Hoe het is om in coronatijden in een Belgische supermarkt te werken

In de reeks 'Een dag in het leven van…' vertellen mensen die voor uiteenlopende redenen niet thuis kunnen blijven tijdens deze pandemie, hoe zij deze tijden beleven.

De supermarkt hebben al heel wat maatregelen genomen om haar personeel en klanten zo goed mogelijk te beschermen. Zo heb je waarschijnlijk al de zogenaamde 'kuchschermen' uit plexiglas aan de kassa gezien, of de ontsmettende handgel bij de winkelkarretjes. Hier vertelt Lise vertelt ons hoe het is om in deze vreemde tijden in een supermarkt te werken.

Om acht uur ‘s ochtends arriveer ik bij de Spar in Kessel. Ik doe meteen mijn mondmasker en handschoenen aan. ‘s Ochtends zorgen we ervoor dat alles er ordelijk bijligt. We moeten zeker zijn dat er ook voor de klanten voldoende handschoenen en ontsmettingsgel voorzien zijn en we desinfecteren de winkelkarren.

Bij openingstijd staan er altijd al wat mensen voor de deur te wachten. Gelukkig is er geen stormloop meer naar de winkel, zoals aan het begin van de coronacrisis. We hebben hele zware dagen achter de rug, het voelde toen alsof Kerstmis en Nieuwjaar op dezelfde dag vielen, en dat dan meerdere dagen op rij. De producten vlogen uit de rekken. Ondertussen is de storm al wat gaan liggen. Iedereen blijft rustig en komt op gespreide uren winkelen.

Ik hou me met allerlei verschillende dingen bezig in de winkel, maar sta vaak achter de kassa. Achter de kassa zorg ik ervoor dat mensen zo snel mogelijk weer buiten zijn zodat we het aantal klanten in de winkel kunnen beperken. Voor de rest hou ik me vooral bezig met het vullen van rekken omdat de rayons tijdens deze periode wel heel snel leeg weer zijn. Ik begin daarbij altijd met de belangrijkste zaken zoals toiletpapier, water of melk.

Elke keer dat we het toiletpapier bijvullen, is het een uur later alweer uitverkocht. Eerst waren we daar niet op voorbereid, maar nu proberen we hamsteraars zoveel mogelijk te voorkomen. We vragen aan elke klant om slechts één pak toiletpapier mee te nemen. We probeerden extra toiletpapier aan te kopen, maar dat kon niet, omdat zelfs de aankoper momenteel niet genoeg voorraad heeft. Andere noodzakelijke producten konden we wel tijdig inkopen.

Onze supermarkt heeft zowat elke maatregel genomen die hij maar kon nemen. We hebben het aantal winkelkarretjes verminderd en winkelmandjes mogen niet meer. Nu staan er nog maar zeventig winkelkarretjes buiten, voordien waren dat er honderd. Er mogen dan ook niet meer dan zeventig mensen binnen momenteel. Ook moet iedereen verplicht een kar nemen, of je nu alleen of voor je hele gezin gaat winkelen. Enkel zo kunnen we garanderen dat mensen voldoende afstand van elkaar houden in de winkel. Er zijn mondmaskers en handschoenen voor alle collega’s en we voorzien ook handschoenen en desinfecterende gels voor de klanten.

Het is de bedoeling dat elke klant niet langer dan een half uur in de winkel blijft rondhangen. Uiteraard gaan we niet met een timer rondlopen en mensen op de vingers tikken, maar we proberen toch zo goed mogelijk in het oog te houden wie er binnenkomt en zorgen ervoor dat ze niet blijven plakken. Als het echt druk is, zijn we soms wel genoodzaakt om mensen naar de kassa te sturen om te gaan betalen.

Jammer genoeg leven niet alle klanten de maatregelen even goed na. En ook al moeten ze verplicht een winkelkar nemen, veel klanten houden toch nog altijd niet genoeg afstand van elkaar. Ook als ze ons moeten passeren, komen ze vaak heel dichtbij.

Gelukkig tonen veel van onze klanten wel appreciatie voor wat we doen. Het lijkt alsof mensen nu vriendelijker zijn dan voordien. Ik denk dat ze beseffen dat wij de mensen zijn die er elke dag mee voor zorgen dat zij eten op tafel hebben… én toiletpapier!

De werkdruk ligt nu veel hoger. We willen zoveel mogelijk mensen helpen en de rekken zo goed mogelijk bijvullen. We draaien lange en zware dagen en dat eist wel echt zijn tol. Er valt ook personeel weg, doordat sommige collega’s zeven dagen preventief moeten thuisblijven van de dokter. Dat legt natuurlijk nog meer druk op onze schouders. We hebben wel als team besloten om er 100% voor te gaan. Gelukkig zit de sfeer bij ons helemaal goed en moedigt iedereen elkaar aan. Een paar dagen geleden tekende een collega een gezichtje op zijn mondmasker. Toen moest iedereen wel lachen. We helpen elkaar echt om hierdoor te komen.

Mijn collega’s en ik beseffen allemaal heel goed dat we tot de risicogroep behoren omdat we iedere dag met heel veel mensen in contact komen. Zelf ben ik niet bang om besmet te raken. Maar ik ben wel bang om onbewust een drager van het virus te zijn, en het dan mogelijks doorgeef aan oudere mensen.

Om 19 uur sluit de winkel. Daarna proberen we alles zo goed mogelijk op te ruimen zodat we dat de volgende dag niet meer moeten te doen. En dan ga ik me omkleden. Het toppunt van mijn dag is het moment dat ik eindelijk die handschoenen en dat mondmasker kan uitdoen.

Krijg elke week een mail met onze 10 beste verhalen en fotoreeksen.

Volg VICE België op Instagram en Facebook voor meer unieke verhalen over alles wat ertoe doet in de wereld.