijn opzichtige blauwe oogschaduw. Ook heb ik een positief gevoel bij de schreeuwerige, vloekende prints.

OUTFIT 2: CHEERLEADER IN REGENJAS OP PALEN

Deze outfit bestaat uit een cheerleaderpak uit mijn eigen collectie (waarom niet?), een lange doorzichtige regenjas, en werkelijk enorme schoenen waardoor ik de wereld direct vanuit een heel ander perspectief bekijk. Ik word een beetje arrogant van deze outfit, maar zo kom ik tegelijkertijd goed in mijn rol.

Advertentie

Ik ben in deze outfit een zodanig opvallende verschijning dat ik meerdere keren door gasten word gefotografeerd — soms op afstand — en uiteindelijk word aangesproken door een medewerker van de FashionWeek die zich afvraagt of mijn fotografe en ik misschien een exclusieve invite-only show willen bijwonen. Ik heb net een glas wijn besteld — bijna teleurgesteld dat ik dat niet gratis heb gekregen vanwege mijn excentrieke verschijning — en krijg bij binnenkomst van de show ook nog een glas cava aangeboden. Zonder na te denken neem ik het aan, en dus sta ik hier middenin de zaal met twee volle glazen in mijn handen. Niet erg chic, wel erg leuk. Ik stroom over van geluk als ik op de valreep nog beauty- en lifestylevlogger Laura Ponticorvo zie lopen, mét haar veel te leuke Metallic-shirtje aan.

Wat heb ik van deze combo geleerd? Dat niets, maar dan ook niets, onmogelijk is. Ik ben ervan overtuigd dat ik onder mijn doorzichtige regenjas een olifantenpak aan had kunnen hebben, en dit volledig had kunnen rechtvaardigen met een of ander politiek statement. Of door te zeggen dat ik het "gewoon leuk" vond staan.

OUTFIT 3: SHINY PANTERGOTHIC 

Oké, hier heb ik de plank even volledig misgeslagen als het gaat om de kutheidsfactor van mijn outfit. Want dit kan dus schijnbaar prima. Waar ik vol goede moed de zaal betreed, de blikken in mij opneem, genietend van de oordelen — soms spottend, soms vol jaloezie — val ik met deze outfit totaal weg tussen het gewone volk. Er zo bijlopen is namelijk heel normaal. Niet alleen kan je tegenwoordig gewoon met zwarte lippen rondlopen zonder dat iemand je aankijkt alsof je net iemands ziel eruit heb gezogen (ik ben misschien 22, maar dat was in mijn tijd wel anders), maar ook wil niemand mij meer op de foto zetten. Onzekerheid alom.

Modepopje in spe eet verdriet weg op FashionWeek

Advertentie

Omdat het leven van een fashionista niet altijd over rozen gaat en ik enorm veel trek heb gekregen van het poseren besluit ik me even van dit glansrijke leven af te zonderen om ergens friet en bitterballen te eten. Met elke hap veranderen mijn zwarte lippen in een zwarte baard die ik later in het toilet moet wegpoetsen met enorm veel moeite. De glamour is even ver te zoeken.

Maar we moeten door, en wonen nog een show bij. De zaal zit vol en ik voel me net weer wat positiever bewust van mijn kledingkeuze, tot er een vrouw de zaal binnenstormt die (werkelijk waar) een doorschijnend roze cape draagt, boa-veren op haar hoofd heeft geplakt en een netpanty over haar brede benen heeft getrokken. Dit was het dan, denk ik triest, mijn tijd als potentieel icoon is voorbij. De vrouw poseert op de catwalk, laat zich uitgebreid ondervragen, en ik voel me gewoontjes. En gewoontjes is op een plek als deze een grote dooddoener.

Maar er is nog hoop. Terwijl de zaal langzaam volstroomt met mensen is er toch nog iemand die mij er interessant genoeg vindt uitzien voor een plaatje. Het leukste hieraan is misschien wel dat deze vrouw mij al in mijn eerste outfit gretig op de foto heeft gezet, en nu precies dezelfde vragen stelt. Waarop ik er uiteraard voor kies totaal andere antwoorden te geven.

Zoals de vragen van de bezoekers insinueren gaat er veel schuil achter het kiezen van een outfit of een gehele stijl. Het kan kunst zijn, het maken van een statement, of simpelweg een kwestie van smaak.

Daarnaast ben ik erachter gekomen dat ik een zodanig slechte fashionista ben dat ik niet eens goed ben in het vaststellen wat een belachelijke outfit is. Ik vraag me af: heb ik per ongeluk allerlei hippe kledingcombinaties gemaakt of is het aannemelijker dat alles tegenwoordig mogelijk is op kledinggebied? Waar ik er ooit van overtuigd was dat het absoluut not done was om een luipaardprint over een glitterjurk aan te trekken – of überhaupt een luipaardprint aan te trekken als je niet enorm ordinair óf 50+ was – is het nu volledig toegestaan. Dit geldt ook voor de vloekende combinaties van kleuren en patronen. De boodschap die ik heb meegekregen is dat alles kan, zolang je het met het juiste zelfvertrouwen draagt. Ook zo'n zin om gewoon een dag rond te lopen met een paardrijcap op? Het kan. Draag het met volle overtuiging en het kan.