Jamarro Diks moet er zelf ook om lachen. De 22-jarige voetballer maakte in de zomer van 2016 de overstap van amateurclub WSV Apeldoorn naar de Slowaakse topclub AS Trenčín. Daarmee speelde hij meteen in de voorronde van de Champions League. Van de eerste klasse naar de Champions League, het kan dus echt.
Een half jaar en drie invalbeurten in het miljoenenbal later was het avontuur alweer voorbij. Diks, die als jonge jeugdspeler een aantal jaren bij Vitesse voetbalde, keerde in de winter terug naar Nederland. Na een half jaar bij de topamateurs van GVVV speelt de oudere broer van Feyenoord-verdediger Kevin nu met CSV Apeldoorn in de hoofdklasse. VICE Sports zocht Diks op in zijn woonplaats Apeldoorn.
Videos by VICE
VICE Sports: Hoi Jamarro, hoe gaat het nu met je?
Jamarro Diks: Goed. Na AS Trenčín had ik mijn oude leventje weer snel te pakken. Van een zwart gat heb ik nooit last gehad. Het was fijn om weer terug te zijn bij mijn familie en vrienden, ik ben echt een familiemens. Dus de eerste maand in Slowakije had ik echt heel zwaar.
Ik heb nu ook weer een normale baan. Voordat ik naar Slowakije ging, werkte ik in een sportwinkel. Die is failliet. Nu werk ik een magazijn. Ik moet dozen zo efficiënt mogelijk inpakken. Het is een soort Tetris.
Laten we beginnen bij het begin. Hoe kwam je in Slowakije?
Ik werd gebeld door Ton Jenner, de vader van Julian Jenner. Of ik wat oefenwedstrijden wilde spelen bij een scoutingsteam, een ploeg voor clubloze voetballers. Ik zat gewoon nog bij WSV, maar was blijkbaar opgevallen. Na wedstrijden tegen Willem II, Zwolle en Vitesse kwam er een aanbieding uit Slowakije. Ik heb het eerst afgewezen, ik was er niet klaar voor. Maar de interesse bleef een half jaar lang aanhouden. Na veel gesprekken, vooral met mijn moeder, heb ik de kans gepakt.
Ik ben er met mijn vader naartoe gegaan, heb een proefperiode afgewerkt en toen ik op het vliegveld stond om terug te gaan naar Nederland vroegen ze al gelijk wanneer ik terug kon komen. Zo enthousiast waren ze. Ik ben meegegaan op trainingskamp naar Tsjechië en Oostenrijk, en in Oostenrijk kreeg ik een contractaanbieding. Het werd alleen nog een heel gedoe met mijn oude club WSV, want er waren problemen over geld. De dag van de Champions League-wedstrijd in Slovenië tegen Olimpija Ljubljana kwam het gelukkig toch nog rond. Diezelfde avond heb ik mijn debuut in de Champions League gemaakt.
Wat een verhaal.
Het was een sprookje. Geweldig. En ik kan zeggen dat ik eerder in de Champions League heb gespeeld dan mijn broertje. Ik heb hem voor dit seizoen ook wel even verteld wat de Champions League inhoudt, haha.
Hoe heb je die eerste Champions League-wedstrijd ervaren?
Voor de wedstrijd stonden er zo veel mensen op de bus te wachten. Allemaal van die Oostblokkers. Fans van Olimpija, ze waren vijandelijk natuurlijk. Ik vond het schitterend, zoiets had ik nog nooit meegemaakt. De eerste vijf minuten van de wedstrijd was ik wel onder de indruk. Ook al zat ik op de bank, ik dacht: wow, wat gebeurt mij dan. Ik was een paar maanden daarvoor met WSV gedegradeerd naar de tweede klasse, en nu zat ik op de bank bij de Champions League. Van een veld met 250 toeschouwers, naar een stadion met duizenden fans.
Toen ik in de tweede helft aan het warmlopen was, riep de coach ineens mijn naam. Ik moest me klaarmaken. Ik dacht oprecht: hij maakt een grap. Niet dus. De coach zei dat ik nergens aan moest denken, gewoon lekker voetballen. Bij het eerste balcontact, was alle spanning weg. Ik was niet meer met de omgeving bezig. Ik deed er alles aan om te winnen. Na afloop kwam pas echt het besef. Daarna ben ik nog twee keer ingevallen. Ook tegen Legia Warschau. Die versloegen ons. Later speelden zij nog in de Europa League tegen Ajax.
Van de ene op de andere dag was je profvoetballer. Hoe beviel dat leventje?
Het is perfect. Ik wil niet zeggen dat het een lui leventje is, maar wel anders dan ik gewend was. Je hebt een hele andere dagindeling. En ineens verdiende ik met mijn hobby geld en speelde ik op het hoogste niveau. Prima toch?
