Op een vroege zondagochtend, afgelopen najaar, vertelde Beth aan haar vader dat ze vreselijke pijn had. Ze had zulke hevige buikkrampen dat ze die woensdag op school al in elkaar was gezakt, en ze moest de hele tijd naar de wc. Een paar weken daarvoor had ze meerdere zwangerschapstesten gedaan, maar die waren allemaal negatief en ze had sindsdien geen seks meer gehad, dus toen ze het alarmnummer belde en de verpleegkundig vroeg of ze zwanger was, antwoordde ze van niet. Een paar uur later werd ze naar de spoedeisende hulp gebracht, waar ze een week voor haar achttiende verjaardag beviel van Maizie, een meisje van 3,2 kilo.
Voordat Maizie geboren werd, was Beth een gewone tiener: ze verveelde zich in het dorp waar ze woonde, ze studeerde, had verkering met een jongen van school, werkte in een bar, volgde een militaire training en dronk met haar vrienden aan het strand.
Videos by VICE
Ze liet foto’s zien van haar vakantie in augustus. Ze was slank met een platte buik, er was niets dat deed vermoeden dat ze zeven maanden zwanger was. De meeste vrouwen zouden op dat punt in de zwangerschap een duidelijk zichtbare buik hebben en hun baby ter grootte van een kool inmiddels al zo’n twee maanden kunnen voelen bewegen. Dat was bij Beth niet het geval.
Ze had een onzichtbare zwangerschap, die niet te zien was op zwangerschapstesten, waarbij je geen dikke buik krijgt, en de symptomen die je wel hebt aan allerlei andere dingen kunnen worden gelinkt. Volgens recente cijfers zou dit voorkomen bij ongeveer 1 op de 475 zwangerschappen. Sommige vrouwen komen er na zeven of acht maanden achter, anderen, zoals Beth, komen er pas achter als ze bevallen.
Er zijn een aantal redenen waardoor je niet altijd merkt dat je zwanger bent, waaronder het hebben van twee baarmoeders. In dat geval nestelt de baby zich in de baarmoeder die zich het dichtst bij de rug bevindt, waardoor je buik niet groeit. Ook kan het gebeuren als je een gekantelde baarmoederhals hebt of weinig van het zwangerschapshormoon hCG aanmaakt. Deze problemen worden niet snel opgemerkt, omdat je vaak niet weet dat je meer dan één baarmoeder hebt, niet regelmatig echo’s laten maken en pas je hCG-niveau laat controleren als je weet dat je zwanger bent.
Zo nu en dan verschijnt er een nieuw verhaal over een onzichtbare zwangerschap – wat ook wel ‘cryptische zwangerschap’ genoemd wordt – in de media, zoals Tiener uit Oldham wordt wakker uit coma met verrassingsbaby of 22-jarige vrouw kwam erachter dat ze zwanger was tijdens de bevalling. Deze verhalen zijn schokkend en leggen niet veel uit over het ervaren van zo’n zwangerschap en wat er daarna met de vrouwen gebeurt. Daarom spoorde ik drie moeders op – Beth, Klara en Lily – om uit te zoeken wat er gebeurt als je plotseling bevalt. Hoe accepteer je het onverwachte moederschap? Hoe ga je om met de oordelen die erbij komen kijken?
“We gingen naar de spoedeisende hulp omdat ik begon te bloeden, en de verpleegkundige zei dat ze dacht dat ik zwanger was,” zegt Beth, terwijl ze de inmiddels zes maanden oude Maizie vasthoudt. “Ik kreeg een zuurstofmasker en moest met spoed beginnen aan de bevalling. Blijkbaar had ik al negen centimeter ontsluiting, en vanaf tien centimeter moet je beginnen met persen. Zo’n twee uur later was ze eruit.” Was ze bang? “Ik dacht op dat moment nergens aan,” zegt ze. “Ik wilde gewoon dat de pijn ophield.”
Klara, die op haar tweeëntwintigste beviel zonder te weten dat ze zwanger was, was bang dat ze een miskraam kreeg toen ze pijn voelde. “Maar als ik een miskraam had, dan zou ik op dat moment al negen maanden zwanger moeten zijn, zolang geleden was het dat ik seks had gehad.” Ze herinnert zich hoe de buurvrouw te hulp schoot toen die haar hoorde schreeuwen. “Ik vertelde haar dat ik een miskraam kreeg, en dat er snel een ambulance moest komen.”
