Hoog tijd om in actie te komen. Op 25 september publiceert VICE Media Group enkel content over de klimaatcrisis. Klik hier voor meer inhoud.Alice Pallot (25) komt oorspronkelijk uit Frankrijk, en woont sinds haar fotografie-opleiding aan kunstacademie La Cambre in Brussel. In haar werk laat ze de relatie tussen mens en natuur zien, en dat geldt zeker ook voor haar nieuwste project Himero Island. Deze serie komt voort uit haar ervaringen op de Eolische eilanden, en heeft daardoor ook vulkaanuitbarstingen als thema. Deze beelden, die ze zelf als “poëtische documentaires” omschrijft, spelen in op het contrast tussen realiteit en het denkbeeldige, en trekken de positie van de mens binnen de kracht van zijn omgeving in twijfel. En ze laat het aan de toeschouwer om daar conclusies uit te trekken.
Advertentie
VICE sprak met Alice over het proces achter dit project, en de belangrijke rol die fotografie kan spelen in de strijd voor het klimaat.
VICE: Hey Alice, waarom besloot je je te richten op vulkaanuitbarstingen?
Alice: Dat idee ontstond toen ik in juli 2017 de enige continu actieve vulkaan van Europa wilde beklimmen, op Stromboli. Om de tien minuten gebeurt daar wel iets. Ik was gefascineerd door de bijna bovennatuurlijke energie die uit de vulkaan kwam, en door het leven op dit eiland. Het verbaasde me dat mensen zo bereid waren om aan de voet van een actieve vulkaan te wonen.Door die energie kreeg ik zin om te creëren. Ik wilde de link tussen mens en natuur begrijpen. Eenmaal terug in Brussel realiseerde ik me dat vulkanen vaak het beeld van vernietiging of ziekte moeten overbrengen. De documentaire Op het ritme van de aarde gaat tegen dit negatieve beeld in, en dat heeft mij enorm geïnspireerd. Ik wilde het onderwerp vulkaanuitbarstingen op een positieve manier benaderen. Ik ontmoette ook een Belgische vulkanoloog, met wie ik enkele maanden in Brussel werkte. Die ontmoeting was doorslaggevend bij de start van het project.
In april 2018 keerde ik terug naar Stromboli en vervolgens ging ik naar Vulcano, waar ik de serie Himero Island maakte. Ik beklom Stromboli opnieuw met een lokale vulkanoloog, die vol liefde over de vulkaan sprak, alsof hij het over een dierbare had. Dat motiveerde me enorm om dit project te doen. Toen ik deze vulkaan en die op Vulcano beklom, kreeg ik een vergelijkbaar gevoel.
Alice: Dat idee ontstond toen ik in juli 2017 de enige continu actieve vulkaan van Europa wilde beklimmen, op Stromboli. Om de tien minuten gebeurt daar wel iets. Ik was gefascineerd door de bijna bovennatuurlijke energie die uit de vulkaan kwam, en door het leven op dit eiland. Het verbaasde me dat mensen zo bereid waren om aan de voet van een actieve vulkaan te wonen.Door die energie kreeg ik zin om te creëren. Ik wilde de link tussen mens en natuur begrijpen. Eenmaal terug in Brussel realiseerde ik me dat vulkanen vaak het beeld van vernietiging of ziekte moeten overbrengen. De documentaire Op het ritme van de aarde gaat tegen dit negatieve beeld in, en dat heeft mij enorm geïnspireerd. Ik wilde het onderwerp vulkaanuitbarstingen op een positieve manier benaderen. Ik ontmoette ook een Belgische vulkanoloog, met wie ik enkele maanden in Brussel werkte. Die ontmoeting was doorslaggevend bij de start van het project.
Hoe heb je samengewerkt met de vulkanologen en de inwoners van Stromboli en Vulcano, een ander eiland?“Ik beklom Stromboli met een lokale vulkanoloog, die vol liefde over de vulkaan sprak, alsof hij het over een dierbare had. Dat motiveerde me enorm om dit project te doen.”
In april 2018 keerde ik terug naar Stromboli en vervolgens ging ik naar Vulcano, waar ik de serie Himero Island maakte. Ik beklom Stromboli opnieuw met een lokale vulkanoloog, die vol liefde over de vulkaan sprak, alsof hij het over een dierbare had. Dat motiveerde me enorm om dit project te doen. Toen ik deze vulkaan en die op Vulcano beklom, kreeg ik een vergelijkbaar gevoel.
