Ik woonde vroeger in een gemeenschap van idealisten, verscholen in de bergen van Andalusië. Dit voormalige bolwerk van echte hippies, nu de thuisbasis van een zeer gevarieerde bevolking, was het onderwerp van mijn journalistieke scriptie. Toen ik mijn project aan hem had voorgesteld, bood een van de oudste bewoners me gastvrijheid aan. Na ongeveer tien dagen op die bijzondere plek te hebben doorgebracht, werd ik op een willekeurig moment tijdens het scrollen op sociale media geconfronteerd met een net gepubliceerde video op Youtube: “Follymoon” van Ryder The Eagle.
De nieuwe single van Ryder The Eagle ontdekken, voelde als een elektrische schok. Zijn muziek bracht een emotie die te intens was om door één ziel te worden ervaren. Het was als een hartekreet die werd uitgeschreeuwd op verlaten wegen, als toneel van zijn zwervende bestaan. Een oproep aan zielen in pijn, die de littekens van een leven diep op de huid voelen. Liggend op mijn mat, verdoofd door de vroege ochtend, keek ik de video wel tien keer, en zag in dit personage van een vreemde pseudomariachi een gefantaseerde alter ego. Ook hij sliep in zijn oude roestige wrak, ook hij schoor zich in de achteruitkijkspiegel, ook hij deed zijn best om er piekfijn uit te zien toen hij zijn reis onderbrak voor een kort avontuur. Kortom, ik had het vreemde gevoel dat ik begreep en begrepen werd.
Videos by VICE
In het kielzog van deze ontroerende ontdekking, besloot ik een bericht te sturen naar de artiest, die op Instagram enkele beelden deelde van zijn roadtrip in Spanje: “Het is waanzinnig, dit is het beste nummer dat ik onlangs heb ontdekt, en het komt op een bijzonder moment voor mij uit. Ik zie dat je in Spanje bent, als je toevallig in de buurt van Granada komt, ben ik daar voor een paar weken en het zou een genoegen zijn om je te ontmoeten. Nogmaals bedankt en hopelijk tot snel.” Ryder legde vriendelijk uit dat hij druk bezig was met het schrijven van muziek in een andere regio van het land en dat onze paden elkaar zeker op een ander moment zouden kruisen.
Na deze overweldigende ontdekking keerde ik terug naar Brussel, waar het laatste jaar van mijn studies op me wachtte. Naar mijn huidige normen sloeg mijn leven van toen nergens op. Meestal stond ik rond de middag op, met wazige ogen en een lichaam dat zwaar aanvoelde door de excessen van de vorige avond. Na een uur of twee rondgedraaid te hebben in bed, besloot ik meestal eruit te komen, als gestuwd door een energie van wanhoop, een interne stem die monotone tonen fluisterde: “Je bent niets, je leven stelt niets voor, denk aan Cyrano de Bergerac, hij wist met panache te leven en te sterven.” Met dit elan begaf ik me naar het Jubelpark, meestal met niets anders in mijn maag dan een banaan en een koffie zo zwart als mijn gedachten. Daar ging ik een uur sporten met een gewichtsvest van tien kilo aan; een vreemd kledingstuk waarmee ik eruitzag als een uitgeputte Spetsnaz-soldaat. Daarna at ik, rustte ik uit, en bracht ik de avond – en een groot deel van de nacht – door in een bar of op mijn zetel, omgeven door de duisternis, terwijl ik tegen mijn huisgenoot klaagde over de leegheid van mijn bestaan, terwijl hij worstelde om twee stages, een scriptie en bijna fulltime werk in een sushirestaurant rond te krijgen.
Enkele maanden later bracht Ryder zijn album “Follymoon” uit. In eerste instantie was ik verbijsterd door het album, dat muzikaal zeer eclectisch was: van country tot soft-rock en herziene polka’s tot overdreven kitscherige synthesizers. Ik wist niet waar ik moest beginnen. Maar als ik mijn aandacht verlegde van de muziek naar de teksten, had ik het gevoel echte gedichten te lezen, zo zorgvuldig geschreven en emotioneel oprecht, soms met een vleugje humor. Naarmate ik het album vaker beluisterde, werd ik er steeds meer aan gehecht. Uiteindelijk besloot ik naar Parijs te gaan om hem voor de eerste keer live te zien, in een uitverkochte zaal met een paar honderd mensen. Diezelfde diepgewortelde sensatie die ik in mijn Andalusische tipi had ervaren, kwam weer naar boven; het gevoel een universele taal te horen en het verhaal van een diepe wonde, die niets anders dan zijn cathartische uitvoering leek te verzachten.
