Jackson And His Computer Band werkt een jaar lang aan één track

foto: Mads Perch

Mijn obsessie voor beats is eigenlijk in één klap ontstaan door het album Smash van Jackson And His Computer Band uit 2005. Daarvoor luisterde ik alleen naar p-funk, hip-hop en Led Zeppelin. De sound die je van Ed Banger-acts als Justice en SebastiAn kent is overduidelijk geïnspireerd op het obsessieve brein van de Fransman. Jackson Fourgeaud blijft eindeloos klooien met zijn tracks. Die klinken alsof ze eerst zijn gemaakt en vervolgens heel vaak weer uit- en in elkaar zijn geschroefd, waarbij er scharniertjes zijn kwijtgeraakt, schroefjes zijn vergeten en stukjes achterstevoren zijn teruggezet. Het eindresultaat is vervreemdend en adembenemend.

Nu komt na acht jaar eindelijk zijn nieuwe album Glow uit via Warp Records, en treedt hij binnenkort op tijdens ADE met zijn zelfontworpen instrumenten en een lichtshow in de Melkweg. Raymond van Mil vond het tijd voor een gesprek met de man die een jaar lang aan één nummer werkt.

Je muziek zit helemaal volgepropt met details. Het lijkt erop alsof je niet kunt stoppen met eindeloos aan een track te sleutelen.
Er is iets dat me fascineert aan de imperfecties die bij echte instrumenten komen kijken. Er zit geen herhaling in echte instrumenten, het is telkens iets anders. Ik kan me niet aan de perfecte mechanische herhaling van een computer overgeven. Misschien dat het me ooit lukt – het zou mijn leven in ieder geval een stuk gemakkelijker maken. Maar vooralsnog kan ik het niet helpen: ik blijf spelen met de verschillende klanken en elementen van een opname, zodat het vervormt en transformeert tot iets nieuws. Bijna zoals een renaissanceschilderij is opgebouwd uit een opeenstapeling van lagen.

Met Utopia moet je bijvoorbeeld toch op z’n minst drie maanden bezig zijn geweest.
Waarschijnlijk, maar ik zou het niet zeker meer weten. Ik weet nog wel dat ik de track naar Universal bracht, wat toen nog mijn platenmaatschappij was. De kerel die ernaar luisterde zei – terwijl hij ondertussen z’n e-mail beantwoordde en de telefoon opnam – dat hij het leuk vond maar dat het misschien niet helemaal af was. Toen ging ik met vrienden op vakantie, waar we drugs gebruikten en zo vaak naar Utopia luisterden dat het een soort van anthem van onze tijd daar werd. Maar ik bleef toch met het gevoel zitten dat het niet af was. Toen ik terugkwam heb ik er ongeveer nog een jaar aan gewerkt, waardoor het een totaal andere track werd. Precies een jaar later, toen mijn nieuwe album via Warp uit zou komen, hebben we toch de originele versie gekozen.

Je muziek klinkt erg futuristisch. Zelfs de tracks met rockinvloeden klinken als een scifi-trip. Waar komt dat vandaan?
Toen ik mijn eerste album maakte was ik al gefascineerd van het idee om de boel chronologisch overhoop te gooien en te spelen met de esthetiek van futurisme. Uiteindelijk werd het ook nog een mix van lo-fi and hi-fi. Op de nieuwe plaat is elk nummer wat dat betreft een beetje anders, elk nummer heeft z’n eigen formule en richting. Het blijft een vreemde assemblage van retro- en digitale elementen, zonder dat ik per se overdreven lage frequenties uitwerk of dat ik het een bepaalde kant op trek.

Het valt me op dat je al je nummers korte, krachtige titels meegeeft: Blow, More, Vista, Pump, Billy. Is dat bewust?
Ik wil de verhouding die ik tot mijn muziek heb zo simpel mogelijk houden. De keuze die ik dan maak is heel intuïtief, automatisch bijna. Van Billy weet ik bijvoorbeeld niet meer waarom ik die zo heb genoemd, maar achter de meeste titels zit een verhaal. Vista heet zo omdat een producent van erotische video’s uit de jaren tachtig zo heet, en ik vond hun esthetiek mooi. Pump heet zo simpelweg omdat het me aan een kennis doet denken die pumps draagt.

Je zegt ergens in een interview dat je alleen die nummers bewaart die je heb gemaakt terwijl je de controle over jezelf verloor.
Dat klopt nog altijd. Ik probeer elke soort van rationele beslissing te vermijden. Ik wil dat dingen vanuit zichzelf ontstaan zodat ik er zelf ook door verrast wordt.

Hoe vertaalt dat zich naar je nieuwe liveshow met zelfontworpen instrumenten? Is die ook organisch opgebouwd, of meer gepland?
Het is een heel andere situatie dan wanneer ik alleen in de studio werk. Het gaat minder om mijn onderbewuste en meer om hoe ik daar sta, de instrumenten bespeel en ondertussen contact met het publiek heb. Ik ben dan in het moment en heb fysiek contact met de instrumenten. Dat is eigenlijk het idee van “the computer band” live uitgewerkt.

Nog een dingetje. De video voor Dead Living Things is erg mooi, maar ik kan maar geen duidelijk plot ontdekken. Help me. De video is in eerste instantie de interpretatie van de regisseur. Ik wil niet te veel voor hem spreken, maar volgens mij bestaat het uit een aantal lagen in. Eentje gaat over rijke verwende mensen, de andere is een reeks van dromerige beelden die gaan over de dood en verschillende angsten. Het is een soort nachtmerrie. In de tussentijd is het ook een hommage aan David Lynch.

Noisey zit net als jij op Facebook en Twitter. Doe er je voordeel mee.