Advertentie
De vulkanoloog liet me ook kennismaken met de bewoners van het eiland. Ze waren behoorlijk nieuwsgierig, vooral omdat er momenteel weinig toeristen komen. Ik luisterde naar hun verhalen en sprak ze over hun dagelijks leven en het beklimmen van de top. Tot aan de krater was het een bovennatuurlijke ervaring. ‘Himero-eiland’ betekent ‘Chimera-eiland’ in het Esperanto. Ik koos voor deze titel omdat ik het associeer met mijn ervaringen in Stromboli en Vulcano.
Sommige foto’s hebben inderdaad iets surreëels.. Hoe ging je te werk?
Ik maak mijn foto’s heel intuïtief, zonder van tevoren te weten wat ik ga doen, en ik bewerk ze daarna nauwelijks. Ik hou van fotografie van het moment: het geeft ruimte voor risico’s, ontdekking en verrassingen.Toen ik op de Vulcano bij de rand van de krater kwam, vormde zich een dikke mist en gingen alle toeristen weer naar beneden. Het leek net een soort rook, die zich vermengde met de gassen uit de vulkaan. De wind was zo sterk dat we amper vooruit konden, maar precies op dat moment kwam ik aan op de top van de krater en nam ik een foto van deze gapende mond. Het voelde alsof ik in het midden van de aarde werd ondergedompeld. Vanwege de verhalen die ik er van tevoren van had gehoord, werd het moment des te intenser. De grens tussen fictie en realiteit werd erg dun, het was alsof mijn geest zich overgaf aan de kracht van de natuur.Het project illustreert de dubbelzinnigheid die tussen de realiteit van de beklimming en bepaalde ideeën die we over vulkanen hebben. De bovennatuurlijke visioenen die deze overtuigingen oproepen, en het idee van een vruchtbaar land, van een ongerepte natuur waar de mens geen controle over heeft – een natuur buiten onze verbeelding.
Ik maak mijn foto’s heel intuïtief, zonder van tevoren te weten wat ik ga doen, en ik bewerk ze daarna nauwelijks. Ik hou van fotografie van het moment: het geeft ruimte voor risico’s, ontdekking en verrassingen.Toen ik op de Vulcano bij de rand van de krater kwam, vormde zich een dikke mist en gingen alle toeristen weer naar beneden. Het leek net een soort rook, die zich vermengde met de gassen uit de vulkaan. De wind was zo sterk dat we amper vooruit konden, maar precies op dat moment kwam ik aan op de top van de krater en nam ik een foto van deze gapende mond. Het voelde alsof ik in het midden van de aarde werd ondergedompeld. Vanwege de verhalen die ik er van tevoren van had gehoord, werd het moment des te intenser. De grens tussen fictie en realiteit werd erg dun, het was alsof mijn geest zich overgaf aan de kracht van de natuur.Het project illustreert de dubbelzinnigheid die tussen de realiteit van de beklimming en bepaalde ideeën die we over vulkanen hebben. De bovennatuurlijke visioenen die deze overtuigingen oproepen, en het idee van een vruchtbaar land, van een ongerepte natuur waar de mens geen controle over heeft – een natuur buiten onze verbeelding.
Advertentie
De vulkanoloog laat ik terugkomen in de vorm van een hand met een handschoen die de vulkaan onderzoekt. Aan het eind van de serie is deze hand bijna dierlijk. De zwarte handschoen staat symbool voor het controleverlies van de mens, zodra hij bij de krater aankomt.
Ik las dat je de vulkaan ook personifieerde, in de persoon van de Madonna van Stromboli. Waarom?
Sommige bewoners van het eiland noemen de vulkaan ‘Iddu’, wat ‘hem’ betekent, maar de vulkanoloog die ik sprak beschouwt de Stromboli als een vrouw: een moeder van wie de uitbarstingen uitingen zijn van haar goddelijkheid. De Madonna is een van de belangrijkste figuren van de kerk van Stromboli, en een beeld dat ik erg imposant vond. Er was een duidelijk verband voor mij tussen deze religieuze figuur en het idee van een uitbarstende vulkaan. Dus vandaar.
Mijn werk gaat inderdaad vaak over de relatie tussen mens en natuur. In De riffen weven webben (‘Les récifs tissent des toiles’) laat ik een toverachtige stilte zien – ik wilde een uitgestorven landschap nieuw leven inblazen door te experimenteren met het afval dat in een reservaat werd gevonden. Met de serie Oasis wilde ik, samen met Elena Seegers en Simon de Dreuille van Botanical Agency, de ambivalentie van de bloemenindustrie ter sprake stellen, en de verwoesting die deze handel kan veroorzaken. ‘Oasis’ is de naam van het belangrijkste product van Smithers-Oasis, een Amerikaanse bedrijf dat gespecialiseerd is in steekschuim – dat spul waar vaak bloemstukken en kerststukjes worden ingestoken. Dat schuim is echter heel giftig en niet biologisch afbreekbaar.
