In India word je als vrouw meestal een stuk sneller veroordeeld dan mannen. Zelf kom ik uit een familie waarin ik woorden als ‘alcohol’, ‘roken’ of ‘drugs’ thuis niet eens kan uitspreken: dat zijn zonden die hier niet bestaan, of we doen althans alsof dat zo is.
Toen ik in 2016 uit huis ging om te studeren, snapte ik voor het eerst hoe het is om vrij te zijn en dingen te kunnen doen zonder verantwoording af te hoeven leggen. Nadat ik in 2019 was afgestudeerd ging ik weer terug naar mijn familie in Mumbai. Lastig, omdat ik inmiddels zo gewend was geraakt aan de vrijheid, maar vooral omdat ik in de tussentijd een alcoholist was geworden. Er was niemand die me zei dat ik moest stoppen, al was het grootste probleem natuurlijk dat ik zelf ook niet wist wanneer het genoeg was.
Videos by VICE
Het begon allemaal toen het na mijn studie uitging met mijn vriendje. Het was geen gezonde relatie: hij was erg seksistisch en vond dat vrouwen niet op de wereld zijn gezet om van seks te genieten. Als wij seks hadden was ik na afloop meestal erg gefrustreerd, zowel emotioneel als seksueel. Ik voelde me machteloos. Na een tijd maakte ik het uit.
Toen ik weer thuis was, had ik steeds vaker seks met verschillende mensen, om het gebrek aan intimiteit te compenseren. Daar kwam ook vaak drank bij kijken, wat me hielp om me vrijer te voelen en mijn frustraties te beteugelen. Door steeds met iemand anders naar bed te gaan voelde ik me sterk, en kreeg ik het gevoel dat ik gewenst was. Na een maand was de spanning er alleen weer wat van af. Wel had ik een gewoonte ontwikkeld die behoorlijk leeg was.
Ik was eigenlijk niet eens meer geïnteresseerd in emotionele intimiteit – ik realiseerde me dat onenightstands daar sowieso niet echt het recept voor zijn. Het enige wat me dreef was de spanning om bevredigd te worden. Het lukte me niet om te stoppen, ook niet wanneer ik het wilde, en zelfs wanneer die behoefte aan spanning even was gedoofd. Drank leidde tot seks, en de spijt die ik de volgende dag van de seks kreeg deed me weer naar de fles grijpen. Het was een eindeloze spiraal waaruit ik niet kon ontsnappen.
Langzamerhand raakte ik verslaafd. Ik had het niet door, maar het was wel een feit dat ik me steeds verder vervreemd voelde van iedereen om me heen. Ik deelde het niet met vrienden of familie. Niet eens zozeer omdat ik bang was om veroordeeld te worden; ik was zelf nog niet klaar om deze kant van me te accepteren. Ik viel in een put: ik dronk tegen de eenzaamheid, maar hoe meer ik dit deed, hoe eenzamer ik werd. Al snel geloofde ik niet meer in echte menselijke relaties of connecties. Het ging het me puur om de snelle bevrediging, waarvan ik dacht dat het je problemen verhelpt, terwijl ik er eigenlijk juist dieper in wegzakte. Ik wist dat ik professionele hulp nodig had, maar bleef het uitstellen. Ik bleef in die spiraal zitten en ik had geen idee waar de remmen zaten.
En toen kwam het coronavirus.
Vanwege de lockdowns was het niet langer mogelijk om naar cafés te gaan of om met een wildvreemde het bed in te duiken. Van mijn ouders mocht ik überhaupt niet meer buiten komen. Ik realiseerde me al snel dat ik de komende tijd thuis zou doorbrengen – de plek waar het woord ‘alcohol’ al taboe is, laat staan dat je het ook daadwerkelijk drinkt.
In het begin deed ik aan sexting met meerdere mannen, allemaal tegelijkertijd. Maar zonder drank vond ik er weinig aan. En doordat we niet fysiek samen waren gaf het me ook niet dezelfde voldoening als daarvoor. Doordat ik niet meer dronk kreeg ik stemmingswisselingen en ontwenningsverschijnselen. Ik reageerde het af op mijn familie, die mijn woedeuitbarstingen moest verdragen zonder enig idee waar het allemaal vandaan kwam. Na een tijd kon ik niet anders dan de realiteit te accepteren dat er geen drank of seks zou zijn. Ook het feit dat alcohol in mijn stad niet als basisbehoefte wordt gezien, en de slijterijen dus dicht moesten, droeg daaraan bij.
Toen de lockdown een stuk verder was, kreeg mijn leven een positieve wending. Wat me een paar maanden eerder nog beperkt deed voelen, gaf me nu kracht. De lockdown hielp me om de veranderingen door te voeren die ik zo hard nodig had. Eerst raakte ik verstijfd door de strenge regels thuis, maar nu lukte het me juist dankzij die regels om de controle over mijn leven terug te krijgen. Ik raakte vertrouwder met mijn gezin, en besefte dat mijn carrière op een laag pitje stond, dus ging ik op zoek naar een baan. Ik ontwikkelde gezonde gewoontes, zoals mediteren, sporten, genoeg water drinken en gezond eten. Doordat dit allemaal thuis gebeurde, voelde ik ook goedkeuring vanuit mijn familie, waarvan ik me nooit had gerealiseerd dat dat belangrijk voor me was. Waardering, besefte ik, is veel waardevoller wanneer het oprecht is en van iemand komt die dicht bij je staat.
Ik herstelde oude vriendschappen. Veel van mijn oude hook-ups waren met mannelijke vrienden, en nadat we seks hadden gehad kwam onze vriendschap vaak tot een einde. Nu kan ik mijn vrienden een stuk beter op waarde schatten, en verwaarloos ik ze niet meer.
Mijn ouderlijk huis was de afgelopen vier maanden eigenlijk een soort afkickkliniek. Ik had het hard nodig en kan mijn familie niet genoeg bedanken dat ze me hebben gered, al hadden ze dit zelf niet eens door. Ze waren alleen gewoon zichzelf. Je hoort vaak over de negatieve gevolgen van de lockdowns – huiselijk geweld, misbruik, oplopende spanningen tussen partners en gezinnen, verlaafden die terugvallen – dus ik besef dat ik geluk heb gehad. Maar ik ben blij dat ik mijn vorige leven achter me heb gelaten met de hulp van mijn familie. Ondanks dat ze zelf geen flauw idee hadden.
Dit artikel verscheen oorspronkelijk bij VICE India
