Ecoseksuelen geloven dat seks met de aarde onze planeet kan redden

Mocht je deze week toevallig in Sydney zijn, grijp dan de unieke kans om seks te hebben met de aarde. Het enige wat je hoeft te doen is even langs het "ecoseksuele badhuis" te wippen, dat deel uitmaakt van het Sydney LiveWorks Festival voor experimentele kunst. Het badhuis is een interactieve installatie, ontworpen door artiesten Loren Kronemyer en Ian Sinclair van Pony Express, die hun werk aan me omschreven als een een "vrije extravaganza, bedoeld om de barrière tussen soorten te doen verdwijnen, terwijl we wegzinken in vergetelheid," als resultaat van onze milieucrisis. Maar ze zien hun werk ook als een onderdeel van een veel grotere ecoseksuele beweging, waarvan zij zeggen dat-ie vanuit de hele wereld steun ontvangt.

En ze zouden best eens gelijk kunnen krijgen. Jennifer Reed, die promoveert in sociologie aan de University of Nevada in Las Vegas, schrijft haar proefschrift over ecoseksualiteit, en beweert dat de hoeveelheid mensen die zich identificeren als ecoseksuelen de afgelopen twee jaar flink is toegenomen. Een zoektocht op Google bevestigt dat de interesse in de term het afgelopen jaar heeft gepiekt. We kunnen terugkijken op 2016 als het jaar dat ecoseksualiteit de mainstream bereikte.

Ecoseksualiteit is een term met veel uiteenlopende betekenissen, afhangend van wie je het vraagt. Amanda Morgan, faculteitslid van de UNLV School of Community Health Sciences en nauw verbonden aan de ecoseksuele beweging, zegt dat ecoseksualiteit kan worden gemeten op een manier die op de Kinsey Scale lijkt: Aan de ene kant heb je mensen die duurzame seksproducten uitproberen, of die het leuk vinden te skinny dippen en naakt rond te wandelen. Aan de andere kant heb je de "mensen die een orgasme krijgen terwijl ze door de modder rollen, bedekt met potgrond," zegt Morgan. "Er zijn mensen die bomen neuken of masturberen onder een waterval."

De opvallende groei van de beweging is veelal te danken aan activisten-stel Annie Sprinkle en Elizabeth Stephens, artiesten uit de omgeving van San Francisco, die hun ecoseksualiteit tot een persoonlijke kruistocht hebben gebombardeerd. Ze hebben op hun website een "ecoseksmanifest" gepubliceerd en produceerden verschillende films met hetzelfde thema, waaronder de documentaire Goodbye Gauley Mountain: An Ecosexual Love Story. Deze documentaire gaat over hun liefdesrelatie met de Appalachen, de bergketen in het oosten van de VS. Tijdens een theatertour door het land, Dirty Sexecology: 25 Ways to Make Love to the Earth, hebben zij bruiloften geleid waarin mede-ecoseksuelen trouwden met de aarde, de maan en andere natuurlijke verschijningen.

Sprinkle en Stephens praten openlijk over hun ecoseksualiteit als een nieuwe seksuele identiteit. Op de San Francisco Pride Parade afgelopen jaar leidden zij een groep van meer dan honderd ecoseksuelen richting een openingsceremonie om "officieel" de letter E aan LGBTQI toe voegen; Stephens zei tegen Outside dat ze geloven dat er minstens 100,000 mensen in de wereld zich openlijk als ecoseksueel identificeren.

Trailer van Pony Express: "Ecosexual Bathhouse"

Volgens Reeds onderzoek bestaat de term "ecoseksualiteit" sinds begin 2000, toen-ie opdook als omschrijving die mensen hanteerden op online datingsites. Pas in 2008 begon het begrip zich te ontwikkelen als een volwaardige beweging, toen Sprinkle en Stephens bruiloften begonnen te leiden. Het stel was actief in de huwelijk-gelijkheidsbeweging, en gaf aan dat ze die energie wilden steken in milieugerichte doeleinden. Stephens stelde dat het hun doel was om onze blik op de aarde kijken te verfrissen en om de planeet in plaats van als een moeder te zien als een geliefde.

In 2008 begon tevens Stefanie Iris Weiss, een schrijver en activist uit New York, onderzoek te doen voor haar boek Eco-sex: Go Green Between the Sheets and Make Your Love Life Sustainable, dat uitkwam in 2010. Weiss, die niet op de hoogte was van het werk van Sprinkle en Stephens, bracht haar idee wat meer praktisch en literair. Het onderzoek onthulde de schadelijke impact die de stoffen waar condooms, glijmiddel en seksproducten van worden gemaakt hebben op ons leven en de planeet. Ze zegt dat ze het boek schreef om mensen te helpen hun seksleven "duurzamer en meer klimaatneutraal te maken," en om ons te helpen te voorkomen dat we onze lichamen bevuilen wanneer we seks hebben.

De behoefte aan veilige en duurzame seksproducten blijft een belangrijk onderdeel van de ecoseksuele beweging, en Weiss geeft aan dat de hoeveelheid groene opties voor consumenten op het gebied van seksproducten sterk heeft toegenomen sinds haar boek is uitgekomen. Ook heeft ze de alomvattende opvatting van Sprinkle en Stephens omarmd, ze meent in hun moeite een gemeenschappelijk doel te herkennen: Mensen helpen zich opnieuw te verbinden met de natuur en hun eigen lichaam.

Reed stelt dat ecoseksualiteit anders is dan andere sociale bewegingen, omdat het zich focust op persoonlijk gedrag en plezier in plaats van protest en politiek. Ze zegt dat sommige mensen binnen de milieubeweging er om die reden afstand van hebben gehouden. Maar de ecoseksuele activisten die voor dit verhaal zijn geïnterviewd verzekerden me ervan dat ze een serieus doel najagen. Zoals Morgan zegt: Over de aarde denken alsof het je geliefde is, is de eerste stap richting het serieus nemen van de milieucrisis. "Als je je moeder kwaad maakt, zal ze het je waarschijnlijk wel vergeven. Als je je geliefde slecht behandelt, maakt die het met je uit."

Tegelijkertijd is de luchtigheid van werken zoals het badhuis of de optredens van Sprinkle en Stephen een integraal onderdeel van de beweging. Morgan omschrijft ecoseksualiteit als een manier om verder te kijken dan die "deprimerende Al Gore-troep" die mensen vaak associëren met ecologisme. Ze hoopt, net als dat van veel andere ecoseksuelen zoals Weiss en Kronemyer, dat het de gemiddelde persoon een manier kan bieden om op een leuke en toegankelijke manier met het probleem om te gaan, en hoop te bieden.

Morgan en Weiss geven beiden aan dat ze seks als een potentiële kracht zien om mensen te motiveren het milieu tot een prioriteit te maken. Zoals Weiss het brengt: "Als je wegrent van de vloed, heb je geen tijd voor seks.