Haar gezicht wordt bedekt door een hoofddoek met kalligrafische kunst erop, een zwart silhouet houdt een metallic gekleurd en glitterend object boven het hoofd. We zitten niet te kijken naar een executievideo van de Islamitische Staat, maar Taqbir, een Marokkaanse hardcore punkband wiens zanger ik vorig jaar leerde kennen onder de brug van een snelweg in Toulouse. We hadden enkele gemeenschappelijke vrienden die het L’Intense Été festival organiseerden, een ondergronds punkfestival dat helaas tegengehouden werd door de lokale autoriteiten. Ze zijn daarom verhuisd naar een klein pleintje in de Patte d’Oie wijk waar dezelfde nacht een man in de keel werd gestoken tijdens een gevecht.
Het is in dit vochtige, koortsachtige klimaat dat ik haar leerde kennen, zonder te weten wie ze was. Ik herinner me amper flarden van onze eerste ontmoeting, maar ze gaf me een algemene indruk van sympathiek te zijn – iets wat ik vertelde tegen een maat die het festival mee organiseerde, waarop hij mij wist te vertellen dat ze de zanger was van de band waar ik de afgelopen maanden geobsedeerd mee was.
Videos by VICE
Gewaad in een aura vol mysterie, fantaseerde ik eindeloos over Taqbir’s eerste en enige album Victory belongs to those who fight for a right cause. Wiens jeugdige stem was het, die precies op het staccato furioso van de bas viel en even boos als vrolijk klonk? Er valt weinig te lezen over haar op het internet. Maar één ding is zeker: haar identiteit en die van de vier leden van de groep moeten absoluut geheim blijven.
Deze keer vond ik haar in Brussel, in de Ancienne Belgique, tijdens het BRDCST festival waar Taqbir drie avonden na elkaar optrad.
VICE: Wie zijn de vijanden van Taqbir?
Taqbir: Ik zou zeggen dat je de vijanden van Taqbir kan opsommen in een enkele figuur: de autoriteiten die je opleggen hoe je je moet gedragen. Of dat nu de vaderlijke autoriteit is, of die van de grote broer, religie, beleefdheid of politiek correct zijn, Taqbir bewaart de wraakzuchtige tong voor hen. Ik wil het recht hebben om geen fuck te geven over wat mensen van mij denken, aan beide kanten van het politiek-religieuze spectrum. En het kan me niet schelen als ze me een onpuur meisje noemen, of een hoer, een islamofoob of een nazi.
Kan het je echt niets schelen?
Als een Marokkaans meisje dat een serieus strenge opvoeding heeft doorstaan, claim ik mijn recht op godslastering. Er leeft iets cathartisch en empowering om deze zware, beklemmende symbolen te verplaatsen naar een podium waar ik vrij ben en plezier heb ermee.
Hoe ga je om met kritiek, zowel van de moslimgemeenschap of de linksen die je zien als een rechtse islamofoob?
Het doet me niets. Ik weet wie ik ben en het is hoe dan ook compleet absurd. Er is schizofrenie aan de linkerzijde die geen kritiek meer wil leveren op religie wanneer het gaat om onderdrukte gemeenschappen, zelfs als die gemeenschap inherent homofoob, vrouwonvriendelijk en intolerant is – wat ik trouwens vind van alle religies. Iedereen heeft het recht te geloven waarin ze willen zolang ze anderen met rust laten.
Ik ben tegen religie als instelling. Ik zie niet in waarom ik mijn woede ten opzichte van geloof dat mijn hele jeugd verstikte, voor mezelf zou moeten. Daarnaast, is het niet een historische linkse strijd om te vechten tegen patriarchale instituten die onderdrukken en mensen dom houden? Het leven is te kort om je te gedragen volgens de regels opgelegd door ingebeelde wezens. Religieuze moraliteit kan ook uiteen gehaald worden. Met Taqbir bekritiseer ik alles: racisme, homofobie, religie en politieke cor”rectheid.
“Ik heb duidelijk boel met religie en dat uit ik via de muziek en de look van de band.”
Is het daarom dat je op het podium een stijl aanneemt dat doet terugdenken aan de traumatiserende beelden van de Islamitische Staat?
De IS, Boko Haram, De Moslimbroederschap en eender welke Islamitische groep eigenlijk. Onze looks hebben twee doelen: enerzijds om te spelen met de populaire symbolen van Islam en anderzijds om onze anonimiteit en veiligheid te verzekeren. We zijn uiteindelijk een punkband. Provoceren is de essentie van punk. Ik heb duidelijk boel met religie en dat uit ik via de muziek en de look van de band.
En dan nog gezwegen van de cover van het project…
Ja, ik ben enorm trots op de cover! Het is echt een kunstwerk. Het toont een burka met nagels, een legerlaars die stampt op het gezicht van een man met baard en een sloopkogel die de Kaaba neerhaalt met alle dode lichamen van de pilgrims errond. Het weerspiegelt de fantasie dat angst overgaat naar de andere kant. Ik ben mijn hele leven bang geweest voor de mannen in mijn gemeenschap. Vrouwen mishandelen werd heel erg genormaliseerd in onze gemeenschap. Het was normaal om te zeggen wat ik moest dragen, hoe ik me moest gedragen, wie ik wel en niet mocht zien, etc. Met deze cover zet ik die angst op z’n kop. Ik ben degene die de belichamingen van het geloof doet beven. Dan snap je wel waarom we spelen met gezichtsbedekking.
Word je soms bedreigd?
