Drankbonnetjes in de vorm van kloten? Opvallend veel festivalgangers met ontbrekende tanden? Een kans om de lakens te delen met de Hot Marijke? Driemaal check. Welkom op Kamping Kitsch, met voorsprong en trots het marginaalste festival van het land. Ik bezocht het evenement in het spoor van Vlaamse televisieroyalty Marijn Devalck: zanger, acteur, politicus, vrijmetselaar en al bijna dertig jaar de man achter de enige echte Balthazar Boma uit F.C. De Kampioenen.
“Boma ís Kamping Kitsch”, vertelt Marijn Devalck me wanneer we elkaar ontmoeten. “Alles aan Boma is kitsch: zijn kledij, zijn bureau, zijn badkamer, … Hij past hier dus perfect.” Maar het was eigenlijk geen bewuste beslissing om aan dit festival deel te nemen. “De keuze werd voor mij gemaakt”, vertelt Marijn met gemengde gevoelens. “Ik werd gevraagd voor een acte de présence als Boma op een bedrijventerrein in Kortrijk, zonder verdere uitleg. Een tijdje later zei mijn zoon me dat hij tot zijn verbazing gezien had dat ik zou deelnemen aan Kamping Kitsch als speciale gast. Ik viel uit de lucht en ontdekte dat het over deze boeking ging.”
Videos by VICE
Spannend, want het is voor hem de eerste keer dat hij het foutste feest van het jaar meemaakt. “We gaan het samen ontdekken”, zegt hij als we enkele dagen ervoor bellen en ik vertel dat het ook mijn eerste Kamping Kitsch zal worden.
En zo komt het dat ik op een druilerige zaterdagmiddag naast Marijns ‘mobiele kleedkamer’ sta, een omgebouwde mobilhome die hem naar al zijn optredens brengt. De deur gaat open en Marijn verwelkomt me galant in het luxueuze beige lederen interieur van zijn kleedkamer. Het enige aan zijn elegante voorkomen dat een zekere Boma-affiniteit verraadt is de gouden ketting die op zijn borstkas glinstert. Het blijkt de ketting van een snor te zijn die hij kreeg toen hij in 1992 verkozen werd tot ‘Snor van het Jaar’ door de Snorrenclub van Antwerpen.
“Ik ben al twee keer gevraagd om als Boma de Erotica-beurs te presenteren, maar heb telkens nee gezegd.”
Marijn is een legende in het Vlaamse medialandschap, met een zangcarrière die al begon op 14-jarige leeftijd, als tieneridool Marino Falco. Hij studeerde daarna Muziek en Drama aan het conservatorium in Brussel en bouwde een carrière uit in theater en musical. Hij speelde verschillende iconische rollen, maar wordt bij het grote publiek vereenzelvigd met Boma – een erfenis die hij zelf wat dubbel vindt. “Eigenlijk ben ik drama-acteur, maar door mijn rol in De Kampioenen word ik voor eeuwig met bepaalde vooroordelen geconfronteerd”, zegt Marijn. “De populariteit van Boma heeft me veel gekost, maar met opdrachten als deze kan ik een soort schadevergoeding opdoen”, lacht hij.
Maar ook in de rol van Balthazar Boma is hij selectief in zijn activiteiten. “Ik ben al twee keer gevraagd om als Boma de Erotica-beurs te presenteren, maar heb telkens nee gezegd. Dat zou grensoverschrijdend geweest zijn als Marijn Devalck.”
We praten over zijn leven voor, tijdens en na De Kampioenen – tot het tijd is voor de transformatie naar Boma. Ik mag in de mobilhome blijven zitten, terwijl Marijn zich vanachter discreet omkleedt. Hij keert terug in een fuchsia-kleurige broek en lichtpaars hemd. Terwijl hij met geconcentreerde blik zijn lila das om doet, vraagt hij me even zijn hemdskraag vanachter goed te steken, zodat het allemaal precies juist zit. De beroemde gouden ketting wordt omgedaan, net als een roze pilotenbril, en dan staat plots de charismatische Balthazar Boma voor me. Het gezalfde, bedachtzame taalgebruik van Marijn Devalck maakt plaats voor het Brusselse accent en de bijhorende geluiden en catchphrases van Boma.
“Ik had Boma’s gouden ketting aan Jean-Marie Pfaff beloofd, maar ze werd gestolen.”
Marijn vertelt trots hoe belangrijk hij het vond om dat personage zelf in te vullen. ‘‘‘Mijn gedacht’ was bijvoorbeeld het stopwoord van een postbode in mijn dorp Brakel, toen ik nog jong was. Die man is daar beroemd mee geworden.” En ook de outfit is cruciaal. Het kostuum dat hij vandaag draagt, komt uit de derde Kampioenen-film. “Het moest iets speciaals zijn voor Kamping Kitsch.” De legendarische gouden ketting maakt het af. “Maar het is niet de originele”, vertelt hij bedroefd. “Die had ik eigenlijk beloofd aan Jean-Marie Pfaff, na alle jaren met zijn portret op Boma’s bureau. Maar dat gaat niet meer: de oorspronkelijke ketting werd gestolen op een expo over De Kampioenen.”
