Hoe Edson Braafheid een nieuw leven opbouwt in Florida

Edson Braafheid bouwt sinds een paar jaar een nieuw leven op in de Verenigde Staten. De voormalig speler van onder meer FC Utrecht, FC Twente en Bayern München vertrok in 2018 van Nederland naar Florida, omdat zijn Amerikaanse vrouw heimwee kreeg. Braafheid vond in de Verenigde Staten een nieuwe club in Austin, in de staat Texas. Op 37-jarige leeftijd voetbalt hij nog altijd voor Austin Bold, op het tweede niveau.

Tijdens zijn wedstrijden wordt Braafheid door zijn tegenstanders nog vaak herinnerd aan het grootste moment in zijn carrière: de WK-finale van 2010. Hoe bevalt zijn nieuwe leven in de Verenigde Staten? Bij wat voor club heeft hij er eigenlijk getekend? En hoe zat het nou met de ruzie tussen hem en Louis van Gaal bij Bayern München? Ik belde hem op en kreeg antwoord op alle vragen.

VICE: Hoi Edson, hoe zien jouw dagen eruit tijdens de pandemie?
Edson Braafheid: Rustig, man. Ik zit veel binnen met mijn vrouw en mijn zoontje van drie. We verblijven momenteel in ons huis in Florida, waar mijn vrouw vandaan komt. We wonen in een gesloten community waar ik gelukkig gewoon een rondje kan hardlopen. Verder gaan we alleen naar buiten voor een ritje naar de supermarkt, maar dan hoeven we de auto niet eens uit. Ze leggen de spullen gewoon in je kofferbak.

Hoe gaan ze bij jouw club Austin Bold om met de coronacrisis?
Het is onduidelijk wanneer we weer kunnen voetballen. Voorlopig zit iedereen in quarantaine. Zodra we weer gaan trainen, vlieg ik meteen terug naar Austin. In de tussentijd trap ik een balletje met mijn zoontje. De eerste stap die hij deed was met een bal aan zijn voet. Hij was toen tien maanden. Ik dacht: ik leg de bal gewoon neer, misschien trapt hij er wel tegenaan. Dat deed hij meteen, dus dat zit goed. Voetbal heeft de afgelopen jaren een belangrijke rol in mijn leven gespeeld, maar in deze situaties staat je familie altijd voorop.

Omdat je vrouw heimwee had, liet je in 2018 je contract bij FC Utrecht ontbinden zodat jullie terug naar Amerika konden verhuizen.
Klopt. We hadden het plan al om hierheen te gaan, maar het kwam in een stroomversnelling doordat mijn vrouw terug wilde. Ik heb haar tijdens mijn laatste jaar bij Hoffenheim leren kennen via gemeenschappelijke vrienden in Florida. Ze kwam over naar Europa en volgde mij naar Rome en Nederland, maar in de laatste jaren was ze het koude weer zat en ze miste haar familie heel erg. Ze is Cubaans-Mexicaans, en familie is in haar cultuur heel belangrijk. In Surinaamse families heb je dat ook wel, maar familiebanden zijn bij latino’s erg sterk. Dat woog zwaar op mijn schouders. Daarom besloot ik FC Utrecht en mijn drie kinderen van mij en mijn ex-vrouw achter te laten in Nederland en mijn vrouw te volgen naar Amerika. Mijn carrière is altijd bepalend geweest en mijn gezin volgde mij daarin. Nu vond ik het tijd om voor mijn vrouw te kiezen.

Je ging voetballen bij een club die nog niet bestond. Austin Bold presenteerde jou tegelijk met hun logo en de eerste shirts. Hoe was dat voor jou?
Het was een nieuwe ervaring. Ik was 34 jaar, maar ik had de wil om te voetballen. Het was alleen lastig om een club in de MLS te vinden, dus ik was blij dat ik hier terecht kon. Het maakte mij niet uit hoeveel ik betaald kreeg of dat ik weer moest verhuizen naar Austin. Ik had nog nooit van die stad gehoord en de club kon me niet eens een stadion laten zien, maar het was een kans om weer te voetballen. Ik ging er zonder verwachtingen in en ervaarde het allemaal van dag tot dag.

Waar kwam je in terecht?
Austin is een geweldige stad. De staat Texas is conservatief, maar Austin is heel progressief en liberaal. Multicultureel, een open sfeer, iedereen wordt geaccepteerd. Het doet me qua gevoel een beetje aan Amsterdam denken. Austin Bold is de eerste professionele voetbalclub van de stad. We spelen op het tweede niveau en hebben de ambitie om naar de MLS te gaan. Het hele plaatje sprak mij aan. Daarbij krijg ik de kans om na het voetballen als trainer aan de slag te gaan. Als ik de ambitie heb, kan ik in een begeleidende rol met de jeugd werken. Zo ging ik in vier maanden tijd van transfervrije voetballer zonder werkvergunning naar een mooi toekomstperspectief.

Hoe gaat het voetballen op 37-jarige leeftijd?
Ik kom nog aardig mee. Tijdens wedstrijden zeggen tegenstanders vaak tegen me: “Klopt het dat jij een WK-finale hebt gespeeld? Dat is te gek man!” Daarna merk ik altijd in de onderlinge duels dat ze iets willen bewijzen. Dat motiveert mij ook weer. Ik ben nog altijd competitief ingesteld. Het enige wat ik moet doen is aan mijn fitheid blijven werken, zodat ik negentig minuten lang de duels aan kan gaan.