Tot nu toe hebben we geluk gehad. Met uitzondering van een incident in Kopenhagen: we waren een optreden aan het geven in de avond en – terwijl we ons aan het klaarmaken waren in de kleedkamer – komt er een kerel van de organisatie naar ons om te vragen of we vrienden backstage hadden uitgenodigd. Er was dus eigenlijk een groep kerels die geclaimed hadden dat we die toestemming hadden gegeven om te komen en “ons heel graag wilden ontmoeten.” Ik wist dat dat vooral intimiderend bedoeld was, maar ik weet niet wat er gebeurd zou zijn als ze binnen waren geraakt.
En weet je familie over je artistieke activiteiten?
Nee, helemaal niet. Mijn familie is enorm conservatief. Zoals dat gebeurt voor vele jongens en meisjes die – net zoals ik – breken met Islam, betekent dat ook je familie en de gemeenschap achterwege laten. Daarom is het ook zo moeilijk. Meer nog, voor strikte moslims, staan familie en gemeenschap echt centraal. Breken met Islam is een beetje zoals een excommunicatie voor Christenen was in de middeleeuwen. Je bent helemaal alleen.
Zo had ik bijvoorbeeld – toen ik klein was – een MP3 speler en ik mocht er enkel naar de Koran op luisteren. Mijn vader controleerde dat ook. Hij nam dan mijn koptelefoon en checkte wat ik luisterde, want muziek is haram en leidt naar de hel. Luisteren naar punk muziek was dus ook haram, en het spelen, heilige symbolen gebruiken, ja dat gaat ver.
En je teksten, voor de mensen die geen Darija of Marokkaans Arabisch begrijpen, waar gaan die over?
Emancipatie. Het gaat over de angst te verschuiven naar de overkant. In Aisha Qandisha (een wezen uit de Marokkaanse mythologie die mannen verleidt om ze op te eten, nvdr.), richt ik me tot alle mannen als ik zeg dat ik ze zal vinden in de donkere straten, dat ze zich nergens kunnen verstoppen, dat het nu hun beurt is om bang te zijn. De mythe van Aisha Qandisha is zoals die van de sirenen, de succubus of de vagina dentata. Het zijn mythen bedacht door mannen die schrik hebben en die te vinden zijn in de meeste culturen.
Een andere angst van deze mannen is dat vrouwen weerwoord bieden. De eerste track op het album is sma3, wat “luister” betekent. Ik draag wat ik wil, ik zet tattoo’s die ik wil en waar ik wil en dat zijn mijn zaken. Het is hetzelfde in Al-zuki Akbar. “Al-zuki” betekent “mijn kont” en Akbar…ik denk dat je het wel weet! Het gaat erom dat wat we ook doen, wat we dragen, we zullen nooit gerespecteerd worden als vrouwen, dat we door mannen onder controle worden gehouden door dit idee van ‘zuiverheid’. Het lied zegt: “Ja ik heb een dikke kont en ik draag wat ik wil.” Deze liedjes – desondanks hun humor of hun uitlokkende aard – zijn eigenlijk het resultaat van heel wat leed.
“Ik heb geen agenda en eisen. Behalve dan dat zou moeten kunnen leven zoals ik dat wil, me kleden zoals ik wil en neuken wie ik wil.”
Hoe komt een moslim meisje uit een traditionele familie terecht in de punk scene?
Dat gebeurde heel geleidelijk. Toen ik klein was, had ik danslessen op school. Daar ontdekte ik black-american muziek en ik was verkocht. Ik kwam uit zo’n culturele woestijn dat het wel een oasis leek. Ik begon steeds meer te luisteren en mijn spectrum uit te breiden. Als tiener – zoals vele kinderen – ontdekte ik punk. Ik vond de energie geweldig, maar ik dacht dat het nogal negatief was. No Future was tot op dat punt mijn hele leven en dat was noch leuk noch cool. Ik had nieuwe waarden nodig, om in iets positiefs te geloven. Hardcore punk heeft die dimensie. Het is niet nihilistisch. Het gaat om woede, maar dan constructieve woede. Ik heb genoeg vernietiging en woede in mijn leven gehad, het is goed zo.
Je hebt een wereld waar mannen domineren geruild voor een andere
Ja, punk – en hardcore nog meer – is redelijk male-dominated, zelfs vandaag nog. We worden constant gesexualiseerd en krijgen vooroordelen over ons heen. Als we naar concerten gaan is het als groupie om een of ander bandlid te neuken, niet omdat we de muziek goed vinden. We zien niet genoeg meiden op het podium, terwijl er wel vrouwelijke bands bestaan. Als dat niet zo was, dan zou ik mijn mond houden, maar er zijn er net veel. Gelukkig is dat wel aan het veranderen, ook al gebeurt dat best traag. We zien een mentaliteitsshift en steeds meer vrouwen en gemarginaliseerde personen op het podium.
Als we het hebben over vrouwen in de punkscene en religieuze kritiek, dan denken we aan Pussy Riot. Zijn die een referentie voor jou?
Nee. Ik denk dat het geweldig is wat die meiden deden en hun lef, maar het verschil is dat ik Taqbir niet wil als politieke beweging. Ik heb geen agenda en eisen. Behalve dan dat zou moeten kunnen leven zoals ik dat wil, me kleden zoals ik wil en neuken wie ik wil. Het is een beetje zoals de songteksten van Lesley Gore-achtige nummers uit de 60s, als je erbij stilstaat. Het zou geen politiek project horen te zijn.
Volg VICE België en VICE Nederland ook op Instagram.
