‘Spermaterrorisme’ is een echt ding, en het is nog erger dan het klinkt

Gedurende tien maanden in 2018 maakte de student zich schuldig aan 54 strafbare feiten tegen de vrouw. Volgens rechtsdocumenten die VICE heeft ingezien voegde hij stiekem sperma toe aan haar make-up. Er werden ook sporen van zijn speeksel en slijm gevonden op haar tandenborstel. En tijdens een groepsreis naar het eiland Jeju brak hij in haar hotelkamer in en stal hij haar ondergoed, waarop hij vervolgens klaarkwam.

Nadat een studiegenot zijn dagboek had gevonden, waarin hij dit allemaal had beschreven, werd er aangifte tegen hem gedaan. In 2019 werd hij berecht. “Het is een feit dat er in deze zaak sprake is van perverse en bizarre daden, zodanig dat je ervan moet braken,” zei de rechter. De aanklagers merkten op dat de vrouwelijke student erg getraumatiseerd was, waardoor ze haar oude leven niet zomaar voort kon zetten.

Maar wat erop volgde, leidde tot veel ophef: de rechtbank bepaalde dat het feit dat hij zijn zaad in haar koffie had geloosd niet telde als seksueel misdrijf. In plaats daarvan werd hij berecht voor vergrijpen als "diefstal, inbraak, opzettelijke verwonding en materiële schade" en veroordeeld tot drie jaar gevangenisstraf.

Het verhaal past binnen de trend in Zuid-Korea die ook wel ‘spermaterrorisme’ wordt genoemd: het ejaculeren (en soms ook urineren) op de bezittingen van vrouwen. Sommige verdachten zijn er ook van beschuldigd dat ze hun sperma in plastic doosjes naar vrouwen sturen.

Activisten, wetgevers en slachtoffers willen dat de wet wordt gewijzigd, zodat dit soort acties worden gezien als seksueel misdrijf en niet als minder ernstige vergrijpen als ‘schade aan eigendommen’. Dit alles vindt plaats in een tijd dat er in Zuid-Korea ook juist veel verzet is tegen feminisme en gendergelijkheid.

Vorig jaar kreeg een man alleen maar een boete, nadat hij zes keer in de koffiebeker van een vrouwelijke collega had gekwakt. Volgens de rechter had hij namelijk slechts “de koffiebeker vernield.”

In een interview op de Koreaanse televisiezender SBS vertelde een jonge vrouw een soortgelijk verhaal. Ze had ontdekt dat haar lakens nat waren – sperma, zo bleek later. Ze deed aangifte bij de politie, die de dader vond met behulp van camerabeelden. Hij bleek een ouderejaars student van haar opleiding te zijn.

“Ik was in shock,” zei ze. “Ik kende hem totaal niet.” Ze raakte getraumatiseerd en voelde zich boos en gefrustreerd. Ook verloor ze haar zelfvertrouwen en ging ze aan alles twijfelen.

“Spermaterrorisme is niet alleen een seksuele fetisj,” zegt vrouwenrechtenorganisatie Haeil in een reactie. “Al deze perverse daden komen voort uit giftige mannelijkheid, de behoefte aan controle en het idee dat vrouwen niet gelijkwaardig zijn. Ze zijn zelfs in de openbare ruimte een doelwit, puur en alleen omdat het vrouwen zijn. In Zuid-Korea zijn zij degenen die online worden vernederd en gestraft als ze zich uitspreken, waardoor ze er vaak maar voor kiezen om te zwijgen.”

Maar waar ze nog meer van walgde, was hoe er vervolgens op gereageerd werd. Er werd online veel gespeculeerd over het uiterlijk van het slachtoffer – sommige mensen maakten zelfs grapjes over hoe ‘gezond’ het sperma blijkbaar moest zijn geweest. “Er werd heel laatdunkend over die vrouw gedaan,” zegt Yoon. “Het werd gewoon weggelachen. Een iemand zei zelfs dat ze best een bevredigend seksleven zou kunnen hebben als ze die gast een kans zou geven. Ik snap niet hoe je iemands pijn en trauma zo makkelijk belachelijk kunt maken en er zo licht over kunt nadenken.”

In 2015 reisde Yoon op een avond met een hogesnelheidslijn en realiseerde ze zich dat ze door een mannelijke medereiziger werd bekeken. Ze zocht er verder niks achter, viel in slaap en werd wakker toen de trein in Seoul stopte – de eindbestemming. Ze stond op en pakte haar rugzak, waar een kleverige, witte substantie op zat.

Ze ging ervan uit dat het sperma was. “Maar wat het ook precies was, het was echt smerig,” zegt Yoon, die de rugzak meteen weggooide. “Ik wist niet of iemand me zou geloven, dus ik hield het voor mezelf en probeerde er niet meer aan te denken.”

Ten eerste kan het te maken hebben met een psychische stoornis, zoals dwangmatig seksueel gedrag, een sociale angststoornis, een antisociale persoonlijkheidsstoornis of een depressie. Daardoor zou het lastig kunnen zijn om gezonde relaties aan te gaan of zelfs om überhaupt normale interacties te hebben met potentiële partners.

“Een spermaterrorist kan iemand zijn die afgezonderd en eenzaam is, en over weinig sociale vaardigheden beschikt,” zegt Da Roza. “Iemand die dwangmatig porno kijkt en veel beelden tot zich krijgt waarin giftige mannelijkheid te zien is of zelfs wordt verheerlijkt.” 