We verlaten de mobiele kleedruimte en vertrekken naar het festivalterrein, geëscorteerd door drie security-agenten die de hele middag over ons zullen waken. We komen op de wei en wat eerst voorzichtig gefluister is van wijzende voorbijgangers, wordt algauw geroep van een steeds groeiende groep die Marijn achtervolgt: “Boma! Mijn gedacht! De Pussycat! Haaa!” Hij wordt omringd als een volksheld en een nieuwsgierige Nederlander spreekt me wat onder de indruk aan: “Is die man een beroemde Belg of zo?”
Met moeite geraken we aan de persoonlijke festivalstand voor Boma. Het blijkt een ‘Meat and greet’-plek te zijn, waar foto’s genomen mogen worden en tegelijk worsten worden uitgedeeld. De wachtrij groeit zienderogen en de opwinding is voelbaar bij de dubieus geklede wachtenden, die popelen voor de kans op een foto met hun jeugdheld. Een groep tipsy nonnen begint enthousiast “Boma! Boma! Boma!” te scanderen. Wat Vlaamse heldencultussen betreft, wordt het niet groter dan dit. Marijn blijft grijnzend in personage onder alle aandacht. Er worden handtekeningen gezet op opblaasbare penissen, schaars geklede vrouwen vleien zich tegen hem (“zoals in de Pussycat”) en er worden foto’s genomen met alle mogelijke (en onmogelijke) lichaamsdelen.
“Carmen en Boma waren geboekt voor een verjaardagsfeest, maar de locatie bleek een parenclub te zijn.”
Dat noemt Marijn achteraf het mooiste moment van de dag: “Het doet deugd om te merken dat het personage dat ik gecreëerd heb zo populair blijft, dat mensen er echt naartoe leven om die foto te kunnen maken.” En ook dat de reacties op zijn aanwezigheid zo positief zijn: “Mensen komen me vaak zeggen dat ze me zo sympathiek vinden. Da’s uiteindelijk ook mijn bedoeling: ik wil vooral een toffe mens zijn”, lacht hij.
Maar de tijd is beperkt en het hoofdpodium wacht op Boma’s afsluiter. Met moeite rukken de securityguards Marijn weg van de vele selfie-sprinters. Hij wandelt glimlachend mee, terwijl hij losjes aan een blikje bier nipt. Ook wachtend achter de main stage, tussen de andere Kamping Kitsch-celebrities, is de populariteit van Boma opvallend. Er volgen foto’s met Tanja Dexters, dj-duo Vicky en Marcel en Tim van Temptation Island, die in ruil voor levenslange gratis toegang het logo van het festival liet tatoeëren. En dan wordt Boma luidkeels aangekondigd als ‘ieders jeugdheld’, met rook en luid schallende boxen. Er volgen een speech en muziek: Boma is een de rockster op Kamping Kitsch.
Het zit er bijna op en Marijn is tevreden: “Mensen hadden me bang gemaakt, maar ik ben niet bang geweest. Het beantwoordde aan mijn verwachtingen.” Hij vergelijkt Kamping Kitsch met Woodstock: “Het is een volksfeest dat vrijheid als belangrijkste drijfveer heeft. De mensen hier misdoen niets: het is carnaval, maar dan uitvergroot.”
Op de terugweg naar zijn mobiele kleedkamer wordt Marijn nog tegengehouden door een auto: of hij alsjeblieft nog een keer op de foto wilt? De laatste groepsfoto van de namiddag is een feit en in ruil krijgt hij een bos rode rozen die in de auto van de fans lagen.
Wat Vlaamse heldencultussen betreft, wordt het niet groter dan dit.
Eenmaal terug in de mobilhome begint Marijn zijn broekzakken leeg te maken, die vol visitekaartjes blijken te zitten. “Mensen nodigen je echt voor alles uit”, verklaart hij en hij toont een vierkant kaartje met in gouden letters ‘Pourquoi pas’ op. “Blijkbaar een soort bar, iets in de stijl van de Pussycat”, lacht hij. “Misschien houd ik die toch nog even bij.”
Hij grinnikt en begint te vertellen over een keer dat hij per ongeluk met Loes Van den Heuvel (Carmen’ in F.C. De Kampioenen) in een parenclub belandde. “We waren allebei geboekt voor een acte de présence op een afgelegen hoeve. Omdat we beiden in Antwerpen woonden, reden we samen. Toen we in de buurt van die hoeve kwamen en de weg vroegen, keken de mensen ons grijnzend aan. Het was voor een verjaardagsfeest, maar de locatie bleek de parenclub van de vrouw van de jarige te zijn. Toen het officiële feest gedaan was, verdween iedereen naar de zolder van de hoeve, waar een aantal bijzondere installaties stonden. Loes en ik hebben die avond onze ogen uitgekeken. Ze vroegen ons ook om mee te doen, maar het is voor ons bij kijken gebleven.”
Aan het slot van ons gesprek geeft Marijn me de rozen die hij kreeg bij de laatste foto, “om onze ontmoeting te vieren.” Hij knipoogt en voegt eraan toe dat de rozen mooi passen bij het rode randje van mijn bh dat komt piepen boven mijn zwarte jurk. Of het Marijn Devalck of Balthazar Boma was die me rozen gaf zal ik misschien nooit weten, maar ik loop glimlachend weg van wat hoe dan ook een bijzondere dag was met een besnorde legende.
Wil je meer lezen over vette concerten, lauwe pintjes en beeldschone festivalgangers? Check dan VICE Festivals.
