Horrorverhalen van nanny’s van superrijke kinderen

Nanny zijn is een prima baantje: je kunt van iemands huis gebruik maken, de hele dag een beetje spelletjes doen met kinderen en ondertussen verdien je geld. Aan de andere kant zijn het vaak vooral rijke mensen die zich een nanny kunnen veroorloven, en wie veel geld heeft, kan soms rare dingen doen. Zoals de ruimte proberen te koloniseren, om maar iets te noemen.

Hoe is het eigenlijk om op kinderen te passen van rijke mensen? Zijn die ouders net zo erg als de kinderen? Ik vroeg een aantal huidige en voormalige nanny’s over de raarste en ergste momenten die ze hebben meegemaakt.

Ik was au pair bij een familie met een geweldig huis, vlak buiten het centrum van Bologna. Het kind was zes, bijna zeven. Er zijn wel een paar incidentjes gewest. Op een dag, toen ik bijna wegging, bedreigde hij me met een keukenmes, dat hij richting mijn gezicht zwaaide. Zijn moeder kwam net binnen en vroeg: “Wil je die even neerleggen?”

Diezelfde dag pakte hij een houten lepel uit de keuken en sloeg hij me daar zo hard mee dat het bijna een striem achterliet. De ouders gaven er weinig om – hij kreeg nooit straf. Ik denk dat ze me vooral als handig snufje zagen, in plaats van een mens.

Ik was au pair in een voorstad van Boston. De moeder van het gezin was een arts met woedeuitbarstingen, de vader een CEO die de hele tijd naar me schreeuwde, en de kinderen waren twaalf, vijftien en achttien jaar oud. Ze hadden behoorlijk wat geld, maar dat was nauwelijks te merken, want ze waren erg zuinig. Ze gebruikten zelfs bakpapier en aluminiumfolie weer opnieuw, en bewaarden de kleinste restjes eten. Zelfs de poepzakjes van de hond gebruikten ze opnieuw: die gooiden ze bij het compost totdat ze weer “schoon” waren.

Ik heb meerdere keren naar school moeten rijden om de kinderen hun gesneden appels van het ontbijt na te bezorgen, zodat die niet verspild zouden worden. Er werd ook naar me geschreeuwd als ik te veel water gebruikte om pasta te koken. Als ze niet thuis waren verzamelde ik gewoon al het afval in een zak en gooide ik het in een afvalcontainer.

Ik ben bijna tien jaar nanny, en heb laatst gewerkt voor een moeder die advocaat is en een dochtertje heeft van negen jaar oud. Ze woonden in de Santa Clarita Valley, vlak boven Los Angeles. Ik zou haar dochter helpen met lezen, maar het werd al snel meer dan dat. Drie maanden later werd ze door haar moeder van school gehaald, en was ik haar enige vorm van onderwijs – ik gebruikte schoolboeken die ik in mijn vrije tijd zelf had uitgezocht.

Ik had een volledig curriculum bedacht, inclusief lezen, schrijven en rekenen, ondanks dat ik helemaal geen lesbevoegdheid heb. Verder behandelde die moeder me ook verschrikkelijk. Ze zei altijd op het laatste moment af en betaalde veel te laat.

Ik pas op een meisje in Japan, en haar ouders hebben hun eigen vastgoedbedrijf. Een van de raarste dingen die ik heb meegemaakt was toen dat meisje bloemen wilden planten. Ze hadden al een gigantische tuin bij hun landhuis, maar de tuinman wilde niet dat zij er een bende van zou maken.

Niet ver van het huis zag het meisje een leeg stuk grond, en ze vroeg of ik daar een tuin kon maken. Toen ik zei dat dit niet kon omdat het niet haar huis was, zei ze dat ze het aan haar moeder zou vragen. Haar moeder belde de eigenaar van de grond om het te kopen. Ze kreeg te horen dat het niet te koop was, dus toen besloot ze maar meteen het hele appartementencomplex te kopen, samen met het stuk grond. Alleen maar zodat haar dochter kon tuinieren.

Mijn partner en ik begonnen als nanny’s te werken toen we naar Engeland verhuisden en ons Engels wilden oefenen. Het gezin was zelf net verhuisd naar een chique buurt in Buckinghamshire. Hun huis was 1,8 miljoen pond waard [2,1 miljoen euro] en ze hadden een nieuwe puppy, een nieuwe auto en nieuwe nanny’s – wij dus. Ze behandelden ons als stront.

Voordat we erin waren getrokken zeiden ze dat we hun auto konden gebruiken, maar toen we er eenmaal woonden mocht dat ineens niet meer. En na een week zeiden ze dat we weer weg moesten, omdat de vader zijn baan bij een groot bedrijf was kwijtgeraakt  – ondanks dat we een jaarcontract hadden. Toen we vroegen waar dat contract was, beweerde de moeder dat ze het kwijt was, maar daar geloofden we niks van. Ze wilden ook niet het bedrag betalen dat we hadden afgesproken voor als ze de overeenkomst zouden stoppen. Ze trapten ons gewoon de deur uit, terwijl ze wisten dat we nergens heen konden. We mochten die week niks van hun eten aanraken, behalve de melk en de boter.

Ik was heel kort au pair in Corsica, bij een gezin dat in de bergen woonde. Het was er geweldig: de moeder had een eigen restaurant en er was ook een zwembad. De twee jongens leken erg lief toen ik ze ontmoette, maar de volgende dag veranderde alles. Zulke kinderen had ik nooit eerder ontmoet. Ze hadden drie paarden en de jongens pakten letterlijk hun drollen op om ze naar me te gooien.

Er was ook een zwerfkat die rond het huis leefde, en op een dag stopten ze die in een kooitje zonder eten of water. Toen ik de kat uiteindelijk vond was ik erg van streek. De kinderen pisten overal, inclusief in het zwembad. En hun moeder zei er niets van. Ze dreigden zelfs dat ze op me zouden schieten – en ik weet niet of het echt zo was, maar er waren waarschijnlijk inderdaad geweren in het huis, omdat het gezin weleens ging jagen. Dit alles was in drie dagen gebeurd, want hierna zei ik dat ik zou vertrekken. Ik kon het niet meer aan.

Op mijn eerste dag ging de vader even een kwartiertje weg. Een uur later was hij nog steeds niet terug, dus probeerde ik de baby te laten slapen. Ik moest heel nodig plassen, en neem dan altijd de nanny cam mee, mocht er iets gebeuren. Toen ik op de wc zat zag ik dat de vader binnenkwam en iets tegen zijn dochtertje zei, en haar vervolgens meenam naar een andere kamer om haar luier te verschonen.

Toen ik terugkwam van de wc zei hij dat het “zorgelijk” was dat ik tijdens haar dutje naar de wc was gegaan. Ik zei dat de baby heus wel veilig was, maar het leek alsof hij zijn best deed om me op een fout te betrappen. Ik besloot er te stoppen.

Dit artikel verscheen oorspronkelijk bij VICE UK.
Volg VICE België en VICE Nederland ook op Instagram.