Gekleed in zijn witte mariachipak droeg Ryder een gedicht voor. Hij danste, rolde over de grond en nam een bad in de menigte, alleen met zijn backing-tracks, in het midden van een verbijsterd publiek. Tussen de nummers door haalde hij adem terwijl hij het verhaal van zijn project vertelde: een scheiding na zes jaar huwelijk, een vlucht naar de Verenigde Staten en Mexico, een noodlottige terugkeer voor de show in Parijs en de vooruitzichten van een nieuwe liefde. Ik kon niet begrijpen of zijn personage letterlijk werd belichaamd of dat het was vormgegeven als een romantische held, en ik verliet de zaal nogal van streek door wat ik zojuist had gezien.
Kort daarna zag ik Ryder opnieuw in Brussel, in de kleine zaal “Un Peu.” Ik dacht dat ik naar dit concert zou gaan voor een date, die in mijn hoofd romantisch zou zijn en die de persoon zei op het laatste moment af. Dus ging ik met mijn huisgenoot naar het concert, beiden behoorlijk dronken na een onverwachte bierproeverij. Na een briljant experimenteel duet van de eigenaren van de locatie, begon Ryder aan een show van dezelfde intensiteit als zijn optreden in Parijs, deze keer voor ongeveer dertig mensen (de zaal was volgepakt). Achter hem projecteerde een videoprojector een 3D-video van een adelaar die tussen bergen vloog, terwijl de mariachi over de grond rolde en zijn bezeten blik op het publiek richtte. Ik begon sommige nummers al uit het hoofd te kennen en mompelde ze terwijl ik met een glimlach in extase genoot van deze bijna waanzinnige uitvoering. Daarna stelde ik mezelf voor aan Ryder (“Hey, ik heb je geschreven toen je in Spanje was deze zomer, hoe gaat het sindsdien?”) en kocht ik een cd van het album, die al snel een vaste metgezel zou worden in mijn auto’s cd-speler. De volgende dag, door onze oude Instagram-berichten nieuw leven in te blazen, stelde ik hem een interview voor dat een van mijn eerste ervaringen zou worden als jonge journalist.
Ik zag Ryder opnieuw in Parijs, in de lente, in een bar in de buurt van de Sint-Ambroisekerk. Nadat we twee detox-sapjes hadden besteld (blijkbaar een echte cowboydrank), verontschuldigde hij zich: “Ik kan niet te lang blijven, mijn broer maakt pannenkoeken voor lunch.” Dat maakte niet veel uit, want het gesprek duurde bijna twee uur, gevoed door een paar veel te persoonlijke vragen als leidraad. Ik begreep al snel dat hij absoluut geen afstand nam tussen zichzelf en zijn personage dat tot leven komt in zijn muziek: beide vermengden zich in een totale en diep gewortelde artistieke benadering, waarbij de ervaringen en tegenslagen van zijn leven zijn muziek voeden, en het uiteindelijk lijkt op een intern en therapeutisch gesprek.
Na te beseffen dat we behoorlijk wat gedeelde ideeën hadden, een visie op de wereld en liefde die vrij dicht bij elkaar lagen, voelde ik een vreemde sensatie, alsof ik een toekomstige projectie zag die me enkele lessen leerde die ik had geleerd gedurende de paar jaar die ons scheidden. Terwijl Ryder volledig participeerde aan het gesprek, was het duidelijk dat hij zijn kunst leefde en ervoer tot het uiterste en als een verlengstuk van zijn leven (of andersom), eerder dan met een geïntellectualiseerde en doordachte benadering. Hij ontleedde een romantisch gevoel dat sterker was dan hijzelf, dat dit personage had gevormd en onlosmakelijk was geworden om idealen te ondersteunen die groter waren dan hij. En ook hij was van koers veranderd toen de last te zwaar werd en probeerde zich over te geven aan een meer menselijke en authentieke imperfectie. Bij het afscheid had ik het gevoel gedag te zeggen tegen een oude vriend met wie ik zojuist een goed kwartier had doorgebracht om onze respectievelijke paren cowboy laarzen te vergelijken.
Na dit interview voelde ik me bezield met nieuwe energie en een verlangen naar verandering, een levensbelangrijke behoefte omdat ik me resoluut op de bodem voelde. Als een eenzame jonge man, doordrenkt van een veel te zwaar romantisch ideaal, probeerde ik me vast te klampen aan een pantheon van optimistische en stralende figuren waarin Ryder nu een belangrijke plaats innam, naast Neil Young, Alexis Zorba en Siddhartha van Herman Hesse. Maar ik besloot nu om concrete hulp te zoeken, na jarenlang te hebben geloofd dat ik mijn problemen alleen kon oplossen. In het gesprek met Ryder had ik iets ervaren dat het dichtst in de buurt kwam van therapie, althans volgens mijn onervaren ogen. En ik begreep dat als het volkomen natuurlijk leek om mijn auto te laten repareren door een monteur wanneer ik een mechanisch probleem had, het hoog tijd was om mensen te raadplegen wiens werk het was om de pijn van het hart en de ziel te genezen. In feite vond ik het behoorlijk pretentieus van mezelf om te denken dat ik dit project alleen kon oplossen, alleen met wat psychedelica als ik daar zin in had. Dus begon ik een hypnotiseur te raadplegen, wat tot op de dag van vandaag een van de beste beslissingen is dat in mijn leven heb genomen.
Follymoon werd zo de soundtrack van een radicale transformatie en vergezelde nieuwe, prachtige en helende ervaringen. Naarmate de maanden en seizoenen verstreken, kregen de coupletten en refreinen gezongen door de mariachi een nieuwe symboliek, iets wat ik begroette als bewijs van een rijke pen en de universele taal die ik aanvankelijk had gevoeld. Ik had eindeloze nachten alleen in de schaduw doorgebracht, luisterend naar Follymoon, The Worker of Love of The End Looks Like Ten Shades of Dirty Baby Blue, waarvan elke regel me diep in mijn hart raakte, door wat ze betekenden voor vernietigend romantisme. En hoewel het album me vergezelde op talloze solo-reizen, begon het zich nu uit te nodigen in de reizen die ik maakte met mijn nieuwe liefde, op de wegen van Portugal of Bretagne, waar we samen deze liedjes van liefde en scheiding neurieden. Ik kende eindelijk rust en hoop, en de liedjes van Ryder waren een artistieke belichaming van dit nieuwe leven, net zoals ze eerder een uitlaatklep waren geweest en een zwak lichtpuntje van hoop, enkele maanden geleden.
Ryder bracht een nieuw album uit in het voorjaar van 2023, ongeveer een jaar na onze ontmoeting op dat Parijse terras. Met enige aarzeling aarzelde ik om het meteen bij de release te beluisteren: wat als Megachurch me niet zou raken, of niet zo veel als het vorige album? Soms moet je afscheid nemen, en ik bereidde me erop voor. Dus ging ik opnieuw naar Parijs voor zijn concert in het Grévin-theater. En deze keer werd mijn romantische afspraak gehonoreerd, ik deelde de rode fluwelen bank met degene die nu mijn leven deelde.
Op het podium had Ryder zijn mariachipak ingeruild voor een zwarte outfit van een Amerikaanse predikant, waarmee hij zijn nieuwe liefdesverhaal vierde door reggae, saxofoon, elektronisch orgel en gospelzang te combineren. En terwijl de scheiding zijn vorige show had doordrenkt, vierde hij in deze show zijn opkomende passie groots. Ik, die soms moeite had om mijn emoties uit te drukken, bewonderde de elegantie waarmee Ryder de zijne ontdeed en deelde.
Net als zijn voorganger werd Megachurch langzaam maar zeker een essentieel onderdeel van mijn platenspeler en symboliseert het perfect dit nieuwe hoofdstuk in mijn leven: een langzame overgang van kwelling naar gemoedsrust, en van eenzaamheid naar liefde. Wat trouwens het majestueuze adelaar zingt in “One Day”: “One day, my life changed for the better / Though it was hard to tell / One day, you’ll be going up to heaven / If you are patient in hell.”
Volg VICE België en VICE Nederland ook op Instagram
