Het verhaal van Bram Van Bree die bijna 2.000 km van Bree naar Bram fietste

Het idee van Bram Van Bree om ‘zijn naam te fietsen’ van het Limburgse Bree naar het Zuid-Franse Bram begon als een grap, maar draaide uit op een spirituele reis vol haast griezelige symboliek: “Ik heb exact 1987 kilometer gefietst. Dat is ook mijn geboortejaar.”

Hier vertelt Bram, die zelf in Antwerpen woont, ons over de inside jokes die hij onderweg voor zichzelf uithaalde, onverwachte vreugde en teleurstellingen, en hoe deze reis hem heeft veranderd.

VICE: Bram, hoe kwam je in godsnaam op het idee om bijna 2.000 kilometer van Bree naar Bram te fietsen?
Bram Van Bree: Ik ben opgegroeid met fietsen, tijdens mijn jeugd ging ik vaak op fietsvakantie. En ik hou ervan als mijn reizen extra dimensies hebben. Deze egotrip, zo noem ik hem, zat al zo’n half jaar in mijn hoofd. Afgelopen zomer was het moment daar, want ik had net een paar jobs afgewerkt, en ik had nood aan vakantie en een uitdaging.

Hoe lang deed je erover?
Ik heb 23 dagen gefietst aan een gemiddelde van 86 kilometer per dag. Veel had ik niet bij: een trekfiets, een tent en een matje waarop ik elke nacht sliep, drie T-shirts, twee fietsbroeken en één onderbroek. Ik had ook een vuurtje bij, twee gasbusjes en een potje en een pannetje. Bestek was ik vergeten. Maar op een van mijn eerste dagen heb ik een theelepel gevonden, en daarmee heb ik de hele reis gegeten.

Lekker. Je kreeg in Bree ook de vlag van de stad. Hoezo?
Ik had de burgemeester een paar dagen op voorhand gemaild met de vraag of ik de sjerp mocht dragen, maar ik kreeg niet meteen reactie. Daarom deed ik dan maar een oproep in de Facebookgroep Ge zijt van Bree als Ge ….: ‘Kunnen jullie mij helpen?’ De bewoners van Bree hebben toen massaal gereageerd en de burgemeester getagd. Die antwoordde dat ze op vakantie was, maar terug zou zijn als ik in Bree toekwam. Voor het gemeentehuis stond ze me enthousiast op te wachten met twee fotografen. Ik mocht de sjerp van Bree dragen en kreeg de vlag mee. Het was een super warm onthaal. Ik ben fier dat Bree mijn achternaam is.

Je hebt ook twee tattoos van je reis…
Toen ik Bram met Google Streetview opzocht, bleek dat dorp in een cirkel te zijn gebouwd. Op dat moment had ik al een tattoo van een cirkel op mijn linkeronderarm. Op het einde van de reis heb ik in Arles op mijn rechteronderarm nog een tattoo laten zetten: de route van Bram naar Bree.

Onderweg heb ik wel meer van die symbolische dingen gedaan. Ik ben art director en ik woon in een stad. In mijn dagelijkse leven heb ik dus heel veel middelen en heel veel input om dingen te maken. Tijdens mijn reis was dat anders. Ik vond het een uitdaging om iets te creëren met niks.

Ik stopte aan een camping van Vent des Fôrets, dat is een bos vol kunstwerken. Daar kreeg ik het idee om twee pijlen te maken, één naar Bram en één naar Bree, en op elke pijl ook de afstand tot beide plekken. Aan Vent des Fôrets leerde ik ook Jozef kennen, een Nederlandse boer die een atelier had en me heeft geholpen die pijlen te maken. Nadien heb ik de pijlen voorgesteld aan de directeur van Vent des Fôrets en hebben we ze samen in het bos opgehangen. Dat voelde heel cool, want ik ging in één rechte lijn van een creatief idee naar de uitvoering en het resultaat ervan.

Toen ik in Carcassonne aankwam, moest ik nog 20 kilometer rijden naar Bram. Ik ben in Carcassonne een spuitbus gaan kopen en, zoals ze dat in de Tour de France doen, heb ik slogans voor mezelf geschilderd op straat, om mezelf aan te moedigen, in het Frans en in het Antwerps. Ik vond het grappig dat niemand in Frankrijk ‘nog efkes’ zou begrijpen.

Hoe was het om zo lang alleen te zijn?
Droog zijn, warm zijn, een gevulde maag hebben en horizontaal kunnen liggen, dat zijn de basisnoden om het goed te hebben. Daarna zijn sociaal contact en je verhaal kunnen vertellen heel belangrijk. Ik snap nu waarom sommige daklozen tegen zichzelf praten en een beetje gek worden. Ze kunnen hun emoties niet ventileren, ze zitten de hele tijd met zichzelf.