Sommige bewoners van het eiland noemen de vulkaan ‘Iddu’, wat ‘hem’ betekent, maar de vulkanoloog die ik sprak beschouwt de Stromboli als een vrouw: een moeder van wie de uitbarstingen uitingen zijn van haar goddelijkheid. De Madonna is een van de belangrijkste figuren van de kerk van Stromboli, en een beeld dat ik erg imposant vond. Er was een duidelijk verband voor mij tussen deze religieuze figuur en het idee van een uitbarstende vulkaan. Dus vandaar.
Het is niet je eerste project waarbij de natuur centraal staat. Wat betekent dat thema voor jou?“Sommige bewoners van het eiland noemen de vulkaan ‘Iddu’, wat ‘hem’ betekent, maar de vulkanoloog die ik sprak beschouwt de Stromboli als een vrouw: een moeder van wie de uitbarstingen uitingen zijn van haar goddelijkheid.”
Mijn werk gaat inderdaad vaak over de relatie tussen mens en natuur. In De riffen weven webben (‘Les récifs tissent des toiles’) laat ik een toverachtige stilte zien – ik wilde een uitgestorven landschap nieuw leven inblazen door te experimenteren met het afval dat in een reservaat werd gevonden. Met de serie Oasis wilde ik, samen met Elena Seegers en Simon de Dreuille van Botanical Agency, de ambivalentie van de bloemenindustrie ter sprake stellen, en de verwoesting die deze handel kan veroorzaken. ‘Oasis’ is de naam van het belangrijkste product van Smithers-Oasis, een Amerikaanse bedrijf dat gespecialiseerd is in steekschuim – dat spul waar vaak bloemstukken en kerststukjes worden ingestoken. Dat schuim is echter heel giftig en niet biologisch afbreekbaar.
Advertentie
Welke boodschap wil je overbrengen?
Ik vind het belangrijk om meeslepende beelden te laten zien, die ons uitnodigen om na te denken over het klimaat en onze acties te heroverwegen.
Ik wil met mijn fotografie mooie, maar ook verhalende beelden laten zien, die mensen aan het denken zetten. Fotografie kan een grote rol spelen omdat het bewustwording kan creëren, door te laten zien wat er gebeurt op plekken aan de andere kant van de wereld – plekken die wij niet kennen. Het informeert mensen op een visuele, en dus heel directe manier.Aan de hand van deze beelden, die een surreële esthetiek, maar ook een chaotische werkelijkheid laten zien, kunnen we nadenken over de invulling van ons leven. Het klimaatprobleem hangt samen met de keuzes die we maken, en met fotografie kun je die keuzes in kaart brengen.De jonge fotograaf Alice Pallot exposeert het project ‘Himero Island’ tot 15 november in Luik op de Biennale de L’image Possible de Liege 2020.De kunstenaar is zelf aanwezig op 24 september, 10 en 25 oktober.
Ik vind het belangrijk om meeslepende beelden te laten zien, die ons uitnodigen om na te denken over het klimaat en onze acties te heroverwegen.
Dus fotografie inzetten voor het klimaat?“Fotografie kan een grote rol spelen omdat het bewustwording kan creëren, door te laten zien wat er gebeurt op plekken aan de andere kant van de wereld – plekken die wij niet kennen.”
Ik wil met mijn fotografie mooie, maar ook verhalende beelden laten zien, die mensen aan het denken zetten. Fotografie kan een grote rol spelen omdat het bewustwording kan creëren, door te laten zien wat er gebeurt op plekken aan de andere kant van de wereld – plekken die wij niet kennen. Het informeert mensen op een visuele, en dus heel directe manier.Aan de hand van deze beelden, die een surreële esthetiek, maar ook een chaotische werkelijkheid laten zien, kunnen we nadenken over de invulling van ons leven. Het klimaatprobleem hangt samen met de keuzes die we maken, en met fotografie kun je die keuzes in kaart brengen.De jonge fotograaf Alice Pallot exposeert het project ‘Himero Island’ tot 15 november in Luik op de Biennale de L’image Possible de Liege 2020.De kunstenaar is zelf aanwezig op 24 september, 10 en 25 oktober.
Volg VICE België ook op Instagram.