Na een aantal Belgische profclubs gooide de Belg zijn carrière over een totaal andere boeg: Oris vertrok van tweedeklasser Antwerp naar Zuid-Korea, waar hij begon aan een Aziatisch voetbalavontuur.
Tot de dag van vandaag speelt Oris in Azië. De Belg voetbalt tegenwoordig op het tweede niveau van Japan bij Kyoto Sanga FC. Oris zit in de herfst van zijn loopbaan, maar de aanvaller is nog niet van plan om terug naar België te gaan. We spraken hem via Skype over zijn leven in Azië. Dit is zijn verhaal.
–
“Je maakt deze stap niet zomaar natuurlijk, maar financieel is het voetbal in Azië gewoon veel beter geregeld dan in België. Voor een speler met mijn kwaliteiten heb ik dus financieel gezien het maximale uit mijn carrière gehaald. Jaarlijks is er interesse geweest van Belgische eersteklassers, maar dat is nooit een optie geweest. Zeker niet als je eenmaal weet hoeveel die bedragen verschillen met die van Japanse clubs. Mijn maandsalaris hier is drie keer wat ik in België kan verdienen.
Videos by VICE
Mijn overstap naar Zuid-Korea is raar gegaan. Ik had in het seizoen 2011/2012 nog een half jaar een contract bij Antwerp. Het nieuwe bestuur wilde de spelers van het oude bestuur van de hand doen. Ik was de laatste speler van die groep. Ze konden me er niet uit werken, omdat ik te geliefd was bij de supporters en mensen in de club. Op een gegeven moment sprak een Italiaanse makelaar me op de club aan. Hij vroeg of ik de Zuid-Koreaanse club Daejeon Citizen zou zien zitten. Ik was toen 27 jaar oud en dacht: waarom niet?
Mijn eerste avond in Zuid-Korea sliep ik in een hotel. Ik werd naar een kamer gestuurd waar niet eens een bed in stond. Veel Koreanen slapen namelijk met een klein matje op de grond. Ik dacht: waar ben ik aan begonnen? Aan het begin van het seizoen bij Daejeon moest moest ik in het stadion een offer brengen voor een goed seizoen. Er zaten 32.000 mensen, die geen enkel geluid maakten. In het midden van het veld stond een tafel, een soort altaar. Op die tafel stond een varkenskop, met zijn mond open. Elke speler moest daar geld insteken, waarna iedereen in het stadion geluid maakte.
Blijkbaar werkte het, want mijn eerste seizoen ik Zuid-Korea ging lekker. Ik maakte in 37 wedstrijden 16 goals voor Daejeon, waarna ik bij Jeonbuk Hyundai Motors, een Zuid-Koreaanse topclub, kon tekenen. Daar hadden ze een hypermodern trainingscentrum van 40 miljoen euro, dat werd gesponsord door Hyundai. Bij Manchester United of City ga je het niet beter vinden. Zo hadden we uitloopzwembaden, speciale toestellen om je lichaam te laten herstellen en een overdekt trainingsveld. We eindigden dat jaar op de derde plaats. De club dingt al jaren mee naar de Aziatische Champions League en heb met Jeonbuk nog in dat toernooi gespeeld, wat een mooie ervaring was. Tijdens dat seizoen scoorde ik 13 doelpunten in 27 competitiewedstrijden.
Als profvoetballer wilde ik na mijn twee goede seizoenen in Zuid-Korea nog een stapje hogerop op financieel gebied. Ik had inmiddels aardig wat naam gemaakt in Azië en kreeg een tweejarige aanbieding van Liaoning in China. Ik ging ervoor, maar raakte daar al snel geblesseerd. Na de derde wedstrijd kreeg ik op de training een trap op mijn voet, waardoor ik mijn middenvoetsbeen brak en drie maanden geblesseerd was.
In China mocht een team toen maar drie buitenlanders in het team hebben. Als één van hen lang geblesseerd was, werd die vervangen voor een andere buitenlander. De trainer die mij binnen had gehaald werd ook ontslagen, vlak nadat ik geblesseerd was geraakt. Liaoning heeft geprobeerd mij uit de club te werken door me op de bank te zetten en mijn loon de laatste acht maanden niet te betalen. Via de FIFA heb ik een procedure in gang gezet. De FIFA heeft me vrijgesproken, waardoor Liaoning mijn salaris van gewoon moest uitbetalen.
Ik besloot in 2015 weer terug naar Zuid-Korea te gaan. Via een zaakwaarnemer, die in Zuid-Korea alles voor mij had geregeld, kwam ik toen bij Incheon United terecht. Ik werd daar goed onthaald en mijn shirts verkochten als een trein, omdat fans van mijn vorige twee Zuid-Koreaanse clubs nu shirts van Incheon kochten met mijn naam erop. Mijn gezin en ik hebben in Incheon het perfecte leven gehad. Het is nu een moderne stad, maar een groot deel was elf jaar geleden nog zee.
Naast het supporten van een club zie je in Zuid-Korea vaak families die fan zijn van een bepaalde voetballer. Ze rijden heel het land door om naar hem te mogen kijken. Daar heb ik veel kennissen en vrienden aan overgehouden. Fans kwamen op een gegeven moment naar me toe om me cadeaus te geven, omdat ik zo populair was. In het begin was dat nog een beetje genânt, maar daar heb ik geleerd om daar mee om te gaan.
Ik wilde altijd nog eens in Japan voetballen, omdat ik het gewoon een prachtig land vind. Ik had met Jeonbuk in de Aziatische Champions League in Japan gespeeld en dat had wel indruk op me gemaakt. De velden zijn er net biljartlakens. Het geld hoefde van mij in Japan niet hetzelfde te zijn als in Zuid-Korea, dus ik zette mijn zaakwaarnemer aan het werk. Uiteindelijk kwam ik bij Kyoto Sanga FC terecht, een Japanse tweedeklasser. Zij wilden investeringen doen om zo snel mogelijk op te klimmen naar het hoogste niveau.
Mijn contract in Japan loopt tot het einde van dit jaar. Mijn vrouw en ik laten in België een B&B verbouwen in Geel. Dat project is eind dit jaar ongeveer klaar, dus het zou perfect zijn om dan terug te keren, maar niks is zeker. Laatst zei mijn vrouw opeens: ‘Waarom blijven we niet nog een jaar in Japan?’ Normaal gesproken is het de speler die dat vraagt. Nu is het andersom. Mijn vrouw heeft een grote rol in mijn carrière gespeeld. Zonder haar was dit niet gelukt.
Ook mijn Japanse club heeft gehoord dat ik nog een jaartje zou willen blijven. Zolang ik nog het verschil kan maken, wil ik dit nog doen. Voor mij is de stap naar Azië de beste beslissing die ik ooit gemaakt heb, zowel sportief als financieel.”
Dit is een monoloog uit de serie VICE Sports Avonturiers. Zie hier alle verhalen uit deze serie.
—
Mis niets! Like VICE Sports Nederland voor je dagelijkse dosis ijzersterke sportverhalen.
