Vaste klanten van Mirano over de legendarische Dirty Dancing avonden

Door Covid zijn clubs nog altijd gesloten. Dat we niet kunnen feesten is één ding, maar onze legendarische Belgische clubs missen wordt stilaan ondraaglijk. De VICE-reeks 'NIGHTS TO REMEMBER' herinnert ons aan alle goede (en ietwat vage) momenten.

In 1934 werd Mirano in het leven geroepen. Eerst als cinema, maar in het begin van de jaren ‘80 werd de boîte getransformeerd tot nachtclub. Meer dan 30 jaar bouwde deze plek aan haar legendarische reputatie, met onevenaarbare feestjes en de Dirty Dancing avonden als de crème de la crème van het Brusselse nachtleven. In 2017 sloot de club haar deuren, om die twee jaar later weer open te gooien. Voor heel even dan, want nog geen jaar later kwam Covid de boel verzieken.

De Dirty Dancing avonden, die elke zaterdag georganiseerd werden door Lorenzo Serra en Renaud Deru, creëerden een eigen universum met een unieke filosofie. Ze lieten een gemeenschap van trouwe volgelingen na, die de sluiting van toen nooit écht te boven zijn gekomen. 

De laatste drie jaar was ik vaste abonnee van de Dirty Dancing avonden. Ik gedroeg me als een junkie, was er iedere zaterdag en werd ziek als ik een avond miste. Ik kijk erop terug als de gouden jaren van mijn feestperiode. De sfeer was onconventioneel, in tegenstelling tot de andere feestjes die allemaal min of meer hetzelfde waren. De locatie, het decor, de mensen, de muziek, het draaiende podium; het voelde alsof je middenin een gigantische artistieke voorstelling zat, op de grens van de verbeelding, ergens tussen Warhol en Fellini.

Er was één vereiste om binnen te geraken: je moest in harmonie zijn met de geest. Maar toen je binnenkwam, besefte je dat die selectie verre van elitair was. Het was een nogal kunstzinnige menigte, zoals die bij Libertine Supersport of, meer recent, in de Catclub: wilde mensen met hyper-kleurrijke outfits. Je voelde je echt vrij, zonder enige frustratie of angst om veroordeeld te worden. De Dirty was van ons, het kon ons geen reet schelen.

De line-up was altijd compleet gestoord. Ik herinner me dat ik vier uur lang op een podium heb staan dansen op Style Of Eye, zonder ook maar een minuut te stoppen. Mr. Oizo heeft er gedraaid, Tiga, Booka Shade... De sfeer piekte meestal rond 3 uur 's nachts, wanneer de resident-dj's en Cosy Mozzy het overnamen. Het was krankzinnig.

Toen de feesten in 2009 stopten, lieten ze een enorme leegte achter. Ik stopte niet met uitgaan na Dirty, maar dat razende tempo heb ik nooit meer teruggevonden. De nachten die ik daar heb doorgebracht hebben ervoor gezorgd dat ik mijn geest heb opengesteld en banden heb gesmeed die tot op de dag van vandaag nog altijd standhouden. Mijn herinneringen zijn nog altijd springlevend. Ik vind het zelfs moeilijk om geen medelijden te hebben met de nieuwe generatie, die die dagen nooit heeft kunnen meemaken.

Het was mijn broer die me voor het eerst meenam naar Dirty Dancing. Dat was nog in de beginjaren, in 2003, om de release van het nieuwe album van Daft Punk "Discovery" te vieren. Er stonden twee kerels met een koptelefoon, maar we hebben nooit geweten of ze nu de echte Daft Punk waren of niet. Een van hen heeft de hele avond in een hoekje gezeten, terwijl de ander stond te draaien. 

Vanaf 2015 werd ik vaste klant. Ik raakte bevriend met de man die verantwoordelijk was voor de lidkaarten. Hij bood me er een aan en dat was het dan: elke zaterdag stond ik daar om 2 uur 's nachts, aangeschoten, terwijl de sfeer z’n hoogtepunt bereikte en de headliners op het punt stonden om het over te nemen.

Elke week kwam je dezelfde mensen tegen: veel mensen uit Brussel, maar ook uit Henegouwen, Luik en heel Vlaanderen. We moeten wel toegeven dat er daar veel fashionista’s rondliepen, dus je moest wel op je look letten. Maar het was nooit bekakt, saai of sullig. Het was fashion, maar met een rock ‘n roll-gehalte; je kon H&M dragen, maar het moest er wel goed uitzien.