Ik zag op jouw Instagram-account dat je, naast het voetbal, ambassadeur bent van een christelijke organisatie die daklozen helpt. Wat doe je voor die mensen?
Er zijn veel daklozen in Austin. Met name veteranen die na hun tijd in het leger in een neerwaartse spiraal van drank en drugs terecht zijn gekomen. Die mensen hebben hulp nodig. Ik heb altijd de drang gehad om anderen te helpen. De laatste jaren heb ik mij weer verdiept in mijn geloof en ik ben in contact gekomen met de organisatie A New Entry. Ik zet mijn tijd en mijn netwerk in om mensen bij elkaar te brengen. Bijvoorbeeld door sponsoren te zoeken of faciliteiten te regelen zoals schoenen, voedsel of een gasfornuis.

Laten we even naar het hoogtepunt van jouw carrière gaan, de WK-finale van 2010. Welke herinneringen roept die wedstrijd bij jou op?
Ik begin steeds meer te beseffen hoe speciaal dat was. We hadden een team met onwijs veel kwaliteit en we hebben een geweldige prestatie geleverd. Aan de andere kant besef ik meteen dat we het net niet gehaald hebben. Tweede worden telt niet. We hadden vier jaar lang de beste van de wereld kunnen zijn. Wat als, wat als…

Jij mocht het laatste kwartier van de verlenging invallen. Met wat voor gevoel stond je klaar aan de zijlijn?
Ik zag Giovanni van Bronckhorst tijdens een sprint tegen Jesús Navas naar zijn hamstring grijpen. Vanaf dat moment voelde ik mijn bloed door mijn lichaam stromen. Ik kreeg het signaal om warm te gaan lopen, maar ik kan me de warming-up niet eens meer herinneren. Voordat ik erin kwam, kreeg ik nog wat aanwijzingen. Toen kwam Gio naar de kant. Hij eruit, ik erin. Tijdens de eerste stappen op het veld besefte ik: wow, de hele wereld kijkt naar deze wedstrijd. Die gedachte staat me nog goed bij. Ik voelde de spanning. Daarna moest ik meteen een sprintduel met Navas aangaan en zat ik in de wedstrijd.

Het waren jouw enige minuten op het toernooi.
22 minuten. Niet meer, niet minder. Die neemt niemand meer van mij af. We waren zo dichtbij en het doet pijn, maar ik kan er met een lach over praten. Wat moet ik anders? Het doet zoveel pijn dat je er maar beter om kan lachen.

Je hebt bij mooie clubs gezeten: Bayern München, Celtic, Lazio Roma. Hoe kijk je terug op je loopbaan?
Ik ben heel trots op mijn carrière, maar het gevoel overheerst dat ik op bepaalde momenten beter had kunnen handelen. Ik ben iemand die veel nadenkt. Ik zoek diep in mijzelf waar het verkeerd is gegaan. Ik heb keuzes gemaakt waarvan ik nu denk: eikel, wie denk je wel niet dat je was? Dat had puur met mijzelf te maken, niet met anderen, coaches of teamgenoten.

Praat je over een specifiek moment? Want er is één situatie naar buiten gekomen waarbij je een opstootje had met Louis van Gaal, een half jaar na het WK. Jullie kregen ruzie bij Bayern München nadat hij je lang liet warmlopen.
Er zijn meerdere momenten in mijn carrière en privéleven, maar dat opstootje met Louis van Gaal hoort daar zeker bij.

Ik las dat je daar niet over wilde praten, maar het was wel een bepalend moment in je carrière. Wat is er gebeurd?
Ik ben nu wel klaar om erover te praten. Het gebeurde tijdens de uitwedstrijd bij Borussia Mönchengladbach. We kwamen na de wedstrijd tegenover elkaar te staan in de kleedkamer. Louis van Gaal kennen we allemaal. Het is een emotionele man, die anders uit de hoek kan komen dan hij het misschien bedoelt. Hij raakte een gevoelige snaar bij me, waardoor ik weer emotioneel op hem reageerde. Dat liep uit op een fysiek opstootje tussen Van Gaal en mij. Op dat moment vond ik dat ik in mijn recht stond door zo te reageren. Ik voelde dat ik zonder respect werd behandeld.

Hoe kijk je er nu op terug?
Als ik er nu op terugkijk, ben ik er absoluut niet trots op. Van een professional mag je verwachten dat hij zijn emoties onder controle heeft. Dat kon ik op dat moment niet en daar heb ik spijt van. Hoe ik toen heb gehandeld, staat niet voor de persoon die ik ben. Het belangrijkste is dat ik ervan geleerd heb. Die ervaring gaat mee in mijn rugzak. Ik heb geleerd om me niet mee te laten slepen door emoties of mijn ego, en afstand te nemen van situaties. Ik ben nu 37. Met Gods wil kan ik nog heel wat jaren leven en mijn ervaringen overbrengen op mijn kinderen. Ik heb alles een plekje gegeven en ik ga weer door. Het leven is een proces dat niet stopt. We zijn altijd onderweg. Behalve nu, in de coronatijd dan. Nu zitten we binnen en denken we na over het leven, haha.

-

Tijdens de coronacrisis bellen we met voormalig spelers uit de Eredivisie, om erachter te komen hoe het nu met ze gaat. Van Shinji Ono in Japan tot Jozy Altidore in Canada. Al deze interviews zijn hier te vinden. Naast onze geschreven verhalen en video's hebben we nu ook een podcast: De Wereld van VICE Sports. De afleveringen zijn hier te luisteren bij Apple of hier op Spotify: