Bij weinig Nederlandse voetballiefhebbers zal er een lampje gaan branden bij het horen van de naam Samuel Scheimann. Dat is niet zo gek. Nadat hij in 2012 met Excelsior uit de Eredivisie degradeerde, verdween hij compleet uit beeld. Scheimann (30) liet Nederland achter zich en koos voor een avontuur in Israël. Daar kunnen ze inmiddels niet meer om hem heen.
Afgelopen seizoen bezorgde Scheimann Hapoel Haifa de beker met de winnende goal in de finale. Door zijn sterke seizoen verdiende hij deze zomer een toptransfer naar kampioen Hapoel Beër Sjeva. Ondertussen rondt de in Israël geboren Scheimann aan de universiteit ook de studie psychologie af. VICE Sports sprak met Scheimann over zijn vergeten status in Nederland en zijn nieuwe leven in Israël. Dit is zijn verhaal.
Videos by VICE
“De Nederlandse media zijn voor mijn gevoel vergeten dat ik een Nederlander ben. Bij mijn vorige club Hapoel Haifa speelde ik met Piet Velthuizen. Ze schreven dan wel over hem, maar geen woord over mij. Ze denken dat ik alleen maar Israëlisch ben, maar dat is niet zo. Ik heb vorig seizoen de beker gewonnen en maakte de winnende in de finale. Daar weet niemand in Nederland iets van.
In de verlenging van de finale tegen Beitar Jeruzalem knalde ik de 2-1 in de bovenhoek. Ik ben linksbenig, maar hij zat er aardig in met mijn rechterpoot. Het was al een hele prestatie dat we met Hapoel Haifa vierde eindigden en ons plaatsen voor Europees voetbal, maar dat we de beker pakten was helemaal een stunt. Die weken erna zat ik echt met mijn hoofd in de wolken.
We hebben het lekker gevierd. Ik heb twee dagen niet geslapen na die finale. We hebben alleen maar gefeest. We zijn naar Tel Aviv geweest, daar hadden ze in een club een speciaal plekje voor ons gereserveerd. De dag erna kwamen er nog duizenden fans naar de huldiging. Geweldig om mee te maken allemaal. Met die goal heb ik mezelf onsterfelijk gemaakt bij de fans van Hapoel Haifa. Dit gaat bij die club echt de geschiedenisboeken in.
Ik dacht dat mijn jaar niet beter kon, maar er kwam ook nog een beloning bovenop met mijn transfer naar de grootste club in Israël. Ik heb onlangs een tweejarig contract getekend bij Hapoel Beër Sjeva. Die club maakt echt de dienst uit in Israël en is al drie jaar op rij kampioen geworden. Ik ben zo ontzettend trots dat ik voor Hapoel Beër Sjeva mag uitkomen. We spelen momenteel ook voorrondes voor de Champions League. Er bestaat een kans dat we later tegen PSV moeten.
Het is nu alweer zes jaar geleden dat ik uit Nederland ben vertrokken. In 2012 degradeerde ik met Excelsior uit de Eredivisie. Man, dat deed zoveel pijn. Die degradatie hakte er echt in. Het was heel dubbel dat een paar dagen later een van de hoogtepunten uit mijn carrière volgde: ik kreeg een belletje van de bondscoach van Israël. Ik werd uitgenodigd voor twee oefenwedstrijden en een trainingskamp in Oostenrijk. Mijn stemming kantelde echt 180 graden.
Ik ben zelf in de Israëlische stad Afula geboren, waardoor ik mag uitkomen voor de nationale ploeg. Ik maakte mijn debuut tegen Tsjechië. Het is tot tot nu toe bij die ene interland gebleven, maar ik ben er zo trots op dat ik dat shirt om mijn schouders heb mogen dragen. Voor mijn ouders was het ook heel speciaal. Ze zijn allebei Joods. Toen ik vijf was namen mijn ouders me mee van Israël naar Rotterdam. Mijn moeder wilde rechten studeren en ik had als kind heel erg last van bronchitis. Het was voor haar studie en mijn gezondheid beter om naar Nederland te verhuizen.
