Welkom bij ‘LAST CALL', een rubriek waarin we bij doorgewinterde barmannen en -vrouwen aan de toog hangen om wat van hun levenswijsheid op te doen. Van hoe je over een gebroken hart heen komt tot welke drankjes je niet moet bestellen als je niet uitgelachen wil worden.Oostende, de Koningin der Badsteden. Er valt veel te zeggen over deze ruige kuststad met haar peperdure appartementen aan zee en een trieste gentrificatie die ten koste gaat van de visserijgeschiedenis aan de oosteroever van de stad, maar ik hou het liever positief voor de verandering. Er zijn veel plekjes in de stad die zowel bekend zijn bij toeristen, liefhebbers van de stad en haar eigen inwoners. Een zo’n plekje is een oud visserscafé, ver genoeg weg van het bruisende nachtleven in de Langestraat om niet te veel last te hebben van kotsende tieners, maar dichtbij genoeg dat, als je na je vijfde glas Zeegeuze ineens trek krijgt in een dansje, je niet ver waggelen moet. Ik heb het over café De Zeegeuzen.
Advertentie
Te vinden tussen de zeedijk en het stadscentrum, niet zo ver weg van die lelijke rode blokken waarvan we nog altijd niet zeker zijn of het nu werkelijk kunst of een peperdure grap was, vind je De Zeegeuzen, een café zoals geen ander. Als tiener - op legale drinkleeftijd, geen zorgen - durfde ik wel al vaker een stapje binnen te zetten in dit ruige etablissement. Mijn vrienden en ik sluipten dan altijd naar achteren om een pintje te drinken en stiekem een sigaretje te roken. Ik vierde er mijn eerste oudejaarsavond weg van thuis, waar ik naar huis ging met een semi-gebroken hart en een van mijn vrienden zo zat was dat hij zijn adres niet meer kon vertellen aan de taxichauffeur, maar dat zijn verhalen voor een andere keer. Het oude bruine visserscafé werd een paar jaar geleden overgenomen en nieuw leven ingeblazen door een jonge Oostendenaar Thibault Marchand. Ik dronk met hem een Zeegeuze en ging oude herinneringen aan dit legendarische café waar mariniers en vissers vroeger wel eens durfden binnen te stekken voor een pint en een “korte nachtrust”, gaan oprakelen. VICE: Hey Thibault, hoe ben jij eigenlijk in De Zeegeuzen beland?
Thibault: Tijdens de pandemie was ik nog maar net afgestudeerd aan Artvelde in Gent en was ik eigenlijk van plan om handelswetenschappen verder te studeren. Maar door de online lessen zag ik dat niet echt zitten. Ik passeerde op een dag, niet lang daarna, langs het café en Nicole (de vorige uitbater) was aan het werk en zo zijn we aan het praten geslagen. Ik werkte hier ook al toen ik 16 was, als jobstudent, dus ik kende haar wel goed. Ze vertelde me dat ze het café wou overlaten, maar dat ze graag had dat het in dezelfde staat zou blijven. Van het ene kwam het andere en dan heb ik het café overgenomen. Ik dacht ik ben jong, waarom niet? Ik was 24 toen ik het contract tekende. Ondertussen ben ik er al 28, maar door corona en een paar renovatiewerken heb ik het café nog helemaal niet zo lang kunnen openhouden. Nu lijkt het wel te herleven.
Thibault: Tijdens de pandemie was ik nog maar net afgestudeerd aan Artvelde in Gent en was ik eigenlijk van plan om handelswetenschappen verder te studeren. Maar door de online lessen zag ik dat niet echt zitten. Ik passeerde op een dag, niet lang daarna, langs het café en Nicole (de vorige uitbater) was aan het werk en zo zijn we aan het praten geslagen. Ik werkte hier ook al toen ik 16 was, als jobstudent, dus ik kende haar wel goed. Ze vertelde me dat ze het café wou overlaten, maar dat ze graag had dat het in dezelfde staat zou blijven. Van het ene kwam het andere en dan heb ik het café overgenomen. Ik dacht ik ben jong, waarom niet? Ik was 24 toen ik het contract tekende. Ondertussen ben ik er al 28, maar door corona en een paar renovatiewerken heb ik het café nog helemaal niet zo lang kunnen openhouden. Nu lijkt het wel te herleven.