Op de eerste werkdag van haar nieuwe baan werd Klara wakker met “verschrikkelijke menstruatiekramp”. Op aanraden van haar moeder nam ze pijnstillers en ging ze verder met haar dag. De pijn werd te heftig, dus ging Klara eerder naar huis, een paar uur voordat ze beviel van haar dochter Amelia – die inmiddels drie jaar is – terwijl ze op de wc zat. “Ik zat op het toilet en mijn lichaam ging als vanzelf omhoog,” zegt Klara. “Mijn baarmoederhals kantelde naar voren, en ik ving Amelia net voordat ze in de wc viel,” zegt ze.
“Vier verplegers kwamen mijn kleine badkamer in. Gelukkig was een van hen een moedertype, en zij hield me vast terwijl ik onophoudelijk huilde. Het was een grote waas. Ik weet niet of ik het heb onderdrukt, het is gewoon zo’n stressvol moment wanneer je je realiseert dat alles in je leven gaat veranderen. Het enige wat ik dacht was: iemand moet me helpen om de badkamer schoon te maken, want er ligt overal bloed en wat als m’n moeder thuiskomt en al dit bloed ziet liggen? Een van de hulpverleners heeft het toen een beetje voor me schoongemaakt.”
Als dit soort verhalen in de media verschijnen, vragen mensen zich vaak af hoe je zwanger kunt zijn zonder het te weten. “Ik loop thuis vaak naakt rond, en mijn moeder heeft niks aan me gezien waaruit bleek dat ik zwanger was,” vertelt Beth. Klara’s lichaam veranderde ook niet veel tijdens de zwangerschap. “Ik was toen dunner dan nu,” zegt ze. Aan haar menstruatie kon ze het ook niet merken, want ze slikte de pil al zes maanden door. “Ik was die maanden niet ongesteld geworden. Ik had een beetje bloedverlies, en het was geen echte menstruatie, maar ik dacht: mooi, ik ben ongesteld, niks aan de hand.’”
Ook Lily zat aan de pil toen ze een onzichtbare zwangerschap had. Twee maanden voordat ze was uitgerekend kwam ze erachter. Haar zoontje Archie is inmiddels een jaar oud. Lily woonde bij haar vriend en zijn familie, en werkte vijftig uur per week als restaurantmanager en serveerster. “Mensen vertelden me dat ik was aangekomen en dat ik straalde,” zegt ze. “Maar ik at in die tijd meer dan normaal en kwam op meerdere
Een paar maanden later voelde Lily iets schoppen in haar buik. Ze deed een derde zwangerschapstest. “Die was positief, dus ben ik met spoed naar het ziekenhuis gebracht voor een echo. Die bevestigde dat ik dertig weken zwanger was.”
Naast het feit dat je bevalt zonder waarschuwing of voorbereiding, heb je bij een onzichtbare zwangerschap geen prenatale zorg: het is een wereld zonder controles of zwangerschapscursus. Gelukkig zijn deze kinderen kerngezond geboren, maar Beth, Klara en Lily waren alledrie bang dat het leven van hun kinderen in gevaar was gebracht omdat ze niet wisten dat ze zwanger waren. “Ik dronk regelmatig alcohol, rookte af en toe. Ik was nota bene manager van een bar,” zegt Klara. “Ik draaide shifts van twaalf uur en tilde biervaten terwijl ik acht maanden zwanger was.” Lily had regelmatig nachtmerries over Archie’s gezondheid voordat hij werd geboren. “Als hij met een handicap was geboren, zou het compleet mijn schuld zijn geweest,” zegt ze. “Natuurlijk ben ik meteen gestopt met alcohol en drugs toen ik erachter kwam dat ik zwanger was.
Klara zegt dat ze naar haar huisarts had moeten gaan, maar dat ze niet durfde. “Twee weken voor de bevalling was de bovenkant van mijn buik erg hard en ik wist niet wat het was,” zegt ze. “Ik had naar de dokter moeten gaan, maar ik hield me van de domme en deed alsof er niets aan de hand was.”
Ook Lily zocht geen medische hulp toen ze last kreeg van buikkrampen. “Ik weet nog dat ik een vriendin vertelde hoe ik me voelde, en dat zij zei dat ze zich precies zo voelde. Omdat we allebei aan de pil zaten dacht ik dat het normaal was.” Daarbij komt het feit dat artsen de klachten van vrouwen vaak bagatelliseren. Er zijn onderzoeken die aantonen dat artsen de pijn van vrouwen minder serieus nemen dan die van mannen, dus is het niet zo gek dat ze niet alle symptomen laten nakijken.