In die periode met de nationale ploeg ging het ineens heel snel allemaal. Tijdens het trainingskamp kreeg ik twee aanbiedingen uit Israël. Maccabi Tel Aviv en Maccabi Haifa wilden me hebben. Dat zijn niet de minste ploegen van het land. Het waren hele mooi aanbiedingen en ik koos voor een driejarig contract bij Haifa. Dat salaris kun je echt niet vergelijken met wat ik in die tijd bij Excelsior verdiende. Ik was echt in de war toen ik het bedrag hoorde.
Ik heb een lange weg moeten afleggen om uiteindelijk die transfer naar Israël te kunnen maken. Ik speelde vanaf de F’jes bij Feyenoord, en behoorde tot dezelfde generatie als Jonathan de Guzman en Royston Drenthe. Maar ik redde het niet om direct door te breken in het betaald voetbal. Via de jeugdopleiding van NAC belandde ik bij de amateurs van Kozakken Boys. Ik weigerde op te geven en ging flink aan de slag in het krachthonk. Ik werd steeds groter en sterker, maar tegelijk besefte ik me dat ik het dus vooralsnog niet had gered als prof.
Ik begon na te denken over het leven naast het voetbal en pakte de studie psychologie op. Dat vond ik meteen super. Maar toen ik met Kozakken Boys een goede bekerwedstrijd tegen Ajax speelde, zette dat alles weer op z’n kop. Ik kreeg een uitnodiging voor een stage bij Ajax. Ik miste hierdoor veel lessen en kapte met mijn studie. Ik kwam helaas niet in aanmerking voor een contract in Amsterdam, maar ik kwam via Ajax wel bij FC Den Bosch terecht. Daar maakte ik mijn debuut in het profvoetbal onder Theo Bos. Via Excelsior lukte het me uiteindelijk om alsnog door te breken in de Eredivisie.
Hier in Israël heb ik mijn studie psychologie weer opgepakt op een Engelstalige universiteit. Ik vind het geweldig om constant nieuwe dingen te leren en met iets bezig te zijn naast het voetbal. Het klinkt misschien gek, maar leren is echt een hobby voor me. Inmiddels zit ik in mijn laatste jaar. Nog een paar tentamens te gaan en ik heb mijn diploma binnen. Er staat drie jaar voor de opleiding en ik ben nu vijf jaar bezig. Het is niet altijd even makkelijk om mijn opleiding te combineren met mijn voetbalcarrière. Het vraagt behoorlijk wat zelfdiscipline. Vooral het plannen van examens rondom wedstrijden is pittig. We trainen hier ook vaak twee keer per dag.
Ik ben er nog niet over uit wat ik na mijn carrière precies ga doen met de opleiding. Ik wil in ieder geval in de sport actief blijven. Met kinderen werken lijkt me ook heel erg interessant, maar voorlopig ben ik nog wel even druk met het voetbal bij Hapoel Beër Sjeva. We willen weer kampioen worden en ons plaatsen voor Europees voetbal.
Ik denk dat er vanuit Nederland tegenwoordig een stuk minder wordt neergekeken op de Israëlische competitie dan voorheen. Zeker nu Fred Rutten en Michiel Kramer bij Maccabi Haifa zitten. Nigel Hasselbaink doet het ook erg goed bij Hapoel Ironi Kiryat Shmona. Alleen ik ben eigenlijk uit beeld, omdat ik blijkbaar niet word gezien als Nederlander. Dat neemt niet weg dat het hier gewoon ontzettend lekker loopt. Het enige moeilijke vind ik dat ik mijn familie zo weinig zie. We zijn heel erg close en ik mis ze ontzettend. We woonden in Rotterdam allemaal in een straal van een kilometer van elkaar.
Ik hoop uiteindelijk mijn loopbaan af te sluiten in Nederland. Ik had er vorig jaar best oren naar om terug te keren naar Nederland. VVV-Venlo was geïnteresseerd en ik heb hele fijne gesprekken gehad met technisch manager Stan Valckx. Ik kon alleen op dat moment niet onder mijn contract bij Hapoel Haifa uitkomen. Doordat de transfer naar VVV niet doorging, heb ik wel mooi de beker gepakt en deze transfer naar de top van Israël afgedwongen. Het is niet bepaald slecht gelopen. Misschien heeft het zo moeten zijn.”
Dit is een monoloog uit de serie VICE Sports Avonturiers. Zie hier alle verhalen uit deze serie.
—
Mis niets! Like VICE Sports Nederland voor je dagelijkse dosis ijzersterke sportverhalen.