Advertentie
Een café overnemen op je 24ste, dat is niet voor iedereen weggelegd toch…
Nee, maar ik werkte hier al, en ik heb ook eventjes in de Lafayette gewerkt (een andere bekende bar in Oostende, nvdr.) waar ik veel ervaring heb opgedaan, en ik heb ook altijd veel gespaard. Ik had dus wel een goed begin. Ik heb dan vorige winter een standje gehad op de kerstmarkt met de bar en dat was heel mooi want dat heeft me wel een extra motivatie gegeven om het café open te houden. Na drie jaar corona sta ik er toch nog steeds, dus ik denk dat het wel goed gaat nu. Heb je dan je eigen draai aan het café gegeven?
Ja, dat wel een beetje. Ik organiseer avonden met jamsessies, comedie of een quiz en dat brengt ook een leuke sfeer met zich mee. Je hebt nu soms ook een iets jonger volk en soms wat alternatiever. Maar ja, vroeger kwam je hier binnen en zaten hier veel dezelfde mensen aan de toog pinten te drinken, elke dag hetzelfde. De Zeegeuzen bestaat eigenlijk best al lang, ken je er de geschiedenis een beetje van?
Ja, wel, onlangs passeerde er hier een koppel uit een godvergeten boerengat in Engeland. Die waren op bezoek in Oostende omdat de kerel vroeger bij de marine zat en op zoek was naar alle plekjes die hij bezocht destijds. Hij vond bijna geen enkel café meer terug die er toen stond behalve De Zeegeuzen. Het gebouw werd hier gezet in 1912 en het café bestaat al zo’n 50 jaar. Daarvoor was het een restaurant, een winkeltje, en je kon hier vroeger ook slapen dus was het ook een soort herberg waar mensen waarschijnlijk zo’n halfuurtje gingen “slapen”. Er hangt een bordje binnen dat van die tijd is met daarop Street girls bringing in sailors must pay a room in advance.
Nee, maar ik werkte hier al, en ik heb ook eventjes in de Lafayette gewerkt (een andere bekende bar in Oostende, nvdr.) waar ik veel ervaring heb opgedaan, en ik heb ook altijd veel gespaard. Ik had dus wel een goed begin. Ik heb dan vorige winter een standje gehad op de kerstmarkt met de bar en dat was heel mooi want dat heeft me wel een extra motivatie gegeven om het café open te houden. Na drie jaar corona sta ik er toch nog steeds, dus ik denk dat het wel goed gaat nu. Heb je dan je eigen draai aan het café gegeven?
Ja, dat wel een beetje. Ik organiseer avonden met jamsessies, comedie of een quiz en dat brengt ook een leuke sfeer met zich mee. Je hebt nu soms ook een iets jonger volk en soms wat alternatiever. Maar ja, vroeger kwam je hier binnen en zaten hier veel dezelfde mensen aan de toog pinten te drinken, elke dag hetzelfde. De Zeegeuzen bestaat eigenlijk best al lang, ken je er de geschiedenis een beetje van?
Ja, wel, onlangs passeerde er hier een koppel uit een godvergeten boerengat in Engeland. Die waren op bezoek in Oostende omdat de kerel vroeger bij de marine zat en op zoek was naar alle plekjes die hij bezocht destijds. Hij vond bijna geen enkel café meer terug die er toen stond behalve De Zeegeuzen. Het gebouw werd hier gezet in 1912 en het café bestaat al zo’n 50 jaar. Daarvoor was het een restaurant, een winkeltje, en je kon hier vroeger ook slapen dus was het ook een soort herberg waar mensen waarschijnlijk zo’n halfuurtje gingen “slapen”. Er hangt een bordje binnen dat van die tijd is met daarop Street girls bringing in sailors must pay a room in advance.
Advertentie
En dat is van toen?
Ja, dus je kon dan ook naar boven. De kerel die het café is gestart, was een marinier. Hij heeft samen met zijn vrienden het hele café ingericht. De toog komt bijvoorbeeld uit Frankrijk. Uiteindelijk was het de bedoeling dat zijn vrouw in het café zou staan. Dat heeft ze niet lang volgehouden, na een vijftal jaar kreeg ze kanker en heeft Nicole het café overgenomen. Ik denk dat ze toen ongeveer even oud was als ik was toen ik het café overnam.
Ja, dus je kon dan ook naar boven. De kerel die het café is gestart, was een marinier. Hij heeft samen met zijn vrienden het hele café ingericht. De toog komt bijvoorbeeld uit Frankrijk. Uiteindelijk was het de bedoeling dat zijn vrouw in het café zou staan. Dat heeft ze niet lang volgehouden, na een vijftal jaar kreeg ze kanker en heeft Nicole het café overgenomen. Ik denk dat ze toen ongeveer even oud was als ik was toen ik het café overnam.
Stond ze hier dan alleen?
Vroeger had ze wel een man, maar eigenlijk was ze meestal alleen. Haar dochters zijn ook praktisch bijna opgegroeid in het café. Toen Nicole hoogzwanger was stond ze hier nog steeds tot haar water was gebroken. Na haar bevalling keerde ze snel terug. Was de eerste keer dat je het café binnenkwam ook direct je eerste werkdag?
Nee, eigenlijk was de eerste keer dat ik een pint op café heb gedronken, hier. Ik was toen 16. Ik had wel al pintjes van de nachtwinkel gedronken, maar mijn eerste keer op café was in De Zeegeuzen. Ik weet nog dat ik bier eigenlijk niet zo lekker vond smaken, maar een Zeegeuze wel, want dat is zoet. Ondertussen vind ik pinten super lekker, ik zou niet meer zonder kunnen, vooral voor de smaak wel. De Zeegeuze (het bier) is redelijk bekend onder Oostendenaren, heb je snel het geheime ingredient ontdekt?
Ja de eerste dag dat ik hier kwam werken. Er deed ook vroeger het verhaal de ronde dat er op een avond een marinier, een echte stoere vrouw, binnenkwam en 24 Zeegeuzen zou hebben gedronken. Dus ik dacht, we zullen dat een keer uittesten, daad bij woord voeren en een recordwedstrijd organiseren. De eerste persoon heeft er 6 kunnen drinken, de volgende veertien. En uiteindelijk is er dan een maat van mij gekomen en die heeft er 17 gedronken. Hij heeft wel heel de wc ondergekotst. Toen dacht ik dat ik het wel had gezien en wist ik niet of ik het verhaal nog geloofde.
Vroeger had ze wel een man, maar eigenlijk was ze meestal alleen. Haar dochters zijn ook praktisch bijna opgegroeid in het café. Toen Nicole hoogzwanger was stond ze hier nog steeds tot haar water was gebroken. Na haar bevalling keerde ze snel terug. Was de eerste keer dat je het café binnenkwam ook direct je eerste werkdag?
Nee, eigenlijk was de eerste keer dat ik een pint op café heb gedronken, hier. Ik was toen 16. Ik had wel al pintjes van de nachtwinkel gedronken, maar mijn eerste keer op café was in De Zeegeuzen. Ik weet nog dat ik bier eigenlijk niet zo lekker vond smaken, maar een Zeegeuze wel, want dat is zoet. Ondertussen vind ik pinten super lekker, ik zou niet meer zonder kunnen, vooral voor de smaak wel. De Zeegeuze (het bier) is redelijk bekend onder Oostendenaren, heb je snel het geheime ingredient ontdekt?