De club had alles ook goed voor elkaar. Als er ook maar een klein probleem was, werd het meteen opgelost. Iedereen had een eigen appartement, voor de trainingen gingen we samen ontbijten in het spelershotel. Als we twee keer per dag trainden kregen we tussendoor warm eten op de club. Na de training was er nazorg: dan kregen we een massage, of gingen we lekker in het bubbelbad.
Hoe kijk je dan nu naar Kevin? Ben je jaloers op zijn profbestaan?
Ik ben alleen maar trots. Feyenoord is zijn droomclub. Vroeger zei hij altijd al dat hij voor Feyenoord wilde spelen. Dan zei ik altijd dat hij lekker verder moest dromen. Maar hij heeft het wel mooi gehaald.
Hoe was het leven in Slowakije buiten het voetbal?
Ik had het geluk dat er veel Nederlanders bij de club zaten. Anders had ik het ook niet gedaan. Alleen in een vreemd land, een andere cultuur. Dat zag ik niet zitten. Ik trok veel op met James Lawrence, een Engelsman die in Nederland is opgegroeid. Rangelo Janga, Jeffrey Ket, Leonard Chisom Johnson en Delsey Ubbink speelden er ook. We waren met een stuk zes, zeven Nederlanders. Op een gegeven moment was het zo erg dat er gewoon Nederlandse muziek gedraaid werd in de kleedkamer. Van Broederliefde tot van Hollandse meezingmuziek. Django Wagner, Frans Duijts.
Ik heb nog altijd contact met ze. Het was schitterend met die jongens. Ook met de buitenlanders. Er speelden drie Brazilianen, twee Chinezen, zes Nigerianen en wat Slowaken. Een mooi gezelschap. En Uche Nwofor was onze spits, die oud-speler van VVV. Met hem heb ik zo gelachen. Op een gegeven moment kwam mijn moeder naar Slowakije, en was Uche bij ons komen eten. Nou, het leek wel alsof hij meer met mijn moeder wilde zijn dan ik. Hij vond haar geweldig, was gelijk verliefd op haar kookkunsten. Hij zou daar nu zo voor naar Nederland vliegen.
Uiteindelijk ben je drie keer ben je ingevallen in de Champions League, vier competitieduels heb je gespeeld. Waarom is het avontuur zo snel geëindigd?
Ik kreeg al snel te maken met blessures. Ik heb van allebei mijn enkels last gehad. Tussendoor ben ik drie weken ziek geweest, ik had echt alles te pakken wat je maar kunt bedenken. Net toen ik één dag beter was liep ik een enkelblessure op. Toen daalde mijn vertrouwen. Ik vroeg me af of het wel mijn tijd was, of ik er wel gelukkig van werd.
Eén keer heb ik zelf ook het vertrouwen van de club geschaad. Ik moest terug naar Nederland, omdat ik een nieuwe identiteitskaart moest hebben. Ik kreeg drie dagen vrij, maar ik kwam te zwaar terug. Drie kilo was ik aangekomen. Hoe? Gewoon veel eten. Ik heb me helemaal vol gepropt bij mijn ouders thuis. Gelukkig was ik het binnen een week weer kwijt, en had ik het vertrouwen snel weer terug.
Maar uiteindelijk hebben ze me afgeschreven. Dat voelde ik. Ik denk dat ze te hoge verwachtingen hadden. Ik moest Gino van Kessel vervangen, de topscorer. Hij ging net nadat ik er kwam naar Slavia Praag. Maar ik miste het vertrouwen. In goed overleg is daarom het contract op 6 januari ontbonden.
Nu werk je bijna dagelijks in een magazijn, ver van de spotlights. Een extreem contrast. Mis je die spotlights?
Ik blijf altijd mezelf, ben echt niet veranderd door het avontuur. Ik vergeet niet waar ik vandaan kom, wat mijn ouders voor me gedaan hebben. Altijd stonden ze klaar, brachten ze ons overal naartoe. Daar ben ik ze dankbaar voor.
Het is leuk dat ik even aan het profvoetbal heb kunnen ruiken. Natuurlijk zou ik het wel weer willen, maar heb ik het zelf in de hand. Ik moet gewoon hard blijven werken. Vroeger heb ik een zware knieblessure gehad. Een zeldzame breuk, bijna alles was kapot. De dokters voorspelden dat het klaar was, dat ik nooit meer zou voetballen. Maar ik ben sterker teruggekomen. Dat heb ik nu wel bewezen.
Er zijn nog wel wat geruchten over clubs die me zouden willen hebben. Maar ik wil het eerst zwart op wit hebben. Clubs uit Engeland, België, de eerste divisie. Zelfs uit Indonesië. Maar ik weet niet of ik dat zou willen. Ik moet het eerst nog maar eens zien, dan geloof ik het pas.
Dit is een interview uit de serie Het Nieuwe Leven, waarin gestopte profvoetballers vertellen over hun nieuwe carrières. Zie hier alle verhalen uit deze serie.
—
Mis niets! Like VICE Sports Nederland voor je dagelijkse dosis ijzersterke sportverhalen.