“Een spermaterrorist kan iemand zijn die zichzelf afzondert en dwangmatig seksueel gedrag vertoont. Ze leven in een fantasiewereld, waarin ze vrouwen objectificeren en niet als normale mensen behandelen.”

De student die zijn zaad in de koffiebeker losliet zou bijvoorbeeld “heel gestrest” zijn geweest vanwege zijn werk en andere verplichtingen. Uit rechtsdocumenten blijkt dat hij ook deels gemotiveerd werd doordat hij was afgewezen door zijn vrouwelijke studiegenoot.

“Ze leven in een fantasiewereld, waarin ze vrouwen objectificeren en niet als normale mensen behandelen. Dat komt waarschijnlijk doordat ze niet in staat zijn om zich in hen te verplaatsen, omdat ze in het verleden zijn afgewezen,” zegt De Roza.

Afgezien van psychische problemen kunnen ze ook fysieke klachten hebben, zoals erectiestoornissen, voortijdige zaadlozingen en een laag libido, waardoor ze het stressvol en onbevredigend vinden om gezonde seksuele relaties aan te gaan.

Ook spycams – camera’s die stiekem geïnstalleerd worden op openbare toiletten en zelfs bij vrouwen thuis – vormen een groot probleem in het land. “Mannen worden nog vaak als belangrijker dan vrouwen gezien, en die ongelijkheid kun je ook nog steeds in de wet terugzien,” zegt journalist Jean Lee, Korea-expert bij het Wilson Center in Washington. Volgens haar woedt er een cultuuroorlog in het land, waarbij mannen weigeren om de veranderende machtsverhoudingen te accepteren.

“Zuid-Korea is erg traag als het aankomt op het aanpakken van genderongelijkheid: onder OESO-landen heeft het de grootste loonkloof tussen mannen en vrouwen, en het juridische systeem slaagt er al een langere tijd niet in om vrouwen adequaat te beschermen. Maar dat verandert hopelijk naarmate meer mensen zich erover uitspreken,” zegt Lee.

“Mannen worden nog vaak als belangrijker dan vrouwen gezien, en die ongelijkheid kun je ook nog steeds in de wet terugzien.”

Het is moeilijk om te achterhalen hoe vaak spermaterrorisme precies plaatsvindt, maar uit een recent politieonderzoek dat VICE heeft ingezien blijkt dat er tussen 2019 en juli 2021 44 gevallen werden gerapporteerd, waarvan 37 naar de openbare aanklager zijn gestuurd. “Het zijn overduidelijk seksuele misdrijven, maar de straf is een ander verhaal,” schreef het feministische mediabedrijf The Women’s News. “Spermaterroristen gebruiken de wet als schild om te ontkennen dat ze een seksueel misdrijf hebben begaan. De rechter accepteert dat en deelt alleen lage boetes uit.”

Shailey Hingorani, hoofd van onderzoek en belangenbehartiging bij de Singaporese gendergelijkheidsgroep Aware, zegt dat de autoriteiten moeten begrijpen dat seksuele misdrijven in veel verschillende vormen bestaan. “Het omvat veel meer dan alleen fysieke aanranding,” zegt ze. “Het kan ook verbaal of visueel zijn; of zoals in het geval van spermaterrorisme, een fysieke actie waarbij niet alleen contact is met het lichaam van het slachtoffer, maar ook haar eigendommen.”

“Volgens de Zuid-Koreaanse wet kun je iets pas als seksueel misdrijf beschouwen als er fysieke aanranding of intimidatie bij komt kijken. Dat is een nogal simpele en gedateerde manier om tegen seksueel geweld aan te kijken.”

Lee Sue-jung, een forensisch misdaadpsycholoog en hoogleraar aan de Kyonggi-universiteit, zegt dat het nog niet zo eenvoudig is om spermaterrorisme als seksuele misdrijf te zien. Het kan namelijk lastig zijn om dingen als persoonlijke intenties en psychische trauma’s in de rechtbank te bewijzen.

“De politie kan de verdachten makkelijk opsporen, omdat er dna in hun sperma zit,” zegt ze. “Maar het is moeilijker om aan te tonen dat iets opzettelijk is gedaan, zeker wanneer een verdachte beweert dat het niet zijn bedoeling was.”

Lee heeft aan verschillende spraakmakende zaken gewerkt en geholpen bij het invoeren van een anti-stalkingswet. Ze zegt dat slachtoffers vaak getraumatiseerd zijn en nog steeds een lange weg te gaan hebben, zelfs nu wetgevers zich hard maken voor verandering. Ze wijst op een aantal vrouwelijke soldaten die zichzelf van het leven beroofden nadat ze het slachtoffer werden van seksuele misdrijven en psychische problemen. “Ik vind niet dat deze trauma’s tot nu toe erkend worden in dit land.”

“We moeten de mogelijke wetswijzigingen zorgvuldig benaderen. Het beschermen van slachtoffers en het straffen van daders is niet altijd hetzelfde.”

Als er geen goede maatregelen worden getroffen, zal het probleem volgens de feministische groep Haeil alleen maar groter worden en zullen vrouwen zich minder snel uitspreken. 

“Vrouwen maken zich zorgen over de lage straffen en publieke vergeldingsacties, waardoor ze terughoudend zijn om aangifte te doen. Hun verklaringen kunnen worden afgedaan als roddels of beschouwd worden als porno – puur omdat er mannen zijn die hun seksuele driften niet kunnen beteugelen.”

Dit artikel verscheen oorspronkelijk bij VICE World News.
Volg VICE België en VICE Nederland ook op Instagram.