Ja de eerste dag dat ik hier kwam werken. Er deed ook vroeger het verhaal de ronde dat er op een avond een marinier, een echte stoere vrouw, binnenkwam en 24 Zeegeuzen zou hebben gedronken. Dus ik dacht, we zullen dat een keer uittesten, daad bij woord voeren en een recordwedstrijd organiseren. De eerste persoon heeft er 6 kunnen drinken, de volgende veertien. En uiteindelijk is er dan een maat van mij gekomen en die heeft er 17 gedronken. Hij heeft wel heel de wc ondergekotst. Toen dacht ik dat ik het wel had gezien en wist ik niet of ik het verhaal nog geloofde.
Advertentie
Maar opeens was er een kerel uit Snellegem, ik heb zijn foto zelfs ingekaderd, en die er 21 heeft gedronken en daarmee het record gebroken. Maar dat was echt een beer van een kerel. Ik kwam eigenlijk net terug van de kerstmarkt en ik wou het café afsluiten toen die kerel aan zijn 20ste glas zat (elk glas is net iets meer dan 37,5cl bier, nvdr.). Ik zei dat hij nog eentje mocht drinken en dat ik dan zou sluiten. Ik ben er zeker van dat hij verder had gedronken als we waren opengebleven. Het is ook wel al gebeurd dat ik een hele jonge kerel heb gehad die het record probeerde te verbreken en toen hij aan zijn tiende glas zat, naar de wc vluchtte. Zijn mama belde me om te vragen of hij daar zat, waarop ik zei “ja, kom hem maar halen. Ik denk dat hij wel klaar is”. Is er iets veranderd aan De Zeegeuze (het bier) sinds jij overnam?
Ja en neen. Het geuzebier dat we gebruiken is een St. Louisgeuze en daar doen we het geheime ingrediënt bij. Maar een paar jaar voor ze stopte is Nicole overgestapt op een andere geuze omdat ze het vaste bier niet meer maakten in flesjes van 37,5cl. Toen ik overnam heb ik ervoor gekozen dat bier op de tap te bestellen. Zo heb ik toch de originele geuze, maar dan met minder werk. Als er hier grote groepen binnenkomen, zou ik anders iedere keer 12 flesjes - met kurk - moeten opendoen. Ik weet nog toen ik hier voor het eerst werkte op mijn 16de, dat mijn vingers rauw waren de eerste week, van al die flesjes open te doen. Nu is dat gewoon vat open en schenken.
Ja en neen. Het geuzebier dat we gebruiken is een St. Louisgeuze en daar doen we het geheime ingrediënt bij. Maar een paar jaar voor ze stopte is Nicole overgestapt op een andere geuze omdat ze het vaste bier niet meer maakten in flesjes van 37,5cl. Toen ik overnam heb ik ervoor gekozen dat bier op de tap te bestellen. Zo heb ik toch de originele geuze, maar dan met minder werk. Als er hier grote groepen binnenkomen, zou ik anders iedere keer 12 flesjes - met kurk - moeten opendoen. Ik weet nog toen ik hier voor het eerst werkte op mijn 16de, dat mijn vingers rauw waren de eerste week, van al die flesjes open te doen. Nu is dat gewoon vat open en schenken.
Advertentie
Krijg je nog vaak oude bekenden over de vloer?
Ja, en zeker mensen die dan binnenkomen en vragen achter Nicole. Ze heeft dit café 35 jaar opengehouden, dus dat is wel normaal. Ik weet vaak niet wat ik daarop moet antwoorden. Je had hier best wel wat figuren van vroeger die hier af en toe nog passeren, zoals een postbode die best veel woog en bijna niet meer op zijn stoel rechtop kon zitten. Hij zat bijna altijd in Het Botteltje (een café in de buurt met een heel grote bierkaart, nvdr.) en had de bierkaart zeker al vier keer volledig geprobeerd. Dan was er Krulle, die had maar een long. Hij woonde hier in de straat, maar moest onderweg in de helft altijd een kwartier pauze pakken omdat hij niet verder meer kon wandelen. Er was ook Ricksje de Hollander, iemand die werkte voor de ontmijningsdienst en altijd voor iedereen zorgde. Rick kocht eens een ipad voor Krulle, die dan altijd daarop zat te spelen in het café. Die mannen zaten hier toen ik 16 was. Ik denk dat Krulle het niet lang meer heeft uitgehouden; hij was er nog geen 60 maar zag er wel 300 jaar oud uit. Inderdaad echt figuren.