Binnen was de sfeer heel open-minded. Het was een ontmoetingsplaats voor lokale freaks, zoals die kerel die altijd naakt eindigde. Hij was vaste klant. Dirty Dancing was een plek van vrijheid en tolerantie. Kortom, er was geen gezeik. Maar het was de muziek die ervoor heeft gezorgd dat ik elke week terugkwam: Felix da Housecat was er vaak, Boys Noize ten tijde van "Oi Oi Oi", Aeroplane en zelfs Tiga.

Ik was verantwoordelijk voor de lijst van mensen die binnen mochten zonder te betalen. Er was een hele lijst met vaste gasten: vrienden van de organisatoren, vaste klanten en iedereen die we er elk weekend bij wilden. Op een tweede lijst stonden de eenmalige gasten: vrienden van de DJ's of mensen op doorreis die we wilden laten kennismaken met onze feestjes. Er waren ook altijd mensen die zonder uitnodiging probeerden binnen te geraken. De Dirty parties waren heel populair en de rij was altijd enorm. Op een avond bood een kerel me zelfs €200 aan om binnen te komen, maar ik weigerde natuurlijk: Dirty-spirit boven alles.

Aan de deur zochten we mensen die kwamen om zich te amuseren; mensen die oprecht leken. Hoe creatiever je was en hoe meer je je persoonlijkheid liet spreken, hoe meer kans je had om binnen te geraken. De toegang was selectief, maar we hebben nooit de voorkeur gegeven aan één stijl, schoen of huidskleur. De Dirty-spirit begon met een warm welkom; dat was het allerbelangrijkste. Zelfs als we een of meer mensen weigerden, gebeurde dat altijd volgens de regels van de kunst: zonder geweld of arrogantie.

Binnen kende min of meer iedereen elkaar, het voelde als een gigantisch feest met al je vrienden. Die warmte en dat familiale gevoel waren nieuw in Brussel. Soms voelde het alsof je bij een clan hoorde, daar werd wel eens over gefantaseerd.

Het meest gestoorde waren de thema-avonden. Al het personeel verkleedde zich en de klanten gingen volledig op in het spel. Op een avond was de Mirano volledig bedekt met vers gras - er stonden zelfs schommels op de dansvloer.

Ik studeerde design in die periode. Ik was op slag verliefd op de Dirty Dancing feestjes. De eerste keer dat ik ging, stond er een enorme rij; we stelden ons de vraag of we er wel in zouden geraken... Onze club kids-look viel Jonathan, de uitsmijter, op. Hij wees naar ons en zei: "Jullie, jullie gaan erin! ". Hij zag ons graag komen, elke zaterdag gaf hij ons een rondleiding. Ik denk dat hij zijn favorieten had. Binnen, in de eerste zaal, zaten er mensen op sofa's in de buurt van Café Dirty, dat altijd een intiem alternatief bood voor de dansvloer. In deze eerste ruimte voelde je je echt op je gemak, voordat je de grote zaal binnenging waar een constante boom-boom weergalmde. Maar na een paar drankjes wilde je gewoon naar binnen.

De dansvloer was ongelooflijk, de mensen stonden letterlijk overal te dansen: op de draaitafel, op de podia, op balkons, achter en naast de DJ. Elke ruimte had zijn eigen sfeer - zelfs het toilet van oma Jacqueline. Het ging alle kanten op, maar je vond altijd de sfeer waarnaar je op zoek was.

Deze feestjes werden een groot deel van mijn leven. Elke zaterdag reed ik naar Brussel en in de trein kwam ik vaak dezelfde mensen tegen. Mensen kwamen vanuit heel België voor deze feestjes: het was een gemeenschap, een echte beweging.

Op de laatste avond dansten de mensen alsof hun leven ervan afhing. Ik denk niet dat iemand besefte toen we naar buiten gingen dat het voorbij was. Maar de volgende zaterdag dacht ik echt: "Fuck”. De energie was er en mijn lichaam schreeuwde om Dirty Dancing. Mijn vrienden en ik keken elkaar aan, we vroegen ons af wat we nu zouden gaan doen. We gingen langs de bars in de homowijk, maar voelden ons echt verloren.

Volg VICE België en VICE Nederland ook op Instagram.