In mijn dagelijks leven ben ik constant omgeven door mensen en dat is leuk, maar eigenlijk heb ik ook veel nood aan alleen zijn, dus tijdens de eerste fase van mijn reis vond ik dat aangenaam en bevrijdend. Maar na een tijdje veranderde dat. Ik kreeg nood aan gesprekken, en mensen om een connectie mee te maken. Fysiek ben ik eigenlijk ook heel vaak over mijn grenzen gegaan. Ik zat zo hard in mijn ritme en er was niemand die zei ‘Bram, nu mag je chillen, neem nu een camping en eet eens goed.’ Ik was koppig en dacht telkens opnieuw ‘komaan, nog efkes’.

Ook op emotioneel vlak ben ik ergens gekomen waar ik nog nooit was geweest. Als persoon heb je muren, die heb ik tijdens deze reis heb afgebroken. Ik kwam op een plek waar ik heel heel ontvankelijk werd voor schoonheid, maar ook voor verdriet. Plots zag ik heel veel dingen waarvoor ik me in mijn dagelijks leven probeerde te beschermen. Ik ben vertrokken met heel veel in mijn hoofd en door te fietsen werd dat lichter. Ik heb ook beseft hoeveel ik eigenlijk van fietsen houd. Naast mijn werk als art director, werk ik nu ook als fietskoerier.

Hoe was het om in Bram aan te komen?
Ik had me ingebeeld dat Bram zo’n gezellig volks Frans dorpje met een goede bakker en lekkere croissants zou zijn. Eenmaal toegekomen ben ik geld gaan afhalen, want ik was zo extatisch dat ik in het plaatselijke dorpscafé een tournée générale wilde geven. Maar toen ik tegen de mensen aan de toog uitlegde wat ik had gedaan, interesseerde dat niemand. Misschien kwam het ook door mijn onsamenhangende Franse uitleg, maar de tv stond luid en mensen waren meer bezig met de paardenkoers. Alleen de barman luisterde, uit vriendelijkheid of medelijden, wie zal het zeggen. Dan heb ik maar alleen voor mezelf een pint besteld.

De burgemeester van Bram had ik op voorhand gemaild, maar ik kreeg geen antwoord. En dus ging ik dan maar gewoon naar het gemeentehuis. De vrouw achter de balie was een beetje arrogant, zo van ‘wie ben jij?’. Ze zei me dat de burgemeester op vakantie was en pas een week later terugkwam.

Nadien heb ik in Bram nog foto’s genomen en een kaarsje gebrand in de kerk. Ik heb er ook alle postkaartjes gekocht die ik kon vinden. Die heb ik opgestuurd naar iedereen die me dierbaar is. Maar na twee uur had ik het er wel gezien. Ik ben nog nooit zo snel uit een dorp weggereden als dat van mezelf.

Eenmaal terug in Carcassonne stapte ik op de trein naar Nîmes, waar vrienden me met een busje oppikten om een paar dagen naar een klein festivalletje in de buurt te gaan. Bij het weerzien heb ik hen de dikste knuffel ooit gegeven. Ik had echt huidhonger. En ik besefte ook dat het enorm belangrijk is om mensen rond je te hebben die je begrijpen, en die het niet raar vinden dat je zo’n reis onderneemt.

Je hebt 1987 kilometer gereden, precies je geboortejaar. Hoezo?
Toen ik in Bram aankwam, besefte ik dat ik nog maar 30 kilometer moest rijden om aan 1987 te zitten. In eerste instantie wilde ik daar 30 kilometer in de cirkel rond de kerk rijden, maar toen Bram zo suckte, ben ik 20 kilometer terug naar Carcassonne gereden. Ik moest dus nog maar 10 kilometer doen.

Na een paar dagen op dat festivalletje besloot ik om zelf een performance te doen. Ik fietste 10 kilometer in rondjes in een kamer, met het nummer ‘All By Myself’ van Céline Dion in loop. Ik werd duizelig en ben gevallen, net op kilometer 1987. Dat was een supermooie afsluiter. Ik heb de cirkel rond gemaakt. En het is natuurlijk een hele grappige manier om met mijn naam in de pers te komen.

Bij deze.

Krijg elke week onze 10 beste verhalen gemaild: schrijf je nu in voor de gratis VICE-newsletter.

Volg VICE België op Facebook, Twitter en Instagram voor meer originele verhalen over alles wat ertoe doet in de wereld.