Ja, dat waren allemaal vaste klanten. Zo heb je ook Knarf, een van de schrijvers van Thuis en F.C. De Kampioenen. Hij komt hier nog altijd en we zijn ook wel vrienden. Ik zei altijd dat hij op een dag zou moeten toegeven dat zijn echte naam Frank was en dat Knarf gewoon een anagram was. Maar toen hij uiteindelijk zijn identiteitskaart toonde, stond daar effectief Knarf op. Ik denk nog altijd dat hij het veranderd heeft omdat iedereen hem zo noemt. Andere bekende mensen die hier soms wel eens passeerden zijn Martin Heylen en Sam Louwyck.
Ja, en zeker mensen die dan binnenkomen en vragen achter Nicole. Ze heeft dit café 35 jaar opengehouden, dus dat is wel normaal. Ik weet vaak niet wat ik daarop moet antwoorden. Je had hier best wel wat figuren van vroeger die hier af en toe nog passeren, zoals een postbode die best veel woog en bijna niet meer op zijn stoel rechtop kon zitten. Hij zat bijna altijd in Het Botteltje (een café in de buurt met een heel grote bierkaart, nvdr.) en had de bierkaart zeker al vier keer volledig geprobeerd. Dan was er Krulle, die had maar een long. Hij woonde hier in de straat, maar moest onderweg in de helft altijd een kwartier pauze pakken omdat hij niet verder meer kon wandelen. Er was ook Ricksje de Hollander, iemand die werkte voor de ontmijningsdienst en altijd voor iedereen zorgde. Rick kocht eens een ipad voor Krulle, die dan altijd daarop zat te spelen in het café. Die mannen zaten hier toen ik 16 was. Ik denk dat Krulle het niet lang meer heeft uitgehouden; hij was er nog geen 60 maar zag er wel 300 jaar oud uit. Inderdaad echt figuren.
Ja, dat waren allemaal vaste klanten. Zo heb je ook Knarf, een van de schrijvers van Thuis en F.C. De Kampioenen. Hij komt hier nog altijd en we zijn ook wel vrienden. Ik zei altijd dat hij op een dag zou moeten toegeven dat zijn echte naam Frank was en dat Knarf gewoon een anagram was. Maar toen hij uiteindelijk zijn identiteitskaart toonde, stond daar effectief Knarf op. Ik denk nog altijd dat hij het veranderd heeft omdat iedereen hem zo noemt. Andere bekende mensen die hier soms wel eens passeerden zijn Martin Heylen en Sam Louwyck.
Advertentie
Voel je je na een aantal jaar al als de echte patron van het café?
Pff, niet echt. Ik zie mezelf niet als patron. Mensen zeggen wel eens “ah patron” als ze binnen wandelen, maar ik vind dat een beetje raar. Dat woord voelt niet zo goed aan. Ik wil gewoon bijdragen aan de Oostendse cultuur, dat is ook de reden waarom ik het café heb overgenomen. Ik sta hier niet om baas te spelen, maar om de mensen de ervaring te geven dat De Zeegeuzen nog bestaat. Het voelt soms meer als een jeugdhuis, waar je voor de mensen zorgt. In corona heb ik ook echt geprobeerd artiesten bijvoorbeeld een platform te geven door het café open te houden voor concerten.
Pff, niet echt. Ik zie mezelf niet als patron. Mensen zeggen wel eens “ah patron” als ze binnen wandelen, maar ik vind dat een beetje raar. Dat woord voelt niet zo goed aan. Ik wil gewoon bijdragen aan de Oostendse cultuur, dat is ook de reden waarom ik het café heb overgenomen. Ik sta hier niet om baas te spelen, maar om de mensen de ervaring te geven dat De Zeegeuzen nog bestaat. Het voelt soms meer als een jeugdhuis, waar je voor de mensen zorgt. In corona heb ik ook echt geprobeerd artiesten bijvoorbeeld een platform te geven door het café open te houden voor concerten.
