Studenten vertellen ons hun verschrikkelijkste hospiteerverhalen

Bijna iedere student die een zelfstandig leven wil beginnen moet eraan geloven: hospiteren. In de meeste gevallen is dat niets minder dan een zielsvernietigende ervaring, waarbij je plaats moet nemen op smoezelige banken in slecht verlichte gemeenschappelijke ruimtes om groepjes ongeïnteresseerde bewoners ervan te overtuigen dat jij “wel houdt van een gezellig drankje op zijn tijd, maar ook graag je eigen ding doet” en dat niets je gelukkiger maakt dan het schoonmaken van een koelkast of het aanvullen van een voorraad wc-papier, in de vage hoop dat je voor 700 euro per maand in hun opgeleukte washok mag slapen. 

Maar ook andersom is het niet altijd een pretje. Mensen die een nieuwe huisgenoot zoeken zien vaak een heleboel vreemde figuren voorbijkomen, waar ze met een beetje pech urenlang ongemakkelijke algemeenheden mee uit moeten wisselen. 

Omdat gedeelde smart halve smart is, vroeg VICE studenten en oud-studenten naar hun afgrijselijkste hospiteerervaringen. 

Bij mijn eerste hospiteeravond werd me verteld dat ik een fles sterke drank moest meenemen. Toen bleek er veertig man te zijn uitgenodigd, die ook allemaal met een fles drank aankwamen. Het erge was dat niemand van de meegebrachte drank mocht drinken en ik er direct na de eerste ronde werd uitgestemd. 

Ik ben al erg lang op zoek naar een kamer in Amsterdam. Nu heb ik een tijdelijke kamer bij iemand in huis en dat is verre van ideaal, maar al stukken beter dan wat ik allemaal op mijn zoektocht ben tegengekomen. Een keer had ik op Kamernet een mooie kamer gezien, op de bovenverdieping van de woning van een jonge vrouw. Toen ik de kamer ging bekijken bleek de vrouw in de zestig en wist ze helemaal niet meer wie ik was. De kamer was mini en er was geen keuken die ik mocht gebruiken. Koken zou moeten op een klein gasstelletje aan het einde van het bed. Haar regels maakte ze ook gelijk duidelijk: "no smoking, no drinking, no visitors." Op de vraag of mijn zusje uit Duitsland af en toe mocht langskomen was haar antwoord dat dat één keer in de twee maanden kon. Ik heb de kamer beleefd afgewezen.

Een andere keer stond ik op de afgesproken tijd op de stoep bij een adres om te hospiteren. Ik stond op het punt om aan te bellen toen ik een appje kreeg dat de avond niet doorging omdat ze ziek (allemaal?) waren. Ik geloofde er weinig van. Maar ik kon dus weer helemaal terug naar huis. 

Ik ben bij een hospiteeravond geweest wat in feite gewoon een feestje met dertig man op een dakterras was. Het was heel gezellig, maar ik heb geen enkel moment gedacht dat ik kans had om de kamer te krijgen.

Ik heb een hoop verhalen. Ik heb ooit met meer dan dertig man op één kleine kamer gehospiteerd en werd al weggestuurd nadat ik mijn naam en leeftijd had verteld. Een andere keer was ik bij een huis waarbij iedereen brak was en dus nul interesse toonde. In weer een ander huis stond de hele fusie (woonkamer) blank van de rook waardoor je bijna niets zag. Het was een discotheek uit de jaren negentig. 

Toen wij bij mij thuis een hospiteeravond hadden georganiseerd voor een nieuwe huisgenoot was één van de hospitanten een heel weirde fascistische vent. Hij zei dat z’n spirit animal een Duitse adelaar was en dat zijn favoriete historische gebeurtenis elke dag van WOII, behalve de bevrijding. We weten nog steeds niet of hij nou een ongepaste grap maakte of dat hij serieus was. Hij heeft de kamer niet gekregen.

Bij ons huis vroeg een hospitant of we deden aan huisseks. Waarom zou je dat ooit vragen?

Toen ik 18 was ging ik in Amsterdam studeren. Ik reageerde op bijna alles wat ik langs zag komen op Facebook en Kamernet, waardoor ik in nogal wat vreemde situaties terecht ben gekomen. Eén keer moest ik met de tram helemaal naar Gein, naar een appartement in een groot flatgebouw. Toen ik het eindelijk gevonden had, zag ik dat er op de buitengalerij een enorme rij van mensen stond. De bewoners van het appartement hadden letterlijk iedereen die had gereageerd op hun oproep uitgenodigd, en de meesten waren gekomen. We moesten in de rij wachten, die meters lang was, en kregen vervolgens één voor één een minuut op het balkon, waar je op een krukje moest plaatsnemen tegenover de drie bewoners die daar zaten te drinken. Ze vuurden vragen op me af als: “wie ben jij in één zin?” en “heb je een wasmachine of een televisie die je mee kan nemen naar dit huis?” terwijl ze aantekeningen maakte en ons fotografeerde met hun telefoon. Het was extreem vernederend. 

Bij een andere hospiteeravond was een soort rave aan de gang. Ik heb met veel mensen gepraat, maar het was bijna niet te doen om uit te vinden wie nou de bewoners waren. Ook kreeg ik te horen dat ze bij de vorige hospiteeravond degene hadden gekozen “die er ‘s ochtends nog steeds was.” Daar had ik niks aan, want ik moest met de laatste trein naar huis. 

Een keer kwamen ik met zo’n zeventien jongens ’s ochtends opdagen voor een onderhuurplek in een groot huis waar twintig man woonden. Toen we aanbelden was er bijna niemand thuis. De twee brakke jongens die uiteindelijk de deur open deden waren het duidelijk vergeten, maar lieten ons toch binnen. Vervolgens namen we allen plaats op de banken in de woonkamer en ging de playstation met FIFA aan. Als hyena’s haastten een paar van de hospitanten naar de twee resterende gameconsoles, om toch nog een kans te hebben om indruk te maken. De rest keek ongemakkelijk mee naar de voetbalpot en achtte het zinloos nog iets over onszelf te vertellen. Na de eerste helft gooiden de meesten van ons de handdoek in de ring. Zo'n soort huis zou het toch niet waard zijn. 

Ook vanaf de andere kant heb ik ook veel hospitanten zien komen en gaan. Opvallend vond ik altijd de ‘ideale’ hospitant die zegt voor het hele huis koekjes te bakken in de ochtend en het leuk vindt om op te ruimen. Zo’n persoon vindt alles aan het huis “knus” of “super leuk” en maakt verder nietszeggende opmerkingen over gore keukens en kleine kamers, alleen maar om iets te zeggen en op te vallen.