Daar komt nog bij dat onzichtbare zwangerschappen vaak in twijfel worden getrokken. Beth gelooft dat haar leeftijd de grootste reden was dat de hulpverleners sceptisch waren over haar zwangerschap. Ze besloten dat Beth haar zwangerschap opzettelijk verborgen hield. Ze hielden haar vijf dagen vast, terwijl ze haar en haar huis observeerden. “Een hulpverlener zei tegen mij: “Als je een week later was bevallen, was je meteen weggeweest.” Dat deed pijn, want ze zei het op een gemene manier, alsof ze me betrapt hadden.” Toen mensen van haar school erachter kwamen, gingen er roddels rond. “Ze zeggen dat de baby niet van mij is, dat ik haar heb geadopteerd, of dat het mijn vaders baby is,” zegt Beth. “Sommigen zeggen dat ik wist dat ik zwanger was, maar ik ben geen slecht mens, ik zou nooit een baby in gevaar brengen.”
Toen Klara’s verhaal in de Daily Mail werd gepubliceerd, kreeg ze veel nare opmerkingen: mensen noemden haar dom, omdat ze niet wist dat ze zwanger was. “Ik had helemaal geen ervaring”, vertelt ze, “dus ik zei gewoon wat ik dacht zonder aan de gevolgen te denken, of aan hoe de journalist mijn verhaal zou opschrijven. Ik kreeg veel negatieve reacties.” Beth leerde voor het eerst over onzichtbare zwangerschappen door een tv-programma. “Het was Eastenders, en het personage Sonia – toevallig ook mijn tweede naam – was zwanger zonder dat ze het wist. Het is een beetje vreemd, want die aflevering kwam uit in mijn geboortejaar.” Later kwam ze erachter dat de moeder van haar beste vriendin ook zo’n soort zwangerschap had gehad.
De drie vrouwen zijn allemaal verbaasd over hoe snel ze het moederschap hebben opgepakt: tijdens de interviews moesten ze omgaan met gehuil, kwijl wegvegen en kusjes op blauwe plekken geven. En dat allemaal terwijl ze er helemaal niet aan dachten om een baby te krijgen en daarom anticonceptie gebruikten. Ze zeggen dat alles anders was geweest als ze direct hadden geweten dat ze zwanger waren. “Als ik het had geweten, had ik een abortus genomen,” zegt Beth. “Nu kan ik me dat niet meer voorstellen.”
De artsen zeiden dat het onwaarschijnlijk is dat iemand twee keer een onzichtbare zwangerschap heeft, maar toch zijn de vrouwen nog steeds angstig als het aankomt op seks. “Ik ben paranoïde. Niet dat ik het nooit meer ga doen, maar ik denk dat het lang zal duren,” zegt Beth. Lily is het met haar eens: “Het heeft mijn kijk op seks veranderd. Ik denk dat ik PTSS heb overgehouden aan deze ervaring.”
Beth voedt haar dochter in haar eentje op. Maizie’s vader wil niet in haar leven zijn. Maar ze krijgt veel steun van vrienden en familie. “We zijn gelukkig,” zegt Beth, terwijl ze naar Maizie kijkt. “Iedereen is dol op jou, of niet soms?”
Ondanks dat ze last heeft van angsten en depressie kijkt Lily nog steeds uit naar de toekomst. “Ik ben nu erg gelukkig met Archie, maar ik zou ooit wel meer kinderen willen,” zegt ze. Klara vindt dat het moederschap voor haar op het perfecte moment kwam. “Voordat Amelia er was, zweefde ik maar wat rond zonder doel. Ik vroeg me altijd af wat ik met mijn leven moest. Ik had een diploma van een opleiding Rechten waar ik niks mee deed. Nu heb ik mijn roeping gevonden.”
Ook Beth vertelt dat Maizie’s geboorte haar heeft geholpen om verder te komen in haar leven. “Veel mensen zeggen: ‘Vind je het niet jammer dat je niet gewoon je leven kunt leven?’ Maar dat kan ik wel.” Ze gaat in september terug naar school en is van plan om volgend jaar Sport en Openbare Diensten aan de universiteit te studeren, voordat ze bij de grenswacht gaat werken. “Maizie heeft iedereens leven alleen maar beter gemaakt,” zegt ze.