Draait je leven ook echt rond het café openhouden?
Eigenlijk wel ja, ik kan niet meer op straat wandelen zonder dat mensen mij vragen hoe het gaat met het café of “ben je vandaag niet open?”. Uiteindelijk ben ik niet meer Thibault Marchand maar Thibault van de Zeegeuzen, zie je? Het café is mijn identiteit, niet dat ik het erg vind. Mensen vragen soms of ik het wel kan balanceren met mijn privéleven en familie, maar ik denk niet dat ik dit ga doen tot mijn 40ste. Ik vond het leuk dit te doen in mijn twintigers en ondertussen ben ik hier en daar al een keer verder aan het kijken, maar ik amuseer me wel elke dag. Ik heb zo van die periodes waarop ik denk “goh ja, zou ik niet beter zoals iedereen een 9 to 5 doen?”, maar anderzijds sta ik op wanneer ik wil, doe ik 's avonds open en er is niemand die me zegt wat ik moet doen en hoe ik het moet doen. Alles wat ik hier doe is voor mezelf en dat heb je anders niet.
Eigenlijk wel ja, ik kan niet meer op straat wandelen zonder dat mensen mij vragen hoe het gaat met het café of “ben je vandaag niet open?”. Uiteindelijk ben ik niet meer Thibault Marchand maar Thibault van de Zeegeuzen, zie je? Het café is mijn identiteit, niet dat ik het erg vind. Mensen vragen soms of ik het wel kan balanceren met mijn privéleven en familie, maar ik denk niet dat ik dit ga doen tot mijn 40ste. Ik vond het leuk dit te doen in mijn twintigers en ondertussen ben ik hier en daar al een keer verder aan het kijken, maar ik amuseer me wel elke dag. Ik heb zo van die periodes waarop ik denk “goh ja, zou ik niet beter zoals iedereen een 9 to 5 doen?”, maar anderzijds sta ik op wanneer ik wil, doe ik 's avonds open en er is niemand die me zegt wat ik moet doen en hoe ik het moet doen. Alles wat ik hier doe is voor mezelf en dat heb je anders niet.
Advertentie
Maar je bent hier nog niet meteen weg?
Ik denk dat ik het café wel nog een paar jaar open hou, want soms besef je niet hoe goed je het hebt. Het is hier ook geen zo’n plek waar mensen komen om lastig te doen; hier worden gesprekken gevoerd. Dat is wel leuk zo’n praatcafé, het volk dat hier komt heeft wel altijd iets te vertellen. Ik heb al altijd zoiets gewild, een cultpub. Er gebeurt hier zoveel, mensen schrijven gedichten, maken muziek. Ik kreeg onlangs een gedichtenboekje van een Nederlander die hier in de stad woont, hij werkt bij De Bezige Bij, met gedichten in over de zee. Hier heeft ook al onlangs een kunstwerk gehangen van een lokale artiest. Er gebeurt wel veel, als ik zo terugkijk dan merk ik dat er veel dingen zijn gebeurd. Het is hier echt wel geestig en je durft dat wel al snel te vergeten.
Ik denk dat ik het café wel nog een paar jaar open hou, want soms besef je niet hoe goed je het hebt. Het is hier ook geen zo’n plek waar mensen komen om lastig te doen; hier worden gesprekken gevoerd. Dat is wel leuk zo’n praatcafé, het volk dat hier komt heeft wel altijd iets te vertellen. Ik heb al altijd zoiets gewild, een cultpub. Er gebeurt hier zoveel, mensen schrijven gedichten, maken muziek. Ik kreeg onlangs een gedichtenboekje van een Nederlander die hier in de stad woont, hij werkt bij De Bezige Bij, met gedichten in over de zee. Hier heeft ook al onlangs een kunstwerk gehangen van een lokale artiest. Er gebeurt wel veel, als ik zo terugkijk dan merk ik dat er veel dingen zijn gebeurd. Het is hier echt wel geestig en je durft dat wel al snel te vergeten.
Volg VICE België en VICE Nederland ook op Instagram.